All Chapters of เจ้าสาวมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

"อื้อ~" เสียงในลำคอดังเล็ดลอดออกมาแผ่วเบาท่ามกลางไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ ภายในห้องนอนหรูหราโทนสีดำ แพขนตางอนกะพือไปมาถี่ๆ ก่อนที่เปลือกตาจะเริ่มเปิดออกปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลทรงเสน่ห์ เธอยกมือคลึงขมับที่หนักอึ้ง หลับตาครุ่นคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทั้งหมด ทว่ากลับจำได้เพียงเลือนรางเท่านั้น ก่อนเธอจะมาโผล่ห้องนี้ จำได้ว่าเมื่อคืนมาเที่ยวผับคนเดียวและนั่งดื่มตรงเคาน์เตอร์บาร์ มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างกายแล้วเป็นเธอที่ชวนคุย หลังจากนั้นเหมือนภาพถูกตัด อาจเป็นเพราะเมามากและไม่มีสติสตังเลยทำให้จำได้แค่นั้นร่างกายที่ซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาราวกับมีบางอย่างผิดปกติ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถอดเสื้อผ้านอน พอก้มมองและสำรวจร่างกายตัวเอง พบว่าเธอไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้า ซ้ำร่างกายยังปวดร้าว ราวกับคนเพิ่งเริ่มออกกำลังกายครั้งแรก ความสวยงามตรงกลางกายปวดระบมมากกว่าส่วนไหน ก้อนเนื้อข้างซ้ายเริ่มเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง คำถามมากมายประเดประดังเข้ามาในหัวจนรู้สึกปวดหนึบ"นี่มันเกิดอะไรขึ้น..." เธอพึมพำคนเดียว สีหน้ายังคงช็อคไม่หาย ใบหน้าส่ายไปมาอัตโนมัติ ภาวนาขอให้ไม่ใช่แบบที่ตัวเองคิด เธอใช้ผ้าห่มพั

บ่ายของวัน"สวัสดีค่ะคุณณัชชา" ณิชาเปิดประตูเข้ามาในร้านชุดแต่งงานแห่งหนึ่ง ตอนแรกแอบแปลกใจว่าทำไมพนักงานเรียกชื่อเธอเป็นชื่อพี่สาว ก่อนจะเริ่มเข้าใจและตามน้ำไปกับพนักงานที่นี่"มาลองชุดแต่งงานที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ค่ะ""เชิญทางนี้เลยค่ะ ตัวจริงคุณณัชชากับคุณแม็กซ์เวลล์สวยหล่อไม่แพ้ในรูปเลยนะคะ""แม็กซ์เวลล์เขามาแล้วเหรอ?""กำลังลองชุดอยู่ค่ะ" เธอไม่ได้ตอบพนักงานสาว เดินหายเข้าไปในห้องลองชุด ซึ่งพี่สาวเธอเลือกชุดแต่งงานไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ณิชาจัดการสวมใส่ชุดแต่งงานสวยหรูตรงหน้าพร้อมกับเครื่องประดับต่างๆ เธอมองภาพสะท้อนในกระจกแล้วถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ภายนอกเธอหลอกตาคนมองได้แต่เธอหลอกตัวเองไม่ได้ กฎเหล็กการสวมหน้ากากของคนอื่น...คือเธอต้องห้ามถอดมันออกจนกว่าเจ้าของหน้ากากตัวจริงจะกลับมา"ไปไหนแล้ว" เธอพึมพำ เพราะเผลอทำต่างหูที่ตั้งใจถอดเก็บไว้หล่นพื้น ก้มตัวลงมองหาต่างหูราคาแพง รอยยิ้มถูกกระบายบนใบหน้าเมื่อหาเจอ แต่ทว่ามันกลับค่อยๆ จางลงแล้วเลือนหายไปในที่สุดเมื่อสายตาปะทะเข้ากับรองเท้าหนังของผู้ชาย ณิชาเงยหน้ามองเจ้าของรองเท้าหนัง เธอชะงักลงไปทันทีที่ได้เห็นใบหน้าเขาคนนั้น คล้ายโลกทั

เธอเดินออกจากห้องน้ำหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ จังหวะกำลังก้าวเท้าเดินกลับไปหากลุ่มเพื่อน สายตาได้เหลือบเห็นแผ่นหลังของบางคนผ่านหน้าโดยมีชายฉกรรจ์สี่คนเดินตามหลัง แม้มองแค่ข้างหลังเธอก็จำเขาได้...แม็กซ์เวลล์เธอตัดสินใจเดินตามเขาไป เพราะอยากคุยเรื่องแต่งงานและยื่นข้อเสนอบางอย่างให้เขา เธอมองเส้นทางข้างหน้าด้วยความกลัว บรรยากาศรอบข้างเริ่มเงียบและวังเวงพิกล แม้มีเสียงเพลงจากข้างนอกดังกระหึ่มเข้ามาภายใน ทว่ากลับไม่สามารถกลบความกลัวที่นี่ได้เลย จะไปต่อหรือพอแค่นี้ณิชา เธอถามตัวเองในใจ เพราะเธอขี้ขลาดเกินไปจึงเลือกไม่เดินไปข้างหน้า บางทีแอบคิดนะ ว่าแม็กซ์เวลล์เป็นใครกันแน่ ยามมองตาเขา แววตาเขาช่างว่างเปล่า ไร้ความรู้สึก และยากที่จะคาดเดาใจผู้ชายคนนี้ได้ "เฮือก! ตะ...ตกใจหมดเลย" เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะจังหวะกำลังหมุนตัวเดินกลับไป สายตาได้มองเห็นแม็กซ์เวลล์ยืนกอดอกอยู่บันไดอีกทาง ยอมรับไม่ได้สังเกตว่าตรงนั้นมีบันไดทางขึ้น"มาทำอะไรตรงนี้""เอ่อ...พอดีว่าฉันเมา เลยมามั่วซั่ว" พูดอะไรของเธอเนี่ยยัยณิชา โกหกทั้งทีก็ให้มันเนียนกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง เธอก่นด่าตัวเองในใจ "งั้นเหรอ""อืม" เธ

