All Chapters of พี่ชายสุดที่ร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

ไม่...คงไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอีกต่อไป เพราะสิ้นคำว่าไม่เรียวปากหนาก็ฉกลงมาปิดเสียงพูดของขนมหวานไว้ ไม่มีคำว่านุ่มนวล ไม่มีคำว่าอ่อนโยน มีแต่คำว่าดิบเถื่อน รุนแรงตามอารมณ์ที่คุกรุ่นของคนจูบ“อื้อ...อ่อย” ขนมหวานพยายามสะบัดหน้าหนีเบี่ยงหน้าหลบสัมผัสจาบจ้วงรุนแรง ไม่มีความทะนุถนอมร่างบอบบางพยายามดิ้นหนีให้หลุดพ้นจากร่างหนาที่ทาบทับและทิ้งน้ำหนักลงมา แต่ยิ่งพยายามดิ้นหนีและทำเหมือนรังเกียจ อชิระก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆเรียวปากบางถูกบดขยี้ลงมาจนรู้สึกเจ็บ แม้พยายามจะเบี่ยงหน้าหนีแต่คงไม่ได้ เพราะอชิระไม่ปล่อยโอกาสให้เธอหนีเพียงนิด เรียวปากที่พยายามเม้มเข้าหากันถูกอชิระดูดดุนและสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามามือหนาเริ่มทำหน้าที่สำรวจร่างงามที่ชายหนุ่มรู้ดีว่าส่วนไหนของร่างงามใต้ร่างนี้คือจุดอ่อนไหว ที่พาหญิงสาวอ่อนระทวยอยู่ใต้ร่างครั้งแล้วครั้งเล่า“อื้อ” เสียงหวานร้องออกมา ไม่ใช่ร้องเพราะความดื้อดึงอยากขัดขืน ทว่าครั้งนี้กลับร้องครางออกมาด้วยความกระสันเสียว เมื่อยอดอกของเธอถูกนิ้วแกร่งวนคลึง ปราศจากความดิบเถื่อนหรือรุนแรง มีเพียงความอ่อนโยนหยอกล้อ จนขนมหวานขนลุกซู่ชูชันไปทุกอณูของร่างกายอชิระลอบยิ

เมื่ออาบน้ำเสร็จหน้าที่ต่อไปของขนมก็คือการแต่งตัวให้อชิระ มือบางจัดเสื้อยืดให้เข้าที่เข้าทาง ขยับตัวออกห่างเล็กน้อย ยกมือขึ้นมากอดอกมองชายหนุ่ม จนคนถูกมองขมวดคิ้วใส่“มองหา...” มือบางยกขึ้นหมายจะตีปากหากอชิระพูดจาไม่เข้าหูออกมา“อะๆ พูดไม่ดีตีปากนะ” อชิระถอนหายใจออกมายาวเหยียด ปัดมือขนมหวานลง“แล้วเธอมองฉันทำไม”“ก็มองเฉยๆ ไม่ได้เหรอหรือไง จะว่าไปคุณก็หล่อเหมือนกันนะเนี่ย หล่อแล้วทำไมต้องใจร้ายด้วยล่ะ ทำตัวน่ารักๆ กับฉันบ้างไม่ได้เหรอ เวลาคุณร้ายมันเหมือนหมาบ้าอะ ทำไมไม่ลองเป็นหมาชิสุน่ารักดูบ้าง” ว่าแล้วก็เดินนำผ้าเช็ดตัวไปตาก คนถูกหลอกด่ามองตามอย่างเอือมระอาและหมั่นไส้ขนมหวานในรูปแบบนี้เสียจริง“เธอนี่มันจริงๆ เลยนะ” ขนมหวานยิ้มตาใส หลังจากด่าอชิระได้ดั่งใจ เดินกลับมายืนยิ้มแป้นตรงหน้าตามเดิม เป็นรอยยิ้มที่อชิระมองว่ามันหาความจริงใจไม่ได้สิ้นดี“วันนี้ฉันเหนื่อย คุณช่วยทำกับข้าวให้กินหน่อยได้ไหม ข้าวผัดไข่ง่ายๆ ก็ได้ ฉันไม่ได้กินฝีมือคุณมานานแล้ว” สวมหมับเข้าที่เอวสอบเงยหน้ากะพริบตาปริบๆ เป็นการอ้อนที่มองยังไงก็รู้ว่าเสแสร้ง แต่แปลกที่คนถูกอ้อนดันใจเต้นแรงขึ้นมา“ฉันต้องทำ” เลิกคิ้ว

