All Chapters of One Fateful Night With My Ninong: Chapter 121 - Chapter 130

Celeste's POV Para akong pinapasabugan ng emosyon habang nagmamadali akong lumabas ng penthouse. Hindi ko na kaya. Hindi ko kayang manatili roon ng isang segundo pa. Hindi ko kayang makita silang dalawa. Hindi ko kayang marinig ang boses ni Lourdes na paulit-ulit akong ipinamumukha na wala na akong lugar sa buhay ni Chester. Bago pa ako tuluyang bumigay sa harapan nila, pinili kong tumalikod. Pero sa sandaling iyon, habang tinatakasan ko ang sakit, isang katotohanan ang bumangon sa dibdib ko—hindi ako naniniwala na wala na akong halaga sa kanya. Mabilis akong sumakay ng elevator. Huminga ako nang malalim, pinipigilang tumulo ang mga luhang pilit nang umaalpas. Huwag ngayon, Celeste. Huwag dito. Huwag ipakita sa kanila na apektado ka. Napapikit ako, kinakagat ang labi ko upang pigilan ang hikbi. Ilang segundo na lang, magsasara na ang pinto. Ilang segundo na lang at makakalayo na ako—pero bago pa man tuluyang magkadikit ang dalawang pintuan, isang mainit na kamay ang sumalo rito.

Celeste's POV Napaungol ako nang isagad niya ang paglabas-masok ng kaniyang alaga sa loob ko. Pakiramdam ko ay muling napunit ang pagkababae ko sa ginawa niya. Paulit-ulit niyang binibigkas ang pangalan ko at unti-unting binilisan ang pagbayo niya. Napapikit ako at napaiyak sa ginagawa niya. Pero tinanggap ko pa rin ang parusang ito. He wants me. I want him too. Marahas niya akong pinaharap sa kaniya at siniil ulit ng halik ang labi ko. Ang mga kamay niya ay nagsimulang dumaloy sa puson ko. "Chester..." namamaos kong sambit nang maramdamdaman ang kamay niya sa pinakapribadong parte ng katawan ko. Napakapit ako sa likod niya nang ipasok niya ang dalawang daliri sa loob ko. "Moan my name, Celeste. Moan it," utos niya. Imbes bigkasin ang pangalan niya, hinalikan ko siya. Halos mapunit na ang labi ko sa marahas na paghalik niya sa akin. Tinalian niya ang buhok ko at hinalikan ang leeg ko. Naaamoy ko ang mabango at nakakahalinang hininga niya. Bumalik ang halik niya sa lab

Chester’s POV Hinimas-himas ko ang alaga ko matapos kong kainin si Celeste. Ramdam ko ang tigas nito, ang pagnanasang muling pumasok sa kanya, muling angkinin siya ng buo. Halos hindi ko na mapigil ang sarili ko. I was ready to claim her again. Ngunit bago ko pa maipasok ang alaga ko sa pagkababae niya, bigla siyang lumuhod sa harapan ko. Napatingin ako sa kanya, at nagtagpo ang mga mata namin. May kakaibang kislap sa mga mata niya, isang uri ng determinasyon na ngayon ko lang nakita. It was as if she was challenging me. Testing my limits. I smirked. "Are you sure about this?" tanong ko, ramdam ang bahagyang pag-aalinlangan sa boses ko. Sa totoo lang, kahit kailan ay hindi ko pa naranasang may babaeng gumawa nito sa akin. At ngayong nandito si Celeste, handang gawin ang bagay na hindi ko pa kailanman naranasan, hindi ko alam kung paano ako magre-react. God. I'm thirty-nine, yet this is a first for me. Noon, hindi ko naman hinanap ang ganitong klaseng experience. Hindi ako nagpal

Celeste’s POV Pinagmasdan ko si Chester habang abala siya sa pagluluto ng lunch namin. Shirtless siya, suot lang ang manipis na pajama, kaya kitang-kita ko ang matipuno niyang katawan—ang bawat muscle na gumagalaw sa tuwing hinihiwa niya ang gulay o hinahalo ang sabaw. May bahagyang tamis sa ngiti niya, at alam kong natutuwa siya sa ginagawa niya. Pero kahit gaano ko kagustong titigan lang siya buong umaga, hindi ko rin mapigilang mapangiwi sa sakit na nararamdaman ko. Ramdam ko ang pamamanhid sa pagitan ng hita ko, at sa bawat kilos ko ay parang may nagpapaalala sa akin kung gaano kami naging marahas kagabi. Magdamag niya akong inangkin—walang pahinga, walang tigil, parang hayok na hayok siya na iparamdam sa akin kung gaano niya ako kamahal… o pagmamay-ari. Napabuntong-hininga ako at napailing. Ngayong araw ay kukunin namin si Caleigh sa mga magulang ko. Miss na miss na ni Chester ang anak namin, lalo na’t ilang araw niya itong hindi nakasama. Pero hindi ko alam kung makaaalis kami

Celeste’s POV Makalipas ang tatlong araw, nagpunta ang mga magulang ko sa penthouse bitbit si Caleigh, ang walong buwang anak namin ni Chester. Agad akong napaluha sa sobrang saya nang makita ko ulit ang anak ko. Tatlong araw na kaming magkahiwalay, at kahit araw-araw akong nakikipag-video call sa kaniya, iba pa rin ang pakiramdam ng mayayakap at mahahalikan ko siya nang personal. Agad akong lumapit at maingat na kinuha si Caleigh mula sa bisig ni Mama. "Baby ko," mahina kong bulong habang hinahaplos ang maliit niyang mukha. Tuwang-tuwa rin si Chester. Halos hindi niya mabitawan ang anak namin. Hindi ko mapigilan ang mapangiti habang pinapanood siyang hawak-hawak si Caleigh na parang pinakamahalagang bagay sa mundo. "Ang bigat mo na, baby," natatawang sabi niya habang kinikiliti ang tiyan ni Caleigh, dahilan para matawa ito nang malakas. Para siyang batang nakakita ng paborito niyang laruan. "Ganyan talaga ‘pag tatlong buwan mong hindi nakikita ang anak mo," natatawang asar ni Pap