LOGINShare
Bon Appetit CHAPTER 94
Last Updated:
2025-04-09 00:04:10
Related chapters
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 95
Makalipas ng ilang oras..“Anak...?”Maingat na kumatok si Jinky Han sa pintuan ng bahay nina Fortuna at John. Katabi niya si Jack, tahimik lang ngunit kitang-kita sa mukha ang sabik.Binuksan ni Fortuna ang pinto, nakasuot ng simpleng puting bestida, at bakas sa mukha niya ang pagod ngunit sinikap niyang ngumiti.“Ma? Pa?”“Anak!” sabay yakap ni Jinky, mahigpit, parang ilang taon silang ‘di nagkita. “Kumusta ka na rito? Ngayon ka lang namin nadalaw ulit. Buti nandito ka. Akala namin ay nasa trabaho ka.”“Off ko po ngayon,” sagot ni Fortuna, pinipilit itago ang kaba sa dibdib. “Pasok po kayo.”Pagkapasok nila, agad namang naupo si Jack sa sofa. Inilibot niya ang mata sa bahay.“Maayos dito, anak. Tahimik. Malinis. Pero...” tumingin siya sa paligid, “asan si John?”“Uhm... nasa opisina pa po. May meeting daw.”Pero alam ni Fortuna ang totoo — hindi sa opisina si John. Nasa piling ito ni Senyora.Tahimik si Jinky. Hindi agad nagsalita, pero halatang may gustong itanong.“Anak... totoo b
Last Updated : 2025-04-09Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 96
“Dumalaw lang kami,” sagot ni Luigi, pilit ang ngiti. “Gusto naming kumustahin kayo.”“Pero mukhang mali ang timing,” dagdag ni Irene, malamig ang boses. “Kasi mukhang maraming hindi pa malinaw sa inyong dalawa.”“Lola, anong ibig mong sabihin?” tanong ni John, naglakad palapit at tumayo sa likod ni Fortuna, ngunit hindi siya hinawakan.“Ang ibig naming sabihin,” sabat ni Jack, “ay mukhang ikaw lang ang walang alam sa kung anong nararamdaman ng anak namin.”Napatingin si John kay Fortuna. “Fortuna, may sinabi ka ba sa kanila?”“Hindi ko kailangan magsumbong, John,” sagot ni Fortuna, diretsong tingin. “Dahil kahit wala akong sabihin, sila mismo ang nakakakita.”“Baka gusto mong linawin yan,” mariing tugon ni John. “Ano bang gusto mong palabasin sa harap ng pamilya natin?”“Na hindi mo ako kayang mahalin,” tugon ni Fortuna. “Na kahit anong pilit ko, hindi ka natututo tumingin sa direksyon ko.”Nag-iwas ng tingin si John. “Hindi mo alam ang sinasabi mo.”“Ay, alam niya, hijo,” sabat ni J
Last Updated : 2025-04-09Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 97
“Bakit?” tanong ni Fortuna, mas kalmado na, ngunit puno ng bigat. “Bakit hindi mo ako kayang mahalin, John? Ano bang meron si Senyora na wala ako?”Hindi agad nakasagot si John. Tumalikod siya, tumingin sa labas ng bintana. Tila doon niya hinahanap ang sagot na hindi niya maibigay.“Hindi ko alam,” aniya sa wakas. “Pero sa kanya... parang buo ako. Sa kanya, hindi ko kailangang magsinungaling sa sarili ko. Sa kanya, kahit masakit... totoo ako.”Tumulo ang luha ni Fortuna, pero pinunasan niya agad. “At sa’kin? Ano ako sa’yo?”“Isang mabuting asawa. Isang babaeng karapat-dapat mahalin. Pero hindi ko alam kung ako ba ang karapat-dapat para sa’yo dahil simula pa noon ang relasyon natin ay isa lamang kasunduan.”Napasinghap si Jinky. “Kasunduan? John, hindi kasunduan ang nagpalaki sa anak kong ‘yan. Puso ang ibinigay niya sa’yo.”“Ako rin, Ma’am Jinky,” sagot ni John, tinig na puno ng pagod, “sinubukan ko. Pilit kong pinaniwala ang sarili ko na darating din. Na baka matutunan kong mahalin s
