ตอนที่ 3  เข้าหอสุดระทึก

 

มือหนากดน้ำหนักลงไปที่แก้มทั้งสองข้างของนาง แต่คนใต้ร่างกลับไม่ร้องออกมาเลยสักนิด สายตายังคงส่งความเกลียดชังให้เขาอย่างไม่หยุดยั้ง

“เจ้าคิดว่าข้าอยากแตะต้องตัวเจ้านักงั้นหรือ หึ อย่าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วข้าจะหลงกลมารยาของพวกเจ้า พวกเจ้ามันก็แค่จิ้งจอกเจ้าเล่ห์”

“ฆ่าข้าเสียสิ ข้ายอมตายดีกว่ายอมถวายตัวให้คนชาติชั่วเช่นเจ้า ปล่อยข้านะไอ้คนสารเลว!!”

“ดิ้นอีกสิ ยิ่งเจ้าดิ้นมากเท่าใด มันก็ยิ่งกระตุ้นให้ข้าอยากรังแกเจ้า พระสนมที่รัก ข้าอยากรู้ว่าคืนนี้เจ้าจะทนรับมือข้าได้นานเท่าใด มาเถอะ เสียเวลามามากพอแล้ว”

“ไม่นะ ปล่อยข้านะไอ้ชั่ว ไอ้คนสารเลว ไอ้ทรราช ไอ้ฆาตกร ปล่อย……”

ชุดถูกกระชากดึงออกจนหมด เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า เฟิ่งอ๋องแม้ว่าจะพบเจอสตรีมามาก แต่เขาต้องยอมรับว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้านี้ แม้ว่านางจะเกลียดเขาออย่างเปิดเผย แต่ความงดงามนี้ก็น่าหลงใหลยิ่งกว่าสตรีใดที่เขาเคยพบเจอ

จื่อหลิงก้มลงไปที่ซอกคอเพื่อจัดการนาง มือหนายังไม่ยอมปล่อยแขนนางออกมา ลิ้นหนาค่อยๆสำรวจลงไปที่ร่องอกอวบตั้งที่รอเขาอยู่

แม้ว่านางจะสั่นเล็กน้อยเมื่อลิ้นของเขาไปทักท้ายยอดถันของนางเข้า แต่กลับไม่มีเสียงครางที่หลุดออกมาจากตัวนางจนเขาเงยหน้ามองนา

“นี่พระสนมเจ้าทำอะไร หยุดนะ!!”

เขาใช้มือบีบไปที่คางของนางทันที นางกำลังจะกัดลิ้นตัวเองเพื่อหนีเขางั้นหรือ เหตุใดนางถึงได้ใจเด็ดถึงเพียงนี้ เขาสกัดจุดนางอีกครั้ง คราวนี้นางสลบไปทันทีพร้อมกับเลือดที่ไหลออกจากปาก เขาต้องดึงชุดคลุมมาสวมอีกครั้งพร้อมกับหาผ้าสะอาดมาเช็ดให้นางอย่างเบามือ โชคดีที่นางพึ่งเริ่มทำ หากว่าเขาเห็นช้ากว่านี้…."

“ไม่สิ นางจะตายไม่ได้ ที่ข้าทำก็เพราะนางต้องทรมานมากกว่านี้ ทรมานเหมือนกับถิงอันที่ต้องถูกหยวนซื่ออ๋องขืนใจ นางจะตายง่ายๆเช่นนี้ไม่ได้”

วันถัดมา

หลินเย่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างที่เปลือยเปล่า มีเพียงผ้าห่มที่ห่มเอาไว้ให้ นางก้มลงมองดูสภาพของตนเอง นี่นางคงถูกเขาข่มเหงไปแล้วสินะ ดูจากร่องรอยก็พอจะรู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง

เมื่อนางก้มดูหน้าอกที่เต็มไปด้วยรอยจูบที่เขาทิ้งเอาไว้ น้ำตาค่อยๆไหลออกมาทีละนิด แก้แค้นไม่สำเร็จแล้วนางยังพลาดท่าถูกอ๋องชั่วนั่นรังแกอีก เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง นางไม่ต้องเห็นตัวคนก็พอรู้ว่าเป็นผู้ใด เขาเดินออกมาจากห้องอาบน้ำด้านหลัง

“พระสนม ตื่นแล้วงั้นหรือ ดูท่าเจ้าคงจะเพลียมากสินะ”

“คนสารเลว เหตุใดไม่ฆ่าข้าเสีย ไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าท่านหรืออย่างไร”

“เจ้าจะตายน่ะไม่ยากหรอก เพียงแต่ว่าข้าไม่อยากให้เจ้าตายในตอนนี้”

“เพราะอะไร!!”

