Semua Bab ภรรยาประกาศิต เล่ม 1: Bab 111 - Bab 120

การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี กระสุนไม่ถูกจุดสำคัญ แต่ที่น่าเป็นห่วงคือที่หัว เพราะกระแทกเข้ากับเสาเหล็กอย่างจังและนั่นส่งผลให้ชนาวินยังไม่ตื่นขึ้นมาและยังใช้เครื่องช่วยหายใจอยู่"สมองได้รับความกระทบกระเทือนนะครับ มีรอยบวมเล็กน้อยแต่คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร ส่วนแผลที่ถูกยิงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ ตอนนี้ร่างกายยังอยู่ในโหมดหลับซึ่งเราบอกไม่ได้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ครับ" หมอเจ้าของไข้บอกอาการกับญาติ ตอนนี้ชนาวินอยู่ในห้องพิเศษที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้ ปารดานั่งอยู่ข้างๆจับมือคนตัวโตเอาไว้แนบแก้มตัวเอง"เฮีย หนูขอโทษ เพราะหนู เฮียถึงเป็นแบบนี้" ปารดาร้องไห้ยู่นานมากแล้ว และยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ยิ่งมาเห็นสภาพของชนาวินที่บอบช้ำไปทั้งร่าง เธอยิ่งเสียใจที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทุกอย่าง"หนูป่าน ไม่เอานะลูก เดี๋ยวเฮียก็ตื่นค่ะ ไม่ร้องนะคะมันไม่ดีต่อลูกในท้องนะ" รังรองเข้ามาลูบหลังลูบไหล่ ไม่อยากให้อีกคนรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น"นั่นสิ เจ้าวินสัญญากับปู่แล้ว ว่าจะดูแลหนูป่านของปู่อย่างดีตลอดชีวิต เขาต้องตื่นมาดูแลหนูป่านของปู่สิ ขอบใจนะเจ้าวิน ที่ดูแลหลานฉันอย่างดี" สุรเดชพูดขึ้น พลางจับที

"คุณเป็นใครครับ"คำถามนั้นเหมือนมีของปลายแหลมทิ่มมาที่กลางอกของปารดา เธอยืนนิ่งๆ มองหน้าชนาวินที่มองมาที่เธอเหมือนคนไม่รู้จักกัน"นี่หนูป่านไงลูก ภรรยาของลูกไงตาวิน" รังรองบอกกับลูกชายกระตุ้นความทรงจำ"อะไรนะครับ ภรรยาเหรอ? ผมแต่งงานเมื่อไหร่กันครับแม่ แม่มั่วแล้ว" ชนาวินตอบกลับมายิ่งทำให้ปารดาปวดใจ มองเขานิ่งๆไม่รู้จะพูดอะไรอย่าว่าแต่ปารดาที่ตกใจเลย แต่พาขวัญเองก็ตกใจเช่นกันที่ชนาวินจำปารดาไม่ได้เลย"พี่วินคะ อยากดื่มน้ำไหมคะ ขวัญไปเอาให้" พาขวัญถือโอกาสที่จะได้แทรกตัวเข้ามาแทนที่ เดินไปหยิบน้ำมาให้ ชนาวินพยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วบางอย่างก็ทำให้เขาต้องร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ"ทำไม...ขาผมไม่รู้สึกอะไรเลย แม่ครับ น้องขวัญ ขา ขาไม่รู้สึกอะไรเลยครับ" ชนาวินสีหน้าแตกตื่นความตื่นตระหนกเพิ่มมากขึ้น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นมองชนาวินด้วยความตกใจเขาเริ่มโวยวายที่ขาของเขาไม่รู้สึก เขาปัดมือไปมาทุบขาตัวเองแล้วมือก็ปัดไปโดนแก้วน้ำในมือของพาขวัญตกแตก พาขวัญตกใจมากรีบขยับหนีออกห่างเพราะกลัวจะถูกทำร้าย"วินๆ ใจเย็นๆลูก วินอย่าทำแบบนั้น" รังรองพยายามห้าม แต่ชนาวินอาละวาดด้วยความสิ้นหวัง เขากรีดร้องและ

"คุณช่วยเล่าเรื่องของเราได้ไหม" เขาพูดขึ้น ปารดายิ้มกว้างอย่างดีใจ"ได้สิคะ"ปารดาเล่าเรื่องของพวกเขาให้ชนาวินฟัง ตั้งแต่เจอกันวันแรก ทะเลาะกัน ตีกัน เรื่องที่เขาแกล้งเธอ จนกระทั่งพวกเธอรักกัน เล่าถึงวันที่ชนาวินบอกรักเธอแบะสัญญาว่าจะดูแลตลอดไป เล่าเรื่องบริษัท จนถึงวันที่เกิดเรื่อง"หนูขอโทษนะคะ เพราะหนู เฮียถึงเป็นแบบนี้" ปารดาหน้าเศร้าลง เมื่อทุกอย่างจบที่ความรู้สึกผิดชนาวินยื่นมือไปแตะที่หัวอีกคนเบาๆ นั่นทำให้ปารดาเงยหน้ามองแล้วเอียงหน้าสงสัย"เอ่อ ขอโทษ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทำแบบนั้น ขอโทษนะ""ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ได้ว่าอะไร" ปารดาบอกอย่างเขินๆ ขยับตัวลุกจากตรงนั้นไปนั่งที่โซฟาและเริ่มทำอะไรไปตามที่อยากทำ ส่วนชนาวินก็เปิดโทรศัพท์เช็คงานและดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยเขาแอบมองปารดาเป็นระยะ เขาเห็นหญิงสาวถักไหมพรมเงียบๆตรงนั้น วันทั้งวันไม่มีปริปากบ่น แม้ว่าบางครั้งเขาจะเผลออารมณ์เสียใส่หรือแม้แต่เวลาที่เขาต้องทำอะไรส่วนตัวปารดาคอยช่วยเขาตลอดเวลาผ่านไปเกือบสัปดาห์ ชนาวินสามารถกลับบ้านได้ เขากลับไปพักฟื้นที่เชียงใหม่และปารดาก็ตามมาด้วย โดยมอบหมายให้สุพิชชาดูแลทุกอย่างแทน"เฮียรอตรงนี้ก่