Last Updated : 2025-04-09Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 98
Madaling-araw na. Ang buwan ay nakasilip sa makapal na ulap. Tahimik ang gabi ngunit sa dibdib ni John, parang may bagyong sumasabog. Halos hindi niya namalayang naihatid na ng kotse ang katawan niya sa mansyon ni Senyora. Sa loob-loob niya, para siyang tumatakas, pero sa totoo lang, doon siya lumalapit kung saan siya nakakaramdam ng kontrol—kahit alam niyang delikado iyon.“Pinagtulungan ako…”Paulit-ulit na tumatakbo sa isipan niya ang mga sinabi ni Irene, ng kanyang mga magulang, ng mga magulang ni Fortuna—at si Fortuna mismo.Pagbukas ng pinto, bumungad agad si Senyora. Naka-robes pa ito, halatang galing sa pahinga pero gulat at tuwa ang agad na lumitaw sa mga mata niya.“John?” lumapit ito, naglalakad palapit sa kanya na parang hayop na amoy ang sugatang biktima. “Anong ginagawa mo rito ng ganitong oras?”Hindi siya agad sumagot. Tumitig lang siya sa babae sa harapan niya, saka biglang niyakap ito—mahigpit, para bang doon niya gustong itapon lahat ng galit, bigat, at pagkamuhi.“
Last Updated : 2025-04-10Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 99
“Bakit ba kailangang maging ganito kahirap?” napaluhod si John sa harap niya. “Bakit hindi puwedeng piliin kita nang hindi nasasaktan ang iba?”“Kasi hindi mo pa ako pinipili,” mariing sagot ni Senyora. “Kasi kahit ilang beses mong sabihin na mahal mo ako, mas mabilis mong iniisip ang kapakanan ni Fortuna kaysa ang damdamin ko.”“Hindi totoo ‘yan.”“Hindi?” Tumayo si Senyora, tumalikod. “Nang pinuntahan kita sa ospital, sino’ng tinawag mo? Ako ba?”“Sen…”“FORTUNA ang hinahanap mo, John! Siya ang pangalan niyang lumabas sa bibig mo habang nahihirapan ka! At ako? Nandito lang ako. Laging nandito.”Napakapit si John sa batok niya. “Hindi ko kayang ipaliwanag—”“Hindi mo kayang ipaliwanag kasi kahit ikaw hindi mo alam kung sino talaga ang mahal mo,” sambit ni Senyora, halos punitin ng damdamin ang bawat salita.“Mahal kita.”“Mahal mo ako kapag nasasaktan ka. Kapag galit ka. Kapag nalilito ka. Pero ’pag kalmado na ang mundo mo, kay Fortuna ka pa rin babalik.”“Iyon ang ayokong paniwalaan
Last Updated : 2025-04-10Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 100
Ang kanyang malalim na mga ungol ay tumama sa kanya sa kaibuturan. Umaasa siyang maibibigay niya sa kanya ang kasing dami ng ibinibigay nito sa kanya.Nang makita ang butones ng kanyang pantalon, binuksan niya ito at ibinaba ang kanyang pantalon. Hindi niya mapigilan ang sarili na magmadali. Ang kanyang pagnanasa ay parang isang ganid na hayop na sabik na sabik sa kanyang pagkain. Ang kanyang tigas na ari ay sumisikip laban sa kanyang pang-ibaba. Mukhang halos nakakatawa na masyadong malaki ito para magkasya sa loob nila. Ipinagdikit niya ang kanyang mga daliri sa kanyang waistband at mahigpit na hinawakan ito habang hinahatak pababa.Ang tanawin nito ay nakakamangha. Ang kanyang malaking makapal na ari ay lumabas mula sa kanyang pagkakabilanggo. Ito ay nakatayo nang may pagmamalaki sa harap niya, mainit at nakakaanyaya. Pinadulas niya ang kanyang katawan sa mahabang makinis na pagdampi. Mainit ang kanyang balat. Namangha siya sa pakiramdam nito. Ito ay malambot at malambing tulad ng