“เพราะว่าเจ้ายังชดใช้ให้ข้ายังไม่หมด พระสนม เจ้าคงไม่ลืมว่ายังมีสาวใช้ของเจ้าที่รอความช่วยเหลือจากเจ้าอยู่นะ หากว่าเจ้ากล้าคิดที่จะฆ่าตัวตายอีก ข้าจะสั่งให้ตัดแขนตัดขานางทีละข้างแล้วเอามาให้เจ้าดูทุกครั้งที่เจ้าคิดจะปลิดชีพตัวเองทิ้ง จำเอาไว้ จากนี้หากจะตาย เจ้าต้องได้รับอนุญาตจากข้าเสียก่อน”

“ไอ้คนเลว”

“หึ ข้ายังเลวได้มากกว่านี้หากเจ้าอยากจะลอง เทียบกับสิ่งที่พี่สาวเจ้า สนมจินคนก่อนทำกับ…ผู้อื่น นี่มันยังน้อยไป ลุกขึ้นมาได้แล้ว รีบแต่งตัว ข้าจะต้องพาเจ้าออกไปข้างนอก”

“ข้าไม่มีทางยอมฟังคำสั่งคนชั่วอย่างท่าน”

“หรือเจ้าอยากจะออกไปทั้งเปลือยๆเช่นนี้ก็ได้ ข้าไม่ว่าเจ้าหรอกนะ”

“อย่าเข้ามานะไอ้คนสารเลว อย่ามาแตะต้องตัวข้านะ”

“ทำไม เรือนร่างของเจ้ามีส่วนไหนที่ข้า…..ยังไม่เห็นอีกงั้นหรือ อ้อ ไม่สิ ต้องบอกว่า มีตรงไหนบ้างที่ข้ายังไม่ได้ชิม…”

“ไอ้อ๋องชั่ว ออกไปนะ ออกไปให้พ้นหน้าข้า ออกไป!!”

เฟิ่งจื่อหลิงพุ่งตัวเข้าไปจับคางของหลินเย่และบีบขึ้นมาให้สบตาเขา สายตานางยังคงไม่ลดละความเกลียดชังต่อเขาลงไปแม้แต่น้อย

“เจ้าฟังข้าให้ดี หากเจ้ากล้าขัดขืนแม้แต่น้อย ข้าไม่รับรองความปลอดภัยของสาวใช้และบริวารที่มากับเจ้า ข้าจะสั่งฆ่าพวกมันทีละคนให้เจ้าดูต่อหน้า หากเจ้ายังกล้าท้าทายอำนาจข้าอีกครั้ง....ก็ลองดู”

แม้ว่าเฟิ่งอ๋องจะกระซิบ แต่เป็นเสียงกระซิบที่น่าขนลุกยิ่งกว่าพูดคุยธรรมดา หากเป็นคนทั่วไปคงกลัวจนตัวสั่น แต่เพราะหลินเย่ที่มาที่นี่เพราะต้องการแก้แค้น ต่อให้เป็นฮ่องเต้นางก็ไม่คิดจะกลัว 

“ท่านมันคนขี้ขลาด รังแกผู้น้อยเพื่อข่มขู่สตรี ไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี หึ”

“อย่าให้ข้าหมดความอดทนกับเจ้าพระสนม จงทำหน้าที่ของเจ้าที่แคว้นชุนฮัวของเจ้าส่งมาให้ดีๆ อย่าได้คิดท้าทายความอดทนของข้าอีกเป็นครั้งที่สอง ข้าให้เวลาเจ้าแค่สองเค่อ แต่งตัวเสีย ข้าจะให้สาวใช้มาช่วยเจ้า”

“ข้าไม่ต้องการ”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น ที่นี่เป็นตำหนักอ๋องของข้า ผู้ใดกล้าขัดคำสั่ง ผู้นั้นต้องถูกลงโทษ จำเอาไว้ให้ดี”

เฟิ่งจื่อหลิงเดินออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง หยางหลินเย่ที่นั่งอยู่ที่เตียงหยิบหมอนขึ้นมาและโยนไปยังหน้าประตูทันทีเพื่อระบายความแค้น

