บททั้งหมดของ ฤาจันทราเร้นรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

ผู้ที่นั่งบำเพ็ญท่ามกลางความหนาวเย็นกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง ทั้งสัญลักษณ์กลีบดอกโบตั๋นกลางหน้าผากเรืองแสงวูบสลับแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง ร่างอรชรร้อนระอุราวกำลังถูกเพลิงเผาไหม้ จือเยว่พยายามต่อสู้กับไฟภายในกายตน ไฟจากเพลิงวิบากที่เป็นผลพวงมาจากความเจ็บปวดที่ได้รับ เป็นความทรมานอันหนักหน่วงกว่าที่เคยผ่านมาในครั้งก่อนๆและแล้วก็ไม่อาจต้านไหว ดวงตาคู่งามเปิดขึ้นหลุดจากฌานสมาธิแล้วล้มตัวลงดิ้นทุรนทะรายจากเปลวเพลิงที่แผดเผาในกาย“กรี๊ดดด”เสียงกรีดร้องดังขึ้นเมื่อแสงวาบกลางหน้าผากแผ่ปกคลุมทั่วกายราวสะกดเพลิงวิบากให้สงบลง ร่างอรชรหยุดดิ้น ดวงตาปิดลงพร้อมกับร่างกายเคลื่อนไหวด้วยดวงจิตกำหนดให้กลับมานั่งขัดสมาธิเช่นเดิม ทว่าแสงเรืองรองโอบล้อมทั่วกายพาร่างหญิงสาวล่องลอยกลางอากาศบำเพ็ญเพียรต่อไปเวลาเดียวกันนั้นเอง ไท่จื่อสวรรค์จิ่นลี่ก็รับรู้ด้วยญาณว่าบุตรสาวคนเดียวของตนสำเร็จเซียนขั้นเก้าแห่งสวรรค์แล้ว“ลูกคิดว่ายังเร็วเกินไปที่จะมอบภาระนี้ให้เยว่เอ๋อร์รับผิดชอบ ขอพระบิดาโปรดให้เวลานางอีกหน่อยเถิด”ไท่จื่อจิ่นลี่เอ่ยขอร้องแทนบุตรสาว ตนเพิ่งพาจือเยว่ที่บำเพ็ญตนสำเร็จลุล่วงมาเข้าเฝ้าจักรพรรดิสวรรค

“ศิษย์พี่”เฟยอวี่อุ้มร่างของรั่วหลานลุกขึ้นและจะก้าวเดินไปทันทีจือเยว่จึงเอ่ยเรียก“ข้าขอโทษ”“ผิดที่ข้าเอง นางทำตามคำสั่งของข้า ท่านหญิงอย่าได้กังวลเลย”“ทำไม?”ร่างอรชรก้าวมาขวางหน้าชายหนุ่มพร้อมจ้องมองเขาอย่างไม่เข้าใจ“ทำไมท่านต้องสั่งให้นางคุ้มกันข้า ท่านเห็นข้าง่อยเปลี้ยถึงเพียงนี้เชียวหรือ ทั้งที่ท่านเองก็เคยสอนข้า เป็นพี่เลี้ยงช่วยข้าฝึกวิชาและอาวุธ แม้ตอนนั้นอายุยังน้อยแต่ข้าก็ไม่เคยท้อหรือบ่น ท่านคิดว่าข้าอ่อนแอเหมือนเช่นที่ผู้อื่นมองอย่างนั้นหรือ”อีกฝ่ายมองนางนิ่ง แววตาเฉยชาห่างเหิน จือเยว่ไม่คิดว่าศิษย์พี่เคยมองตนเช่นนี้ ความทรงจำในวัยเยาว์เลือนรางหากก็จำได้ว่า อีกฝ่ายใส่ใจตนมาก“อย่างไรท่านก็เป็นถึงท่านหญิง ธิดาไท่จื่อสวรรค์ ข้าไม่อาจปล่อยให้ท่านมีอันตรายได้”เป็นคำตอบที่น่าหงุดหงิดสำหรับนาง ทว่ายังไม่ทันพูดอะไรต่อขุนพลเว่ยเหลียงกับหลี่เหอหลี่เอินก็ตามมาสมทบ“ท่านขุนพล ข้ามีเหตุต้องขอตัวกลับก่อน ต้องขออภัยท่านเจ้าบาดาลที่ไม่ได้กล่าวลา”แม่ทัพเฟยอวี่เอ่ยทันใด“ข้าจะเรียนท่านเจ้าบาดาล ว่าท่านแม่ทัพกับนายกองรั่วต่อสู้กับอสูรร้ายอย่างเต็มที่ จนนายกองรั่วถึงกับสละชีพ”ขุนพลเว

