Semua Bab Bon Appetit: Bab 71 - Bab 80

Nagpaalam sila sa isa’t isa at ibinaba ang tawag.Naiwan si Fortuna na tahimik, pero ngayon ay may bahagyang gaan sa dibdib.Tumayo siya. Inayos ang mesa. Pinunasan ang luha.Pero bago siya makalayo, bumukas ang pintuan.Si John.Napalunok siya.“John…” mahina niyang tawag.Tiningnan siya ng lalaki. Parehong malamig at puno ng pagkayamot ang mga mata nito.“Anong ginagawa mo? Nagsusumbong ka na naman sa lola ko o kay mama?” malamig na malamig na tanong ni John pagkapasok niya ng bahay, habang nakakunot ang noo at punong-puno ng inis ang mukha.Napapitlag si Fortuna sa kinatatayuan niya. Hinigpitan niya ang hawak sa laylayan ng kanyang damit, nanginginig ang kanyang mga kamay.“John… h-hindi totoo ‘yan…” halos pabulong na sagot niya, namumugto pa ang mga mata mula sa iyak.Tumawa si John ng mapait, parang pinandidirihan siya.“Ang drama mo kasi, eh. Lagi mong dinadaan sa iyak,” sarkastikong tugon ng lalaki. “Akala mo ba madadaan mo ako sa luha mo? Sa awa?”Napayuko si Fortuna. “Hindi…

Sa isang mamahaling restoran, tahimik na nakaupo si Senyora sa isang sulok. Eleganteng nakasuot ng pulang cocktail dress, may suot na diamond necklace na parang gusto niyang ipanghambalos sa sinumang magtanong kung bakit siya naghihintay.Inip na inip na siya.Tinapik-tapik niya ang mesa gamit ang mga daliri, bawat segundo parang binibilang.Nang sa wakas, dumating ang pinakahihintay niya.Si John, nakasuot ng itim na long-sleeve shirt at dark denim jeans, malamig ang ekspresyon sa mukha."Kanina pa ako naghihintay," sabay taas ng kilay ni Senyora, may halong tampo."May inasikaso lang ako sa bahay," malamig na sagot ni John, umupo sa tapat niya."Kay Fortuna na naman?" Inis na tanong ni Senyora."Oo," maikli niyang tugon.Napailing si Senyora."Bakit hindi mo pa tapusin? Alam naman natin kung ano lang ang meron sa inyong dalawa.""Huwag kang makialam," matalim na sagot ni John."Makikialam ako, John. Dahil gusto kong malinaw sa'yo na hindi mo na kailangang magpaka-martir. Mas mahalag

Umaga. Tahimik ang bahay ni Fortuna. Isang katahimikan na parang sumisigaw ng sakit sa bawat sulok. Walang ingay… maliban sa paghinga niyang mahina, pilit na pinipigilan ang pag-iyak.Nakaupo siya sa gilid ng kama, tangan pa rin ang cellphone. Wala pa ring text. Wala pa ring tawag.Hanggang kailan niya kakayanin ito?Lumipas ang ilang minuto, nagpasya siyang lumabas ng bahay. Huminga siya nang malalim, pinilit na magmukhang matatag sa harap ng mundo kahit wasak na wasak na ang puso.Ngunit sa di kalayuan… isang sasakyan ang huminto sa tapat ng bahay ni Senyora.Hindi siya makagalaw. Nakita niya si John. Bumaba ito mula sa sasakyan… kasunod ang pagbukas ng pinto ni Senyora, suot ang manipis na dressing gown na halos hubad na ang katawan.Nanginginig ang kanyang katawan.“Nandiyan na naman siya…,” bulong ni Fortuna sa sarili, ang boses ay punong-puno ng kirot.Mula sa malayo, kitang-kita niya kung paano hinawakan ni Senyora ang mukha ni John, kung paano hinalikan ito sa labi na parang w

Hindi sumama si John sa kanya, sa halip ay niyakap niya ito nang mahigpit habang pinagmamasdan ang kanyang ekspresyon na puno ng kasiyahan. Ang kanyang mga mata ay puno ng pagnanasa at pag-ibig."Oh, ang sarap nun John, kantutin mo pa ako ng mas malakas," sabi niya nang hingal."Ahhh, oh, hindi, Oh yeah, kantutin mo ako nang mas matindi John." Gawin mo lang akong labasan ulit..Ahh..mas mabilis."Iyon ang plano ko." Hinalikan niya siya at sinimulang igalaw ang kanyang balakang, dumulas hanggang sa kabuuan at halos lumabas sa bawat paglusong.Nawala siya rito. Ang kanyang ari ay humahagod sa isang espesyal na malalim na bahagi sa loob niya. Ang kanyang mga paghinga ay mahahabang ungol habang nagsisimulang muling tumaas ang presyon."Putang ina, ang galing mo talaga ganito," bulong niya. "Malaya at ligaya...Hmm..Ughh"“Salamat. Salamat sa paggawa nito.” Lumingon siya. "Ang ganda..." Nawalan siya ng salita. Ayaw niyang tumigil siya sa pag-fuck sa kanya ."Magbabalik ka ba ulit?

Ang buong biyahe pauwi ay tila isang bangungot para kay John. Sa bawat pagdaan ng ilaw ng mga poste sa lansangan, bumibigat ang dibdib niya. Natatakot siyang pag-uwi niya, wala na si Fortuna. Natatakot siyang isang araw, hindi na ito naghihintay sa kanya, hindi na ito aasa, hindi na ito umiiyak dahil sa kanya."Anong problema ko?" bulong niya sa sarili habang mahigpit na hawak ang manibela. Hindi niya maintindihan. Hindi niya dapat ito iniisip. Dapat masaya siya—malaya, walang responsibilidad, walang asawang nagmamahal sa kanya kahit hindi niya ito sinusuklian.Pero bakit may pumipiga sa dibdib niya?Pagdating niya sa bahay, malalim na ang gabi. Tahimik. Ni hindi niya marinig ang kahit anong tunog mula sa loob.Pumasok siya, inaasahang madadatnan si Fortuna sa sala—tulad ng dati, nag-aabang sa kanya kahit dis-oras na ng gabi. Ngunit wala ito roon.Naglakad siya papunta sa kwarto, unti-unting bumibigat ang bawat hakbang. Nang buksan niya ang pinto, nakita niyang mahimbing na natutulog