“ไอ้คนสารเลว ข้ามีหลายวิธีที่จะจัดการเจ้า อย่าให้ข้าได้รอดไปได้เชียว”

ไม่นานเมื่อนางออกมาจากห้องอาบน้ำก็พบว่าสาวใช้สี่คนรอนางอยู่ พวกนางคำนับให้อย่างนอบน้อม

“พระสนมเพคะ ท่านอ๋องสั่งให้พวกหม่อมฉันมาคอยช่วยพระองค์แต่งตัวเพคะ”

“ข้า…”

“มาเถอะเพคะพระสนม”

“ไม่ต้อง ข้าสวมเองได้”

“พระสนมจะขัดคำสั่งท่านอ๋องหาได้ไม่นะเพคะ หากพระองค์ไม่สนใจตัวเองก็ควรสงสารพวกหม่อมฉันที่เป็นเพียงบ่าวรับใช้บ้างเพคะ”

หลินเย่ถึงกับหันไปมองสาวใช้ที่เขาส่งมา แม้ว่าสาวใช้จะหลบตามนางเพราะกลัวแต่สิ่งที่นางพูดก็ถูก พวกนางไม่มีสิทธิ์จะเลือกนายได้ ท่านอ๋องสั่งให้พวกนางมาดูแลพระสนมพวกนางก็ต้องทำแม้ว่าจะฝืนใจหรือไม่ก็ตาม

“เช่นนั้น รบกวนพวกเจ้าด้วย”

สาวใช้เริ่มทำตามหน้าที่ของตนเอง หลินเย่พบว่านอกจากเจ้าอ๋องชั่วนั่นแล้ว คนอื่นๆในตำหนักล้วนไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับความแค้นของนาง เช่นนั้นนางจะเอาไปรวมกันไม่ได้ และพบว่าพวกนางเองก็ทำตามหน้าที่ได้อย่างไม่บกพร่องและยังทำได้ดีและหวังดีกับนางด้วย

“พระสนม พระองค์มีแผลที่มือ หม่อมฉันจะไปนำยาสมานแผลมาทาให้นะเพคะ เจ้าไปเอาผ้าพันแผลมา”

“เจ้า…เอ่อ…ขอบใจนะ ข้าจะเรียกเจ้าว่าอย่างไรดี”

“พระสนมเรียกหม่อมฉันว่าอาจูก็ได้เพคะ”

“อาจู…เช่นนั้น หลังจากนี้ข้าต้องทำอะไรต่องั้นหรือ”

“พระองค์ต้องเสด็จท้องพระโรงกับท่านอ๋องเพื่อร่วมประชุมเพคะ”

“ประชุม!! แต่ว่าเรื่องนี้เป็นหน้าที่ขุนนาง เกี่ยวกับสนมเช่นพวกข้าด้วยงั้นหรือ”

“หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ”

ชุดคลุมสีม่วงอ่อนถูกสวมให้พร้อมกับป้ายหยกประจำตำแหน่งพระสนมถูกนำไปแขวนที่เอวพร้อมกับสายคาดสีเงินหรูหราที่เข้ากับชุด เครื่องประดับเงินประดับมุกทำให้ผิวของหลินเย่ดูเปล่งประกายได้ เฟิ่งอ๋องเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถามสาวใช้อาจู

“เรียบร้อยแล้วหรือยัง”

“ทูลท่านอ๋อง เรียบร้อยแล้วเพคะ”

“เหตุใดเจ้าไม่วาดกลีบดอกไม้ห้าแฉกที่หน้าผากของนาง”

หลินเย่หันไปมองอาจูที่กำลังหยิบของมาเพื่อแต้มกลีบดอกไม้ให้นาง เป็นการแสดงถึงสตรีที่แต่งงานแล้ว แต่หลินเย่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแต้มในเมื่อนางไม่ได้ยินยอมเป็นพระสนมของเขาแม้แต่นิด

“ข้าเกรงว่าจะเสียเวลา ข้าไม่แต้มดีกว่า อาจูขอบใจเจ้ามาก”

“พระสนมจงใจจะขัดคำสั่งข้างั้นหรือ ข้าสั่งให้เจ้าแต้มเจ้าก็ต้องทำพวกเจ้าออกไปให้หมด ข้าจะทำให้นางเอง”