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลาสี่นาฬิกาของวันจันทร์ ขนมหวานรีบยื่นมือไปกดปิดเสียงและลุกขึ้นพลางบิดขี้เกียจสองสามครั้ง จัดการพับผ้าห่มเก็บเตียงนอนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย จากนั้นก็เดินไปล้างหน้าล้างตาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ใช้เวลาก็ออกมาจัดการหวีผมที่ยุ่งเหยิงและรวบรัดให้เรียบร้อย และเดินออกจากห้องนอนลงมายังด้านล่างตรงไปยังห้องครัวเพื่อทำแซนด์วิชร่างบางหมุนตัวไปมาในครัวอย่างคล่องแคล่ว หยิบอุปกรณ์ที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานออกมาวางลงบนโต๊ะ และเริ่มลงมือทำแซนด์วิชอย่างตั้งใจ ใส่ใจทุกรายละเอียด เครื่องแน่นๆ กับขนมปังแสนนุ่ม ทุกอย่างที่ทำล้วนเป็นวัตถุดิบที่มีคุณภาพขนมหวานตัดสินใจทำไปทั้งหมดสี่สิบสี่ชิ้น มีทั้งหมดด้วยกันสี่ไส้ คือไส้ทูน่า ไส้ปูอัด ไส้พริกเผาไข่ดาวแฮม และไส้ทูน่าข้าวโพด เธอตั้งใจจะเอาไปฝากขายที่ร้านของพี่สาวเวลตันยี่สิบชิ้นและร้านกาแฟในมหาวิทยาลัยอีกยี่สิบชั้นหลังจากที่วันศุกร์เวลตันพาเธอไปคุยกับทั้งสองร้านมา ส่วนอีกสี่ชิ้นที่เหลือเธอก็จะแบ่งให้ตัวเองหนึ่งชิ้น เวลตัน ใบบัว และคนใจร้ายอีกหนึ่งชิ้น ก็ครบตามจำนวนพอดีขนมหวานมองผลงานน่ารับประทานของตัวเองที่วางเรียงบนโต๊ะด้วยรอยย

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในเวลาสี่ของทุกวันมาร่วมหนึ่งอาทิตย์ นับตั้งแต่วันที่เริ่มขายแซนด์วิช ขนมหวานมีความสุขทุกครั้งที่ได้ทำขนมขายและยิ่งหน้าบานมากขึ้นเมื่อได้รับคำชมจากเจ้าของร้านที่นำไปฝากขาย ว่ารสชาติและปริมาณอร่อยจนลูกค้าติดอกติดใจซื้อไปกันคนละชิ้นสองชิ้นเหมือนแรงขับเคลื่อนชั้นดีที่ทำให้ความเมื่อยล้าในการตื่นเช้าของหญิงสาวหายไป ยิ่งยอดขายที่ถูกสั่งเพิ่มขึ้นจากวันแรกยี่สิบชิ้นก็เพิ่มมาเป็นร้านละสามสิบชิ้น ขนมหวานก็ยิ่งมีความสุขส่วนเจ้าของบ้านที่วันนี้ตื่นเช้าเพื่อมาวิ่งออกกำลังกาย ร่างสูงในชุดกางเกงวอมกับเสื้อยืดแขนสั้น กำลังเดินลงบันไดบ้านมา คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นแสงไฟในห้องครัวสว่างจ้า เดินเข้ามาดูก็เห็นผู้ร่วมอาศัยกำลังล้างถ้วยชามอยู่ที่อ่างล้างจาน กวาดสายตามองไปยังโต๊ะก็เห็นแซนด์วิชหน้าตาน่าทานวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะที่ตื่นเช้าและหอบหิ้วของออกจากบ้านไปเต็มสองมือทุกเช้าก็คือแซนด์วิชพวกนี้น่ะเหรอ แล้วนี่ทำไปทำไมตั้งเยอะตั้งแยะ“ทำไปให้ใครเยอะแยะ” เสียงทุ้มที่ดังฝ่าความเงียบมาทำให้คนที่กำลังล้างจานเพลินๆ ถึงกับสะดุ้ง ตวัดหางตากลับมามอง“ตกใจหมดเลยนึกว่าผีหลอก”“ผีบ้

สายลมพัดผ่านแผ่วเบาเข้าปะทะผิวกาย ใบไม้แห้งกรอบที่อยู่บนพื้นปลิวไสวตามแรงลมที่พัดผ่าน พาความเย็นเหยียบมาสู่คนที่ยืนอยู่ในบริเวณวัดที่แบ่งสัดส่วนไว้สำหรับเก็บอัฐิพวงมาลัยดอกมะลิสองพวงถูกไว้ตรงหน้าเจดีย์บรรจุอัฐิ มือบางกระพุ่มไว้พร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอดวงตา ยิ่งเห็นรูปภาพของท่านทั้งสองที่ยิ้มอย่างมีความสุข ความเจ็บปวดก็วิ่งชนเข้าสู่หัวใจ บีบรัดจนเจ็บร้าวระทม สุดท้ายน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาเป็นสาย“ขอโทษ หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจ” น้ำเสียงสั่นเครือที่ฟังแทบไม่ได้ศัพท์ พร่ำขอโทษบุพการีที่เลี้ยงดูมาแต่เยาว์วัยด้วยความรู้สึกผิด ที่ไม่มีทางหลุดออกไปจากความรู้สึก ภาพที่ท่านทั้งสองจากไปต่อหน้าต่อตายังติดตรึงทุกค่ำคืน คอยตอกย้ำความผิดในวันนั้นที่เธอเป็นต้นเหตุให้ท่านทั้งสองจากไป“หนูเหนื่อย...อึก...หนูไม่อยาก...อึก...ไม่อยากอยู่แล้ว” จากที่คิดว่าเข้มแข็ง จากที่คิดว่าทนไหวไม่เป็นไรขนมหวานกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะไม่ไหว เธอเหมือนกำลังอยู่กลางทะเลกว้างใหญ่ มวลน้ำในทะเลกำลังหมุนเป็นวงและดึงตัวเธอลงไปสู่ใต้ท้องทะเลลึก เธอทั้งกลัว ทั้งเจ็บ ทั้งหนาวสั่น บางครั้งก็เหมือนตัวเองกำลังจะสิ้นใจแต่เม