บททั้งหมดของ ฤาจันทราเร้นรัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ใต้เท้าหลิว”ชายหนุ่มกับมองผู้เข้ามาหาด้วยสีเข้มขรึม ขณะสหายที่มาด้วยกันแปลกใจ หากเมื่อนางกำนัลเอ่ยต่อเขาก็ขอตัว“เอ่อ ข้ามีเรื่องขอพูดกับใต้เท้าตามลำพังได้หรือไม่เจ้าคะ”“ข้าขอตัวก่อนก็แล้วกัน”อีกฝ่ายจากไปโดยง่าย เพราะหลิวซูหยวนเป็นที่สนใจของสตรีทั้งในวังและบรรดาบุตรสาวขุนนางหรือแม้แต่ท่านหญิง หลายคนเพียงแอบเมียงทว่านางกำนัลผู้นี้ช่างกล้าหาญนักในความคิดของเขาจึงไม่อยากขัด“มีเรื่องใดหรือ”“เชิญใต้เท้าตามข้ามาทางนี้เจ้าค่ะ”หลิงเอ๋อร์ผายมือไปยังหลังต้นไม้ใหญ่ริมกำแพงอุทยานแล้วเดินนำ หลิวซูหยวนลังเลหากก็ก้าวตามด้วยความตงิดใจ กระทั่งพ้นต้นไม้มาก็เห็นร่างอรชรที่ทำเอาคิ้วเข้มขมวด ส่วนนางกำนัลสาวกลับไปดูต้นทาง“ถวายพระพรองค์หญิง”“ใต้เท้าหลิว”องค์หญิงหนิงเซียงมองผู้ที่อยู่ในหัวใจตนด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวัง กระนั้นก็ไม่มั่นใจนักว่าสิ่งที่นางต้องการพูดกับอีกฝ่าย ชายหนุ่มจะคิดเห็นอย่างไร“ข้า...เอ่อ...”สบตาคมเข้มนิ่งเฉยแล้วนางกลับพูดไม่ออก“องค์หญิงมีสิ่งใดรับสั่งกับกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ หากมีผู้ใดผ่านมาเห็นเข้าคงไม่เหมาะนัก”อีกฝ่ายถามเสียงเรียบ บั่นทอนกำลังใจของผู้ที่เตรียมตัวเตรียมใจมาแล

องค์หญิงหนิงเซียงนั่งรถม้าแยกกับองค์หญิงเจียวมิ่งเพื่อเวลากลับจะได้ตรงเข้าวังมาเลยเพราะดูไปแล้วน่าจะกลับเข้าเมืองค่อนข้างเย็น ไหว้พระขอพรเสร็จออกมาจากอารามก็แวะพักริมน้ำตกกินของว่าง เป็นความตั้งใจของพี่สาวที่อยากให้น้องได้ผ่อนคลายกับธรรมชาติอันสดชื่น“ทำใจให้สบายเถิดนะเซียงเอ๋อร์ อย่าได้กังวลเกินไป เสด็จพ่อทำเพื่อเจ้า องครักษ์จางเองก็เหมาะสมคู่ควร แม้เป็นองครักษ์หากก็เป็นถึงบุตรเจ้ากรมคลัง เป็นสหายสนิทของพี่รอง”องค์หญิงเจียวมิ่งสงสารน้องสาวยิ่งนัก หากก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้นอกจากให้กำลังใจ“เสด็จพ่อเองก็คงปวดพระทัย หากทรงรับรู้ว่าเจ้ากินไม่ได้นอนไม่หลับจนผ่ายผอมเช่นนี้ ดูแลตัวเองให้ดีจนถึงวันแต่งงานเถิด เจ้าสาวควรมีน้ำมีนวล เปล่งปลั่งผุดผาด”ผู้เป็นน้องยิ้มบางไม่แย้งสิ่งใด นางยังทำใจไม่ได้และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำใจยอมรับการแต่งงานได้หรือไม่ได้เวลากลับองค์หญิงทั้งสองต่างก็ขึ้นรถม้าของตน องค์หญิงหนิงเซียงมีหลิงเอ๋อร์คอยดูแลอยู่ภายในรถม้าด้วย สีหน้าเจ้าตัวดูเคร่งเครียดและครุ่นคิดตลอดเวลา ทว่าองค์หญิงหนิงเซียงไม่ได้สังเกตสิ่งอื่นมากนัก ใบหน้างดงามหมองเศร้าและเหม่อลอย แม้อยู่กับพี่สาวจะทำให้ตน

ใจดวงน้อยสั่นไหวด้วยความไม่มั่นใจขณะนั่งอยู่ในรถม้าที่กำลังเคลื่อนมาหน้าประตูเมือง เหลือบมองผู้ที่นั่งอีกด้านในรถม้าซึ่งใบหน้านิ่งสนิทแล้วก็เม้มริมฝีปากก้มหน้าลงครุ่นคิด‘ท่านคิดจะไปที่ใด’หลังหลบทหารมายังที่หนึ่งนางสะบัดตัวจะเดินหนีอีกฝ่ายก็เอ่ยขึ้น‘ข้าไม่จำเป็นต้องบอกท่าน’‘ท่านยังไม่รู้จะไปที่ใดมากกว่า’ใบหน้าเฉยชากับคำพูดกระด้างราวเย้ยหยันนั้นกวนอารมณ์นางให้ขุ่นนัก‘ไยท่านต้องมายุ่งกับข้าอีก ในเมื่อปฏิเสธข้าแล้วก็ปล่อยให้ข้าไปตามทางของข้า ไม่ต้องข้องเกี่ยวหรือใส่ใจใดๆ อีก’‘เห็นท่านกำลังพาตัวเองก้าวเข้าสู่อันตรายจะให้ข้าละเลยได้อย่างไร’ริมฝีปากอิ่มสวยขยับยิ้มหยันกับคำเอ่ยราวใส่ใจ‘ทั้งที่ท่านทำให้ข้าอับอายขายหน้า เป็นผู้หญิงไร้ยางอายไปแล้วยังบอกว่าไม่อาจละเลยอีกหรือ หึ...น้ำใจจากท่าน ข้าไม่ต้องการ’องค์หญิงหนิงเซียงเมินหน้าหนีจะเดินจากมา ทว่ากลับต้องชะงักอย่างลังเลในคำพูดของหลิวซูหยวน‘หากท่านต้องการออกนอกเมืองไปกับข้าก็ได้ อีกอย่างท่านไม่ควรอยู่ในชุดสตรี’และแล้วนางก็จำต้องให้ชายหนุ่มช่วยเหลือแม้ไม่รู้ว่าออกนอกเมืองไปแล้วจะทำอย่างไรต่อไป แต่หากยังอยู่ในนี้นางต้องถูกเจอตัวและพากล

