บททั้งหมดของ พี่ชายสุดที่ร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

จากงานแรกในวันนั้นนำมาสู่งานสองในวันนี้ ขนมหวานถูกจ้างให้มาเป็นพริตตี้อีกครั้ง จากเจ้าของงานคนเดิมที่เห็นความสวย ความสามารถ ไหวพริบและเล็งเห็นว่าขนมหวานนี่แหละ คือตัวดึงดูดลูกค้าให้เข้ามาชมสินค้ามากขึ้นทว่างานในวันนี้ไม่ใช่งานโชว์รถหรู แต่เป็นงานเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ภายใต้แบนด์ดังที่กำลังมาแรงเป็นกระแสในช่วงนี้ เป็นผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับความสวย ความงาม อาหารเสริมเพื่อสุขภาพ เน้นบำรุงภายในสู่ภายนอกและขนมหวานคือหนึ่งในนั้นที่ได้รับโอกาสนี้ หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีชมพู เผยความสวยงามของผิวขาวทั่วร่างกาย โดยเฉพาะทรวงอกคู่งามที่ล้นออกมาชวนเซ็กซี่ไม่น้อย ใบหน้าแต่งขึ้นมาบางเบาเป็นธรรมชาติ ผมยาวสยายสีดำถูกรวบตึงขึ้นเผยความสวยงามของใบหน้ารูปไข่ กำลังยืนเคียงข้างกับบูธโชว์สินค้าในมือถือกล่องอาหารเสริม กำลังอธิบายถึงส่วนประกอบสำคัญและสรรพคุณอย่างคล่องแคล่ว ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้ม นัยน์ตาหวานสุกสกาว น้ำเสียงนุ่มละมุนที่เปล่งออกมาก็ชวนฟังยิ่งนักในขณะที่หนึ่งคนกำลังตั้งใจทำงานเพื่อนำมาซึ่งเงินก้อนที่สองที่หาได้ด้วยพักน้ำแรง แต่อีกคนที่มองภาพนั้นผ่านหน้าจอสมาร์ทโฟนกลับกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น กรามขบกันแน่นจ

"อชิ แกทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า" ผู้เป็นพ่อหันมาตวาดใส่บุตรชาย จากนั้นก็รีบวิ่งตามขนมหวานไปด้วยความเป็นห่วง"แม่ผิดหวังในตัวเราจริงๆ นะอชิ" ผู้เป็นแม่ก็ย้ำออกมาอีกครั้ง และรีบตามลูกสาวและสามีไป ทิ้งอชิระไว้กับคำว่าผิดหวังที่ท่านทั้งสองได้พูดไว้"ผม...ผมไม่ได้ตั้งใจ" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาหลังจากที่อยู่คนเดียวร่วมนาที ร่างสูงรีบวิ่งฝ่าสายฝนที่ยังเทกระหน่ำลงมาตามคนทั้งสามไปส่วนขนมหวานก็วิ่งหนีออกมาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายทาง ความเสียใจทำให้หญิงสาวร้องไห้ออกมาท่ามกลางสายฝน หลังมือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่มีหยุด หยาดน้ำตาคละเคล้าไปกับหยาดฝนที่ตกลงมาจนสายตาพร่ามัวมองแทบไม่เห็นทางทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับเธอด้วย เธอไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ เธอไม่ใช่น้องสาวของอชิระเธอคือเด็กกำพร้าที่ถูกรับมาเลี้ยงไม่อยากจะยอมรับความจริง เพราะมันทำให้เธอเจ็บจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ เธอจะเรียกท่านทั้งสองว่าแม่ได้สนิทใจได้อย่างไร เธอจะมองหน้าอชิระได้เต็มตาได้อย่างไร ในเมื่อเธอไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเขา เธอไม่ใช่พี่น้องของเขา ไม่ได้เป็นอะไรกับพวกเขาทั้งสามคนเลยหนทางข้างหน้าช่างแสนมื

วันนี้ขนมหวานมีเรียนเช้าและเลิกเที่ยง หญิงสาวตั้งใจจะว่าช่วงบ่ายเธอจะเข้าห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเสียหน่อย ไม่รู้จะมีคู่มือการทำอาหารหรือบทความอะไรเกี่ยวกับอาหารไหม“ขนมจ๋า ไปซื้อกระเป๋าเป็นเพื่อนหน่อยสิ” ใบบัวเอียงหน้ามาซบตรงไหล่ เงยหน้ามองเพื่อนสาวตาปริบๆ เป็นการอ้อน ขนมหวานยิ้มให้“ไม่ได้จ้ะ มีเรื่องสำคัญต้องไปทำ” คนที่นั่งอ้อนดีดตัวนั่งตรง เท้าคางมองเพื่อนสาวด้วยความอยากรู้เต็มเปี่ยมจนล้นออกมาทางสายตา“อะไรอะ มีงานเหรอ”“ไม่หรอก ไม่รู้จะได้ทำอีกไหม เมื่อวานคุณอชิรู้ ด่ายับ” ใบบัวถอนหายใจพรืด ด้วยความหนักใจแทนเพื่อน“นั่นไง ว่าแล้วเชียวว่าแกต้องโดนอะ ถ้าอย่างนั้นเรื่องสำคัญที่ว่าคืออะไร”“ไปเข้าห้องสมุด ว่าจะดูหนังสือหน่อย บัวฉันอยากทำขนมขาย อยากมีเงินเยอะๆ แกว่ามันจะดีไหมวะ”“ถ้าขายได้มันดีทั้งนั้นแหละ แล้วอยู่ดีๆ ทำไมถึงอยากหารายได้เสริม ท่านอธิการเขาก็ให้เงินแกใช้ทุกเดือนไม่ใช่เหรอ”“ก็แค่ไม่อยากแบมือขอเงินเขา ให้ก็ส่วนให้ หาเองได้มันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ ฉันว่าจะฝากขนมขายที่ร้านกาแฟในมหาลัยแกว่าเขาจะรับไหม”“พี่สาวเราเปิดร้านกาแฟ วันๆ มีคนไปซื้อเยอะอยู่ ถ้าขนมอยากมีร้านวางขนมขาย เรา

