All Chapters of One Fateful Night With My Ninong: Chapter 71 - Chapter 80

Chester's POV Hindi pa man ako tuluyang nakakalayo mula kay Isabelle, bigla na lang siyang sumugod at hinila ang braso ko. Bago ko pa matanto ang susunod niyang gagawin, naramdaman ko na lang ang mahigpit niyang yakap sa akin. "Chester, please… Huwag mo akong itaboy. Alam mong ako ang para sa’yo." Madiin ang pagkakahawak niya sa akin, na para bang natatakot siyang tuluyang mawala ako. "Isabelle, bitawan mo ako." Pero sa halip na sumunod, mas lalo niyang hinigpitan ang yakap niya. "Hindi mo ba ako namiss kahit kaunti?" bulong niya, ang boses niya’y nanginginig. Naririnig ko na ang bulungan ng mga tao sa paligid. Alam kong may mga mata nang nakatingin sa amin, mga cellphone na nakatutok at kinukunan ang eksenang ito. Napatingin ako sa paligid—mga nagmamasid na estranghero, may ilan pang halatang kilala ako. Ang iba, ngumunguya pa ng popcorn habang inaabangan ang susunod na mangyayari. Ang init ng dugo ko. Hinawakan ko ang magkabilang braso ni Isabelle at marahas siyang itinula

Chester's POV Pagkapasok ko sa penthouse, ang unang sumalubong sa akin ay ang tunog ng telebisyon. Sa malaking screen ng TV, isang news anchor ang nagsasalita tungkol sa pinakabagong balita sa mundo ng pulitika, pero hindi doon nakatutok ang atensyon ko. Doon ako agad napatingin sa babaeng nasa couch—si Celeste. Nakaupo siya roon, suot ang isang puting oversized shirt na malinaw na pag-aari ko. Nakataas ang mga paa niya sa sofa, at nasa kandungan niya ang ilang dokumentong binabasa niya habang kumakain ng manggang may bagoong. Parang may kung anong mainit na bagay ang bumalot sa puso ko nang makita ko siyang gano’n. Walang make-up, mukhang pagod, pero hindi nawawala ang pagiging elegante at matapang niya. Nang mapansin niyang dumating ako, agad siyang napatingin sa akin. "Ninong Chester," tawag niya. May bahagyang gulat sa mga mata niya, pero ang mas pumukaw ng pansin ko ay ang pag-aalalang bumalot sa mukha niya. Hindi ko na hinintay pang makapagtanong siya. Lumapit ako sa

Celeste's POV Hindi ko alam kung ilang oras na akong nakaupo sa waiting area ng Villamor Medical Hospital, pero pakiramdam ko’y isang siglo na ang lumipas. Niyakap ko nang mahigpit ang anim na buwang tiyan ko, pilit hinahaplos ang umuusbong na buhay sa loob. "Be strong, baby," mahina kong bulong. "Daddy's going to be okay." Paulit-ulit kong inuusal ang parehong pangungusap, kahit na hindi ko alam kung para kanino ba ito—para sa anak namin o para sa sarili kong nangangapa na sa pag-asang hindi sa akin muli kukunin ang taong mahal ko. Ang amoy ng disinfectant at gamot ay nagpapalala sa kaba ko. Hindi ako sanay sa ospital—sa loob ng courtroom ako lumalaban, hindi sa harap ng deathbeds at emergency surgeries. Pero wala akong ibang pagpipilian kundi hintayin kung ano ang magiging kapalaran ni Chester. Maya-maya, lumabas ang isang doktor mula sa operating room. Tumayo ako agad, halos matumba pa dahil sa biglang kilos. "Doc, how is he?" tanong ko, ramdam ang panunuyo ng lalamunan ko.

Celeste's POV Ang sakit. Hindi ko kayang itanggi. Ang mga salitang binitiwan niya kanina ay paulit-ulit na umuukit sa aking isip. "I love you like a godfather. That’s all." Parang isang matalim na kutsilyo ang sumaksak sa puso ko. Hindi ko alam kung paano ko hihilahin ang sarili ko palayo sa sakit na dulot ng katotohanang hindi niya ako kayang mahalin sa paraang inaasahan ko. Lumabas ako ng ospital, desperadong makalanghap ng sariwang hangin, ngunit sa halip na ginhawa, mas lalo akong nilamon ng lungkot at pagkalito. Hindi ko na alam kung saan ako pupunta. Pakiramdam ko ay wala na akong lugar sa buhay ni Ninong Chester. Nakatayo ako sa harapan ng Villamor Medical Hospital, nilalaro ng malamig na hangin ang aking buhok habang nakatitig lang sa kawalan. Sinusubukan kong pigilan ang luha ko, pero hindi ko magawa. Napabuga ako ng hangin nang mahagip ng mga mata ko si Isabelle. Ang ex-fiancée ni Ninong Chester. Isang sikat na pediatrician na may koneksyon sa Villamor Medical Group, p

Chester's POV Hindi ko inakalang darating ako sa puntong ito—ang puntong magmamakaawa ako sa Diyos na huwag niyang kunin ang dalawang pinakamahalagang tao sa buhay ko. Mula sa labas ng delivery room, halos mabaliw ako sa paghihintay. Hindi ako mapakali. Ilang beses akong naglakad pabalik-balik, nakayuko, nakapikit, mahigpit na nakapamulsa ang nanginginig kong mga kamay. Ang utak ko ay punong-puno ng takot. Sa unang pagkakataon sa buhay ko, hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ito tulad ng isang simpleng operasyon kung saan kontrolado ko ang sitwasyon. Hindi ito isang kaso sa ospital na maaari kong tugunan gamit ang aking medical expertise. Ito ay ang buhay ng babaeng mahal ko—ang babaeng paulit-ulit kong itinanggi sa sarili ko pero ngayon ay paulit-ulit kong ipinagdarasal na mabuhay. Kasabay ng bawat segundo ay ang matinding paninikip ng dibdib ko. Hindi ko alam kung ilang oras na akong narito, hindi ko na rin maalala kung ilan nang dasal ang nasambit ko. Hanggang sa sa wakas,