Last Updated : 2025-04-10Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 101
Umakyat si John sa kanya at humawak sa kanyang baywang. Ang kanyang matigas na titi ay nakapatong sa pagitan ng kanyang mga binti at dumadampi sa kanyang puki. Ang dulo ay dumampi sa basang cotton lining, naghalo ang kanilang mga likido. Habang gumagalaw siya laban sa kanya, naramdaman niya ang bahagyang paghihiwalay ng kanyang mga labi. Maaari na niyang maisip na pinapadulas niya ang kanyang sarili sa kanyang clit. Mula sa mga tunog na ginagawa niya, malapit na siguro ito sa katotohanan.Hindi na makatiis, hinubad ni John ang kanyang panty at inihagis ito sa buong silid sa isang magarbong kilos. Tumawa siya nang masaya, habang sila'y nakahiga na walang saplot sa isa't isa. Ang pakiramdam ay napakaganda. Ang kanyang mainit na balat ay parang pamahid na nagpapakalma sa kanyang pagnanasa. Napakalambot at napaka-delikada niya. Nais niyang makadikit nang mas malapit sa kanya ngunit natatakot siyang madurog siya sa ilalim niya. Tulad ng karaniwan, sinubukan ng kanyang ari na pumasok sa kan
Last Updated : 2025-04-11Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 102
Nakakabaliw ito. Hindi niya mapigilang kumislot sa ilalim niya. Akala niya na mawawala siya sa kanyang pag-ulos pero kumapit siya tulad ng isang kuto at patuloy na sinisipsip ang kanyang clit. Sinubukan niyang hawakan ang kanyang mga tainga para hilahin at itulak siya ngunit labis na ito. Parang siya'y nalulumbay sa isang karagatang puno ng kasiyahan. Mga alon ng kasidhian ang bumuhos sa kanya. Ang kanyang mga suso ay uminit at nagsimulang umugong. Ang kanyang mga u***g ay naging sobrang tigas na masakit. At tungkol sa kanyang clit...naman ay wala nang pakiramdam. May isang bagay na nagsimulang bumuo sa loob niya. Parang lahat ng enerhiya sa kanyang katawan ay tinutok sa isang punto... ang kanyang clit. Ang kanyang bibig ay naging tuyo at nahirapan siyang huminga. Senyora ay hindi sigurado na may mali. Baka dapat silang tumigil, naisip niya. Sinubukan niyang magsalita pero ang mga salita niya ay lumabas na parang maliliit na squeaks. Pagkatapos, nagsimula nang magbago ang lahat. Ang ka
Last Updated : 2025-04-11
Latest chapter
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 123
Tahimik ang gabi, ngunit hindi matahimik ang loob ni John.Sa terrace ng condo ni Senyora, nakatayo siya, hawak ang baso ng wine. Tumititig sa malalayong ilaw ng siyudad na parang kumikindat sa kaniya—pero walang ningning na dumampi sa puso niya. Sa loob ng unit, maririnig ang malumanay na pagtawa ni Senyora habang nanonood ng TV. Ngunit ang bawat halakhak niya ay tila pumapaimbabaw sa katahimikang sinisikap ni John buuin sa kanyang sarili.“John, dito ka nga,” tawag ni Senyora mula sa loob. “May pinapanood akong comedy, gusto mo ‘to.”Ngunit hindi siya kumilos.Pinikit niya ang mga mata, malalim na huminga. Sa bawat bugso ng hangin na dumadampi sa mukha niya, may mga alaalang pumapait—hindi niya mapigilan. Larawan ni Fortuna habang naka-apron, nakatalikod sa kusina. Ang boses nito habang tinatawag siyang kumain. Ang paalala tuwing nalalasing siya. Ang mga mata nitong punô ng hinanakit—na noon ay binalewala lang niya.“Ang tahimik mo yata, John.” Niyakap siya ni Senyora mula sa likod.
