All Chapters of พี่ชายสุดที่ร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

เมื่อประตูห้องปิดลง ใบบัวก็หันไปหาเวลตันที่ยืนหน้าชื่นตาบานอยู่ข้างกัน เห็นหน้าแล้วก็นึกรำคาญลูกตา“นี่นายเวล ฉันอยากกินน้ำส้มคั้นสดๆ ที่ขายอยู่ข้างล่างอะ นายช่วยลงไปซื้อมาให้หน่อยสิ”“แล้วทำไมต้องเป็นฉัน และถ้าเธออยากกินทำไมไม่ไปซื้อเอง” ใบบัวกลอกตาใส่อย่างเบื่อหน่าย ถอนหายใจดังเฮือก“ก็เพราะว่านายเป็นผู้ชายไง และอีกอย่างน้ำส้มก็มีประโยชน์วิตามินซีเยอะ ซื้อมาเผื่อขนมด้วย คลอดออกมาหลานฉันผิวพรรณจะได้สวยงาม”“เออๆ พูดมาก เดี๋ยวลงไปซื้อมาให้ ขนมอยากได้อะไรไหม”“ไม่ค่ะ”“งั้นเราไปซื้อน้ำส้มก่อนนะ”“โอ๊ย! จะไปก็ไปไม่ต้องบอก ไป” เวลตันหันมาถลึงตาใส่ พลางดีดนิ้วลงบนหน้าผากของใบบัวดังเปรี๊ยะ จากนั้นก็รีบเผ่นหนีออกจากห้องไปด้วยความเร็ว“ไอ้เวรนี่ แกนี่มัน ฮึ่ย!” ได้แต่ร้องตะโกนตามหลังไปอย่างเจ็บใจ โดยมีขนมหวานนั่งหัวเราะอยู่บนเตียง มองใบบัวยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ เก็บความแค้นฝังใจที่ถูกเวลตันดีดหน้าผากเอาไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยคิดบัญชีทีหลัง หันมาสนใจขนมหวานต่อ“เป็นยังไงบ้าง ดูหน้าตาแกดีขึ้นนะ”“บัวฉันจะทำยังไงดี เมื่อคืนฉันนอนคิดทั้งคืน ใจนึงฉันก็อยากให้ลูกมีครอบครัวที่สมบูรณ์ อยู่พร้อม

ขนมหวานนอนร้องไห้จนเผลอหลับไป มารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบเที่ยง หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบห้องพัก และก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่เจออชิระในตอนนี้เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขนมหวานรีบหันไปมองและเมื่อเห็นคนที่เข้ามา ใบหน้าของหญิงสาวก็ยิ้มทักทายออกไป เช่นเดียวกับคนที่เดินเข้ามาก็ยิ้มทักทายกลับมาให้“ว่าไงคนเก่งของพี่ พี่ดีใจนะที่เราปลอดภัยและกลับมาต่อสู้เพื่อตัวเองอีกครั้ง” เหนือฟ้าวางข้าวของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินมานั่งลงข้างเตียงของขนมหวาน ที่กำลังจะลุกขึ้นแต่เหนือฟ้ากลับห้ามไว้ซะก่อน"ไม่ต้องลุกหรอกขนม นอนพักเถอะ ทะเลาะอะไรกันเหรอ ทำไมไอ้อชิมันออกไปนั่งหน้าเครียดอยู่ข้างนอก""ไม่มีอะไรหรอกค่ะ" ไม่มีอะไรแต่เพื่อนเขาเหมือนจะหัวแตกเลยนะ แต่ก็สมน้ำหน้ามัน“ขนมรู้ไหม ว่าตั้งแต่เกิดเรื่อง อชิมันรู้สึกผิดขนาดไหน มันนั่งเฝ้าขนมหน้าห้องฉุกเฉินตั้งหลายชั่วโมง มันเข้าไปหาขนมในห้องไอซียู มันนั่งเฝ้าขนมไม่ห่าง พอขนมย้ายขึ้นมาบนห้องนี้มันก็นั่งอยู่ข้างเตียงไม่ไปไหน พี่บอกให้มันกลับไปอาบน้ำที่บ้านมันยังไม่ไป มันบอกว่ากลัวขนมตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอมัน งานที่มหาลัยก็ไม่ไปทำ หอบเอางานมานั่งทำท

