บททั้งหมดของ แฟนคลับหรือแฟนครับ: บทที่ 1 - บทที่ 10

“ ส้มส้มมมมมม ” แตงโมวิ่งหน้าตาตื่นตระหนกพร้อมกับหายใจหอบระรัวเหมือนวิ่งมาจากหอยังไงอย่างนั้นแหล่ะ และวิ่งตรงมาหาฉันที่กำลังนั่งท่องมาตราอยู่ใต้ตึกคณะนิติศาสตร์ แตงโมเป็นเพื่อนฉันตั้งแต่เข้ามหาลัยมาแรกๆ โดยที่นางเป็นคนเข้ามาทักฉันก่อนอย่างเป็นมิตร และเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่วันนั้น “ มีอะไร ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด ” ฉันทำท่าทางตกใจเป็นอย่างมาก เพราะกลัวว่าแตงโมจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหมือนทุกครั้ง เพราะแตงโมเป็นคนค่อนข้างจะพูดตรงมากๆ และพร้อมบวกเสมอเวลาใครมาหาเรื่องนางก่อน หรือแม้กระทั่งใครมาหาเรื่องฉันทั้งที่เขายังไม่ได้มาด่าฉันต่อหน้า เพียงแต่ด่าในแชทแตงโมก็สวนด่ากลับก่อนแล้ว“ ฉันมีเรื่องจะขอร้องแก ” แตงโมเปลี่ยนสีหน้าเร็วมาก จากหน้าตาที่เหนื่อยหอบจากที่วิ่งมาหาฉันทำเอาฉันตกใจไปด้วย แต่ตอนนี้กลับทำหน้าตาน่ารักยิ้มอ้อนฉันตาแป๋วพร้อมกับทำตาเป็นประกายเหมือนจะมาขอยืมเงินฉันยังไงอย่างนั้นแหล่ะ“ มีอะไร ” ฉันถามกลับยัยเพื่อนตัวดีอย่างสงสัย แต่ก็กลับโล่งใจที่แตงโมไม่ได้มีเรื่องอะไร“ คืนนี้แกพาฉันไปหาพี่เรกับพี่ม่อนหน่อยน๊าาา ฉันกดบัตรมาเผื่อแกด้วย ฉันเลี้ยงงง ” ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

ม่อนก่อนที่งานจะเริ่มขึ้นอีกครึ่งชั่วโมงผมเลยคิดว่าจะออกมาสูดอากาศข้างนอก แถมเป็นงานคอนเสิร์ตครั้งแรกของผม ผมก็เลยแอบตื่นเต้นนิดหน่อย ผมไม่คิดว่าจะมาเป็นดาราศิลปินหรอก แต่ไอ้เรรุ่นน้องของผมที่คณะดันเอารูปผมส่งไปแคสนักแสดงแล้วก็เสือกติด แถมได้เป็นพระเอกซีรี่ส์คู่กับมันอีกด้วย แถมเป็นซีรี่ส์ชายรักชายอีกต่างหาก ตอนผมรู้เรื่องครั้งแรกผมโมโหมาก เพราะผมไม่ได้ชอบพูดชายน่ะสิ และผมก็เกลียดสาวประเภทสองเอามากๆ เพราะผมแอบมีปมในเรื่องนี้ แต่ไอ้รุ่นน้องตัวดีดันเอารูปผมไปลงแคส พอติดแล้วค่อยมาบอกผม และบอกให้ผมไปแคสอีกรอบที่บริษัท คิดเหรอว่าผมจะยอมไปง่ายๆ ก็ไม่ยอมสิครับ ใครจะไปโว๊ยยยย แต่ไอ้รุ่นน้องเวรนั่นดันบอกว่า...ผมไม่อยากใช้เงินพ่อไม่ใช่เหรอ ซึ่งพ่อผมเป็นนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แถมมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่ก็เป็นของพ่อผม แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมเป็นลูกใคร ก็ผมไม่อยากบอกใคร แถมรุ่นน้องอย่างไอ้เรก็ไม่รู้ด้วยว่าผมเป็นลูกใคร มันรู้แค่ว่าผมรวยมาก และไม่อยากใช้เงินครอบครัว เวลาพ่อผมส่งเงินมาให้ ผมไม่เคยใช้เลยสักครั้ง เพราะอะไรนั่นเหรอ เห่อะ ผมไม่อยากจะพูดถึงมัน พอผมเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ผมเหลือบไปเห็นผู

พิธีกร" ใจเย็นๆนะคะทุกคน พี่เข้าใจว่านักแสดงเราหล่อมาก พี่ที่ยืนอยู่ข้างๆก็แทบจะเป็นลมในความหล่อ ฮ่าๆๆๆ " พี่พิธีกรหญิงพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มฉีกกว้างจนเห็นฟันที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม" แต่ขอให้แฟนคลับแฟนครับทุกคนเงียบกันก่อนนะคะ " พี่พิธีกรพูดขึ้นอีกครั้งพอสิ้นเสียงพี่พิธีกรพูดและเสียงกรี๊ดเงียบลง ฉันจึงเอามือที่ปิดหูออกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นบนเวที มีนักแสดงชายราวๆน่าจะไม่เกิน10คน นักแสดงหญิงประมาณ2-3คน ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆเวที ฉันสะดุดตากับคนตัวสูงๆขาวๆ มองเห็นแค่รองเท้ายังหล่อขนาดนี้ฉันคิดในใจ ฮ่าๆๆ ฉันก็บ้าผู้ชายพอๆกับยัยแตงโมนั่นแหล่ะ แต่แค่ไม่แสดงออกมากเกินงามเท่านั้นเอง พอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าเจ้าของรองเท้าที่ฉันพึ่งชมไปว่าน่าจะหล่อเอามากๆ เมื่อฉันได้เห็นใบหน้าที่อยู่บนเวที ฉันถึงร้องเสียงหลงออกมาอย่างตกใจ 0.0" เอ๊ะ ฮะ อะ อะไรกัน เป็นไปไม่ได้ " ฉันตาโตแล้วจ้องมองคนบนเวทีอย่างตกใจ 0.0" กะ แก เป็นไรเนี่ยย ตกใจอะไร แกตกใจในความหล่อพี่ม่อน น้องเร หรือไงย่ะ ฮ่าๆๆๆ " ยัยแตงโมพูดขึ้นแล้วหัวเราะอย่างพอใจ เหมือนกับว่าเธอดีใจมากๆที่ทำให้ฉันหลงผู้ชายได้ขนาดนี้" ผะ ผู้ชายคนนั้น "