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 122
Bumungad ang malamig na hangin ng gabi habang dahan-dahang bumababa si Fortuna sa sasakyan. Sa harap ng ancestral house ng pamilyang Han, isang tila tahimik at matatag na estruktura ang sumasalubong sa kanya—pero sa kabila ng katahimikang iyon, naroon ang mga alaala. Masasakit. Mabibigat. At ngayon, isang lihim na kailangan niyang itago.Si Jack Han ang unang lumapit sa kanya, binuksan ang pinto at marahang hinaplos ang kanyang likod. “Anak, dito ka na muna. Walang makakaabala sa’yo rito. Ligtas ka sa lahat… pati na kay Lola Irene.”Sumunod si Jinky, buhat ang ilang gamit ni Fortuna. Kita sa mga mata nito ang pagkabahala, pero mas nangingibabaw ang determinasyon.Pagpasok sa loob ng bahay, agad na naupo si Fortuna sa sofa. Bumuntong-hininga siya nang malalim. Napahawak sa tiyan—hindi pa halata, pero naroon na ang bigat. Hindi lang sa katawan, kundi sa puso.“Anak,” mahinang bungad ni Jinky, habang nauupo sa tapat niya. “Napag-usapan na namin ng papa mo. Hindi natin puwedeng ipaabot ka
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 121
Masiglang tinig ni Senyora sa kabilang linya, punong-puno ng tuwa—tila bang siya ang nagwagi sa isang laban na matagal na niyang kinikimkim.Pero si John, habang pinapakinggan iyon, ay tila nahulog sa isang balon ng katahimikan. Wala siyang masabi, kundi isang mahinang:“Hmm…”Pagkababa niya ng tawag, muling bumalik ang bigat. Ang katahimikan sa silid ay parang sumisigaw. Sumasalungat sa tinig ni Senyora na puno ng selebrasyon. Isang kalayaang hindi niya lubusang masayahan.Tumayo siya. Lumapit sa salamin. Tinitigan ang sarili—maputla, puyat, at walang ningning ang mga mata.“Kalayaan?” mahina niyang bulong sa sarili. “Kung ito ang kalayaan... bakit parang mas lalo akong nakakulong?”Tahimik ang loob ng sasakyan. Tanging tunog ng makina at mahinang hinga ni Fortuna ang maririnig. Nakatingin siya sa bintana habang lumilipas ang mga tanawin sa labas—mga punong tila naglalakad pabalik, mga alaalang pilit na iniiwan.Katabi niya si Jinky, habang si Jack ang nagmamaneho sa harapan. Sa gitn
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 120
Tahimik ang buong silid. Wala ni isang kaluskos. Tanging tunog ng malamig na aircon at ang unti-unting paglalim ng kanyang paghinga ang naririnig sa loob ng kwartong minsang naging saksi ng lahat ng kasinungalingan at pag-aalinlangan.Si John, nakahigang nakatingin sa kisame, suot pa rin ang parehong damit na sinuot niya kagabi. Nanatili siyang walang kilos. Walang tinig. Parang estatwang kinain ng liwanag ng madaling-araw. Hawak niya ang puting scrunchie ni Fortuna — nahulog ito kagabi, noong huli nilang pagkikita sa loob ng bakuran ng Tan.Ang scrunchie. Gamit na simpleng gamit, ngunit para sa kanya ngayon, mas mabigat pa sa alinmang kayamanan ng mga Tan o Han. Para itong huling alaala ng isang taong hindi na babalik. Huling hibla ng buhay na unti-unting lumayo sa kanya.Napapikit si John. Mahigpit ang pagkakapit niya sa scrunchie. Para bang sa bawat segundo ng katahimikan, unti-unting kinakain ng katotohanan ang kanyang pagkatao.Umalis na si Fortuna. At ang mas masakit, hindi na s
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 119
Tumingin si Irene sa anak. Sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata—mata ng isang anak na nag-aalala hindi lang para sa yaman, kundi sa gulong maaaring sumunod.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot.Mabigat ang buntong-hininga ni Irene bago siya sumagot. Dahan-dahan siyang umupo sa upuang minana pa niya sa kaniyang ama—isang lumang silyang kahoy, simbolo ng kapangyarihan at bigat ng pangalan ng Tan.“Ang kasunduan…” bulong ni Irene, halos hindi marinig. “May bisa pa rin ‘yon, Luigi. Ang mga papeles ay perpektong pinirmahan. Legal. Matibay. At nakatali pa rin sa pangalan ng anak ni Jack Han.”Napakunot ang noo ni Luigi. “Pero, Ma… hiwalay na sila. Hindi ba’t kapag napawalang-bisa ang kasal, nawawala rin ang bisa ng kasunduang iyon?”Napapikit si Irene, pinisil ang sariling sintido. “Hindi gano’n kasimple, anak. Hindi lang kasal ang tinutukoy sa kasunduang ‘yon. May clause doon na nagsasabing—anumang mangyari sa relasyon nina John at Fortuna, mananatili ang paghahati n
