บททั้งหมดของ ภรรยานายหัว NC20+: บทที่ 31 - บทที่ 40

เช้าวันต่อมา "ว่าแล้วเธอต้องมาที่นี่" เสียงเข้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง แต่เธอไม่ได้หันไปมองเพราะรู้ว่าเป็นใคร "มาทำไมคะ""ยังโกรธเรื่องเมื่อคืนไม่หายอีกหรอ?""เปล่าค่ะ แค่อยากมาเดินเล่น""เวลาเธอมีเรื่องให้คิด หรือมีเรื่องไม่สบายใจเธอจะมาที่นี่" "....." ที่เขาพูดก็ถูก เพราะเรื่องเมื่อคืนทำเอาเธอต้องคิดมากและนอนไม่หลับแทบทั้งคืน แต่เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้คิดมากขนาดนี้ "เขม...ฉันอยากมีลูกมากเลยนะ อยากมีเด็กเล็กๆ สักสองสามคนวิ่งเล่นที่หน้าบ้าน รอต้อนรับฉันกลับมาจากที่ทำงาน ฉันชอบให้มีเสียงเด็กๆ เล่นกันสนุกสนาน อยากให้บ้านที่เงียบขรึมแบบนี้มันมีสีสันขึ้น" "...." ตอนนี้เธอไม่ได้ขัดใจเขา ยาคุมที่เคยกินก็หยุดไปแล้ว รอแค่อย่างเดียวนั่นก็คืออาการของคนตั้งครรภ์เพื่อบ่งบอกว่าเธอนั้นกำลังมีลูกให้กับเขา แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะอีกนานเท่าไหร่ "ถ้าฉันมีลูกให้คุณไม่ได้ คุณจะทำยังไง?""มีได้สิ เธอแข็งแรงจะตายนะเขม""ถ้ามีไม่ได้ คุณจะมีคนอื่นหรือเปล่า?""ทำไมถามแบบนั้นล่ะ""ก็แค่อยากรู้น่ะ คุณตั้งใจกับการมีลูกมากๆ ฉันก็เลยคิดมาก กลัวว่ามันจะทำให้คุณต้องผิดหวัง" "ถึงตอนนั้นถ้าเราจะไม่

เขมิกา Talk ฉันพยายามที่จะไม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องของเขาที่หายออกไปบ่อยๆ แทบจะทุกวันและเขาไม่ยอมบอกฉัน ที่ผ่านมาฉันรู้มาจากภาเพราะภาก็รู้มาจากพี่ชายอีกที ไม่อย่างนั้นฉันคงได้ถูกเขาปิดหูปิดตาไม่ยอมรับอะไรเลย และเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็ทำให้เราสองคนมีเวลาให้กันน้อยลง พูดคุยกันนับครั้งได้ มีเวลาเมื่อไหร่เขาก็จะออกไปตลอด จนเขาอาจลืมไปแล้วว่าฉันคือภรรยาที่เขาควรจะใส่ใจบ้าง ไม่ใช่เมินเหินห่างใส่กันแบบนี้ หรือไม่ก็น่าจะพูดให้รู้บ้างจะได้ช่วยกันหาทางออก ปรึกษากันเหมือนคนที่เป็นสามีภรรยาคู่อื่นๆ ไม่ใช่มาปิดบังกันแบบนี้ เพราะมันทำให้ฉันคิดว่าเขาตั้งใจบิดบังฉัน เรื่องแบบนี้คนเป็นเมียมันยั้งใจไม่ให้คิดมากไม่ได้หรอก เขาเป็นคนสัญญากับฉันเอง เขาให้ความหวังกับฉันเอง แต่เขากำลังละเลยฉันอยู่ เขาอาจจะไม่รู้ตัวว่าเขากำลังทำให้ความรักมันเริ่มสั่นคลอน ฉันยอมรับเลยว่าฉันเพิ่งเปิดใจให้กับเขาจริงๆ เพราะคิดแล้วว่าเขาจะไม่มีวันทำให้ฉันต้องเสียใจ มีปัญหาเราก็จะช่วยกันแก้ไปพร้อมๆ กัน แต่เขากำลังเปลี่ยนไป เขากำลังทำให้ฉันเริ่มไม่มั่นใจอีกครั้ง แต่ฉันอยากให้เขารู้ว่า ใจถ้าให้ไปแล้วมันเอาคืนมาได้นะ แต่มันจะแตกสลาย