"นายจะทำอะไร" เธอถามเขาเสียงสั่น ภาพแม็กซ์เวลล์ยืนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองทำเธอหวั่นใจไม่น้อย กลัว...กลัวเขาจะทำเหมือนคืนแรกที่ทำกับเธอ แววตาเขาใช้มองเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากนักล่าที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ "ฉันพูดได้เหรอ" คิ้วดกดำเลิกขึ้นพร้อมเอ่ยถามคนตัวเล็ก ยิ่งเห็นแววตาเธอจุดประกายความกลัวมากเท่าไร เขายิ่งสะใจมากเท่านั้น เข็มขัดหนังถูกดึงออกจากกางเกงสีเข้ม ตวัดใส่พื้นเสียงดัง พานทำณิชาสะดุ้งโหยงด้วยความหวาดหลัว"ยะ...อย่าเข้ามานะ" "หึ ไม่อยากรับรู้ความรู้สึกของนั้นเหรอ คืนนั้นเราสองคนมีความสุขกันมากเลยนะ""ไม่..." แรงจะพูดยังไม่มีเพราะมัวแต่หวาดกลัวคนตรงหน้า เธอดึงตัวเองขึ้นจากโซฟาเตรียมวิ่งหนีเขา ทว่าเขากลับไวกว่า คว้าแขนเธอไว้แล้วผลักเธอลงโซฟาอีกครั้ง ก่อนจะเข้ามาคร่อมร่างเธอพร้อมใช้เข็มขัดพันธนาการข้อมือไว้แน่นหนาไม่ให้เธอต่อต้าน "ว้ายย!! ปะ...ปล่อยฉันนะ ถ้านายทำอะไรฉัน ฉันจะบอกทุกคนว่านายข่มขืนฉัน!""คืนนั้นไม่เห็นว่าเธอมีท่าทีต่อต้านฉันเลยนะ สมยอมด้วยซ้ำ""นายมันน่ารังเกียจ""หึ คนน่ารังเกียจคนนี้ จะไม่ทำให้เธอผิดหวังอย่างแน่นอน" แควกก!!เขาฉีกชุดนอนเธอขาดออกจากกัน หน้าอกที่ไร้ก

ณิชานั่งมองแม็กซ์เวลล์ซึ่งยืนสูบบุหรี่อยู่ระเบียงตรงห้องนอนด้วยอารมณ์คุกรุ่น เมื่อวานเขาเพิ่งทำเรื่องอย่างว่ากับเธอแล้วยังมีหน้ามาร่วมพิธีแต่งงาน หากทุกคนรู้ธาตุแท้ผู้ชายคนนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าเขายังกล้าทำหน้าเหมือนทองไม่รู้ร้อนอีกไหม สิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจก็คือ...เธอเกลียดเขาเธอเดินเข้ามาในห้องน้ำ เอื้อมมือขึ้นมาปลดเครื่องประดับทุกชิ้นวางลงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าลายหินอ่อน รอยสักที่เขาทิ้งเอาไว้บนร่างกาย มองทีไรมันหวนทำให้เธอนึกถึงเรื่องอัปยศที่ผู้ชายคนนั้นกระทำกับเธอไม่ได้แกร๊กเธอหันขวับ เมื่อได้ยินเสียงปลดล็อกประตูห้องน้ำ เจ้าของการกระทำอุกอาจเป็นใครไม่ได้นอกจากแม็กซ์เวลล์ "นายเข้ามาได้ยังไง""กุญแจสำรอง""ไร้มารยาท" "ว่าฉันไร้มารยาทก็ไม่ถูก อย่าลืมสิว่าฉันเป็นเจ้าของบ้าน" เขากอดอกพิงขอบประตูสนทนากับเธอด้วยโทนเสียงเรียบนิ่ง บอกตามตรง เธอเดาอะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแววตาคู่นั้นที่เขามองเธอกำลังคิดอะไรอยู่ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจจะมองเขาว่าน่าค้นหา แต่สำหรับเธอคงไม่"นายควรให้เกียรติฉันในฐานะภรรยา ไม่ใช่ไร้มารยาทเหมือนที่กำลังทำอยู่""ใครสน" แม็กซ์เวลล์ตอ