All Chapters of เจ้าสาวมาเฟีย: Chapter 31 - Chapter 40

วันต่อมาแม็กซ์เวลล์เดินนำคนสนิทสองคนมายังหน้าประตูห้องของคอนโดมิเนียมณิชา ภายนอกที่นิ่งขรึมช่างแตกต่างจากภายในโดยสิ้นเชิง ยอมรับว่าเผลอคิดตามคำพูดของเพื่อนสนิท เขาอาจจะชะล่าใจที่เปิดกรงนกทิ้งเอาไว้ โดยไม่รู้เลยว่านกตัวนั้นจะเลือกอยู่ในกรงทองแสนสบายนั้นต่อหรือเลือกที่จะ...โบยบินไปพร้อมอิสรภาพที่โหยหามาโดยตลอดเขาหยิบคีย์การ์ดออกจากกระเป๋าเพื่อใช้เปิดประตูห้อง ทันทีที่ย่างก้าวเข้าไป ความเงียบงันได้เริ่มก่อตัวขึ้นมา ทั้งห้องแม้มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ทว่ากลับเหมือนร้างไม่มีใครอยู่ เขาเดินเข้ามายังห้องนอน สายตาเพ่งมองเตียงนอนตรงหน้าทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยราวกับว่า...ห้องนี้ไม่มีใครอยู่ทันทีที่เขาเปิดตู้เสื้อผ้าออก หัวใจที่เคยเต้นแรงอยู่แล้ว ค่อยๆ เพิ่มพูลทวีรุนแรงขึ้นจนรู้สึกปวดหนึบ...เต้นแรงจนได้ยินเสียงดังลอดเข้าหูทั้งสองข้าง"หึ คิดดีแล้วเหรอที่หนีฉันไป" เขาพึมพำคนเดียวท่ามกลางความเงียบ ภาพวันวานเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นสถานที่แห่งนี้เริ่มถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง เรี่ยวแรงค่อยๆ หดหายทำให้ขาทั้งสองของมาเฟียหนุ่มอ่อนแรงจนแทบยืนไม่ไหว เริ่มทรุดนั่งลงเตียงนอน(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท

แม็กซ์เวลล์นั่งคุยงานกับลูกน้องคนสนิทในห้องทำงาน ระหว่างที่วินซ์กำลังพูดอยู่ ชายหนุ่มเอาแต่นั่งใจลอยไปไหนต่อไหน ไม่ได้ฟังในสิ่งที่คนสนิทกำลังพูดแต่อย่างใด นี่เริ่มก้าวเข้าสู่หนึ่งเดือนในการตามหาณิชาแต่ก็ยังไร้วี่แวว ความหวังในการหาตัวอีกฝ่ายเจอไกลริบหรี่เพราะไม่มีใครบอกว่าณิชาอยู่ที่ไหน"สินค้าล็อตใหม่ที่เราจะเริ่มผลิตเดือนหน้า ลูกค้ารายใหญ่ของเราดูเหมือนจะให้ความสนใจกันมาก ถึงขั้นขอจองไว้ก่อน นี่เป็นรายชื่อของคนที่ขอจองสินค้าครับ""...." วินซ์วางไอแพดลงให้เจ้านายหนุ่มดูรายละเอียดของงาน แต่แม็กซ์เวลล์กลับเอาแต่นั่งใจลอยเหมือนคนสมาธิหลุดลอย วินซ์หันไปมองคินน์พลางถอนหายใจออกมาแผ่วเบา "นาย...""พวกมึงออกไปได้แล้ว""ครับ" ทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วโค้งศีรษะให้เจ้านาย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกมา เวลานี้เจ้านายพวกเขาแทบไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรนอกจากรอคอยนายหญิงกลับมา"เดือนนึงแล้ว นายยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะตามหานายหญิงเลย" คินน์พูดขึ้นหลังจากก้าวพ้นห้องทำงานแม็กซ์เวลล์"กูไม่เคยเห็นนายเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ไม่คิดว่าคนเย็นชาและสนใจแต่ตัวเองอย่างนาย จะมีมุมนี้เหมือนกัน""ป่านนี้นายหญิงจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่ร

โลกทั้งใบของมาเฟียหนุ่มราวกับหยุดหมุนชั่วขณะ น้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังแทรกเข้าโสตประสาทพานทำหัวใจนิ่งสงบสั่นกระตุก แม้จะผ่านมาแล้วสามปี ทว่าเขายังจดจำเสียงนั้นได้อย่างแม่นยำ ไม่ทันได้หันกลับไปมองว่าเจ้าของเสียงนั้นใช่คนที่ตนกำลังคาดหวังไว้หรือเปล่า เด็กน้อยคนนั้นก็วิ่งเข้ามาหาเขาเพื่อใช้เป็นเกราะป้องกันจากคนที่เรียกว่า 'หม่ามี๊'"หม่ามี๊อย่าตีคิน" มาร์คินวิ่งเข้ามาหาแม็กซ์เวลล์ อุ้งมือน้อยจับชายสูทสีดำไว้แน่น พลางชะโงกใบหน้าออกมาดูคนเป็นแม่"มาร์คิน ออกมาหาหม่ามี๊เดี๋ยวนี้นะ""ไม่เอา หม่ามี๊จะตีคิน""มาร์คินดื้อไง ออกมาหาหม่ามี๊เลยนะ คุณตารออยู่""ไม่เอา คินจะอยู่กับคุณลุงคนหล่อ" มาร์คินเงยหน้ายิ้มให้มาเฟียหนุ่ม ก่อนจะทำตาโตเมื่อคนเป็นแม่ตวัดเท้าเดินมาหา "มาร์คินอย่าดื้อกับหม่ามี๊ได้ไหม ทุกคนเขาระ..." เจ้าของน้ำเสียงนั้นชะงักคำพูดลง เพราะมัวแต่สนใจลูกชายตัวน้อยจึงไม่ได้สังเกตว่าคนที่ลูกชายวิ่งเข้ามาหาเป็นใคร พอเงยหน้าขึ้นมองถึงรู้ว่าเป็นแม็กซ์เวลล์....หัวใจที่เคยนิ่งสงบพลันเต้นรัว ทุกสิ่งทุกอย่างเคลื่อนไหวรอบกายราวกับหยุดทำงานไปเสียดื้อๆ ไม่คิดว่าโลกจะกลมเหวี่ยงให้เธอและเขาหวนกลับมาเจ

