Tous les chapitres de : Chapitre 111 - Chapitre 120

Celeste's POV Isang linggo nang nakaburol si Cecilia Villamor, pero parang hindi pa rin iyon totoo para sa akin. Kahit abala ako sa trabaho, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano kinikimkim ni Chester ang sakit ng pagkawala ng ina niya. Hindi pa siya bumabalik sa ospital mula nang makita niyang walang nangyari sa kanilang paghaharap ni Charles. Si Chester ang tipo ng taong ipinapakita ang tapang kahit durog na durog na sa loob. Alam kong pilit niyang ginagampanan ang papel bilang asawa ko at ama ni Caleigh, pero ramdam kong gusto niyang magluksa—ang problema lang, wala siyang puwang gawin iyon. Dahil sa galit niya kay Charles. Dahil sa kalagayan ng ama niya. Dahil sa kasal namin. At dahil sa akin. Dahan-dahan kong pinisil ang sentido ko at sinubukang ituon ang pansin sa mga dokumentong hawak ko. The case I was working on was important, pero hirap akong mag-concentrate. Alam kong mas kailangan ako ni Chester, pero paano ko ba siya matutulungan kung hindi niya ako hinahayaan? N

Chester's POV Tatlong araw akong halos hindi umuuwi.Simula nang pumanaw si Mama, nagpakalunod ako sa burol, sa pakikiramay ng mga taong hindi ko alam kung totoo o nagpapakitang-tao lang. Sa bawat oras na lumilipas, pakiramdam ko ay nauubos ako—unti-unting kinakain ng lungkot, galit, at panghihinayang.Pero sa lahat ng iyon, isang bagay lang ang nagpapalakas ng loob ko: ang pag-uwi sa pamilya ko.Kay Celeste.Kay Caleigh.Dahil kahit anong mangyari, sila ang tahanan ko.Ngayong nailibing na si Mama, gusto ko nang umuwi sa kanila. Gusto kong makasama si Celeste—ang babaeng nagpakita sa akin ng tunay na pag-ibig, na hindi ako kailanman iniwan kahit gaano kahirap ang laban. Kaya't matapos ang ilang araw ng pagkakalubog sa lungkot at responsibilidad, umuwi ako sa penthouse namin. Pagpasok ko sa penthouse, nagulat ako nang si Charles ang bumungad sa akin, nakaupo sa couch na parang siya ang may-ari ng bahay. May hawak siyang isang basong brandy, mukhang matagal nang naghihintay sa akin.

Chester's POV Dalawang linggo.Labing-apat na araw.Tatlumpu't apat na oras sa isang shift.Wala akong matinong tulog, wala akong maayos na kain. Wala rin akong balita sa kanila.Wala akong ibang ginawa kundi magtrabaho—mag-opera, mag-ikot sa ospital, at lunurin ang sarili sa mga pasyente para kahit papaano'y makalimutan ko ang bigat sa dibdib ko. Pero kahit anong gawin ko, isang pangalan lang ang laman ng isip ko.Celeste.Saan siya pumunta? Sino ang kasama niya? Kumusta na si Caleigh?Ang masakit sa lahat, kahit anong pilit kong hanapin sila, hindi ko man lang matunton ang bakas nila.Hindi ko matanggap.Hindi ko matatanggap.Dumiretso ako sa opisina ko matapos ang isang operasyon. Tagaktak ang pawis ko, pero hindi ko alintana. Si Charles ang unang nakita ko—ang taksil kong kapatid na isa rin sa mga dahilan ng pagkawala ni Celeste."Wala pa rin akong natatanggap na sagot," madiin kong sabi, pinipilit kontrolin ang galit. "Nasaan sila?"Tumingin lang sa akin si Charles, saka tumikh

Celeste's POV Tahimik ang paligid, malayo sa ingay at gulo ng siyudad na matagal kong ginagalawan. Tatlong buwan na rin mula nang lisanin ko ang buhay na minsan kong itinuring na akin. Tatlong buwan na mula nang talikuran ko si Chester at ang lahat ng may kinalaman sa kanya. Akala ko, madali lang. Akala ko, kapag malayo ako, mas mapapanatag ako. Pero habang lumilipas ang mga araw, habang patuloy akong gumigising sa umaga nang hindi siya katabi, mas lalo kong nararamdaman ang bigat ng desisyong ginawa ko. Nakatayo ako sa balkonahe ng lumang bahay namin sa Palawan, pinagmamasdan ang paglalaro ni Caleigh kasama si Mama Calista sa ilalim ng puno ng mangga. Ang anak ko… ang musmos na dahilan kung bakit ko ginawa ang lahat ng ito. Caleigh’s laughter filled the air, a melody so pure that it almost made me forget the pain I carried inside me. Ngunit kahit gaano katamis ang tunog ng kanyang halakhak, may kirot pa rin sa puso ko dahil alam kong hindi kumpleto ang mundo niya. Wala ang a

Celeste's POV Malamig ang silid ko, pero hindi iyon ang dahilan. Habang pinagmamasdan ko ang lumang cellphone sa ibabaw ng mesa, pakiramdam ko'y bumabalik sa akin ang lahat ng sakit at pangungulila. Nanginginig ang mga daliri ko habang marahang hinila ang drawer sa tabi ng aking kama. Matagal ko nang itinago ang lumang cellphone na iyon—isang bagay na iniwasan kong hawakan, buksan, o kahit tingnan man lang simula nang umalis ako sa penthouse. Ngunit ngayong nasa harapan ko na ito, parang biglang bumigat ang aking dibdib. Ganoon na lang ba kabilis lumipas ang tatlong buwan? Tatlong buwang itinago ko ang sarili ko, tinakasan ang lahat, pilit na iniiwasan ang katotohanang hindi ko pa rin siya kayang kalimutan. Ngunit kahit ilang milya pa ang layo ko kay Chester, kahit ilang gabi ko pang pilitin ang sarili kong huwag siyang isipin, hindi ko magawa. Sa huli, hindi ako kailanman nakalaya sa kanya. Napabuntong-hininga ako nang makita kong hindi pa rin ito buhay. Mabilis kong hinanap