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 118
Pumirma agad si Fortuna. Walang alinlangan, walang pagdadalawang-isip. Isang linya lang ng tinta, ngunit parang itinali niya roon ang bawat sakit, bawat pasakit, bawat pangarap na kailanma’y hindi natupad.Nang inabot kay John ang papel, tumigil siya. Nanlalamig ang mga daliri niya. Tila ayaw kumilos ng kamay niya."John," bulong ni Irene, "kung hindi mo pipirmahan, lalong masasaktan ang lahat. Kung mahal mo talaga si Fortuna… hayaan mo na siyang maging malaya."Dahan-dahang gumalaw ang kamay ni John. At sa isang kisapmata, pumirma siya. Pero kasabay ng tinta sa papel ay ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang mga mata. Hindi siya umiiyak ng malakas. Tahimik lang, pero mabigat. Para bang ang sarili niya ay unti-unting gumuho.Pagkalagda ni John, hindi na nagsalita si Fortuna. Tumayo siya, ni hindi tumingin sa paligid, at diretsong lumakad palabas ng bahay. Parang kaluluwa na binigyan ng bagong buhay—may kirot, may lungkot, pero malaya.“Fortuna!” sigaw ni John, pilit siyang sinundan.Ngu
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 117
Bumabalot pa rin ang malamig na hangin sa loob ng ancestral house ng mga Tan. Hindi ito dahil sa panahon, kundi dahil sa bigat ng damdamin ng bawat isa sa loob ng sala. Ang chandeliers ay tila ba ayaw magningning, ang marmol ay malamig sa talampakan, at ang bawat paghinga ay parang mabigat na buntong-hininga.Si Madam Irene Tan, nakaupo sa gitna ng antigong sofa na pinaglihan ng marami nang lahi, ay nakatingin sa kawalan. Sa harap niya ay ang kanyang anak na si Luigi Tan, at ang manugang niyang si Leona, ina ni John Tan.Sa tabi ni Luigi, nakatayo si John, namumutla at tila wala sa sarili. Nakayuko, nanginginig ang mga kamay. Katabi niya ang ina, si Leona, na paulit-ulit ang himas sa braso ng anak na tila pinipilit nitong mapanatag.At doon sa pintuan, tahimik ngunit matatag—si Fortuna, hawak-hawak ang kanyang bag na tila ba kasingbigat ng lahat ng sugat na iniwan ng relasyon nila ni John."Luigi," mahinang tawag niya.Agad na lumapit ang apo niyang si Luigi. “Yes, Ma?”"Pakitawagan a
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 116
Tahimik na nagmumuni-muni si John habang ang bawat salita na lumabas mula sa kanyang bibig ay patuloy na bumibigat sa kanya. Ang kanyang katawan, na minsang matibay at puno ng tapang, ngayon ay parang isang piraso ng kahoy na natutunaw sa ilalim ng init ng katotohanan.Sa kabila ng mabigat na katahimikan sa sala, ramdam ang bawat galos sa puso ni Jinky. Pinipilit niyang huwag ipakita ang sakit, ngunit ang mga luha na patak-patak ay masakit na patunay ng mga sugat na hindi kayang paghilumin ng mga salita."John..." ang mahinang tinig ni Jinky. "Bakit mo hinayaan mangyari 'to? Bakit hindi mo kami pinakinggan?" Ibinagsak ni Leona ang ulo, at tila ang mga tanong na iyon ay siyang nagtulak sa kanya para magdusa nang mag-isa. "Alam mo, kahit gaano mo kami kamahal, hindi ko na kayang tanggapin kung bakit ka naging ganito..."Si Jack, na kanina pa galit na galit, ay hindi na nakatiis. Tumayo siya at mabilis na lumapit kay John. "Wala ka nang ibang pwedeng sabihin pa! Huwag mong gawing dahilan
Bon Appetit Bon Appetit CHAPTER 115
Madaling-araw. Kasunod ng matinding pag-uusap nila John at Madam Irene, agad siyang kumilos. Kinuha ni Madam Irene ang kanyang telepono at nagpadala ng mensahe kina Jinky at Jack Han. Isang pagpupulong ang itinakda para sa araw ding iyon—oras na upang pag-usapan ng bawat pamilya ang kinahinatnan ng kasal nina John at Fortuna.Sa loob ng isang pribadong function room sa isang lumang resthouse ng mga Tan, alas-diyes ng umaga.Naglalakad paikot sa mesa, halatang balisa si Jinky “Ano bang ibig sabihin nito, Madam Irene? Bakit mo kami pinatawag nang ganito kaaga? Hindi pa nga natutuyo ang luha ng anak ko, heto’t gusto mong mag-usap tayo?”Tahimik. Malumanay pero may bagsik sa tinig ni Madam Irene“Dahil oras na. Hindi na puwedeng patagalin. Kailangang pag-usapan natin ito, habang may natitira pang respeto sa pagitan ng dalawang pamilya.”“May respeto pa ba, Irene? Pagkatapos ng lahat ng ginawa ng apo mo sa anak namin?”Nanigas ang tinig ni Jack Han habang nakatitig sa matandang babae. Hin