รถกระบะแล่นออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว เขาพยายามกดโทรออกไปหาภรรยาของเขาเพราะตอนนี้เธอยังไม่เข้าบ้านเลย และก็ไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนตรงไหน ตู๊ด~ ตู๊ด~ ตู๊ด~ “รับหน่อยสิเขม…” เขาพึมพำกับตัวเองเพราะเธอไม่ยอมรับสาย ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และปลอดภัย จนกระทั่งเข้ามาถึงตัวเมืองแต่เพราะเขาไม่รู้ว่าเธออยู่ตรงไหนเลยไม่รู้ว่าจะต้องไปเริ่มตามหาเธอที่ไหน “ทำไมทำแบบนี้นะเขมคนเป็นห่วงไม่รู้หรือไง รับสายหน่อยสิไปอยู่ที่ไหนของเธอเนี่ย” เขาจอดรถที่ริมทางพร้อมกับพยายามติดต่อหาเธอ มือหนาทึ้งศีระษะของตัวเองอย่างแรง เพราะไม่คิดว่าเธอจะตามไปขนาดนั้น แถมเธอก็ไม่ได้บอกก่อนด้วยว่าจะตามเขาไป “บ้าฉิบ!” ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะทิ้งโทรศัพท์ไปที่เบาะข้างๆ เพราะไม่สามารถติดต่อหาเธอได้ และก็ไม่รู้เลยว่าเขมิกาจะไปที่ไหน เธอไม่เคยเข้าเมืองคนเดียว และไม่เคยมาแถวนี้มาก่อนเลย เธออาจจะหลงทางไปที่ไหนหรือไม่ก็อาจจะถูกหลอกไปไหนแล้ว ตู๊ด~ ( ฮัลโหลว่าไงไกร ) “จินดาวันนี้หลังจากที่ฉันกลับมาแล้ว มีใครเข้าไปหามั้ย”( ไม่มีนะไกร หลังจากที่ไกรกลับไปก็ไม่มีใครมาอีกเลย ) “อ๋อ ขอบใจนะ แค่

หลายวันผ่านไป ฉันกับเขาอยู่ด้วยกันแบบไม่ลงรอยสักเท่าไหร่ ทั้งที่เขาพยายามที่จะเข้าหาแต่สิ่งที่ฉันเจอมามันทำลายหัวใจของคนที่เป็นภรรยามาก ถึงเราจะไม่ได้รักกันแต่แรก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าตอนนี้ฉันไม่รักเขา ความรักมันก่อเกิดขึ้นตอนที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน ทั้งที่ฉันยอมเปิดใจรักเขาเพราะเห็นว่าเขาคือคนที่เข้าใจความรู้สึกของฉัน แต่เขากลับเป็นคนที่ทำลายหัวใจของฉันซะเลย เขาอาจจะไม่รู้ตัวกับสิ่งที่ตัวเองทำ อาจจะไม่รู้เลยว่าเขาละเลยฉันไปมากขนาดไหน เขาคงไม่ได้จำเลยว่าก่อนหน้ามันเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้คืออะไร แต่สำหรับฉันมันฝังใจมาก “เขม…”“…..”“แหวนไปไหน?”“ถอดไปแล้วค่ะ” ฉันมองไปที่นิ้วของตัวเอง ฉันถอดแหวนที่เราแต่งงานกันออกไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันสิ ฉันไม่รู้จะใส่ไว้เพื่ออะไร ให้เมื่อคำว่าภรรยากับแหวนที่ฉันสวมอยู่ทุกวันมันไม่ได้ช่วยทำให้ฉันคิดว่าเราสองคนคือสามีภรรยากันจริงๆ เลย กลับกันมันยิ่งทำให้ฉันรูู้สึกว่าเราห่างกันไปไกลมาก “ถอดทำไมล่ะเขม”“ไม่รู้สิคะ เผื่อบางทีอาจจะได้ถอดยาวเลย” “…..” ในแต่ละวันของเราสองคนก็มักจะเป็นแบบนี้ คุยกันก็จะมีแต่การประชดประชันกันและฉันเองที่เป็นคนเ

บ้านเขมิกา ก๊อกๆๆ “ใคร?”“ป้าเองค่ะคุณหนู”เขมิกาเดินไปเปิดประตูก่อนจะพบว่าเป็นป้าแม่บ้านจริงๆ ตั้งแต่มาเธอยังไม่ออกไปไหนพ้นห้องนอนเลย จึงไม่รู้ว่าข้างนอกมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง “มีอะไรหรือเปล่าคะ” “คุณหญิงให้มาบอกน่ะค่ะว่าคุณไกรมา คุณหนูจะลงไปหรือเปล่า”“ฝากบอกแม่ด้วยค่ะ เขมไม่ลง”“ค่ะคุณหนู” แม่บ้านรีบลงไปเมื่อได้รับคำตอบจากเขมิกา “คุณผู้หญิงคะ คุณหนูบอกว่าไม่ลงมาค่ะ” “โอเคจ้ะ” “ได้ยินแล้วใช่ไหมตาไกร…” “ครับคุณน้า”“น้าไม่ได้ไม่อยากให้เราสองคนเจอกันหรอกนะ แต่ลูกสาวน้าเป็นคนบอกมาเองว่าไม่อยากเจอเรา”“ครับ”“งั้นไหนบอกอามาซิว่าเรื่องมันเป็นมายังไง ทำไมเขมถึงได้หนีกลับมาที่บ้านแบบนี้” “ก่อนหน้านั้นผมไปดูแลแฟนเก่าที่เกิดอุบัติเหตุครับ แล้วละเลยเธอมานาน จนเขมิกาคิดมากคิดว่าผมไม่รัก คิดว่าผมจะกลับไปหาคนรักเก่า มันก็เลยเป็นแบบนี้ครับ”“ตายจริง!”“ผมขอโทษจริงๆ ครับคุณอาคุณน้า จะต่อว่าผมยังไงก็ได้ครับ ผมยอมรับผิดผมผิดเองครับ”“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น น้าขอพูดในฐานะของผู้หญิงนะ น้าไม่เข้าข้างเราหรอก การที่ผู้หญิงคนนึงต้องเห็นคนที่ตัวเองรักไปดูและเอาใจใส่คนอื่น แม้จะเป็นเพื่อนหรือคนรักเก่าก็