All Chapters of Bon Appetit: Chapter 101 - Chapter 110

Nakakabaliw ito. Hindi niya mapigilang kumislot sa ilalim niya. Akala niya na mawawala siya sa kanyang pag-ulos pero kumapit siya tulad ng isang kuto at patuloy na sinisipsip ang kanyang clit. Sinubukan niyang hawakan ang kanyang mga tainga para hilahin at itulak siya ngunit labis na ito. Parang siya'y nalulumbay sa isang karagatang puno ng kasiyahan. Mga alon ng kasidhian ang bumuhos sa kanya. Ang kanyang mga suso ay uminit at nagsimulang umugong. Ang kanyang mga u***g ay naging sobrang tigas na masakit. At tungkol sa kanyang clit...naman ay wala nang pakiramdam. May isang bagay na nagsimulang bumuo sa loob niya. Parang lahat ng enerhiya sa kanyang katawan ay tinutok sa isang punto... ang kanyang clit. Ang kanyang bibig ay naging tuyo at nahirapan siyang huminga. Senyora ay hindi sigurado na may mali. Baka dapat silang tumigil, naisip niya. Sinubukan niyang magsalita pero ang mga salita niya ay lumabas na parang maliliit na squeaks. Pagkatapos, nagsimula nang magbago ang lahat. Ang ka

Pagka handa na siya, nagpasya siyang harapin ang kanyang target. Ang kanyang tinggil ay nakatayo nang may pagmamalaki sa harap niya. Parang kumikislap ito at alam niyang sa isang paraan ay tinatanggap siya nito. Dahan-dahan niyang ginawa ito, pinisil niya ang dulo ng kanyang dila sa kanyang clit nang mabagal. Sa pinakamaliit na haplos, hinawakan ni Senyora ang kanyang ulo at pinisil ito nang mahigpit. "Ibigay mo sa akin!" sigaw niya. Hindi na siya makapag-argumento sa pagkakataong ito. Karapat-dapat siya rito. Inatake niya ang kanyang clit nang sabik. Ang kanyang dila ay pinisil at pinalibutan ito nang may tindi na hindi pa niya naipakita hanggang ngayon. Sa pagkakataong ito, hindi na mapigilan ang kanilang mga damdamin at nilasap niya siya nang kasing dami ng ibinigay niya sa kanya. Ang kanyang titi ay lumaki at humaba at kailangan nito ng sariling sensasyon. Inugoy niya ang sarili pabalik-balik sa kama upang pigilan ito. Alam niyang siya rin ay unti-unting bumubukas sa kanya.Ang k

Samantala si Fortuna umuwi sa kanyang magulang nalulungkot siya pag-uuwi ng bahay mag-isa na naman siya.Pagkatapos ng kanyang trabaho dumiretso na ito sa bahay ng kanyang magulang.Pumihit ang doorknob. Tahimik ang paligid.Si Fortuna, pagod mula sa trabaho, ay pumasok na parang pasan ang buong mundo. Nakasalubong niya ang liwanag mula sa maliit na lampshade sa sala—walang tao. Walang tunog. Wala si John.Tinanggal niya ang heels, umupo sa gilid ng sofa, at saglit na tinitigan ang wedding photo nilang dalawa. Maaliwalas noon ang ngiti nila. Kunwaring masaya. Kunwaring buo.Ngunit ngayon, alam na niya ang totoo. Ang taong gusto niyang mahalin, ay may ibang laman ang puso.Sumulpot si Jinky mula sa kusina, may dalang tasa ng tsaa. “Anak,” mahinang wika nito, “kumain ka na ba? Alam kong pagod ka.”Ngumiti si Fortuna. Pilit. “Okay lang ako, Ma. Wala si John?”“Wala pa raw... sabi sa text, may lalakarin lang.” Tahimik na lumapit si Jinky. “Pero anak… sa totoo lang, hanggang kailan mo titi

Sa ibabaw ng dining table, may naiwan na sobre. Kulay pula. Simple, walang pangalan. Ngunit hindi niya kailangang hulaan kung para kanino iyon.Pulá—paboritong kulay ni Fortuna. Ang kulay ng matapang na puso. Ng puso niyang sinira ni John nang hindi man lang niya namalayan.Kinabahan si John. Dahan-dahang nilapitan ang mesa, parang may bomba sa ibabaw nito. Huminga nang malalim, kinuha ang liham, at binuksan.Tumambad sa kaniya ang sulat-kamay ni Fortuna.“John,Dalawang araw akong nanatiling tahimik. Hindi dahil wala akong gustong sabihin. Kung tutuusin, napakarami. Sigaw ang puso ko. Sigaw ang katawan ko. Pero mas pinili kong lumayo, kasi alam kong hindi mo na ako naririnig.Pumipikit ka na sa totoo. At kahit anong pilit kong ngumiti, alam kong hindi mo na ako nakikita.Hindi ako umalis para pasaktan ka. Umalis ako para iligtas ang natitira sa sarili ko. Kasi habang pinipili mong saktan ako sa katahimikan mo, pinipili ko pa ring ipaglaban ka—kahit alam kong may iba nang laman ang mg

KinabukasanSa bahay nina Jinky at Jack, tahimik ang umagang iyon. Ang sikat ng araw ay bahagyang sumilip sa puting kurtina. Amoy kape. Ngunit sa gitna ng tila ordinaryong araw, mabigat ang hangin sa paligid."Anak, kumain ka muna. Kahit konti lang," malumanay na sabi ni Jinky habang inilalapag ang mainit na lugaw sa mesa. "Hindi puwedeng wala kang laman ang tiyan.""Ma, kape lang muna." Tinapunan siya ng ngiti ni Fortuna, pilit pero magalang."Hindi sapat ang kape," giit ni Jinky. "Buntis ka na ngayon. Kailangan mo ng sustansya.""Mamaya na lang po. Wala pa rin akong gana."Napalingon si Jack mula sa upuang kahoy sa may bintana. "Gising na pala ang prinsesa. Kumusta ang tulog mo, anak?""Hindi po ako masyadong nakatulog. Ang dami ko pong iniisip.""Si John na naman ba?" Tanong ni Jack, diretsong tinignan ang anak.Tumango si Fortuna. "Nag-text ulit kagabi. Hinahanap ako. Tinanong niya kung babalik pa ako.""Ano’ng sagot mo?" tanong ni Jinky, dahan-dahan ang tinig."Wala po. Hindi ko