All Chapters of พระสนมที่รักของเฟิ่งอ๋อง: Chapter 1 - Chapter 10

ห้องส่งตัวเจ้าสาว“มี่อิน”“คุณหนู เอ้ย…องค์หญิงเพคะหม่อมฉันอยู่นี่”“เตรียมพร้อมแล้วหรือยัง”“เตรียมพร้อมแล้วเพคะ แต่ว่าองค์หญิงเพคะ หม่อมฉันเห็นพระพักตร์ท่านอ๋องในวันนี้ เขาช่างรูปงามนัก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะ….”“จะหน้าตาเช่นไรมันก็คือฆาตกรที่ฆ่าพี่สาวของข้า เจ้าออกไปได้แล้ว อย่าให้ผู้ใดเห็นเจ้าล่ะ”“องค์หญิง จะลงมือจริงๆหรือเพคะ”“ออกไปเถอะ ไปรอที่ที่เรานัดกัน หากว่าข้าไม่ไป นั่นแสดงว่าแผนการข้าล้มเหลว เจ้าจงรีบกลับไปชุนฮัวทันที ทรัพย์สินทั้งหมดยกให้เจ้า เข้าใจหรือไม่”“คุณหนู บ่าวไม่อยากไปเลยเจ้าค่ะ”“มี่อิน เรื่องนี้อันตรายมาก เจ้าจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ หากผิดพลาด ข้าจะรับผิดชอบเองคนเดียว รีบหนีไป”“คุณหนู แต่ว่าท่าน…”“เด็กโง่ ข้ามีวรยุทธ์สูงขนาดนี้เจ้ายังต้องกลัวอีกงั้นหรือ”"แต่ว่า..“ไปเถอะ เร็วเข้า ใกล้เวลาแล้ว”มี่อินจำใจเดินจากไปพร้อมน้ำตา เมื่อนางออกมาแล้ว ไม่นานหลังจากนั้นเจ้าบ่าวหมาดๆก็เดินเข้ามาในห้อง เฟิ่งอ๋องปิดประตูห้องส่งตัว ก่อนเข้ามาเขาไล่แม่สื่อและผู้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกออกไปจนหมด เขาหันมามองเจ้าสาวที่นั่งอยู่ที่เตียงพร้อมกับหรี่ตาลงเล็กน้อยและปฏิญาณตนเอาไว้แล้วว่าไม่ว

อาจูไม่กล้ามองพระพักตร์ท่านอ๋องพวกนางก้มหน้าและพากันเดินออกไปอย่างรวดเร็ว หลินเย่จะลุกแต่กลับถูกเขากดไหล่ให้นั่งลงพร้อมกับก้มตัวลงมา“ทำไม เจ้าไม่อยากแต้มกลีบดอกไม้ห้ากลีบนี่เพื่อแสดงว่าแต่งงานแล้วงั้นหรือ”หลินเย่เลือกที่จะไม่ตอบ เฟิ่งอ๋องเมื่อเห็นท่าทางอวดดีของคนตรงหน้ายิ่งทำให้เขานึกโมโหนางขึ้นมา เขาเดินไปจับตรงคางเพื่อเชยขึ้นมาพร้อมกับหยิบพู่กันเพื่อวาดกลีบดอกไม้ลงไปที่หน้าผากของนางทันที “เจ้าจะมองข้าเช่นนี้อีกนานหรือไม่ แม้ว่าจะเกลียดข้าแค่ไหนสุดท้ายก็หนีไม่พ้นว่าพวกเราก็คือคู่แต่งงานใหม่อยู่ดี ไม่เหนื่อยบ้างหรืออย่างไรกัน หึ เลือกที่จะเงียบงั้นหรือ ดี เช่นนั้นข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะเงียบไปได้ถึงเมื่อใด เอาล่ะ...เสร็จแล้ว”หลินเย่สะบัดหน้าหนีเขาออกมาด้วยความเกลียดชังเขาสุดชีวิต นางเกลียดจนอยากฆ่าเขาเสียตรงนี้เสียด้วยซ้ำ แม้ว่ารูปหน้าที่หล่อเลาของเขาจะต้องตาผู้คนที่พบเห็นอยู่ไม่น้อยแต่ไม่ใช่กับนาง ก่อนหน้าที่จะมาที่นี่นางก็เกลียดเขาอยู่แล้ว ยิ่งมาพบเจอและสิ่งที่เขาทำกับนางยิ่งทำให้นางเกลียดเขาเพิ่มมากขึ้นไปอีก“โอ้ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้เราจะดุเดือดกันไม่ใช่น้อยเลยนะพระสนม ข้าคิดว่า

“เจ้านี่ช่างไร้มารยาทเสียจริง ท่านอ๋องบอกแล้วว่า…”“เจ้าออกไปก่อน”“ได้ยินหรือไม่ ท่านอ๋องบอกให้เจ้าออกไป ยังเสนอหน้ายืนอยู่ทำไมอีก”เฟิ่งจื่อหลิงหันไปมองสตรีที่โวยวายอยู่ด้านหลังเขาอย่างหมดความอดทน“ที่ข้าพูด หมายถึงเจ้าเซียงถงเหยา เจ้าออกไปก่อน”“หม่อมฉัน!! แต่ว่าท่านอ๋องเพคะ”“ออกไป”“ท่านอ๋องเพคะ แต่ว่าพวกเรายังคุยกันไม่จบนะเพคะ”“หลงอี้!!”“ก็ได้เพคะ หม่อมฉันออกไปก่อนก็ได้”เซียงถงเหยาเดินออกไปด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับมองหน้าหลินเย่ด้วยความไม่ชอบใจเท่าใดนัก แต่ หยางหลินเย่ไม่ได้มองนางแม้แต่น้อย สายตานางมองไปที่บุรุษหนุ่มที่ไม่ได้พบมาร่วมเดือนตรงหน้านาง“เจ้ามีสิ่งใดอยากจะพูดก็พูดเถอะ เอาแต่ส่งสายตาเกลียดชังนั่นมาให้ข้า จะให้ข้าคิดเช่นไร นี่เจ้าคงมิได้มาที่นี่เพราะความหึงหวงข้าหรอกกระมัง”“หึ คิดมากไปแล้ว ต่อให้ท่านจะเสพสมกับเหล่าสตรีอีกสักสิบคนอยู่ในห้องนี้ก็มิใช่เรื่องของข้า”“ดูท่าแล้วพระสนมคงเหงาที่หาคนชวนทะเลาะไม่ได้ จึงได้มาหาเรื่องข้าถึงที่นี่สินะ”“ข้าจะมาถามข่าวของมี่อิน ท่านเอานางไปไว้ที่ใดกันแน่เหตุใดจึงไม่ยอมปล่อยนางออกมาเสียที”เฟิ่งอ๋องรู้ว่านางคงหาโอกาสถามเรื่องนี้มา

