บททั้งหมดของ ฤาจันทราเร้นรัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

สองสามีภรรยานั่งอยู่คนละมุมไม่มองหน้านับแต่นั้น ต่างก็เงียบไม่พูดจากัน แม้จะเกิดบรรยากาศอึมครึมบ่อยครั้งระหว่างทั้งคู่ หากครั้งนี้ดูจะหนักที่สุด จือเยว่พูดคุยเพียงกับคนของตน ถามไถ่อาการหลี่เอิน ถามเรื่องการเข้าไปหาราชาจิ้งจอกในวังกับหลี่เหอ“ดูเหมือนราชาจิ้งจอกจะไม่ได้อยู่ในวังแล้วขอรับ”“เช่นนั้นจะตามหาอย่างไร”จือเยว่ถอนหายใจแล้วเงียบไปหลี่เหอที่เวลานี้นั่งสุมไฟเพิ่มเหลือบมองไปยังร่างสูงใหญ่ที่พิงต้นไม้อีกต้นห่างออกไปจากรัศมีกองเพลิง แต่กระนั้นความเย็นชื้นของป่าในยามดึกก็คงไม่ระคายกายทิพย์อันแข็งแกร่งของเทพสงครามเท่าใดนัก รอว่าอีกฝ่ายจะวางแผนอย่างไรทว่าเจ้าตัวกลับเงียบ“เอ่อ ท่านเทพสงครามจะทำอย่างต่อไปขอรับ”สุดท้ายเขาก็เอ่ยถาม ในเมื่องานต้องเดินหน้า เรื่องส่วนตัวเทพสงครามกับท่านหญิงต้องจัดการด้วยตนเอง“เราสองคนจะปลอมเป็นทหารเผ่าจิ้งจอก ไม่นานคงได้ข่าวคราว หรือไม่ก็น่าจะรู้ว่าผู้ใดภักดีต่อราชาจิ้งจอก จากนั้นคงได้หารือกัน ไม่แน่อาจได้พบผู้ช่วยเหลือราชาจิ้งจอกด้วย”ริมฝีปากอิ่มถูกขบจนเจ็บ อย่างไรเฟยอวี่ก็คิดกันนางออกมาอยู่ดีสินะ แม้ไม่พอใจแต่เพราะหลี่เอินบาดเจ็บอยู่ นางไม่อาจทิ้ง อีก

เจ้าของร่างอรชรทั้งชกทั้งตีและเตะอากาศอย่างหงุดหงิดยังไม่ยอมเข้าห้องเพราะเกรงจะทำเสียงดังให้หลี่เอินตื่น อย่างน้อยก็อยากสงบสติอารมณ์ของตนให้ดีขึ้นเสียก่อน‘จิตใจดีอ่อนโยนอย่างนั้นหรือ นางใจร้ายที่สุดล่ะไม่ว่า ผู้ที่ฆ่าตนเองได้เพื่อฉุดผู้อื่นไว้กับตนตลอดกาลน่ะหรือใจดี’จือเยว่นั่งลงบนเก้าอี้อย่างแรงแล้วทุบมือบนโต๊ะระบายอารมณ์ขุ่นนางเป็นเพียงศิษย์น้องที่ห่างเหินมานาน พบเจออีกครั้งกลับจำต้องมาแต่งงานด้วย เฟยอวี่จะเชื่อนางไปมากกว่าคนรักของเขาได้อย่างไร ทั้งที่รู้แก่ใจหากนางก็ยังฉุนจัดไม่พอใจอีกฝ่าย‘คงเพราะเขาหาว่านางใส่ร้ายคนรักของเขากระมัง’จือเยว่คิดพลางพยายามปลงหลังจากนั่งอยู่นานจนอารมณ์สงบขึ้น และคิดว่าตนไม่ควรใส่ใจเกี่ยวกับเฟยอวี่และคนรักของเขาอีก ร่างอรชรก็ลุกขึ้นตั้งใจจะเข้าห้องนอน หากกลับต้องหยุดเท้าเมื่อได้ยินเสียงแว่วที่หาใช่เสียงของบุรุษไม่“นี่หรือผู้ที่เป็นถึงทายาทสวรรค์ ร้ายกาจนัก”จือเยว่เคลื่อนกายเบาหวิวไปใกล้ประตู แอบลอบมองว่าเป็นเสียงของผู้ใด แล้วก็ต้องกัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจอีกครั้งเมื่อเห็นผู้อยู่ด้านนอก‘เฟยอวี่คุยกับคนชุดดำอย่างนั้นหรือ เขาบอกว่าสังหารไปแล้วนี่’น

