Tous les chapitres de : Chapitre 91 - Chapitre 100

Chester's POV Mabilis, desperado, at puno ng pananabik. Ganoon ko hinalikan si Celeste. Sa loob ng ilang buwan, natuto akong maging pasensyoso—matuto kung paano maging maingat, kung paano maghintay. Pero ngayong kusa na siyang bumigay, ngayong siya na mismo ang humalik sa akin… Damn it. I lost control. I wrapped my arms around her waist, pulling her flush against me. Her soft curves molded perfectly into my body, making me groan against her lips. My grip tightened as I lifted her off the ground effortlessly, not once breaking our kiss. "Chester—" she gasped against my lips, her fingers gripping my shirt. I smirked. "Yes, sweetheart?" She didn’t answer. Instead, she let out a small whimper when I gently nipped her lower lip. That sound alone nearly drove me insane. I carried her towards the bed, lips still locked, as if letting go of her would mean losing this moment forever. Damn. She was intoxicating. The moment her back hit the mattress, I hovered above her, staring down

Chester's POV Naupo ako sa isa sa mga waiting chairs at binuksan ang food container. Amoy pa lang, alam ko nang paborito kong ulam ang nasa loob—beef stroganoff with garlic rice. I took the first bite, and I swear, I almost moaned. “Celeste, gusto mo ba akong pakasalan ulit?” biro ko, sabay nguya. She rolled her eyes. “Masyado kang pagod. Huminto ka na sa kakalokohan mo.” Napangiti ako habang tumitingin sa kanya. She looked tired, but she was still beautiful—her sharp features softened by the warm lights of the hospital lobby. Mas lalo pa siyang gumanda dahil kay Caleigh, na mahimbing na natutulog sa kanyang mga bisig. "Ikaw ba ang nagluto nito?" tanong ko. "Si Mama," sagot niya, sinabayan ng irap. "Alam mo namang hindi ako marunong magluto." Napangiti ako. “Well, you delivered it, so that still counts. I appreciate it.” Bahagya siyang yumuko, parang iniiwasang makita ko ang reaksyon sa mukha niya. Pero hindi ako bulag. Kitang-kita ko ang bahagyang pagngiti niya bago niya ako

Chester's POV Ang tamis ng sandali namin ni Celeste ay biglang naputol nang marinig namin ang sunod-sunod na pagkatok sa pinto. Halos kasabay niyon ay ang pagpasok ng isang kasambahay, may bahagyang pag-aalangan sa mukha. "Dok, may bisita po kayo sa baba. Kanina pa po siya naghihintay." Mabilis akong tumuwid ng upo. "Sino?" Saglit na nag-atubili ang kasambahay bago marahang sumagot. "Si… Engr. Charles Villamor po." Agad akong nanigas sa kinauupuan ko. Damn it. Mula sa gilid ng paningin ko, nakita kong biglang nagbago ang ekspresyon ni Celeste. Hindi ko man siya tiningnan nang diretso, alam kong nararamdaman niya ang tensyon na biglang bumalot sa katawan ko. I clenched my jaw. What the hell is he doing here? Mabilis akong tumayo at hinila pababa ang suot kong t-shirt, pilit na pinapakalma ang sarili. Pero hindi ko maitago ang paninigas ng panga ko at ang malamig na ekspresyon sa mukha. "Chester…" malumanay na tawag ni Celeste. "Do you want me to—" "No," putol ko, hindi ko na

Celeste's POV Matapos ang isang mahabang araw sa opisina, pakiramdam ko ay mas mabigat pa sa sampung kilong case files ang pagod na dala ko. Hindi ko alam kung alin ang mas mahirap—ang harapin ang mga kasamahan kong hindi ako tinatanggap, o ang patunayan muli ang sarili ko sa korte matapos ang tatlong buwang pagkawala. Dala ang shoulder bag at ilang dokumentong kailangang pag-aralan sa bahay, lumabas na ako ng law firm. Ramdam ko ang malamig na hangin ng gabi, tila pinapawi ang tensyon sa katawan ko. Ngunit hindi pa ako nakakalayo nang bigla akong makabangga ng isang matigas na dibdib. "Damn it." Muntik nang mahulog ang hawak kong mga dokumento, pero maagap kong naitama ang sarili ko. Napaatras ako ng bahagya, handang humingi ng paumanhin, pero ang mga mata ko'y nanlaki nang makita kung sino ang nakaharang sa harapan ko. Si Charles Villamor. Ang bunsong kapatid ni Chester. Ang mortal na kaaway ng asawa ko. At ang lalaking minsan ay nagpumilit na maging bahagi ng buhay ko noon.

Celeste's POV "You've always been strong, Celeste. You’ll get through all of this," bulong ni Chester. Pinuno ako ng init ng kanyang mga salita. May mga sandali na hindi ko naisip kung gaano karami ang mga bagay na nagawa ko at naranasan sa buhay ko. Pero ang mga simpleng bagay tulad ng yakap na ito at ang mga salitang nagmumula sa kanya ay nagpatunay na bawat sakripisyo ko ay may halaga. “I know… I just… I guess, I miss the simple times." I let out a sigh, my head resting on his chest. “I miss not worrying so much.” Naramdaman ko ang pag-angat ng kanyang mga kamay upang hawakan ang aking buhok, na parang hinihimas ang aking mga pagod na utak. It felt soothing and comforting. I couldn't help but close my eyes for a moment as I allowed myself to relax, forgetting about the world outside for a while. "Well, the good thing is, we're together now," Chester said, his voice was warm and low as he hugged me tighter. "And I’ll always be here for you, Celeste. No matter what happens." He