บททั้งหมดของ พี่ชายสุดที่ร้าย: บทที่ 31 - บทที่ 40

อชิระหรี่สายตามองมายังบุคคลทั้งสามที่ยืนอยู่ตรงหน้า โดยเฉพาะผู้หญิงที่อาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน มองมากเป็นพิเศษ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าคนทั้งสาม“สวัสดีครับท่านอธิการ”“สวัสดีค่ะ” เวลตันและใบบัวเอ่ยทักทายออกไปตามมารยาท อชิระพยักหน้ารับ“ครับ มาทำอะไรกันเหรอ”“ผมพาขนมหวานมาซื้อของครับ นี่ไงเต็มเลย” ใบบัวอยากจะกระโดดเข้าไปกัดคอเวลตันเสียตอนนี้ ไม่พูดอะไรออกมาก็ไม่มีใครเขาว่าเป็นใบ้หรอกมั้ง ไอ้เวรเอ๊ยอชิระมองขนมหวานที่ยังคงยืนเงียบ มองเลยไปยังของที่อยู่ข้างเวลตันพลางพยักหน้ารับเข้าใจ“พี่อชิคะ” เสียงหวานของผู้หญิงรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอมดังขึ้น พลางส่งยิ้มให้นักศึกษาทั้งสามคน เงยหน้าขึ้นมองอชิระ“ครับ หิวแล้วเหรอ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มละมุน พลางส่งยิ้มอบอุ่นให้ผู้หญิงตรงหน้าขนมหวานยืนมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มบาง ส่วนใบบัวก็หันมามองเพื่อนสาว จับมือขนมหวานไว้และบีบเบาๆ ขนมหวานจึงหันกลับไปยิ้มให้ ดั่งว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร เธอสบายดี“ค่ะ มิลล์อุตส่าห์อดข้าวกลางวันเพื่อมาทานข้าวเย็นกลับพี่อชิ”“น่ารักจังเลยเรา อดทำไมครับ เดี๋ยวก็ได้ปวดท้องกันพอดี ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ” ยกมือขึ้นมาลูบ

ขนมหวานเงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ดวงโตแสงเหลืองทอง ที่วันนี้ดูเหมือนจะทำหน้าที่ได้ดีกว่าวันไหนๆ ส่องแสงยูวีลงมายังเธอจนรู้สึกแสบผิว ยิ่งอยู่ในช่วงเวลาเที่ยงวันแบบนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพลังของความร้อนระอุแล้วไหนจะท้องเจ้ากรรมที่ร้องประท้วงความหิวอีกล่ะ ยิ่งเมื่อวานมัวแต่ยุ่งทำขนมจนไม่ได้กินอะไรนอกจากนม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้จะหิวแค่ไหนแต่เธอจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ แม้เธอจะถูกแดดเผาจนไหม้ตายหรือเคราะห์ซ้ำกรรมซัดฝนตกลงมาห่าใหญ่จนหนาวตาย เธอก็จะไม่มีวันขอร้องอ้อนวอนให้เขามาช่วย ในเมื่อเขาอยากให้เธอตายเธอก็ยินยอมพร้อมจากไป และมันคงดีกว่านี้หากเธอตายไปจริงๆ จะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับคนใจยักษ์ใจมารแบบผู้ชายที่ชื่ออชิระ เวรกรรมที่ทำร่วมกันมาจะได้จบสิ้นกันไปเสียทีสุดท้ายเธอก็ยังยืนยันคำเดิม ว่าเธอไม่น่าเกิดมาบนโลกใบนี้ เธอน่าจะตายตั้งแต่ที่ถูกพ่อกับแม่ที่แท้จริงเอามาทิ้งด้วยซ้ำ ทำไมวันนั้นพ่อแม่เธอไม่โยนเธอให้รถเหยียบหรือทิ้งเธอลงแม่น้ำให้รู้แล้วรู้รอดไปนะคิดแล้วน้ำตาที่คิดว่าคงไม่ไหลก็ไหลอาบแก้มลงมา ขนมหวานก้มหน้าลงเพื่อปล่อยให้มันหยดลงบนพื้นแต่ไม่สิ แค่น้ำตาทำไมมันถึงหลายหยดขนาดนี้ แดดที่อ

บรรยากาศภายในห้องพักคนไข้ตอนนี้ดูเหมือนจะมืดครึ้มอึมครึม คล้ายฝนกำลังจะตก พายุกำลังจะเข้า เหมือนสึนามิกำลังก่อตัวเงียบๆ อยู่ใต้ท้องทะเลที่รอวันเคลื่อนตัวเข้าฝั่งเหมือนมีสายฟ้าพาดผ่านมาเงียบๆ ทางสายตาสองคู่ที่กำลังจ้องมองกัน โดยปราศจากคำพูดใดทั้งสิ้น มีเพียงแววตาเท่านั้นที่แทนคำพูดนับร้อยพันที่ส่งผ่านมาและจากนั้นไม่นานช้อนที่มีข้าวต้มก็แทบจะยื่นมากระแทกปากคนป่วย ยังดีที่หญิงสาวสะบัดหน้าและยกมือปัดได้ทัน ทำให้ช้อนนั้นหลุดมือร่วงลงสู่พื้น“ขนม! อย่ามาเรื่องมาก จะกินไม่กิน” นั่นคือประโยคแรกที่หลุดออกมา หลังจากปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมมาร่วมหลายนาที ไม่ใช่แค่เสียงที่ไม่พอใจ สีหน้าแววตาก็แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจมากเพียงใด“ไม่ หูแตกเหรอ ก็บอกว่าไม่กินตั้งแต่แรกไง” ขนมหวานสะบัดเสียงแหลมตวาดแว้ดขึ้นมาไม่ต่างกัน ยังไม่ทันข้ามวัน ตื่นขึ้นมาก็ต้องเปิดศึกที่ประกาศไปเมื่อตอนกลางวันซะแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะรอดหรือจะร่วงกันแน่อชิระคว้าหมับเข้าที่แขนเรียวกระชากร่างบางเข้ามาใกล้ จนขนมหวานถลาแทบจะตกเตียง“โอ๊ย!” ร้องออกมาด้วยความเจ็บ ดวงตาเอ่อคลอด้วยน้ำตา เมื่ออชิระบีบลงตรงที่เดิมที่เขาทำกับเธอช