เกือบสองอาทิตย์ที่ขนมหวานออกมาจากโรงพยาบาลและกลับมาอยู่บ้านเดิมที่เธอคิดอยากจะจากไป ไม่รู้เธอโง่หรือบ้าที่ยอมกลับมาอยู่ร่วมชายคากับคนที่ทำให้เธออยากจากไปแต่เพราะคำว่าลูกคำเดียวที่ทำให้เธอตัดสินใจยอมเป็นคนโง่และคนบ้าที่เจ็บไม่จำถูกเขาทำร้ายสารพัด แต่กลับมาอยู่กับเขาตามคำขอร้อง ขอโอกาสอีกครั้ง หากไม่มีลูกเข้ามาเกี่ยวข้อง เธอคงไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกแน่ แต่การที่เธอกลับมาอยู่กับเขาก็ใช่ว่าทุกอย่างจะเหมือนเดิม เขาต้องได้รับและสัมผัสกับความเจ็บปวดเหมือนที่เธอเคยได้รับ เธอยังจำวันแรกที่เธอกลับเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้ได้ดี เมื่อรถจอดสนิทลงหน้าบ้าน ยังไม่ทันที่เธอจะได้ก้าวขาลงไปเหยียบพื้น อชิระเปิดประตูออกและโน้มตัวเข้ามาอุ้มเธอเข้าไปในบ้านพาเธอไปนั่งที่โซฟา“นั่งรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันเอารถไปเก็บก่อน” แต่เชื่อไหมว่าเธอไม่ได้นั่งรออย่างที่เขาบอก เดินไปยังห้องนอนของตัวเอง พลันความจุกก็วิ่งมาจุกที่ลำคอจนน้ำตารื้น เธอยังจำได้ว่ามือที่ยื่นไปเปิดประตูห้องนอนถึงกับสั่น ยิ่งก้าวขาเข้าไปในห้องก็แทบกลั้นน้ำตาไม่ไหวเธอกวาดสายตามองไปรอบห้องนอนที่คงทุกอย่างเหมือนเดิม มีเพียงผ้าปูเตียงที่เป็นผื

เมื่อมาถึงห้องทำงานอชิระเดินมานั่งทรุดตัวนั่งที่โซฟารับแขกในห้อง ขาแกร่งยกขึ้นมาไขว่ห้างลมหายใจถอนออกมาพรืดใหญ่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าไปในไลน์ที่ชื่อว่าขนมหวานแม่งการจะพิมพ์อะไรลงไปและส่งให้กับเจ้าของชื่อนี้ ทำไมมันถึงได้สั่นทุกที หัวใจก็เต้นแรงทุกครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้าไม่มีเลยนะความรู้สึกและอาการแบบนี้นิ้วแกร่งที่พยายามบังคับไม่ให้สั่นกดลงบนแป้นพิมพ์ลงไปอย่างที่ใจคิดแหม... แต่ไม่รู้แป้นพิมพ์มันเล็กหรือเพราะมือมันสั่นจนบังคับไม่ได้ มันถึงได้พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกไปหมดจากที่จะพิมพ์ว่า...เย็นนี้ไปหาหมอกันนะ ก็เป็นว่า...เย็นนี้ไฟหากอิดันยะอชิระอยากจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งไปให้แตกกระจายซะจริง รีบกดลบแทบไม่ทัน“โธ่โว้ย! ทำไมมันจิ้มไม่โดนวะ” พึมพำอย่างหัวเสีย จากนั้นก็ตั้งอกตั้งใจเพ่งหน้าจอโทรศัพท์อย่างแน่วแน่ คิ้วเข้มเผลอขมวดเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่า กว่าจะได้ประโยชน์ที่สมบูรณ์ก็แทบแย่ กลั้นใจกดส่งไปหาขนมหวาน พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก"แล้วทำไมกูไม่พูดแล้วให้มันพิมพ์ให้วะ" กว่าจะฉลาดขึ้นมา ก็ไม่ทันการเสียแล้ว อยากจะเอาหัวพุ่งชนกำแพงซะหลายๆ ที แต่คิดไปคิดมาเกิดตายขึ้นมาไม่ได้เห็นห

ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของอชิระทั้งซ้ายและขวาสุดแรงเท่าที่มีจนรู้สึกมือชา ยืนมองใบหน้าคนถูกตบขึ้นสีแดงระเรื่อเป็นรูปนิ้วมือตัวเองพาดผ่านบนแก้มอย่างไม่เกรงกลัว ไม่กลัวว่าอชิระจะบีบคอเธอหรือลากเธอออกไปมัดไว้กับเสาไฟเหมือนที่เขาเคยทำ หรือจะผลักเธอให้ล้มหัวกระแทกโต๊ะเหมือนที่ผ่านมาอชิระมองคนที่ตบหน้าตัวเองด้วยสายตาอ่อนโยนลงจากเดิมมาก ยอมรับว่าหลังจากที่ชีวิตผ่านการเกือบสูญเสียขนมหวานและลูกไป ทำให้เขาคิดอะไรได้หลายอย่าง เมื่อก่อนเขาเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง เอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของโลกโดยเฉพาะกับขนมหวานหากเมื่อก่อนเธอตบหน้าเขา เธอก็คงถูกเขาอาละวาดใส่และทำให้เธอเจ็บไม่ต่างจากเขาเช่นกัน แต่ตอนนี้เขากลับอยากให้เธอทำร้ายเขา ระบายความเจ็บที่เธอได้รับจากการกระทำของเขากลับมาสู่เขาบ้างไม่มากก็น้อย"เกิดรักฉันขึ้นมาอย่างนั้นเหรอ หลงรักฉันขึ้นมาเหรอ ที่ทำร้ายฉันเพราะกลบเกลื่อนความรู้สึกรักฉันอย่างนั้นเหรออชิระ มันฟังดูตลกไปไหม" พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ทั้งที่ความจริงมันสั่นจนเธอรู้สึกได้"ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดไปแล้วเธอจะเชื่อไหม แต่ฉันรักเธอนะขนม" ขนมหวานฟาดฝ่ามือลงบนหน้าอชิระอีกครั้งเต็มแรงเช่นเคยไปสอ