Lahat ng Kabanata ng พระสนมที่รักของเฟิ่งอ๋อง: Kabanata 21 - Kabanata 30

ตำหนักท่านอ๋อง“พระสนมเพคะ องุ่นมาแล้วเพคะ”“ขอบใจนะเจ้ามาช่วยข้าหน่อย ชุดนี่มัดยากเสียจริง”“เพคะ”เสียงของมี่อินหายไปเมื่อนางเอ่ยปากบอกให้ช่วยรัดสายชุดที่หลุดออกให้ มือนั้นรัดเพียงเบาๆเงียบๆ“นี่มี่อิน ใกล้วันเกิดท่านอ๋องแล้ว เจ้าว่าควรให้สิ่งใดเป็นของขวัญดีเจ้าช่วยข้าคิดทีสิจะได้จัดเตรียมทัน”“บุตรชายสักคนเป็นเช่นไร”เสียงที่คุ้นเคยกระซิบข้างหูนางเมื่อหลินเย่หันกลับไปก็พบว่าเป็นเฟิ่งอ๋องที่เข้ามาตอนไหนนางก็มิอาจทราบได้“ท่านอ๋อง เลิกประชุมแล้วงั้นหรือเพคะ”“ใช่แล้วล่ะเจ้ากำลังมองอะไรอยู่”“มองไปที่สวนเพคะ มองจากมุมนี้อุทยานด้านล่างนั่นช่างงดงามกว่าตอนลงไปเดินมากจริงๆ อยู่ที่นี่มองเห็นทะเลสาบกับหอพระด้วยเพคะ”“เจ้าชอบหรือไม่”“ชอบเพคะ”“เช่นนั้นคำถามเมื่อครู่นี้เล่า ของขวัญวันเกิดของข้า เจ้าจะมอบให้ได้หรือไม่”“ท่านอ๋องเพคะ พึ่งเลิกประชุมมาคงหิวแล้วหม่อมฉันให้คนเตรียมเครื่องเสวยให้นะเพคะ”“ยังไม่ต้อง เจ้าตอบคำถามข้ามาก่อน ตกลงว่าเจ้าจะมอบบุตรชายบุตรสาวให้ข้าได้หรือไม่”“ก็ต้อง…ท่านอ๋องเพคะ นี่มันหาใช่เวลามาถามเรื่องเช่นนี้นะเพคะ”“หากไม่ถามตอนนี้จะมีโอกาสงั้นหรือ ข้าคิดว่าลูกชายมักจ

คนถูกถามมองหน้าเขากลับด้วยความไม่พอใจ กว่านางจะลุกขึ้นมาได้ก็เกือบเลยเที่ยงของวันนี้มาแล้ว มือไม้สั่นจนแทบจะตักข้าวกินเองไม่ได้สาเหตุก็เพราะคนที่ส่งสายตาและยิ้มหวานมาให้นางในตอนนี้“เหตุใดเจ้าทำหน้าเช่นนั้น เจ้าไม่ชอบชุดที่ข้าสั่งเตรียมให้งั้นหรือ”“เปล่าเพคะ แต่หม่อมฉันไม่อยากไปงานเลี้ยง”“คงไม่ได้หรอกนะพระสนม เจ้าอภิเษกมานานแล้วแต่ยังไม่เคยออกงานกับข้าเลย ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสที่ดี ถือว่าเป็นการออกงานครั้งแรกของเจ้าเชียวนะ”“พระองค์ก็ทรงทราบว่าเป็นการออกงานครั้งแรกของหม่อมฉันแต่ก็ยัง….”หลินเย่ค้อนขวับให้เขาพร้อมกับเดินไปส่องกระจกในห้องเพื่อจัดแต่งเครื่องประดับอีกครั้ง เฟิ่งอ๋องเดินมาด้านหลังและจับนางนั่งหน้ากระจก“เจ้าไม่แต้มดอกไม้หรือ”“พระองค์แต้มให้หม่อมฉันสิเพคะ”หลินเย่ยื่นพู่กันพร้อมชาดสีแดงให้เขา เฟิ่งอ๋องนั่งลงตรงหน้า อาจูและมี่อินจึงเดินออกจากห้องไปเงียบๆเพื่อไม่เป็นการรบกวนพวกเขา“ครั้งแรกที่ข้าแต้มกลีบดอกไม้ให้เจ้า จำได้ว่าสายตาที่มองข้าเป็นสายตาที่เกลียดชัง แค้นเคืองยิ่งนัก วันนี้มาแต้มหน้าผากให้เจ้าอีกครั้ง ความรู้สึกช่างแตกต่างยิ่งนัก”“แล้วไม่ดีหรือเพคะ หรือว่าพระองค์