ประตูบานใหญ่เบื้องหน้าเหมือนอีกโลกหนึ่งเมื่อก้าวขาเข้าไป ขนมหวานสูดลมหายใจเข้าจนอิ่มในปอด ไม่รู้วันนี้จะถูกอชิระทำให้เจ็บแสบอะไรบ้างแต่ไม่เป็นไร เธอไม่เจ็บ เธอไม่ปวด เธอไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ความรู้สึกของเธอมันควรจะด้านชาได้แล้ว มันไม่ควรมีความรู้สึกอะไรแล้วตั้งแต่วันนั้น“คุณอชิมีอะไรเหรอคะ ถึงได้เรียกดิฉันให้มาพบต่อหน้านักศึกษาหลายสิบคนแบบนั้น หรือว่าคิดถึงจนทนไม่ไหว” แสร้งยิ้มหวานเดินเข้ามายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน สายตาเพ่งมองใบหน้าไร้ความรู้สึกของคนที่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้และมองมาที่เธอเช่นกัน“ทำไมทำตัวห่างเหินกับฉันขนาดนั้นล่ะ” ยิ้มมุมปาก ทั้งที่จริงอยากจะหัวเราะด้วยซ้ำ กับสรรพนามเรียกขานแทนตัวเองของขนมหวาน ฉัน อย่างนั้นเหรอ“ก็คุณกับฉัน ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่คะ ก็แค่คนสนิทแต่ไร้ความรู้สึก อาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันแค่นั้นเอง”อชิระเห็นด้วย กับคำว่าคนสนิทแต่ไร้ความรู้สึกที่ขนมหวานพูดมา แต่จะว่าไปก็คงไม่ถูกเสียทีเดียว กับคำว่าไร้ความรู้สึก เพราะมันมีความรู้สึกเกลียดอยู่ด้วยต่างหาก“จะพูดว่าไร้ความรู้สึกก็คงไม่ใช่นะ อันที่จริงมันก็มีความรู้สึกอยู่บ้าง เธออยากรู้ไหมว่าอะไร” เลิกคิ้วเข้ม

ขนมหวานตื่นเช้ากว่าทุกวันรีบทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็ลงมาเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าใส่กล่องไปทานที่มหาวิทยาลัย พร้อมทั้งทำแซนด์วิชเป็นอาหารให้ทั้งเธอและอชิระไม่ใช่เธอเป็นห่วงเขานะ แต่เธอกำลังช่วยตัวเองประหยัดค่าใช้จ่ายอยู่ต่างหาก ด้วยการทำตัวเป็นคนดีมีน้ำใจ ทำแซนด์วิชให้เขาเพื่อจะขอนั่งรถไปเรียนด้วยเมื่อคืนเธอนอนครุ่นคิดทั้งคืนว่าพอจะมีทางไหนบ้างในการประหยัดค่าใช้จ่ายในแต่ละวัน และเธอก็นึกขึ้นมาได้ว่าอชิระให้ค่าใช้จ่ายเธอในแต่ละเดือนไว้จับจ่ายซื้อของ ทำไมเธอไม่เอาเงินตรงนี้มาซื้ออาหารทำไปรับประทานมื้อกลางวันเสียเลย อย่างน้อยก็ประหยัดได้อีกเกือบหนึ่งร้อยส่วนเรื่องรถที่ต้องขอนั่งไปกับเขา จากเมื่อก่อนต้องนั่งรถเมล์ไปเอง เธอก็มาคำนวณดูแล้ว จากหน้าบ้านไปปากซอยก็เสียค่าวินมอไซต์อีกยี่สิบบาทและเสียค่ารถไปที่มหาวิทยาลัยอีกล่ะ ทั้งขาไปขากลับก็เกือบร้อยเหมือนกันสู้ดีเก็บเงินที่ใช้จ่ายพวกนี้เอาไปหยอดพี่หมูตัวใหม่ที่เพิ่งซื้อมายังจะดีเสียกว่า เก็บเล็กผสมน้อยไปเรื่อยๆ ยังไงมันก็ต้องได้ถึงจำนวนที่ตั้งไว้แหละ“คุณอชิขา” เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินลงมาจากบันได ขนมหวานก็รีบปรี่เข้ามาหาพ