Semua Bab พระสนมที่รักของเฟิ่งอ๋อง: Bab 11 - Bab 20

หลินเย่ค่อยๆนิ่งลงเมื่อบาดแผลได้นำเย็นชโลมตัวทั่วทั้งกาย นางได้สติอีกครั้งเมื่อตื่นขึ้นมาพบว่านางนอนซบอกของท่านอ๋องที่เปลือยอยู่ในอ่างกับนาง“ท่านอ๋อง…เหตุใดพระองค์…”“ตื่นแล้วหรือ เป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นหรือไม่”“หม่อมฉันเป็นอะไรไป”“เจ้ามีไข้และคงแสบร้อนผิว ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”“หนะ….หนาวเพคะ”“หนาวงั้นหรือ แต่ว่าแผลเจ้าหายแสบร้อนหรือยัง”“อยากขึ้นจากน้ำแล้วเพคะ”“ไม่ได้ รออีกประเดี๋ยว” “แต่ว่า หนาว…..”“เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าเอง”หลินเย่หลับตาพร้อมรับสัมผัสนั้นทันทีพร้อมกับร่างกายของบุรุษหนุ่มตรงหน้าที่นางรู้สึกแปลกตั้งแต่ตอนบ่ายว่ามันผิดปกติ ตอนนี้บางอย่างใต้น้ำนั้นดันอยู่ที่บั้นท้ายของนางอยู่เมื่อเขาเริ่มจูบนางอีกครั้ง“อ๊าา เดี๋ยวก่อน …อ๊าา ท่านอ๋องเพคะ”“ข้าบอกว่าอย่างไร ปล่อยไปตามอารมณ์ อย่าสกัดกั้นมิเช่นนั้นเจ้าจะทรมาน เจ้าอยากทำสิ่งใด”“หม่อมฉัน…อ๊า…อยากจูบ อื้ออ…”เขาทำตามคำขอของนางทันทีเมื่อปากประกบกัน มือหนาก็เริ่มลูบไล้ไปทั่วร่างของพระสนมขี้งอนของเขา มือเขาถูไปมาที่ยอดถันงามตรงหน้าก่อนจะส่งลิ้นลงไปด้วย“อ๊ะ ท่านอ๋องเพคะ อื้อ…”“ต้องการหรือไม่ บอกข้ามา”“อ๊าา..อื้อ….”“พ

ท่านอ๋องที่พึ่งเสด็จมาถึงและกำลังถามสาวใช้สองคนที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า กลับได้ยินเสียงกรีดร้องขึ้นมาจากห้องน้ำ มี่อินกับอาจูยังไม่ทันได้แจ้งท่านอ๋องว่าพระสนมไปแช่น้ำเองคนเดียว เขารีบวิ่งไปที่ห้องอาบน้ำทันที ภาพที่เขาเห็นคือหลินเย่คว่ำหน้าลงกับอ่างน้ำอยู่“หลินเย่!! หลินเย่!! เร็วเข้า เตรียมผ้า เรียกหมอหลวงมาเร็วเข้า!!”เขาอุ้มนางออกมาจากอ่างน้ำเย็นได้ทันพร้อมกับตบไปที่ใบหน้าขาวซีดนั้นเบาๆจนนางสำลักน้ำออกมา นางกลับมาหายใจอีกครั้งแต่สติยังไม่ฟื้นตัวเท่าใดนัก เขารับผ้าจากมี่อินมาพันกายนางไว้และอุ้มออกมาจากห้องอาบน้ำ ตัวนางยังสั่นไม่หยุดเมื่อเขาพานางมายังห้องนอน“เร็วเข้า เอาผ้ามาอีก พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าจะเปลี่ยนชุดให้พระสนม เกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร เหตุใดนางไม่รอข้า!!”“ทูลท่านอ๋อง พระสนมบอกว่าไม่อยากรบกวนพระองค์เพคะ พระสนมจึงลองแช่ด้วยพระองค์เองและห้ามพวกหม่อมฉันไปเฝ้าเพคะ”“นี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดไม่มีผู้ใดไปแจ้งข้า!! หากนางเกิดเป็นอะไรขึ้นมาข้าจะบอก….คนที่ชุนฮัวได้อย่างไร”“ท่านแม่…..อย่าฆ่าท่านแม่….ช่วยด้วย..”“หลินเย่…ข้ามาแล้ว ข้าอยู่นี่หลินเย่ เจ้าได้ยินข้าหรือไม่”“ท่านอ๋องเพคะ

ตำหนักพระสนมเฟิ่งอ๋องมาหาพระสนมอยู่เกือบสิบวันแต่นางไม่แม้แต่จะออกมารับรองเขาเลยแม่แต่วันเดียว ที่จริงหลินเย่แทบจะไม่ออกมาจากห้องบรรทมเลยก็ว่าได้ มาวันนี้นางเดินลงมาพร้อมกับหันไปบอกมี่อิน“มี่อิน อาจู ข้าจะออกไปเดินเล่นข้างนอก”“ไปสิเพคะพระสนม ออกไปสูดอากาศที่ในสวนจะได้อารมณ์ดีขึ้นนะเพคะ”“ข้าหมายถึง ออกไปนอกวัง”“พระสนม!! แต่ว่า….”“ข้าจะดูว่าจะมีผู้ใดกล้าขวางทางข้า ไปบอกให้คนรถเตรียมรถม้าให้ข้า บอกว่าข้าจะออกไปซื้อยาและออกไปไหว้พระข้างนอก”“เพคะ”อาจูดึงแขนเสื้อมี่อินบอกว่าอย่าไปขัดพระทัยพระสนมในตอนนี้ ให้ทำตามคำสั่งพวกนางจึงเดินไปสั่งรถม้าเพื่อจะพาพระสนมออกไปเดินตลาดด้านนอก มี่อินพบว่าน่าแปลกที่คนขับรถม้ารับปากและเตรียมรถให้โดยไม่ไถ่ถามพวกนางสักคำจนพระสนมเดินขึ้นรถม้าไปและออกนอกวัง“เรียบร้อยแล้วขอรับองครักษ์หลง”“ดีมาก จำเอาไว้ว่าอย่าพูดเรื่องนี้ออกไป”“ขอรับ ไม่พูดแน่นอน”นอกวัง“พระสนมดูสิเพคะ มีของขายเต็มไปหมดเลยเพคะ”“มี่อิน เจ้าบอกว่าตอนที่อยู่นอกวังเจ้ารู้จักกับคนในตลาดมิใช่หรือ”“เพคะพระสนม”“เช่นนั้นก็พาข้าไปหาพวกเขาทีสิ”“พระสนม นี่พระองค์…”“ข้าเพียงแค่อยากขอบคุณพวกเขาท

