Lahat ng Kabanata ng Bon Appetit: Kabanata 111 - Kabanata 120

Tahimik ang sala. Parang may bagyong dumaan sa katahimikan ng bahay nina Fortuna. Sa isang sulok, hawak ni Jinky ang telepono, nanginginig ang mga kamay, habang nakatitig sa walang laman na dingding sa harapan niya. Sa tabi niya, si Jack, tahimik lang, nakaupo, pinagmamasdan ang kanyang asawa habang sinisipsip ang malamig nang kape.Mula sa kabilang kwarto, maririnig ang mahinang hikbi ni Fortuna. Isang kirot ang gumuhit sa dibdib ni Jinky, ngunit ngayon ay kailangan na niyang harapin ang mas mabigat pang usapin. Hindi na puwedeng ipagpaliban.Huminga siya nang malalim. Tumipa siya ng numero. Isa. Isa pa. Hanggang tuluyang umandar ang linya."Hello? Madam Irene Tan? Si Jinky po ito... Nanay ni Fortuna."Sa kabilang linya, agad sumagot ang pamilyar na boses ni Madam Irene. Matigas, parang laging may galit."Ah, Jinky. Anong meron at napaaga ang tawag mo? May nangyari ba sa anak mo? Kay John?"Hindi na siya nagpaligoy-ligoy pa."Madam Irene... pasensya na po kung biglaan. Pero kailangan

Salas ng Tan MansionHatinggabi. Tahimik ang paligid ngunit sa loob ng bahay, may tensyong tila kayang gutayin ang mismong katahimikan. Sa gitna ng sala, nakaupo si Madam Irene sa isang antigong upuang gawa sa narra. Mahigpit niyang hawak ang tasa ng tsaang matagal nang lumamig. Nakatitig siya sa pintuan, tila iniintay ang isang bagay na alam niyang mahirap tanggapin.Hanggang sa bumukas ang pintuan.Pumasok si John. Wala siyang bitbit na emosyon sa mukha, pero hindi nakaligtas sa matanda ang mga matang pagod, tuliro, at tila may dalang pasan na hindi mabitawan.“Lola… pinatawag n’yo po ako?”“Umupo ka, John. Kailangan nating mag-usap. Tungkol kay Fortuna.”Dahan-dahang lumapit si John, halatang alanganin. Naupo siya sa tapat ng matanda pero hindi makatingin ng diretso.“Wala na po kaming dapat pag-usapan ni Fortuna. Gusto na po niyang tapusin ang lahat.”“At ikaw, John? Gusto mo na rin ba? Gano’n na lang? Basta matatapos na lang nang walang paliwanag, walang pakikipaglaban?”“Lola… s

Tahimik na nagmumuni-muni si John habang ang bawat salita na lumabas mula sa kanyang bibig ay patuloy na bumibigat sa kanya. Ang kanyang katawan, na minsang matibay at puno ng tapang, ngayon ay parang isang piraso ng kahoy na natutunaw sa ilalim ng init ng katotohanan.Sa kabila ng mabigat na katahimikan sa sala, ramdam ang bawat galos sa puso ni Jinky. Pinipilit niyang huwag ipakita ang sakit, ngunit ang mga luha na patak-patak ay masakit na patunay ng mga sugat na hindi kayang paghilumin ng mga salita."John..." ang mahinang tinig ni Jinky. "Bakit mo hinayaan mangyari 'to? Bakit hindi mo kami pinakinggan?" Ibinagsak ni Leona ang ulo, at tila ang mga tanong na iyon ay siyang nagtulak sa kanya para magdusa nang mag-isa. "Alam mo, kahit gaano mo kami kamahal, hindi ko na kayang tanggapin kung bakit ka naging ganito..."Si Jack, na kanina pa galit na galit, ay hindi na nakatiis. Tumayo siya at mabilis na lumapit kay John. "Wala ka nang ibang pwedeng sabihin pa! Huwag mong gawing dahilan

Pumirma agad si Fortuna. Walang alinlangan, walang pagdadalawang-isip. Isang linya lang ng tinta, ngunit parang itinali niya roon ang bawat sakit, bawat pasakit, bawat pangarap na kailanma’y hindi natupad.Nang inabot kay John ang papel, tumigil siya. Nanlalamig ang mga daliri niya. Tila ayaw kumilos ng kamay niya."John," bulong ni Irene, "kung hindi mo pipirmahan, lalong masasaktan ang lahat. Kung mahal mo talaga si Fortuna… hayaan mo na siyang maging malaya."Dahan-dahang gumalaw ang kamay ni John. At sa isang kisapmata, pumirma siya. Pero kasabay ng tinta sa papel ay ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang mga mata. Hindi siya umiiyak ng malakas. Tahimik lang, pero mabigat. Para bang ang sarili niya ay unti-unting gumuho.Pagkalagda ni John, hindi na nagsalita si Fortuna. Tumayo siya, ni hindi tumingin sa paligid, at diretsong lumakad palabas ng bahay. Parang kaluluwa na binigyan ng bagong buhay—may kirot, may lungkot, pero malaya.“Fortuna!” sigaw ni John, pilit siyang sinundan.Ngu

Tahimik ang buong silid. Wala ni isang kaluskos. Tanging tunog ng malamig na aircon at ang unti-unting paglalim ng kanyang paghinga ang naririnig sa loob ng kwartong minsang naging saksi ng lahat ng kasinungalingan at pag-aalinlangan.Si John, nakahigang nakatingin sa kisame, suot pa rin ang parehong damit na sinuot niya kagabi. Nanatili siyang walang kilos. Walang tinig. Parang estatwang kinain ng liwanag ng madaling-araw. Hawak niya ang puting scrunchie ni Fortuna — nahulog ito kagabi, noong huli nilang pagkikita sa loob ng bakuran ng Tan.Ang scrunchie. Gamit na simpleng gamit, ngunit para sa kanya ngayon, mas mabigat pa sa alinmang kayamanan ng mga Tan o Han. Para itong huling alaala ng isang taong hindi na babalik. Huling hibla ng buhay na unti-unting lumayo sa kanya.Napapikit si John. Mahigpit ang pagkakapit niya sa scrunchie. Para bang sa bawat segundo ng katahimikan, unti-unting kinakain ng katotohanan ang kanyang pagkatao.Umalis na si Fortuna. At ang mas masakit, hindi na s