มื้อเย็นที่มีพาขวัญร่วมโต๊ะด้วยทำให้ปารดาทานข้าวได้น้อยลงแต่เมื่อนึกถึงลูกในท้องก็ทำให้ต้องฝืนกิน พาขวัญพยายามเอาใจชนาวินแม้ว่าชนะพลและรังรองจะไม่ชอบใจแต่ชนาวินกลับหน้าระรื่นแถมยังอยู่คุยกันจนดึกดื่นกว่าจะกลับ"ขอบคุณนะครับที่มาดูแลพี่ถึงที่นี่" ชนาวินขอบคุณพาขวัญตอนที่ออกมาส่งเธอหน้าบ้าน"ไม่เป็นไรค่ะ ขวัญยินดี ถ้าอย่างนั้นขวัญไปก่อนนะคะ เอาไว้พรุ่งนี้ขวัญจะรีบมาหาแต่เช้า" ทั้งสองบอกลากันอยู่นานจนเมื่อพาขวัญกลับไป เขาก็หมุนวีลแชร์กลับเข้ามาในบ้านแล้วเรียกหาปารดา"ป่าน ป่านอยู่ไหน ป่าน""หนูป่านเขาขึ้นไปดูเอกสารข้างบน ตาวินมีอะไรลูก" รังรองเดินออกมาบอกลูกชาย"เหรอครับ ผมอยากอาบน้ำครับแม่" เขาบอก"เดี๋ยวแม่อาบน้ำให้เอง อย่าไปรบกวนน้องเลยนะให้น้องพักบ้างคนกำลัง...""ไม่ครับ ผมอยากให้เขาอาบให้ แม่เรียกเขาให้หน่อย" ชนาวินพูดอย่างเอาแต่ใจแล้วเข็นรถตัวเองเข้าไปรอในห้องรังรองส่ายหน้าเบาๆให้กับความเอาแต่ใจของลูกชาย แล้วเดินไปตามลูกสะใภ้ที่ด้านบน"หนูป่าน แม่ขอเข้าไปนะคะ""ค่ะคุณแม่" เสียงตอบรับกลับมา รังรองจึงเปิดเข้ามาทำให้เห็นว่าอีกคนกำลังพับผ้าเก็บใส่กระเป๋าที่ยำมาในตอนต้น"นี่มันอะไรกั

พาขวัญรู้สึกแปลกใจที่รังรองนั้นมาพบตนที่ร้านด้วยตัวเอง และบอกให้เธอมาอยู่ดูแลชนาวินที่บ้านได้ ส่วนปารดามีความจำเป็นต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ เพราะเรื่องงานเธอรับคำทันทีเพราะจะได้ดูแลชนาวินอย่างใกล้ชิด เธอจะแทนที่ปารดา เขาจะได้ตัดสินใจได้ง่ายๆ ในการที่จะเลือกตัดสินใจหย่าขาดจากปารดาเพล้ง!!เสียงแก้วกระเบื้องหล่นลงกระทบพื้น และเสียงกรีดร้องของพาขวัญก็ดังขึ้น เมื่อชนาวินปัดทั้งจานและแก้มหล่นเกลื่อนพื้นเพราะเกิดอาการปวดหัวขึ้นมาอย่างฉับพลัน"เกิดอะไรขึ้นคะคุณ” ดอกปีบที่อยู่แถวนั้นเข้ามาดู ชนาวินที่ดูเจ็บปวดนั่งอยู่บนรถเข็นเขากุมหัวของเขาเอาไว้"ฉันไม่รู้ อยู่ ๆ เขาก็อาละวาด" พาขวัญที่ตกใจกับสิ่งที้เกิดขึ้นผวาขยับออกห่างอย่างอัตโนมัติ"คุณไปเอายามาหน่อยค่ะ" ดอกปีบร้องบอก"ยาอยู่ไหน""ในห้องไงคะ เร็วค่ะ" ดอกปีบเร่งเร้าพาขวัญจึงวิ่งไปหยิบยามาให้ ดอกปีบป้อนชนาวินอย่างทุลักทุเล ทั้งน้ำทั้งน้ำลายเปรอะเปื้อนไปหมด พาขวัญได้แต่ยืนมองแล้วทำหน้าขยาดใช้เวลาครู่ใหญ่ว่าที่ชนาวินจะกลับมารู้สึกตัวเหมือนเดิม เขาเหนื่อยหอบจากอาการที่เป็น คงเป็นเพราะปารดาไม่อยู่ และเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ แม้แต่พาขวัญก็ไม