เฟิงจื่อหลิงหยุดทันที เมื่อครู่นางพูดว่าอย่างไรนะ นางรังเกียจเขางั้นหรือ เพียงเพราะเรื่องที่หอพระวันนั้นทำให้นางเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้เลยงั้นหรือ เขาไม่เข้าใจจริงๆ นี่เขาทำผิดมากถึงขนาดนางจะให้อภัยเขาไม่ได้เชียวหรือ“หลินเย่ นี่เจ้า….”“ออกไป อย่าแตะต้องข้าอีกคนเช่นท่าน….”เฟิ่งจื่อหลิงลุกขึ้น เขาข่มใจเอาไว้นานแล้ว หากวันนี้ไม่พูดออกไป เกรงว่านางคงหาทางหนีอีกเป็นแน่“วันนั้นเป็นวันครบรอบวันตายของหลานผิงอัน ข้าทำพิธีตามปกติเพราะนางตายในวังนี้ เรือนพระนั่นคือที่ตั้งป้ายวิญญาณของนางชั่วคราว ข้าเพียงไปบอกนางว่าข้าจะปล่อยนางไป เรื่องความแค้นนั้นจบตั้งแต่ข้าฆ่าหยวนซื่ออ๋องไปแล้ว ตอนนี้แค้นของนางถูกชำระล้างจนหมดสิ้นแล้ว" ป้ายวิญญาณของหลานผิงอันถูกย้ายและส่งกลับไปสกุลหลานแล้วหลังจากที่เขาได้บอกกล่าวและร่ำลานาง วันนั้นคือวันทำพิธีอันเชิญป้ายวิญญาณของหลานผิงอันกลับไปยังสกุลหลานเท่านั้น "วันนั้นเป็นวันที่จะบอกกล่าวนางเพื่อเชิญป้ายวิญญาณนางกลับไป ข้าไม่รู้ว่าเจ้ารู้มาจากที่ใดจึงไปหาข้าที่นั่นได้ แต่ข้าไม่อยากให้เจ้าเข้าใจผิดจึงบอกให้เจ้ากลับไปก่อน หากว่าคนสกุลหลานที่กำลังจะมารับป้ายวิญญาณพบเจ้าเข

“หม่อมฉันจะกลับไปกินที่ตำหนักเพคะ"“พระสนม ข้าบอกเจ้าแล้วว่าคืนนี้เจ้าต้องอยู่รับใช้ข้าที่นี่ เจ้าคงไม่ลืมใช่หรือไม่”“ท่านอ๋องเพคะ แต่นี่มันออกจะ….”“ทำไม เจ้าจะผิดคำพูดอีกแล้วงั้นหรือ”“แต่ว่าหม่อมฉันไม่ไหวแล้วนะเพคะ”“ข้าก็ไม่ได้บังคับเจ้าขนาดนั้นเสียหน่อย มาเถอะ ข้าพาเจ้าไปกินข้าวก่อน อย่าห่วงเลย เมื่อตอนบ่ายข้าใช้แรงไปมากแล้ว ตอนกลางคืนคงไม่ถึงสามรอบหรอกน่า”“คนบ้า”“เจ้าพูดเองนะ ข้าไม่ยักรู้ว่าเจ้าชอบคนเช่นนั้น ได้ ข้าตามใจพระสนมได้อยู่แล้ว”“ไม่นะเพคะ ไม่เอานะ”ท่านอ๋องพาพระสนมมาเสวยอาหารค่ำพร้อมกัน นางกินราวกับหิวมาสามวัน นางเติมข้าวถึงสามครั้งหลงอี้บอกเขาว่าก่อนหน้านี้นางเองก็แทบจะไม่กินไม่นอนเหมือนกันกับเขา คงเพราะเรื่องที่ทะเลาะกันนั่นเอง“รับของหวานหรือไม่”“เพคะ”เขาหันไปสั่งสาวใช้ให้ยกของหวานมาวางให้นาง รากบัวน้ำขิง นางกินไปสองชามด้วยความรวดเร็ว เมื่ออิ่มแล้วจึงได้เดินกลับขึ้นไปที่ห้องบรรทมพร้อมท่านอ๋อง“ไปอาบน้ำกันเถอะ”“เพคะ”ห้องอาบน้ำของท่านอ๋องทั้งโอ่อ่าและหรูหรายิ่งนัก ที่นี่ทั้งกว้างขวางและสะอาดตาจนหลินเย่เผลอมองไปรอบๆ นางเดินไปหย่อนขาเล่นในสระกว้างนั้นทันที "เจ