All Chapters of ภรรยาประกาศิต เล่ม 1: Chapter 81 - Chapter 90

“ป่าน” ชนาวินเรียกเธอเบาๆ แต่เพียงแค่นั้น ปารดากลับสะดุ้งและหันมองอีกคนสีหน้าตกใจ“ตกใจเหรอ ขอโทษนะ เห็นนั่งเงียบๆ” เขาเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้าม แล้วมองไปที่ทิศทางเดียวกัน ทำให้เห็นว่าวัยนี้เป็นคืนเดือนมืด จึงมีดาวเต็มเกลื่อนท้องฟ้า ถึงมันจะไม่เยอะเท่าที่บ้านเขาก็เถอะแต่มันก็สวยมากเลยจริงๆ“ลุงว่าเราจะจัดการกับลุงใหญ่ได้ไหม” เด็กสาวถามขึ้นแล้วเลื่อนสายตามาที่เขา“ได้สิ คนเราจะมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นไม่ได้หรอกนะ” ชนาวินคิดแบบนั้นถึงเขาจะถูกเลี้ยงอย่างตามใจมาโดยตลอด แต่พ่อกับแม่ไม่เคยสอนให้เขาเบียดเบียนคนอื่น ท่านมักพูดเสมอว่าทำอะไรก็ได้ที่ไม่เดือดร้อนใคร และหากผิดพลาดไปแล้วก็ต้องรีบแก้ไข พ่อไม่ชอบคนคดโกง ท่านทำธุรกิจขาวสะอาดมาตลอด และท่านก็เอื้อเฟื้อคนอื่น ช่วยเหลือคนที่ด้อยกว่าการกระทำของชัยยศ นอกจากสร้างความทุกข์ให้คนอื่น เขายังไม่เคยเอื้อประโยชน์ให้ใครเลยสักคน ซ้ำร้ายไปกว่านั้นคือการคิดฆ่าแกงคนอื่นโดยไม่สนใจว่าจะเดือดร้อน ลูกเมียเขาจะเจ็บปวด คนอย่างชัยยศต้องได้รับกรรมอย่างสามสมถึงจะดี“เขาอยู่เหนือกฎหมายมากเลยนะคะ”“ไม่มีใครอยู่เหนือกฎหมายหลอกป่าน บนโลกใบนี้ถึงจะหนีกฎหมายพ้นแต

/อ๋อ ทีคนเพิ่งรู้จักกันเรียกพี่ ทีกับสามีเรียกลุง เหอะ/ ชนาวินไม่รู้ตัวหรอกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังแสดงสีหน้าอย่างไรออกมา และนั่นก็ทำให้รังรองต้องสะกิดชนะพลให้มองไปที่ลูกชาย"ส่วนนี่ปาล์ม พี่สาวของหนูป่านเขา แล้วก็นั่นพ่อวินลูกชองชนะพล" สุรเดชเรียบเรียงทุกคนให้ธนาทิมฟัง"สวัสดีค่ะ" ปารมีทักทายและยิ้มน้อยๆ"สวัสดีครับ ชนาวินครับสามีของป่าน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ชายหนุ่มเดินเข้ามาหา ยกมือไปทักทาย ธนาทิมหน้าเจื่อนลงเมื่อได้ยินคำว่าสามี แต่ก็ยังยกยิ้มให้ชนาวิน"สวัสดีครับ""สามีในนามน่ะ ใช่ไหม แต่งหลอก ๆอะไรแบบนั้น" สุรเดชหันไปหารังรอง เพราะลูกสาวเล่ามาแบบนั้นก็คิดว่าทั้งสองคนคงไม่ได้รักใคร่กันละมัง"คุณพ่อคะ" รังรองส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงห้ามปราม"หื้ม ช่างเถอะนะนี่ถ้าหนูป่านไม่มีใคร ปู่จะยกให้ตาทิมเขา คนนี้เก่งนะ ฉลาดแล้วก็ช่วยงานปู่ได้มากเลย" ความชื่นชมอย่างเปิดเผยของสุรเดชก็ทำให้ชนาวินสะอึกอยู่เหมือนกัน นี่ชื่นชอบกันขนาดจะยกหลานสาวให้กันเลยหรือยังไง"คุณปู่ชอบพูดเล่นน่ะครับ อย่าถือสาเลยนะครับ" เพราะสีหน้าที่เปลี่ยนไปของชนาวินที่มองยังไงก็รู้ว่าไม่พอใจ ธนาทิมไม่อยากให้ต้องคิดมากเลยต้องพูดข