สามวันสามคืนผ่านไปในกระท่อมกลางป่า คืนแรกนั้นองค์หญิงหนิงเซียงหวาดหวั่นกับเสียงสัตว์ในป่าจนนอนไม่หลับ ทั้งแคร่ไม้ไผ่ก็แข็งพาให้เจ็บไปทั้งแผ่นหลังและเนื้อตัวเวลานอน ทว่าในคืนต่อมาก็ค่อยๆ หลับไปได้แม้จะค่อนดึก โดยมีหลิวซูหยวนนอนด้านนอกห้องใกล้ประตูราวเฝ้าระวังภัย แต่นางก็อดเป็นห่วงชายหนุ่มไม่ได้เพราะเขาเพียงนอนกับพื้นไม้เท่านั้น ทั้งยังเสื้อคลุมตัวนอกมาให้นางห่มนอนอีกด้วย นั่นทำให้หญิงสาวรู้ว่าชายหนุ่มกลับมาเก็บพัดที่ตนปาใส่เขาในวันนั้น เพราะหล่นตอนหลิวซูหยวนถอดเสื้อออก“กลางดึกอากาศเย็นจัดนัก แล้วกระท่อมก็ชื้นเต็มไปด้วยน้ำค้าง ท่านนอนบนพื้นทุกคืนเช่นนี้หากป่วยไข้จะทำอย่างไร”องค์หญิงหนิงเซียงนั่งเท้าคางชิดริมหน้าต่าง มืออีกข้างก็ถือพัดขยับไปมา เวลานี้มันกลับมาอยู่กับนางแล้ว ขณะอีกฝ่ายกำลังต้มน้ำแกงไก่ป่าใส่เห็ดอยู่ด้านนอกในเวลาที่ฟ้ามืดแล้ว มองเห็นพระจันทร์ดวงโตผ่านแมกไม้หนา ภายในกระท่อมมีแสงจากตะเกียงเล็กพอให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายใน และหลิวซูหยวนก็จุดไฟไว้กองหนึ่งใกล้กับจุดที่กำลังต้มน้ำแกงเพื่อความอบอุ่นและเพิ่มความสว่าง“ข้าอยู่แดนเหนือ ออกลาดตระเวนพบเจออากาศเย็นจัดมาจนชินเสียแล้ว ท่านอ

หากขณะหญิงสาวยังตัวสั่นบางเบาปากอุ่นก็พรมต่ำลงกระทั่งจรดกลางร่างงดงาม ดอกไม้แสนสวยถูกลิ้มรสน้ำหวานแสนพิสุทธิ์ ริมฝีปากได้รูปจูบซับบดเบียดปลายลิ้นไล้อย่างใส่ใจส่งแรงเร้าไม่ต่างจากนิ้วแกร่งอ่อนโยนหวานซ่านทรวงหากสร้างความทรมานมากล้น ยิ่งนางชุ่มฉ่ำเท่าไรชายหนุ่มยิ่งดูดดื่มดุดัน องค์หญิงหนิงเซียงกระสับกระส่ายขยับกายไปมา สะโพกสวยไม่อาจนิ่งเฉยราวมีบางอย่างฉุดรั้งจนลอยสูง มือบางเกาะจิกไหล่กว้างอย่างลืมตัว“อื้อ”อึดใจต่อมาราวพิษร้ายกาจที่รุมเร้าพร่าผลาญจนลมหายใจหยุดชะงัก ขณะร่างทั้งกระตุกเร่า“ซูหยวน”เสียงหวานครวญพร่ามือคว้าบ่ากำยำทึ้งชุดชายหนุ่มหลุดลุ่ยโดยไม่รู้ตัว เรือนกายงดงามหอบโยนราวกำลังอยู่ในช่วงเวลายากลำบาก หากกลับกระตุ้นเลือดหนุ่มฉกรรจ์ได้ดีนัก หลิวซูหยวนหลงลืมการยับยั้งใจตนไปแล้วและเวลานี้ก็ยิ่งอยากจับมือพาให้องค์หญิงผู้สูงศักดิ์ดำเนินไปบนเส้นทางรักพร้อมกับตนร่างสาวสะคราญถูกรุกรานทั้งที่เนื้อตัวยังอ่อนระทวย ชายหนุ่มไม่เว้นช่วงเวลาให้นางได้ทันหายใจหายคอหรือมีเรี่ยวแรงกลับมา ขาเรียวสวยปวกเปียกเมื่อสองแขนกำยำสอดใต้ข้อพับเข่า ความเจ็บร้าวลึกยามถูกเบียดประชิด กายแกร่งเติมเต็มเชื่องช้าย