สองวันถัดมา“พระสนมเพคะ มีคนมาเข้าเฝ้าเพคะ”“อาจู ผู้ใดมางั้นหรือ”“องค์หญิง ฮือ…”“มี่อิน!! เจ้ามาแล้ว”มี่อินน้ำตาอาบสองแก้มพร้อมกับทรุดตัวลงคุกเข่าตรงหน้าหลินเย่ทันทีเมื่อเห็นนางปลอดภัยดี“มี่อินผิดต่อองค์หญิง มี่อิน….”“ช่างเถอะ เจ้าปลอดภัยก็พอแล้ว”“พระสนม กระหม่อมทำตามคำสั่งท่านอ๋อง พานางมาส่ง ขอทูลลา”“ขอบคุณท่านมากหลงอี้”“พ่ะย่ะค่ะ”“เจ้าลุกขึ้นมาก่อนมี่อิน เป็นอย่างไรบ้าง ตลอดเวลาเดือนกว่านี้เจ้าคงลำบากน่าดูเลยเจ้าไปยู่ที่ใดมา”มี่อินหันมองซ้ายขวาซึ่งบัดนี้ไม่มีผู้ใดอยู่แล้วนางจึงกระซิบบอก“องค์หญิง หม่อมฉันไม่ได้ถูกขังและไม่ได้ถูกทรมานอะไรเลยเพคะ ท่านอ๋องให้หม่อมฉันไปอยู่เรือนท้ายสวน มีองครักษ์คอยเฝ้าอยู่เท่านั้น และยังสามารถเดินออกไปตลาดเพื่อซื้อของกินของใช้ได้ ท่านอ๋องให้คนดูแลหม่อมฉันอย่างดีเพียงแค่ไม่อนุญาตให้มาพบองค์หญิงเท่านั้นเพคะ”“เหตุใดเขาทำเช่นนั้น”“หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ องค์หญิง หรือว่าเราจะเข้าใจท่านอ๋องผู้นี้ผิด”หลินเย่ถอนหายใจยาวพร้อมกับเดินออกไปดู นางพบว่าไม่มีผู้ใดคอยเฝ้าอยู่ นางจึงหันกลับมานั่งคุยกับมี่อินถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตำหนักอ๋องแห่งนี้“เช่นน

“หม่อมฉันจะตายหรือไม่ ..…”“เจ้าอย่ากลัวมันมาก มันเย็นเพียงชั่วครู่เท่านั้น เจ้าดูสิ”“ไม่ๆๆ ไม่เอา ขึ้นได้หรือยัง”“เจ้าปล่อยข้าก่อน และลงไปแช่ให้เหลือเพียงหน้าเจ้า ข้าจะดูแผลหน่อย ค่อยๆ ข้าจับมือเจ้าเอาไว้แล้วไม่ต้องห่วง”หลินเย่ค่อยๆทำตามที่เขาบอก ตอนนี้เองที่นางเริ่มรู้สึกปวดแสบปวดร้อนตรงใกล้ๆหน้าอก เพราะน้ำแกงนั้นราดโดนตรงกลางอกแก้มและแขนของนางเมื่อผิวค่อยๆโดนน้ำเย็นแล้วกลับรู้สึกว่าความเจ็บค่อยๆหายไปทีละนิด“เป็นอย่างไรเจ้าเจ็บตรงไหนบ้าง ข้าจะได้บอกท่านหมอถูก น้ำแกงราดโดนตรงไหนบ้าง”“คอ แขน แล้วก็ หน้าอก และขาเพคะ”“หน้าอกด้วยงั้นหรือ เช่นนั้น…แก้มของเจ้าแดงมาก นี่มัน…รอเดี๋ยว”เขาค่อยๆหยิบผ้ามาเช็ดด้วยน้ำเย็นและประคบแก้มนางทันที“หม่อมฉันหนาว….”หลินเย่เริ่มสั่นเพราะความกลัวและตอนนี้เริ่มหนาวแล้ว ร่างกายนางถูกน้ำเย็นจัดเช่นนี้ไม่ได้ เขาจึงดึงนางเขามากอดเอาไว้“อยู่ท่านี้ก่อน เจ้ายังขึ้นไม่ได้ ข้าจะประคบแก้มให้ อีกเดี๋ยวค่อยขึ้นไป”“อืม…หนาว…ท่านแม่…..ลูกหนาว แม่…”เขาดึงนางเข้ามากอดจนชิดพร้อมกับกระซิบบอกนางตลอดเวลา นางพยักหน้ารับรู้ ปากนางเริ่มซีด และสั่นอยู่ตรงหน้าเขา ตอนนี้ร่