บททั้งหมดของ ฤาจันทราเร้นรัก: บทที่ 41 - บทที่ 50

เปลือกตาบางเปิดขึ้นช้าๆ หลังจากหลับลึกยาวนาน ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ทว่ากลับยังนอนอยู่ในอ้อมอกอุ่นเช่นเดิม และลืมตาก็พบว่าเฟยอวี่มองตนอยู่ก่อนแล้ว“ท่านหลับไปนานมาก จนข้าเป็นห่วง”“ท่านบอกว่าขับพิษไอเย็นได้หมดแล้วนี่”ใบหน้าคมคายพยักเล็กน้อยและเงียบไปชั่วอึดใจเขาก็เอ่ยราวมีบางอย่างค้างคาใจ“จือเยว่...สิ่งที่เกิดขึ้น...”“ข้ารู้ว่าท่านทำเพื่อช่วยข้า”นางบอกราวไม่คิดมาก ทว่าสีหน้าชายหนุ่มดูเหมือนจะไม่พอใจนัก“หากท่านไม่ทำเช่นนี้ข้าคงตายไปแล้ว”“ท่านเอ่ยราวเป็นเรื่องง่ายดาย”“เฟยอวี่ ท่านให้คำมั่นว่าท่านจะทำหน้าที่สามีของท่าน ข้าย่อมเข้าใจดี สามีภรรยาทำเช่นนี้หาได้ผิดอันใดไม่”แม้ไม่เคยสัมผัสปรารถนาแห่งเรือนกายมาก่อน หากทุกอย่างก็เป็นไปตามครรลองและความจำเป็น“ชีวิตข้าต้องอยู่ต่อไปเพื่อผู้คนมากมาย ท่านทำถูกแล้ว ข้าไม่โทษท่าน”คิ้วเข้มขมวดทั้งชายหนุ่มยังถอนหายใจราวขัดใจก่อนร่างสูงใหญ่จะผุดลุกขึ้นนั่ง เวลานี้ต่างก็มีเสื้อผ้าครบพร้อม จือเยว่ไม่แปลกใจ ชายหนุ่มสามารถร่ายเวทมอบชุดสวยเพียงใดให้นางใส่ก็ได้แม้ไม่รู้สึกตัว“ใช่สินะ หน้าที่ของข้าก็คือเกราะคุ้มภัยให้ท่าน”เอ่ยจบชายหนุ่มก็ลงจากเตียงผลุนผล

ร่างอรชรนอนซบอกกว้างขณะมือหนาของอีกฝ่ายลูบไล้ไหล่กับแขนเรียวของนาง บางครั้งลามไปถึงช่วงเอวกับสะโพกวนเวียนแผ่วเบาราวพอใจกับผิวเนียนละเอียดนุ่มมือ จือเยว่รู้สึกวาบหวิวตามผิวเนื้อแต่ไม่ได้ห้ามชายหนุ่ม สายตามองบาดแผลบนอกกว้างนิ่งนาน ปลายนิ้วเรียวแตะบางเบาด้วยความไม่สบายใจ“ร่องรอยทัณฑ์สายฟ้าบนหลังท่านยังไม่จางหาย ก็มีรอยนี้เพิ่มมาอีก เพราะท่านใช้พลังปราณช่วยข้า ทั้งร่างกายก็บอบช้ำจากการลงทัณฑ์ เป็นเหตุให้เพลี่ยงพล้ำใช่หรือไม่”“การต่อสู้ย่อมมีพลาดพลั้งบ้างอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับที่ช่วยท่านแต่อย่างใด”“หากข้าก็ทำให้พลังปราณของท่านลดน้อยถอยลง”เฟยอวี่จับมือบางบนอกของเขาขึ้นมาจูบเบาๆ ด้วยน้ำเสียงของภรรยาตนดูกังวล“ข้าไม่ได้บาดเจ็บหนักและยังมีพลังล้นเหลือ ท่านก็เห็นแล้ว”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงรื่นรมย์จือเยว่คิดตามแล้วก็หน้าร้อนซ่าน เรื่องนั้นจริงแท้แน่นอนด้วยร่างกายกำยำที่โอบกอดตนดูราวไม่ได้บอบช้ำอ่อนล้าแต่อย่างใดในยามอารมณ์ปรารถนาพลุ่งพล่าน“ถึงอย่างนั้นก็เถิด ท่านควรพักให้มาก ข้าจะออกไปบอกให้หลี่เอินจัดยาบำรุงให้ท่านด้วย”ร่างอรชรขยับนั่ง เรือนกายเปลือยขาวลออทำให้เฟยอวี่มองตามไม่วางตา หญิงสาวข