บ้านฤกษ์รักษ์ม่อนวันนี้ผมมีเรียนทั้งคาบเช้าและคาบบ่ายผมแบกสังขารตัวเองที่ตอนนี้ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเนื่องจากงานคอนเสิร์ตเรม่อนเมื่อคืน ปกติผมก็ไม่ได้เข้าเรียนบ่อยๆอยู่แล้วเพราะว่าช่วงนี้ซีรี่ส์พึ่งออนแอร์ได้ไม่กี่ตอนและงานอีเว้นท์พบปะแฟนคลับงานเลยเยอะมากเป็นพิเศษ ทั้งงานโฆษณา งานถ่ายแบบเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า แบรนด์ดังๆ แต่วันนี้ดันมีพรีเซ็นต์งานคาบเช้า เป็นการพรีเซ็นต์งานที่เก็บคะแนนด้วยผมจึงต้องจำใจแบกสังขารที่ไร้เรี่ยวแรงของผมไปเรียน ผมคิดไว้ว่าเรียนคาบเช้าแล้วผมจะซิ่งไม่เข้าคาบบ่ายไปนอนพักสักงีบที่คอนโดใกล้ๆมหาวิทยาลัยที่ผมได้ซื้อเอาไว้“ อ้าว คุณม่อนคะ ตื่นแล้วเหรอคะป้าทำแซนวิชใส่กล่องไว้ให้เอาไปกินลองท้องในรถนะคะ ” ป้านาเป็นป้าแม่บ้านที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กๆ เลี้ยงผมดีกว่าแม่แท้ๆผมซะอีก ผมรักป้านาเปรียบเสมือนกับครอบครัวคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ “ ขอบคุณครับป้านา ” ผมหอมแก้มป้านาแล้วยื่นมือไปเอาแซนวิชและรีบวิ่งไปขึ้นรถที่พี่เต้คนขับรถส่วนตัวของผมเตรียมไว้พอดี“ พี่เต้ครับรีบขับหน่อยนะครับผมสายแล้ว ” ผมบอกพี่เต้คนขับรถไปพร้อมกับเคี้ยวแซนวิชอยู่ที่ปาก ขับรถไปได้สักพักรถพี่เต้หยุดเพรา

งานสัมภาษณ์เรม่อนนักข่าว: คุณม่อนคะ ตอนนี้แฮชแท็กขึ้นทวิตอันดับ1 ที่คุณม่อนกับแฟนคลับยืนคุยกันอย่างเป็นมิตรโดยไม่ถือตัวเลย แถมจับกล้องถ่ายรูปถ่ายให้แฟนคลับเลยน่ารักมากค่ะ คุณม่อนมีความคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้บ้างคะ ม่อน: ผมเหรอครับ ฮ่าๆ ก็ตามที่ลงเลยครับ ไม่มีอะไรมาก แต่ก็ขอขอบคุณ คุณป้าที่ขายลูกชิ้นนะครับเห็นท่านบอกว่าจะถ่ายไปอวดลูกสาวเพราะลูกสาวเป็นแฟนคลับผมด้วย ผมดีใจมากๆครับที่มีคนรักและคอยสนับสนุนผมแบบนี้นักข่าว: แล้วน้องแฟนคลับที่เป็นผู้หญิงล่ะคะ เห็นท่าทางสนิทสนมกันมากๆ ปกติไม่เคยเห็นคุณม่อนใกล้ชิดแฟนคลับแบบนี้เลยค่ะ สาว ๆอิจฉากันเพียบเลย ( นักข่าวคิดในใจ ฉันก็แอบอิจฉามากๆเหมือนกัน)ม่อน: อ่อ เด็กคนนั้นเหรอครับ ถ้าถามว่ารู้จักกันไหมก็คงแบบนั้นมั้งครับ กรี๊ดดดดดดดดดเสียงฮือฮาาากันยกใหญ่ที่ได้ยินคำตอบเช่นกันของม่อนนักข่าว: หมายความว่ายังไงคะคุณม่อนทุกคนในที่นี้พากันเงียบกันหมด พร้อมกับเรที่ยืนอยู่ข้างๆที่แอบตกใจไม่น้อย เพราะไม่เคยเห็นรุ่นพี่ของเขาใกล้ชิด สนิทสนมกับใครมาก่อนม่อน: ฮ่าๆ ใจเย็นๆ กันครับ ที่บอกว่ารู้จักก็รู้จักกันผ่านๆครับ ผมแค่บังเอิญเคยเจอเธอที่งานคอนเสิร์ตเ