All Chapters of Bon Appetit: Chapter 91 - Chapter 100

Tahimik ang gabi, pero ang katahimikang ito’y parang bulong ng bagyo sa kaluluwa ko. Lahat ng bagay sa silid ay parang kasabwat—ang malamlam na ilaw sa kisame, ang amoy ng pabango ko sa unan, ang tunog ng lumulutong na ulan sa bubong—lahat sila, parang nagbubunyag ng isang bagay na pilit kong itinatanggi sa sarili ko.Si John. Ang lalaking sinabi niyang mahal na mahal niya ako. Ang lalaking dati, walang ibang makita kundi ako.Pero ngayon…Wala nang lambing ang mga mata niya.Wala nang sigla ang mga yakap niya.At ang mga halik niya—parang baon ang pagkakasala.Narinig ko ang pagbukas ng pinto. Hindi ako kumilos. Hindi ako lumingon. Alam kong siya ‘yon.“Sen…” tawag niya, paanas.“Mahal mo pa ba ako?” agad kong tanong, hindi pa man siya nakakalapit.Natigilan siya. Nakita ko ang repleksyon niya sa salamin—nakatingin siya sa akin, pero may bigat sa dibdib niyang parang hindi niya alam kung saan ilalagay.“Anong klaseng tanong ‘yan, Senyora?”“Diretso akong nagtatanong, John.” Humarap a

Umuulan nang gabing iyon. Mabagal ang pagpatak ng ulan sa mga bintana ng isang tahimik na coffee shop malapit sa ospital. Si John, hawak ang payong, ay pumasok na basa ang laylayan ng pantalon. Mabilis siyang naupo sa isang sulok, malapit sa bintana, at tila naghahanap ng kanlungan hindi lamang sa ulan, kundi sa bigat ng mga iniisip.“Café Americano, large. Hot,” mahinang sabi niya sa barista. Tumango ito at lumayo.Tahimik siyang tumitig sa basang salamin, pinagmamasdan ang mga ilaw sa kalsada na animo’y sumasayaw sa malamig na ulan. Wala siyang inaasahang makikita. Gusto lang niyang mapag-isa.Ngunit nang bumukas ang pinto ng coffee shop, para bang huminto ang oras.Si Fortuna.Naka-itim itong coat, basa ang buhok, at hawak ang ilang papeles at laptop sa isang braso. Napalunok si John. Hindi siya gumalaw. Parang kinuryente ang buong katawan niya sa presensya ng babaeng ilang buwang iniwasan niya, at ilang gabi na rin niyang pinangarap, kahit ayaw niyang aminin.Nag-angat ng tingin s

“Dumalaw lang kami,” sagot ni Luigi, pilit ang ngiti. “Gusto naming kumustahin kayo.”“Pero mukhang mali ang timing,” dagdag ni Irene, malamig ang boses. “Kasi mukhang maraming hindi pa malinaw sa inyong dalawa.”“Lola, anong ibig mong sabihin?” tanong ni John, naglakad palapit at tumayo sa likod ni Fortuna, ngunit hindi siya hinawakan.“Ang ibig naming sabihin,” sabat ni Jack, “ay mukhang ikaw lang ang walang alam sa kung anong nararamdaman ng anak namin.”Napatingin si John kay Fortuna. “Fortuna, may sinabi ka ba sa kanila?”“Hindi ko kailangan magsumbong, John,” sagot ni Fortuna, diretsong tingin. “Dahil kahit wala akong sabihin, sila mismo ang nakakakita.”“Baka gusto mong linawin yan,” mariing tugon ni John. “Ano bang gusto mong palabasin sa harap ng pamilya natin?”“Na hindi mo ako kayang mahalin,” tugon ni Fortuna. “Na kahit anong pilit ko, hindi ka natututo tumingin sa direksyon ko.”Nag-iwas ng tingin si John. “Hindi mo alam ang sinasabi mo.”“Ay, alam niya, hijo,” sabat ni J

Madaling-araw na. Ang buwan ay nakasilip sa makapal na ulap. Tahimik ang gabi ngunit sa dibdib ni John, parang may bagyong sumasabog. Halos hindi niya namalayang naihatid na ng kotse ang katawan niya sa mansyon ni Senyora. Sa loob-loob niya, para siyang tumatakas, pero sa totoo lang, doon siya lumalapit kung saan siya nakakaramdam ng kontrol—kahit alam niyang delikado iyon.“Pinagtulungan ako…”Paulit-ulit na tumatakbo sa isipan niya ang mga sinabi ni Irene, ng kanyang mga magulang, ng mga magulang ni Fortuna—at si Fortuna mismo.Pagbukas ng pinto, bumungad agad si Senyora. Naka-robes pa ito, halatang galing sa pahinga pero gulat at tuwa ang agad na lumitaw sa mga mata niya.“John?” lumapit ito, naglalakad palapit sa kanya na parang hayop na amoy ang sugatang biktima. “Anong ginagawa mo rito ng ganitong oras?”Hindi siya agad sumagot. Tumitig lang siya sa babae sa harapan niya, saka biglang niyakap ito—mahigpit, para bang doon niya gustong itapon lahat ng galit, bigat, at pagkamuhi.“

Ang kanyang malalim na mga ungol ay tumama sa kanya sa kaibuturan. Umaasa siyang maibibigay niya sa kanya ang kasing dami ng ibinibigay nito sa kanya.Nang makita ang butones ng kanyang pantalon, binuksan niya ito at ibinaba ang kanyang pantalon. Hindi niya mapigilan ang sarili na magmadali. Ang kanyang pagnanasa ay parang isang ganid na hayop na sabik na sabik sa kanyang pagkain. Ang kanyang tigas na ari ay sumisikip laban sa kanyang pang-ibaba. Mukhang halos nakakatawa na masyadong malaki ito para magkasya sa loob nila. Ipinagdikit niya ang kanyang mga daliri sa kanyang waistband at mahigpit na hinawakan ito habang hinahatak pababa.Ang tanawin nito ay nakakamangha. Ang kanyang malaking makapal na ari ay lumabas mula sa kanyang pagkakabilanggo. Ito ay nakatayo nang may pagmamalaki sa harap niya, mainit at nakakaanyaya. Pinadulas niya ang kanyang katawan sa mahabang makinis na pagdampi. Mainit ang kanyang balat. Namangha siya sa pakiramdam nito. Ito ay malambot at malambing tulad ng