All Chapters of แฟนคลับหรือแฟนครับ: Chapter 11 - Chapter 20

" ผมจะรับผิดชอบคุณเอง " ส้มส้มกับแตงโม และทุกคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นตกใจกับคำพูดของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน 0.0" ระ รับผิดชอบอะไรคะ มะ ไม่ต้องหรอกค่ะ " ฉันรีบตอบกลับไปอย่างเร็ว พร้อมกับหัวใจฉันตอนนี้กำลังเต้นระรัวแทบจะทะลักออกมาจากอกของฉันอยู่แล้ว" ผมหมายถึงรับผิดชอบเรื่องข่าวน่ะ คุณคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ " เขาถามฉันพร้อมยักคิ้วหนึ่งข้างเหมือนจะกวนประสาทฉัน" ละ แล้วจะทำยังไงคะ " ฉันถามไปด้วยความสงสัย " เดี๋ยวคุณก็รู้ครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวผมมารับครับ " " มะ มารับฉัน มารับไปไหนคะ " 0.0 คำพูดเขาแต่ละคำทำเอาฉันตกใจกับคำพูดของเขาซ้ำๆ" งานแถลงข่าวครับ ไว้เจอกันนะครับ ผมมีธุระต่อ " เขาพูดจบพร้อมหันหลังจะกลับไป" อ่ะ ผมลืม อย่างลืมส่งโลเคชั่นที่อยู่ของคุณมาด้วยนะครับ ผมถึงจะได้ไปรับคุณถูก " เขาหันกลับมาพร้อมบอกฉัน" ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้ " " ไม่ได้ครับ ! " เขาตอบเสียงดุ" ได้ค่ะ ! " ฉันตอบกลับไปเสียงดุเหมือนกัน" อย่าดื้อสิครับ ถ้าคุณไปเองคุณแน่ใจเหรอครับว่าจะไปได้ ไม่กลัวสายตาคนอื่นมองตลอดทางเหรอครับ " เขาไม่ได้พูดเหมือนปกติที่เคยพูดกับฉัน แต่เขาก้มลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ เป็นเชิงขู่ แต

ม่อนประวัติชื่อ ฐากูร ฤกษ์รักษ์ (ม่อน)อายุ 27 ปี จบบริหารธุรกิจที่ต่างประเทศ ตอนนี้ทำธุรกิจส่วนตัวหลายแหล่งที่ไม่ได้ทำร่วมกับพ่อ คือ หอพัก คอนโด แถวมหาวิทยาลัยในหลายๆ แห่ง และมีบ้านพักตากอากาศส่วนตัวในสถานที่ท่องเที่ยวมากมายพ่อของฐากูร คือ ฐานัท ฤกษ์รักษ์ ทำงานด้านธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ทั้งในและนอกประเทศ และมีบ่อนคาสิโน ผับบาร์ คอนโด ห้างสรรพสินค้า ที่ดิน และมหาวิทยาลัยเอกชนมากมายหลายแหล่งทั้งในและนอกประเทศ มีทั้งถูกกฎหมายและไม่ถูกกฎหมาย และแน่นอนว่ากฎหมายก็เอาผู้มีอำนาจแบบเขาไม่ได้ ไม่งั้นกิจการคงไม่รุ่งเรืองมาตลอดจนถึงวันนี้ ที่ๆ เขาเรียกกันติดปากก็คือมาเฟีย เลิกกับภรรยาตั้งแต่ที่ม่อนยังเด็ก ภรรยาฐานัทหรือแม่ของฐากูร คือ พรชิตา ฤกษ์รักษ์ (พิมพ์) เลิกกันด้วยเหตุผลใดๆ ไม่ได้นอกจากเรื่องผู้หญิง การทำงานด้านดีต้องพบปะผู้คนมากหน้าหลายตาจึงทำให้ได้เลิกลากับภรรยาก็เลยทำให้ม่อนกับพ่อไม่ค่อยถูกคอกันสักเท่าไหร่ ไม่อยากใช้เงินที่พ่อให้ แต่ม่อนก็ปฏิเสธไม่ได้ที่จะไม่สืบทอดทายาทธุรกิจของครอบครัวเพราะพ่อกับแม่ของเขาสร้างมาด้วยตัวเองกับมือถึงจะมีม่อนในทุกวันนี้ได้ อย่างน้อยผมก็ไม่ใช่ลูกอกตัญญู แ

หลังจากที่ฉันกลับมาจากงานแถลงข่าวคุณม่อนก็มาส่งฉันกลับหอพักแล้วขับรถออกไปเลย ระหว่างนั่งในรถเขาไม่พูดอะไรสักคำได้แต่ขับรถเร็วพุ่งไปตรงหน้าฉันกลัวจนนั่งตัวสั่นหมดแต่ไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมา หลังจากเห็นพี่บอดี้การ์ดคนหนึ่งมากระซิบข้างหูระหว่างสัมภาษณ์เหมือนมีเรื่องด่วนมากๆ หลังจากนั้นเขาก็ขอตัวกับนักข่าวว่ามีธุระด่วนแล้วก็จับแขนฉันดึงออกไปขึ้นรถสีดำคันหรูของเขาพร้อมกับบอดี้การ์ดที่ขึ้นรถประจำตำแหน่งของตน แล้วมาส่งฉันที่หอนี่แหล่ะ พอถึงหอฉันพี่เต้คนขับรถอยู่ด้านหลังลงมาพร้อมกับคุณม่อนที่เป็นคนขับให้ฉันนั่งก่อนหน้านั้น ตอนนี้เขาเปิดประตูออกมาจากรถ และเดินไปเปิดประตูรถด้านหลังเข้าไปนั่งในรถแทนฉันได้แต่ยืนมองดูการกระทำของพวกเขา แต่พวกเขาไม่ได้มีเวลาหันมามองฉันที่ยืนดูอยู่ แล้วก็ขับรถพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว" มีเรื่องอะไรนะ " ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วฉันก็เดินขึ้นห้องฉันไปมหาวิทยาลัยฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนก็มีแตงโม กับเจ้หอมกับเพื่อนๆ ของเจ้หอมนั่งอยู่ พอพวกเขาเห็นฉันเปิดประตูกำลังจะเข้ามาก็โบกมือไปมาเพื่อเป็นสัญญานให้ฉันเดินไปหา และก็มีสายตาของเพื่อนๆ ในห้องเป็นร้อยๆ คน มองมาท