เกิดเสียงดังด้วยความตกใจ แปลกใจและคาดไม่ถึงเมื่อองค์หญิงแห่งแคว้นอ้ายซู อาซินหยูพูดเรื่องนี้ขึ้นมา นางบอกว่ายินดีมอบตัวนางถวายให้กับเฟิ่งอ๋องแห่งฉีโจว “องค์หญิง ขออภัย…ข้าคิดว่าเจ้าอาจจะเข้าใจบางอย่างผิดไป เราจัดงานเลี้ยงฉลองนี้ขึ้นแม้้ว่าจะเนื่องในวันคล้ายวันเกิดของเรา แต่ที่จริงแล้วเพื่อกระชับความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นต่างๆ เรื่องที่องค์หญิงเสนอมานั้น ข้า…มิอาจรับได้ ขอรับเพียงน้ำใจของเจ้าเท่านั้น ซุนกงกง…ส่งแขก”“ท่านอ๋อง พระองค์มิได้มีพระชายาที่ดูแลในวังหลังและยังไม่เคยแต่งตั้งพระสนมเพิ่ม ข่าวนี้หม่อมฉันทราบดีและยังทราบอีกว่าพระองค์จะจัดให้มีการคัดเลือกพระสนมจากบททดสอบที่พระองค์ ฉะนั้นหม่อมฉันจึงใคร่อยากจะเข้าร่วมในการคัดเลือกในครั้งนี้ด้วย หวังว่าพระองค์จะอนุญาต”เหล่าบรรดาขุนนางและแขกในงานเลี้ยงรู้สึกหลากหลายในความคิดขององค์หญิงที่กล่าวออกมาอย่างท้าทาย แม้ว่าบางคนไม่เห็นด้วยว่าสตรีเช่นนางไม่ควรจะทำเรื่องเช่นนี้ต่อหน้าธารกำนัลแต่อย่างน้อยก็มีคนหนึ่งที่เห็นด้วยกับความคิดของนาง“น่าสนใจดีนี่องค์หญิง เจ้าช่างเป็นวีรสตรีที่กล้าหาญเสียจริง ข้าฟงเจ้าหนานนับถือ ท่านอ๋อง ท่านกล้ารับคำท้าข

งานล่าสัตว์สุดท้ายหลินเย่ก็ไม่มีแรงลุกออกจากกระโจมพร้อมท่านอ๋องเมื่อนางถูกทำโทษที่กินเนื้อกวางของท่านอ๋องไป ท่านอ๋องจึงเอาคืนด้วยการกินนางแทนจนนางแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงลุกจากเตียงในกระโจม แม้แต่ว่าเขาออกจากกระโจมไปเมื่อใดนางก็ยังไม่ทราบเสียด้วยซ้ำไป“พระสนมเพคะ พระสนม”“มี่อิน….ขอน้ำให้ข้าที”“เพคะ”อย่างน้อยท่านอ๋องก็ยังใจดีมากพอที่จะสวมชุดเอาไว้ให้นาง ไม่ให้นางนอนเปลือยเปล่าอยู่ในกระโจม แม้ว่าจะมีเวรยามเฝ้าคุ้มกันอย่างแน่นหนาแต่ท่านอ๋องก็ไม่ได้ประมาท"ท่านอ๋องเสด็จกลับมาหรือยัง"“ยังเลยเพคะพระสนม แต่ว่าคณะล่าสัตว์พึ่งจะออกไปได้เพียงครึ่งชั่วยามเองนะเพคะ”“งั้นหรือ ไปกันหมดเลยงั้นหรือ”“เพคะ พระสนมหิวหรือไม่เพคะ ท่านอ๋องสั่งเนื้อกวางอย่างดีเอาไว้ให้พระองค์เผื่อว่าพระองค์ตื่นขึ้นมาจะหิวเพคะ”“อืม ดีเหมือนกัน คงอีกนานที่พวกเขาจะกลับมา กินอะไรเสียหน่อยก็ดี” จวนสกุลหลาน“ข่าวจากลานล่าสัตว์ขอรับ”“วันนี้งั้นหรือ เสียดายที่ข้ากลับมาไม่ทัน น่าเสียดาย”หลานมู่เอ๋อร์รับจดหมายนั้นมาอ่านดูอย่างช้าๆพร้อมกับยิ้มออกมา“หึ องค์หญิงบ้านป่าแคว้นอ้ายซู…คิดจะมาแข่งคัดเลือกพระสนมงั้นหรือ ไม่ธรรมดาเลยนี่

ทั้งสี่คนมองไปยังกระดานหมากล้อมที่ท่านอาจารย์ จั่วลี่เยี่ยนเดินออกมาพร้อมคำนับให้ท่านอาจารย์ไช่ทันทีพร้อมกับหันไปคำนับให้ท่านอ๋องและพูดอย่างผ่าเผยต่อทุกคนในสนาม“หม่อมฉันจั่วลี่เยี่ยน ชำนาญการศึกแต่ไม่ชำนาญการเดินหมาก การทดสอบครั้งนี้ หม่อมฉันขอถอนตัวเพคะ”เมื่อนางก้มคำนับ ท่านอ๋องทำท่าเผยมือให้นางอย่างให้เกียรติเพื่อให้นางเดินออกจากการทดสอบ นางหันไปมองพระสนมที่ยืนอยู่ด้านหลังกับเซียงถงเหยา“พระสนม หม่อมฉันเลื่อมใสพระองค์ยิ่งนัก ตอนแรกคิดว่าจะได้มีโอกาสประลองกับพระองค์ น่าเสียดายที่ต้องถอนตัวไปก่อน เอาไว้พบกันวันหน้านะเพคะ”“แม่นางจั่ว เจ้าเป็นสตรีที่กล้าหาญ เปิดเผย ข้ายินดียิ่งที่ได้เห็นสตรีของฉีโจวเป็นเช่นเจ้า แล้วพบกันใหม่”ทั้งคู่คำนับให้กันก่อนที่จั่วลี่เยี่ยนจะเดินออกจากสนามการทดสอบเพื่อเป็นเพียงผู้ชมต่อไป“เอาล่ะ พวกเจ้าทั้งสาม ผู้ใดอยากจะเริ่มก่อน”อาซินหยูเดินก้าวออกมาอย่างถือดี ในบรรดาศาสตร์ทั้งสี่ นางถนัดการเดินหมากมากที่สุดนางรู้สึกมั่นใจมากแม้ว่าผู้แข่งขันตรงหน้าจะขึ้นชื่อว่าเป็นปรมาจารย์แห่งการเดินหมากของฉีโจวนางก็หาได้เกรงกลัวไม่“ท่านอาจารย์ไช่ ข้าขอคำชี้แนะจากท่านด้วย