ครืด ครืด~ณิชาซึ่งกำลังเดินลงบันไดของบ้านแม็กซ์เวลล์เพื่อกลับคอนโดตัวเองชะงักเท้าทั้งสองลง หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เบอร์บนหน้าจอทำให้รู้ว่าสายเรียกเข้านี้เป็นของแม่เธอ"ณิกำลังกลับไปรับมาร์คินนะคะ พอดีณิออกมาทำธุระข้างนอก"(แม่แค่โทรมาบอก ว่าวันนี้มาร์คินเขาอยากนอนกับแม่)"อ้าวเหรอคะ"(ใช่จ้ะ ตอนนี้ที่โรงพยาบาลฝนตกหนักมากเลย ณิกลับคอนโดเลยก็ได้ เดี๋ยวแม่ดูแลมาร์คินให้เอง)"ขอบคุณนะคะ" (จ้า ดูแลตัวเองด้วยนะ) นิดาพูดด้วยรอยยิ้ม ไม่วายจะหันไปแปะมือกับมาร์คินเชิงบอกว่า แผนการนี้สำเร็จแล้วเธอเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ตวัดเท้าทั้งสองเดินต่อ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเมื่อฝนที่ตั้งเคล้ามาก่อนหน้านี้ได้เทสาดลงมาจากฟากฟ้าอย่างรุนแรง ซ่า ซ่า ซ่า~"มาตกอะไรตอนนี้เนี่ย" พูดพึมพำคนเดียว หากออกไปตอนนี้มีหวังเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแน่ แต่ถ้าหากอยู่ที่นี่รอให้ในซาลง เธอกลัวว่าแม็กซ์เวลล์จะตามมารั้งเธอไว้ไม่ให้ไปเธอตัดสินใจก้าวเท้าเดินต่อ ถึงจะเปียกแต่อย่างน้อยๆ ก็ขอให้พ้นเขตของแม็กซ์เวลล์ไปก่อน เธอใช้กระเป๋าสะพายบังสายฝนก่อนจะตวัดเท้าเดินต่อ แต่ทว่าดันมีแรงของบางคนยื้อเธอเอาไว้หมับ"แม็กซ์เวลล์.

"แด๊ดดี๊ตักอันนี้ให้หม่ามี๊สิครับ หม่ามี๊ชอบทานมาก"มาร์คินชี้นิ้วไปยังอาหารตรงหน้าแล้วบอกแม็กซ์เวลล์ คนเป็นพ่อทำตามที่ลูกชายตัวน้อยเสนอ ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะเข้ากันได้ดีไม่น้อยแม้เพิ่งเจอกันก็ตาม แต่ก็อย่างว่า พวกเขามีสายใยเชื่อมโยงกัน ไม่แปลกที่มาร์คินและแม็กซ์เวลล์จะมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน"มาร์คิน" ณิชาปรามลูกชายเสียงเข้ม ทว่ามาร์คินกลับอมยิ้มเล็กๆ ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวทานแก้มตุ้ย พลางลอบมองพ่อและแม่เป็นระยะ"หม่ามี๊ตักให้แด๊ดดี๊บ้างสิครับ""ต่างคนต่างกินดีกว่าเนอะมาร์คิน" ณิชาตอบลูกชายด้วยรอยยิ้มมาร์คินน้อยกอดอกแล้วทำหน้าตาเชิงงอนใส่คนเป็นแม่เมื่อเริ่มถูกขัดใจ ณิชาเหลือบมองแม็กซ์เวลล์ที่นั่งอมยิ้ม เธออดไม่ได้ที่จะยกเท้าไปเตะขาเขาหนึ่งครั้ง "สะกิดแด๊ดดี๊แรงจังเลยนะหม่ามี๊" "จะทำอะไร" เธอเริ่มระแวงแม็กซ์เวลล์เมื่อเขาวางมือลงข้างศีรษะ เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาหาจนหัวใจเธอเริ่มสั่นไหวอีกครั้ง"ลูกมองอยู่นะ""ละ...แล้วยังไง""อยากให้ลูกคิดว่าพ่อแม่ไม่รักกันเหรอ?""ก็..." พูดไม่ทันเป็นประโยค แม็กซ์เวลล์ก็หอมแก้มณิชาฟอดใหญ่ต่อหน้าลูกชายตัวน้อย ภาพนั้นทำใบหน้าเง้างอของมาร์คินกลับมาประ