รับทัณฑ์สายฟ้าแล้วเทพสงครามก็กลับมายังตำหนักฝูหรง ร่างสูงใหญ่เดินมั่นคงไม่มีทีท่าของอาการบาดเจ็บ โดยหลี่เหอที่จือเยว่สั่งให้ตามไปคอยดูสามีตนนำทางพาไปยังห้องของเขา ด้านหลี่เอินที่คอยดูต้นทางให้นายตนเห็นก็รีบไปรายงานทันที“เทพสงครามกลับมาแล้วเจ้าค่ะท่านหญิง”ผู้ที่นั่งจิบชารออยู่ในห้องตนลุกพรวด หากก็ชะงักลังเลเมื่อจะก้าวเดิน“ทัณฑ์สายฟ้าคงไม่ระคายผิวเทพสงครามกระมัง”ร่างอรชรนั่งลงเช่นเดิมอย่างไม่ใส่ใจนัก“หากท่านหญิงเป็นห่วง รอถามหลี่เหอก็น่าจะได้เจ้าค่ะ”“ใครบอกว่าเป็นห่วง”จือเยว่สวนทันใดทำเอาหลี่เอินหน้าเจื่อนพูดไม่ออก เห็นท่าทางกระวนกระวายนั่งไม่ติดมาครู่ใหญ่ ทั้งยังสั่งให้นางรอหน้าตำหนักจึงเข้าใจว่านายตนเป็นห่วงเทพสงคราม“เจ้าค่ะ ไม่เป็นห่วง เช่นนั้นก็คงไม่จำเป็นต้องเอายาไปให้”ใบหน้างามหันมองคนสนิทของตนแล้วขมวดคิ้วมุ่น“เจ้าคิดว่าศิษย์พี่จะบาดเจ็บหรือ”“ลงทัณฑ์สายฟา ต่อให้แข็งแกร่งอย่างไรก็ต้องบาดเจ็บเจ้าค่ะ อาจไม่หนักมากแต่หากได้ยาสมานแผลก็จะช่วยบรรเทาให้ดีขึ้นในเร็ววันเจ้าค่ะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้นจือเยว่ก็ลุกขึ้นพร้อมสั่ง“จัดยาตามข้ามา”“ท่านหญิง”หลี่เหอที่กำลังจะกลับไปรายงานนา

เฟยอวี่ชะงักไป ก่อนจะขบกรามแน่น ดวงตาคู่คมกริบจ้องดวงตาคู่งามแสนหวานด้วยแววขุ่นจัด ก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่เอ่ยสิ่งใดจือเยว่มองแผ่นหลังกว้าง ขบริมฝีปากตนเองพลางยกมือขึ้นราวจะซัดพลังใส่ผู้เป็นเทพสงครามหากก็ไม่ได้ทำ แล้วเดินตาม ชายหนุ่มไปด้วยท่าทางขัดอกขัดใจ ทำเอาหลี่เหอกับหลี่เอินต่างก็เหลือบมองกันแล้วลอบยิ้มออกมานอกโรงเตี๊ยม แม้จะคิดว่าตนต้องช่วยเฟยอวี่สืบข่าวในเผ่าจิ้งจอก ทว่าจือเยว่กลับเพลินตาเพลินใจกับข้าวของที่ตนไม่คุ้นเคยรวมถึงอาหารก็น่าลองเพราะตนเพิ่งเคยมายังโลกมนุษย์ในฐานะเทพเซียนครั้งแรก แม้วิญญาณเคยมารับวิบากกรรมทว่าแต่ละชาติภพที่ผ่านมานางจำไม่ได้ ร่างอรชรเข้าไปยืนมองอย่างสนใจ“ซาลาเปาอร่อยนะคุณหนู ซื้อสักลูกสองสิขอรับ”“อื้อ ได้ เอามาสองลูก”นางพยักหน้ารับโดยง่าย ทว่าเมื่อเถ้าแก่ห่อกระดาษส่งมาให้และบอกราคาจือเยว่กลับหน้าเสียแล้วหันสบตาหลี่เอินที่คอยตามตนไม่ห่าง“ว่ายังไง แค่ซาลาเปาสองลูกไม่มีเงินจ่ายหรือ”“เอ่อ...”มือหนายื่นผ่านหน้าจือเยว่ที่กำลังอึกอัก ส่งเหรียญวงกลมมีรูให้เถ้าแก่ไปและก็ได้เงินทอนมา ดวงตาคู่งามมองตามโดยไม่ละสายตาแล้วก็เห็นว่าเทพสงครามมีเงินทองเต็มถุง และสอด

“ลองให้คนของข้าช่วยดูอาการให้หรือไม่”มารดาของเสวี่ยถงกับเสวี่ยเหยียนล้มป่วยกะทันหัน ทั้งสองนำเงินที่นางให้เมื่อวานพาท่านไปรักษากับหมอแล้ว ทว่ากลับได้รับคำตอบว่ายากเกินจะเยียวยา สีหน้าของทั้งคู่ไม่ดีนักขณะแจกลูกท้อให้กับผู้คนในตลาด จือเยว่ไต่ถามและได้รู้เรื่องราวจึงถือโอกาสออกตัวช่วยเหลือ เพื่อจะได้เข้าไปยังเผ่าจิ้งจอกได้เสวี่ยถงดูลังเล ทว่าเสวี่ยเหยียนรีบมาเกาะแขนนางด้วยท่าทางยินดี“จริงหรือ พวกท่านช่วยรักษาท่านแม่ได้จริงหรือ”“คนของข้าพอจะมีความรู้ด้านการรักษาอยู่บ้าง หากช่วยได้ข้าก็อยากช่วย”หลี่เอินศึกษาด้านการรักษาเยียวยามามาก รู้จักยาสมุนไพรทั้งในดินแดนมนุษย์และยาวิเศษมากมาย ปรุงยารักษาดีๆ พกติดตัวหลายชนิด บิดาตั้งใจคัดเลือกผู้ดูแลนางที่มีความเชี่ยวชาญด้านนี้เพื่อความปลอดภัยของนางเองด้วย“ท่านพี่พาพวกเขาไปดูท่านแม่นะ”เด็กชายหันไปบอกพี่สาว เสวี่ยถงยังไม่มั่นใจจือเยว่จึงเดินเข้าไปใกล้จับไหล่บางแล้วก้มลงไปกระซิบ“ไม่ต้องห่วง ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเป็นใคร พวกข้าเองก็ไม่ใช่มนุษย์เช่นกัน”สีหน้าเสวี่ยถงมีความเคลือบแคลงสงสัย นางจึงล้วงตราขุนพลสวรรค์จากด้านในเสื้อตนมาให้อีกฝ่ายดู เจ้าตัวตะล