All Chapters of พี่ชายสุดที่ร้าย: Chapter 81 - Chapter 90

อชิระวางแผนในช่วงที่ถูกพักงานว่าจะใช้เวลาที่มีให้คุ้มค่าที่สุด กับการอยู่กับขนมหวาน เพราะเวลาที่เหลือให้พิสูจน์ตัวเองก็ใกล้เข้ามาทุกที เพราะฉะนั้นเมื่อได้โอกาสดี เขาจึงคิดว่าควรจะพาขนมหวานไปเที่ยวบ้าง เพราะเท่าที่จำความได้ เขาไม่ได้เที่ยวพักผ่อนนานแล้วเหมือนกันแต่คงต้องหลังจากวันนี้ไปเสียก่อน เพราะวันนี้เขาตั้งใจจะพาขนมหวานไปเดินซื้อของใช้สำหรับคุณแม่และไปดูของสำหรับคุณลูกเผื่อเอาไว้ แม้จะยังอีกหลายเดือนกว่าขนมจะคลอด แต่อย่างน้อยได้ไปดูไว้สักหน่อยก็ยังดีอชิระเดินโอบเอวคุณแม่คนสวย และอชิระคิดว่าขนมหวานสวยขึ้นจากแต่ก่อนมาก ดูมีน้ำมีนวลและน่ารักเป็นไหนๆ จะว่าเขาหลงเมียตัวเองก็คงใช่ ก็คงเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะมองยังไง มองมุมไหนก็น่ารักไปหมดและการที่เขาสามารถเดินโอบเอวภรรยาคนสวยได้ อย่าคิดว่าเป็นเพราะขนมหวานใจอ่อนแต่อย่างใด เป็นเพราะอุบัติเหตุที่หญิงสาวข้อเท้าพลิกจนเกือบล้มต่างหาก แม้จะเป็นรองเท้าที่ไม่ได้สูงมากแต่ไม่รู้เดินยังไงถึงได้พลิกได้ หรือจะเป็นช่วงที่เธอหลงจากรถและตั้งหลักไม่ดีก็เป็นได้ เขาจึงถือโอกาสนี้ประคองเธอไว้ข้างกายเสียเลย“ให้พี่โอบเอวไว้อย่างนี้ดีกว่า เผื่อขนมเท้าพลิก

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลอชิระก็ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน ขนมหวานนั่งไม่ติดอยู่ไม่นิ่งผุดลุกผุดนั่ง เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน น้ำตายังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ทั้งที่พยายามเข้มแข็งแต่ในใจกลับไม่เข้มแข็งเอาเสียเลย คิดไปต่างๆ นานา ภาวนาขอให้อชิระปลอดภัย วางมือบนหน้าท้องของตัวเองและเอ่ยกับลูกน้อยใจช่วยพ่อด้วยนะลูก อย่าให้พ่อจากเราไปไหนนะ“ขนม ขนมเป็นยังไงบ้าง แกเป็นอะไรไหม” ใบบัวรีบปรี่เข้ามาหาเพื่อนรัก จับขนมหวานหมุนไปหมุนมาเพื่อดูว่าเพื่อนของเธอนั้นเป็นอะไรหรือเปล่า นอกจากเลือดที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้า“ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร แต่พี่อชิ พี่อชิถูกแทงสลบไป เข้าไปในห้องนั้นนานแล้วยังไม่ออกมาเลย บัวฉันกลัว ฉันเป็นห่วงเขา เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม เขาจะไม่ทิ้งฉันกับลูกไปใช่ไหม” ใบบัวรับจับมือขนมหวานมากุมไว้และบีบเบาๆ เมื่อเห็นขนมหวานร้อนรนดั่งคนประคองสติไม่อยู่“ใจเย็นๆ ก่อนขนม แกตั้งสติดีๆ นะ ตอนนี้คุณอชิอยู่กับหมอแล้ว เขาต้องไม่เป็นอะไร หมอเดี๋ยวนี้เก่งจะตาย เขาไม่มีทางทิ้งแกกับลูกไปหรอก เขาอยากอยู่กับแกจะตาย แกใจเย็นๆ นะ มานั่งก่อนมา” ขนมหวานหันไปมองประตูห้องฉุกเฉิน เหมือนกับจะต้องผ่านประตูเข้าไปเห็นค