มหาวิทยาลัยวันนี้เป็นการสอบไฟนอลเทอมแรกของทุกๆ คณะ และตอนนี้ก็พากันสอบเสร็จหมดแล้ว ฉันกับแตงโมเลยนั่งเล่นกันก่อนที่ใต้ตึกนิติ" ข้อสอบอะไรยากซะมัด เนาะแก " แตงโมหันมาบ่นกับฉันพร้อมทำหน้ายู่ยี่" ก็แกไม่อ่านหนังสือไง " ฉันตอบกลับไปตรงๆ " ก็ฉันไม่ว่างนี่น๊าา " แตงโมตอบกลับมาเสียงอ่อนลง แต่ทำท่าทางน่ารักๆ ไม่ได้โกรธที่ฉันพูดไปตรงๆ " ไม่ว่าง หรือวิ่งตามน้องเร! " ทุกวันนี้หลังจากพี่ม่อนของมันออกจากวงการไม่กลับไปด้านวงการบันเทิงอีก ยัยเพื่อนตัวดีของฉันก็วิ่งตามน้องเรของมันทุกงาน ย้ำทุกงาน! กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดด เรมาาาาา เสียงกรี๊ดของคนที่พึ่งทยอยลงออกจากห้องสอบกรี๊ดดดดขึ้นมา ฉันกับแตงโมหันไปตามเสียง ก็เห็นหนุ่มหล่อ น่ารัก ยิ้มทีโลกละลาย กำลังเดินมาทางคณะฉัน พร้อมโบกมือส่งยิ้มให้แฟนคลับของเขาอย่างเป็นมิตร" กรี๊ดดดดด น้องเร มาได้ยังไงเนี่ย! " แตงโมลุกพรวดขึ้นพร้อมกรี๊ดดดตามพวกแฟนคลับพวกนั้นแต่น้องเรอะไรของยัยแตงโมกำลังเดินมาทางฉันกับแตงโม ยิ่งทำให้เสียงกรี๊ดดังขึ้นมากกว่าเดิม และยัยแตงโมนกใจอ้าปากค้างและรีบนั่งลงทันที " ใช่ พี่ส้มส้มหรือเปล่าครับ " เรพูดขึ้นพร้อมมองมาทางฉันและยิ้มหวานให้

ฉันที่กำลังเดินออกจากลิฟต์เดินตามหลังพี่เต้ไปเรื่อยๆ จนถึงประตูบานใหญ่สีทอง " เชิญครับ " พี่เต้เปิดประตูให้ฉันเข้าไป ฉันที่กำลังจะเดินก้าวขาเข้าไปขาสั่นริกๆ ด้วยความ งงๆ และความกลัว มองไปรอบๆ จะเห็นประตูอีกบานหนึ่งน่าจะเป็นอีกห้องหนึ่งที่สามารถทะลุถึงกันได้ มีโซฟาสีแดงเลือดหมูขนาดใหญ่นั่งได้ราวๆ 10 คน มีหนังสือมากมายในชั้นหนังสือ และตรงหน้าฉันเป็นโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ และมองไปอีกด้านเป็นโต๊ะอาหารที่กำลังมีอาหารวางอยู่ราวๆ เกือบ 10 อย่างได้ แต่ยังไม่เห็นเจ้าของที่จะให้ฉันพบในห้องนี้เลยแกร๊กกก เสียงเปิดประตูอีกห้องที่ฉันพึ่งมองผ่านไปเปิดออก ฉันหันไปตามเสียงนั้น " คะ คุณ " ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันที่ใส่เสื้อสีขาวแขนยาว ปลดกระดุมตรงหน้าออกราวๆ 3 เม็ดทำให้โชว์หน้าอกแกร่งจนเห็นซิกแพคเป็นมัดๆ พร้อมกับพาดเสื้อสูทสีดำและเนคไทสีดำไว้ที่แขนข้างขวา พร้อมกับโยนลงไว้บนโซฟา" มาแล้วเหรอ " เขาทักถามฉันด้วยหน้าตานิ่งๆ " คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ " ฉันเอ่ยถามไปอย่างโง่ๆ ทั้งๆ ที่ห้องที่ฉันเข้ามาก็เขียนป้ายติดหน้าห้องอยู่แล้วว่า ห้องประธาน (ฐากูร ฤกษ์รักษ์) " ตอนเข้ามาไม่เห็นป้ายหน้าประตูเหรอใหญ่ขนาดนั้น "