จือเยว่อยู่เพียงในห้องจนค่ำมืด ครุ่นคิดถึงคำพูดของเฟยอวี่อย่างคาดเดาไม่ออก ชายหนุ่มพูดจริงหรือไม่ เผ่าวิหคยังเป็นมิตรหรือเปลี่ยนเป็นศัตรูกันแน่สิ่งที่เฟยอวี่พูด หมายถึง หากนางกับเขาปฏิบัติต่อกันฉันสามีภรรยา ไร้ความขัดแย้ง เผ่าวิหคก็ยังสนับสนุนยืนเคียงข้างเผ่าสวรรค์อย่างนั้นหรือแม้ความจริงนางยังมองเฟยอวี่เป็นศิษย์พี่ของตน มีเพียงเขาที่ทำตัวห่างเหินเย็นชาต่างจากเดิม ทว่ารอยแผลที่ร้าวลึกในใจคือเรื่องของรั่วหลาน จือเยว่ไม่อาจลืมสายตาแค้นเคืองของอีกฝ่าย เจ้าตัวต้องการให้นางรู้สึกผิดในใจ และนางก็กำจัดความรู้สึกนั้นออกไปไม่ได้ ทั้งเฟยอวี่ก็มักทำให้นางต้องขุ่นเคืองใจทั้งสองจึงไม่สามารถพูดคุยกันได้ดีเลยสักครั้งที่สำคัญเวลานี้นางไม่แน่ใจว่าสามารถเชื่อใจเผ่าวิหคได้มากน้อยเพียงใด ในเมื่อมือสังหารอาจยังวนเวียนอยู่ไม่ห่างนางนักจือเยว่คิดว่าหากตนไม่อยู่ในสายตาของเฟยอวี่คนชุดดำอาจปรากฏตัวขึ้น อยากรู้นักว่าหากนางได้ตัวคนผู้นั้น ชายหนุ่มจะทำหน้าอย่างไรร่างอรชรออกมานอกกระท่อม เฟยอวี่นั่งสมาธิฝึกฌาณอยู่ที่ระเบียงด้านนอก จะหลบเลี่ยงไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้นั้นเป็นไปได้ยาก ครุ่นคิดอยู่ไม่นานจือเยว่ก็ยื่น

“ปวดหัวที่สุด”พลางบ่นจือเยว่เอนศีรษะที่หนักอึ้งของตนไปด้านหลังพิงผนังตรงหัวเตียง สายตาเหลือบมองหลี่เอินที่นั่งลงใกล้ๆ พลางตักน้ำแกงขึ้นเป่าแล้วก็ยิ้มเจื่อน“ขอบใจเจ้ามาก”“ท่านนี่ ไม่เคยดื่มเหล้า อยู่ๆ ไปดื่มได้อย่างไร”ผู้ที่กลับมาแล้วพบว่านายตนเมานอนหลับยาวไม่ตื่น แม้จะล่วงเข้าเวลากลางวันของวันใหม่แล้วเอ่ยอย่างอ่อนใจ“ข้าไม่คิดว่าฤทธิ์มันจะหนักหน่วงอย่างนี้นี่นา”เอ่ยแล้วก็ค่อยๆ ซดน้ำแกงที่หลี่เอินป้อนทีละนิด“หากท่านเทพสงครามไม่อยู่ด้วย ท่านคงนอนกลางระเบียงจนเช้าไปแล้ว”“เขาพาข้ามาในนี้หรือ”จือเยว่จำได้เพียงว่าตนพูดคุยกับเขา แต่จำไม่ได้ว่าคุยเรื่องอะไร แล้วนางก็วูบไป ทั้งที่ตั้งใจมอมเหล้าอีกฝ่าย“ท่านคิดว่าตนเองจะเดินกลับมาในห้องนี้ไหวหรือ”ริมฝีปากอิ่มสวยยื่นนิดๆ เมื่อคนของตนประชดประชัน นางรู้สึกตัวเพราะหลี่เอินเช็ดหน้าเช็ดลำคอให้ ความสดชื่นพอช่วยให้ลืมตาขึ้นมาได้บ้างทั้งที่ศีรษะยังหนักอึ้ง“ราชาจิ้งจอกเป็นอย่างไรบ้าง”แม้อาการยังไม่ดีขึ้น ผู้เป็นท่านหญิงทายาทสวรรค์ก็ไม่ลืมงานใหญ่ ทว่าหลี่เอินถอนหายใจยาวด้วยความหนักใจ“พิษที่ราชาจิ้งจองได้รับมีหลายชนิดจนยากจะรักษาให้หายได้โดยง่า

ร่างอรชรเซไปหลายก้าวจนติดผนังกระท่อม ดวงตาคู่งามเห็นคนชุดดำกระอักเลือดจากฝีมือของนางเช่นกัน ทั้งเฟยอวี่ยังกระโจนเข้าใส่โดยกระบี่ปรากฏขึ้นในมือและประชิดลำคอ ทว่าเจ้าตัวกลับยิ้มพอใจ“ฆ่าข้าสิ ข้ายินดีรับโทษทัณฑ์ หึๆ”“เจ้านี่มัน...”ผู้เป็นเทพสงครามเข่นเขี้ยว มือหนากำกระบี่แน่น“อีกไม่นาน นางก็จะตามพี่สาวข้าไปแล้ว ข้าแก้แค้นให้พี่ข้าสำเร็จ เพียงเท่านี้ก็พอใจแล้ว”จือเยว่เริ่มเข้าใจแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ใด แค้นเคืองตนจนอยากฆ่าให้ตายด้วยเรื่องใด ร่างอรชรทรุดลงพร้อมกับความเย็นจากกริชผลึกน้ำแข็งที่สลายแปรเปลี่ยนเป็นแผ่ซ่านทั่วร่างของนางเฟยอวี่หันมองภรรยาของตนแล้วรีบเข้ามาประคองนางแทนที่จะฆ่ามือสังหาร“จือเยว่”“ท่านจะปล่อยนางอีกครั้งสินะ”นางพึมพำแผ่วเบา ความเย็นจัดเกาะกินแทรกซึมเข้าไปจนถึงกระดูก เดิมทีนั้นพลังของจือเยว่ก็เป็นพลังปราณเย็นอยู่แล้ว เมื่อถูกผลึกน้ำแข็งเข้าทำให้กายนางยิ่งเต็มไปด้วยไอเย็น ไม่อาจขับพลังชนิดเดียวกันออกไปได้ และยิ่งบาดเจ็บภายในปราณนางจึงอ่อนแอลง“ถึงไม่ปล่อย นางก็คงไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้แล้วเพราะฝีมือท่าน”ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงขมขื่น ทว่าดวงตาคู่คมจ้องเพียงนาง ไม่