จากที่ตั้งใจว่าจะใช้เวลาช่วงที่ถูกพักงานพาขนมหวานไปนั่นไปนี่ ไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจกระชับความสัมพันธ์ เป็นอันต้องพับโครงการเก็บใส่กระเป๋า และหอบการกระชับความสัมพันธ์มาอยู่ที่โรงพยาบาลแทน“ขนมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเจ้าของชื่อที่นั่งปอกผลไม้อยู่ที่โซฟาเสียงอ้อน ขนมหวานเงยหน้าขึ้นมองคนป่วยที่รู้สึกว่าตั้งแต่เธอยอมยกโทษให้ จะออดอ้อนออเซาะเป็นพิเศษจนน่าหมั่นไส้ และยังกลายเป็นคนมือไวใจเร็วแตะนิดแตะหน่อยหาเศษหาเลยกับเธออยู่ร่ำไปเมื่อมีโอกาส“คะ”“ทำไมไปนั่งไกลจัง มานั่งใกล้พี่หน่อยสิครับ พี่คิดถึง” ทั้งน้ำเสียงทั้งหน้าตา ที่นอนหันหน้ากะพริบตาอ้อนมา ขนมหวานถึงกับส่ายหน้าให้“ไกลที่ไหนคะ จากเตียงมาโซฟาห่างกันไม่ถึงสองเมตรด้วยซ้ำ”“แค่ก้าวเดียว สำหรับพี่ก็ถือว่าห่างแล้วครับ มานั่งนี่นะ”“แต่ขนมปลอกแอปเปิลอยู่นะคะ เดี๋ยวขนมปลอกเสร็จค่อยไปนั่งก็ได้ค่ะ”“ใจร้าย” ว่าแล้วก็ขยับตัวนอนตะแคงข้างหันหลังให้ขนมหวานเสียอย่างนั้น คนถูกงอนใส่ถึงกับอ้าปากค้างพูดไม่ออก แต่ก็ใช่ว่าจะเข้าไปง้อเสียเมื่อไหร่ นั่งปลอกแอปเปิลต่อไปเรื่อยๆ จนลูกสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย ถึงจัดการเดินนำจานแอปเปิลไปวางที่โต๊ะและเก็บกวาดเป

เป็นอีกหนึ่งเช้าที่แสนสดใสและเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม อชิระนอนมองภรรยาที่ดูจะสวยมากขึ้นกว่าเดิมเป็นไหนๆ เมื่อขนมหวานอายุครรภ์ได้เจ็ดเดือน นิ้วแกร่งประคองใบหน้างามของภรรยาสาวไว้เกลี่ยแก้มเนียนเล่นแผ่วเบา เลยมายังจมูกรั้นใช้นิ้วเขี่ยเล่นไปมา จนคนถูกรบกวนการนอนต้องยกมือขึ้นมาปัดมือของอชิระออกไปร้องประท้วงออกมาเบาๆ"อื้อ""ขี้เซาจังคุณแม่ ลืมแล้วเหรอว่าวันนี้เราจะไปไหนกัน" คนที่ยังอยากนอนต่ออีกนิด ขยับตัวเล็กน้อยดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มและหลับต่อ"ขออีกห้านาทีนะคะ" พึมพำออกมาแทบฟังไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ตายังหลับอยู่อย่างนั้นอชิระเห็นความขี้เซาของขนมหวานก็อดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงบนแก้มเนียนนั้นสักสองสามฟอด สูดความหอมเข้าไปเต็มปอดจนเสียงดังฟอดและยังหอมย้ำๆ ไปทั่วหน้า จนขนมหวานต้องปรือตาขึ้นมองและผลักหน้าของอชิระออกห่าง"พี่อชิอย่าแกล้ง""พี่ปลุกขนมต่างหาก ตื่นได้แล้วครับสายแล้วนะ" ขนมหวานยกมือขึ้นปิดปากหาวจนเมื่อยปาก ปรือตาที่แทบจะลืมไม่ขึ้นมองหน้าคนก่อกวน"คุณแม่ขี้เกียจ" บีบจมูกรั้นเบาๆ อย่างมันเขี้ยว"ก็คนมันง่วงนี่น่า”“พี่บอกแล้วใช่ไหม ว่าไม่ให้ดูซีรีส์จนดึกดื่น ช่วงนี้เราติดซีรีส์มากไปรู้หรือเป

“คลอดหรือยังวะ ลูกครับอย่าให้แม่ปวดนานนะ รีบๆ ออกมาได้แล้ว พ่ออยากเห็นหน้าใจจะขาดแล้วเนี่ย” อชิระบ่นออกมา พลางเดินไปเดินมา เป็นห่วงขนมหวานก็เป็นห่วง ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น ที่จะได้เจอหน้าลูกชายเสียทีเขายังจำวินาทีที่ขนมหวานบอกว่าปวดท้องได้ขึ้นใจ ตอนนั้นเขาทั้งตกใจและดีใจจนทำอะไรไม่ถูก แทบจะอุ้มขนมหวานจับยัดใส่รถมาด้วยซ้ำ ดีที่ขนมหวานวางแผนไว้เรียบร้อยเตรียมข้าวของเครื่องใช้ไว้ในรถไว้รอ ตั้งแต่รู้กำหนดการวันคลอดไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะเป็นยังไง คงทำอะไรไม่ถูกลนลานไปหมด สุดท้ายก็คงไม่ได้อะไรติดมือมาสักอย่าง“ญาติคุณขนมหวานเชิญด้านในค่ะ” เสียงที่ประกาศออกมาจากห้องคลอด เรียกสติของอชิระให้กลับเข้ามา รีบผลักประตูห้องเข้าไปด้วยความเร็วอชิระในชุดปลอดเชื้อเดินเข้ามาหาขนมหวานและลูกชายที่นอนอยู่บนเตียงพักฟื้น นัยน์ตาของชายหนุ่มแดงก่ำน้ำตารื้นขอบตา มองลูกชายตัวแดงจ้ำม้ำที่เห็นแค่ใบหน้าด้วยความตื่นตันและรักจนสุดหัวใจ จับมือขนมหวานมากุมไว้แน่น“เป็นยังไงบ้าง เจ็บมากไหม” เอ่ยถามเสียงสั่น ประคองใบหน้าของขนมหวานที่มีน้ำตาคลอไม่ต่างกัน“ไม่ค่ะ”“ลูกน่าชังมากเลย หน้าเหมือนขนมกับพี่เลย” ขนมหวาน