“หากไม่ได้พวกท่านช่วยเหลือ เสวี่ยถงกับเสวี่ยเหยียนของข้าคงน่าสงสารยิ่งนัก ข้าขอบคุณท่านจริงๆ”ซ่งตู้เจวียนขอบคุณอย่างจริงใจจือเยว่มาเยี่ยมสองพี่น้องจิ้งจอกก่อนกลับ ทั้งสองดีใจมากที่มารดาค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นนางกับคนอื่นกลับมาก็เข้ามากอดและขอบคุณยกใหญ่ทั้งเฟยอวี่และจือเยว่ไม่ได้เอ่ยถึงซ่งตู้เจวียนกับราชาจิ้งจอก ในเมื่อเวลานี้ตัดขาดกันไปแล้ว และนางกับลูกย่อมต้องอยากอยู่อย่างเงียบสงบ มีชีวิตเช่นตอนนี้“ท่านน้าอย่าได้เกรงใจเลย”“พวกพี่จะกลับแล้วหรือ”เป็นเสวี่ยเหยียนที่ถามพร้อมสีหน้าเศร้าสร้อย แม้ผู้เป็นพี่สาวเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน แต่เพราะโตแล้วจึงแยกแยะได้“ใช่จ้ะ”“ข้าอยากให้พวกพี่อยู่ด้วย คนอยู่กันเยอะข้าชอบ พี่ชายสองคนก็ช่วยสอนข้าฝึกอาวุธด้วย”“เหยียนเอ๋อร์ พี่ๆ มีงานใหญ่ต้องจัดการ อยู่เล่นกับเจ้าตลอดไปไม่ได้”ผู้เป็นมารดาเตือนเด็กชายจึงหน้าหงอยจือเยว่ก้าวเข้าไปใกล้แล้วลูบผมอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู นางเองก็ใจหายที่ต้องจากสองพี่น้องไป แม้จะพบหน้าไม่กี่วัน แต่ก็รับรู้ได้ถึงจิตใจที่บริสุทธิ์ของทั้งคู่ ชีวิตของเสวี่ยถงกับเสวี่ยเหยียนเป็นชีวิตที่นางอยากมีมาตลอด มีเวลาอยู่กับมารดา ท

ร่างบอบบางมุ่งหน้าเข้าป่าลึกภายในสำนักเทียนซาน มีผู้อื่นที่ว่องไวคล่องแคล่วกว่าตนหลายคน ทำให้ต้องเร่งฝีเท้ากระโดดลอยเหาะไปเกาะตามต้นไม้ใหญ่ ธงชัยสำหรับผู้ชนะในการประลองความเร็วนี้มีเพียงห้าคนเท่านั้น และนางก็อยากคว้ามันมาให้ได้จือเยว่ในเวลานี้อายุเพียงพันสองร้อยปี ยังเยาว์วัยและรูปร่างผอมบางสะโอดสะองกว่าบุรุษวัยเดียวกัน ฝีมือก็อ่อนด้อยกว่าศิษย์รุ่นเดียวกัน เพราะไม่มีผู้ใดรู้ว่าแท้จริงแล้วนางเป็นสตรี หากคว้าชัยเป็นหนึ่งในห้าได้นางจะไม่ถูกมองว่าอ่อนแอเหมือนคนขี้โรคอีกทว่าเมื่อมองเห็นธงชัยที่อยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่ง นางก็รีบกระโจนไปให้ถึงโดยเร็ว หากก็มีศิษย์อีกคนเห็นด้วยเช่นกัน ต่างก็เร่งฝีเท้าและปีนป่ายเกาะต้นไม้นั้น แต่ที่ไม่มีใครทันสังเกตคือมีอสรพิษขดอยู่ด้านบนเหนือธงขึ้นไปราวเฝ้าระวัง ทั้งสองต่างขัดแข้งขัดขาช่วงชิงโอกาสที่จะไปให้ถึงธงนั้นก่อนอีกฝ่ายและจือเยว่ก็พลาดถูกเตะจนร่วงหล่นลงมายังดีที่คว้ากิ่งไม้ไว้ได้ นางเร่งปีนกลับขึ้นไปใหม่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ศิษย์อีกคนเห็นว่ามีงูอยู่ เขาใช้เวทโจมตีเพื่อให้งูตกลงไป ทว่าโชคไม่ดีที่หล่นมาถูกจือเยว่ด้านล้าง และนางก็ถูกอสรพิษนั้นกัดเข้าที่แขน

เวลาล่วงเลยมาร้อยปี จากขุนพลสวรรค์จือเยว่สามารถขึ้นเป็นแม่ทัพสวรรค์ได้แล้ว นางเป็นผู้ดูแลราชกิจทั่วทั้งหกพิภพแทนไท่จื่อจิ่นลี่เต็มตัว แม้ผู้นำทัพสวรรค์ยังเป็นไท่จื่อ รวมถึงหน้าที่รับผิดชอบของเทพสงครามจือเยว่ก็เป็นผู้จัดการโดยปราศจากการแต่งตั้งเทพสงครามคนใหม่ หญิงสาวคิดว่าองค์จักรพรรดิสวรรค์ยังไม่เห็นว่าผู้ใดมีความสามารถเพียงพอ และตัวนางเองยังต้องได้รับความไว้วางใจจากขุนนางสวรรค์กับหกพิภพถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจนัก ตำแน่งใดไม่สำคัญ นางอยากทำหน้าที่ของตนกับเฟยอวี่ให้ดีที่สุด ให้เหมือนกับเทพสงครามยังคงอยู่“ชายแดนเผ่าจิ้งจอกติดกับดินแดนมนุษย์มีอสูรร้ายอาละวาดกินผู้คนเป็นอาหาร ท่านแม่ทัพจะไปจัดการด้วยตนเองหรือให้ข้าไปแทนขอรับ”หลี่เหอถามขณะหารือในเรื่องฎีกาที่ส่งมา บางส่วนสามารถจัดการได้โดยไม่ต้องทูลฮ่องเต้สวรรค์ก่อน แม่ทัพจือเยว่จะเป็นผู้ตัดสินใจหรือไม่ก็ปรึกษาไท่จื่อ ด้วยเวลานี้องค์จักรพรรดิวางมือในหลายส่วนแล้วจือเยว่นิ่งงันไป ชายแดนเผ่าจิ้งจอกกับดินแดนมนุษย์ก็หมายถึงเขตรอยเชื่อมต่อที่เคยไปครั้งก่อน ครั้งที่ทำให้นางสูญเสียที่สุดในชีวิต นางไม่ควรไปหากไม่ต้องการเจ็บปวด ทว่าก็คิ