เมื่อมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเพียงแค่บ่ายสามเท่านั้น ขนมหวานยังมีเวลาส่วนตัวอีกเกือบสองชั่วโมง หญิงสาวเข้าอินเทอร์เน็ตเปิดหาสูตรทำขนม จดรายละเอียดส่วนประกอบและวิธีทำลงในสมุดอย่างละเอียดไม่ให้ข้อความไหนตกหล่นแม้สักข้อความจากนั้นก็เปิดหาเครื่องอบขนมเพื่อเช็กดูราคาและขนาด เข้าไปอ่านในกระทู้ต่างๆ ว่าควรใช้ขนาดเท่าไหร่ดี เพื่อเก็บรวบรวมข้อมูลก่อนตัดสินใจซื้อด้วยจำนวนเงินที่ต้องใช้สอยอย่างประหยัด รวมไปทั้งฝีมือที่ยังไม่รู้จะทานได้หรือเปล่านั้น ทำให้ขนมหวานต้องศึกษาข้อมูลอย่างละเอียด ไม่อยากซื้อมาแล้วเปล่าประโยชน์ เมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยมาจนถึงห้าโมงเย็นจึงหยุดทุกอย่างที่ทำลง เพราะได้เวลาที่เธอต้องไปเตรียมทำอาหารรออชิระวันนี้ตั้งใจจะทำอาหารง่ายๆ และเป็นของโปรดของอชิระ นั่นก็คือทอดมันกุ้งทำเอง ต้มจืดเต้าหู้หมูสับ และเธอก็จะผัดผักรวมกุ้งอีกสักจานอชิระไม่ทานอาหารรสจัด และเขาชอบทานกุ้งมากที่สุดในบรรดาอาหารทะเล ยิ่งกุ้งชุบแป้งทอดนั่นคือเมนูโปรดของเขาเลยล่ะแม้เขาจะทำร้ายเธอสารพัด ทำให้เธอเจ็บปางตายยังไง แต่เธอก็เหมือนคนโง่ที่ยังคงจงรักภักดีและเอาใจใส่ดูแลเขาดีทุกอย่าง จดจำรายละเอียดของเขาได้อย่างด

“กิจการขนมเป็นยังไงบ้าง เริ่มทำหรือยัง ไม่เห็นเอามาให้เพื่อนชิมบ้างเลย” ใบบัวเอ่ยถามในขณะที่รออาจารย์เข้ามาสอนในวิชาแรกของเช้าวันนี้“ยังไม่ได้เริ่มเลยอะ เย็นนี้ว่าจะไปซื้อวัตถุดิบแล้วก็เตา แกไปไหนไหม ไปช่วยฉันเลือกหน่อย ขากลับจะไอ้อาศัยรถแกขนของไปส่งที่บ้านด้วย”“แล้วทำไมไม่บอกท่านอธิการไปเป็นเพื่อนยะ อยู่บ้านเดียวกัน”“เขาคงไปด้วยหรอก แค่นั่งรถมาด้วยเขายังไม่ให้มาเลย กลัวรถเขาจะเป็นเสนียดมั้ง”“คิดมากไปได้ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนเอง แล้วจะทำขนมขายเนี่ย ท่านอธิการเขารู้หรือยัง ได้บอกเขาไหม เดี๋ยวเขามารู้ทีหลังก็อาละวาดใส่แก เหมือนมารู้ว่าแกไปทำงานเป็นพริตตี้อีก” ใบบัวยอมรับว่าเธอโมโหมาก หลังจากที่ขนมหวานมาเล่าให้ฟัง ว่าอชิระฉีกหนังสือทำขนมทิ้งอย่างไม่มีชิ้นดี เพราะโมโหที่รู้ว่าเพื่อนเธอไปทำงานเป็นพริตตี้ คนอะไรใจร้ายชะมัดและยังไร้เหตุผลอีก“ยังไม่ได้บอก ฉันไม่รู้ว่าเขาอยากฟังหรือเปล่า กลัวบอกแล้วเขาจะตอกหน้ากลับมาว่าบอกทำไมไม่ได้อยากรู้ ช่างมันเถอะ เขาคงไม่สนใจหรอกว่าฉันจะทำอะไรบ้าง ขอแค่ไม่ทำให้เขาเดือดร้อนก็พอ”“ขนมหวานจ๊ะ ขนมหวานจ๋า” เสียงเรียกหวานหูดังแทรกบทสนทนาของสองสาว จนทั้งคู่