"ไม่รับเหรอคะ คุณขวัญโทรมาไม่ใช่เหรอ" ปารดาท้วงขึ้นเมื่อเห็นชนาวินยังยืนนิ่งไม่ยอมกดรับโทรศัพท์เสียที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นใคร เพราะไม่มีคนอื่นหนอกที่จะโทรมาดึกดื่นขนาดนี้ มีแค่คนเดียวนั่นแหละ เธอเห็นพวกเขาคุยกันทุกวัน สามเวลาหลังอาหารก็ว่าได้ พอคิดแล้วก็นึกหมั่นไส้อยู่ในใจ แต่ก็ทำได้แค่นั้นแหละ"อืม ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวตามไป" ชนาวินตัดสินใจ จะคุยกับพาขวัญให้รู้เรื่อง ถ้ายังเป็นแบบนี้พาขวัญคงก่อกวนเขาตลอดเวลาจนไม่ต้องทำงานทำการกันพอดีปารดามองตามร่างสูงที่เดินออกไปอีกทาง แววตาของเด็กสาวเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอรู้สึกหวิวๆในอก เมื่อเห็นว่าอีกคนไปคุยโทรศัพท์กับคนที่ชอบ"ก็เขาแฟนกัน เรามันแค่คนอื่น" บ่นเบาๆแล้วพาตัวเองขึ้นไปด้านบน จัดการอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดนอนแล้วมานั่งเหม่อที่หน้าต่างเช่นเคยนานเท่าไหร่ไม่รู้ปารดาได้ยินเสียงเปิดประตูก็หันไปมอง แต่ท่ามีของชนาวินแปลกไป เขาดูเคร่งขรึม ไม่ได้ดูโกรธเหมือนตอนแรกแต่เหมือนกำลังคิดอะไรหลายอย่างจนเงียบไป ปารดาไม่กล้าถาม เธอเลยนั่งนิ่งๆอยู่แบบนั้นแม้ว่าจะเป็นห่วงอีกคนขึ้นมา จนอีกคนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเด็กสาวจึงผ่อนลมหายใจออกมา และพาต

แต่สำหรับพาขวัญ เธอต้องการให้ปารดารู้ว่าชนาวินกับเธอนั้นไม่เคยมีความลับต่อกัน เพื่อให้ปารดาเข้าใจในสถานะของตัวเอง ว่าใครกันแน่ที่สำคัญกับชนาวิน"ฉันแค่อยากบอกให้เธอรู้ไว้ว่าใครกันแน่ที่สำคัญกับพี่วิน""ถ้าเรื่องนั้นฉันทราบค่ะ" ปารดาตอบกลับ ก็ถ้ามนเมื่อชี้ชัดแล้วว่ามาหาเรื่องก็ไม่เห็นจำเป็นต้องดีด้วยเลยนี่นะ"เหรอ เธอรู้งั้นเหรอว่าพี่วินเขารักฉัน" พาขวัญจงใจพูดเพื่อให้ปารดาเข้าใจไปแบบนั้น หญิงสาวมองจ้องพาขวัญ ผู้หญิงแบบนี้น่ะเหรอที่ชนาวินชอบเธอนึกแปลกใจ"อืม...เขาพูดแบบนั้นเหรอคะ" ปารดายกมือขึ้นแตะจมูกตัวเองอย่างใช้ความคิด ไม่รู้อะไรที่ทำให้เธออยากแกล้งพาขวัญขึ้นมา"นี่! หมายความว่ายังไง" แค่ประโยคเดียวยังร้อนรน จนทำให้รู้ได้ทันทีว่าพาขวัญน่ะโกหก"ก็คุณบอก ว่าสามีฉันเขารักคุณ ฉันก็เลยถามว่า เขาพูดแบบนั้นเหรอคะ" หญิงสาวขยับเข้าไปหาแล้วถามย้ำอีกครั้ง พาขวัญที่ดูจะอ่อนแอกว่าขยับหนีเพราะรู้สึกเหมือนปารดากำลังคุกคาม"ใช่เขาบอกแบบนั้น เธอไม่เห็นเหรอ ฉันเป็นอะไรนิดหน่อยเขาก็วิ่งไปหาฉันแล้ว" พอตั้งหลักได้ก็หยิบยกเอาการกระทำของชนาวินที่ผ่านมาขึ้นมาประกอบคำพูด ยกยิ้มอย่างคิดว่าเหนือกว่า"อ๋อ" ปา

มื้ออาหารผ่านไปอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ ปารดาหนีขึ้นข้างบนอย่างรวดเร็วแบบที่ชนะพลหรือรังรองก็รั้งไว้ไม่ทัน"ทะเลาะกันเหรอ" เขาถามลูกชายที่นั่งอยู่ด้วยกัน"เปล่านี่ครับ" เขาตอบกลับนิ่งๆ"แล้วน้องเป็นอะไร แกทำอะไรน้องหรือเปล่า""ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับพ่อ นี่เห็นผมเป็นคนยังไง" เขาย่นคิ้วใส่"แกชอบน้องหรือเปล่าวิน" คำถามของพ่อทำให้ชนาวินนิ่งไป"ผมทำทุกอย่างตามที่พ่อบอกแล้วไงครับ" เขาว่าพลางลุกจะเดินหนี"ถ้าชอบก็แค่บอกนะวิน ก่อนที่แกจะเสียใจ" เขาไม่ได้หันมาตอบ แต่เดินหนีไปเฉยๆ"ต้องใช้เวลามั้งคะคุณ" รังรองแตะแขนสามีเบาๆ"มันชอบแต่มันไม่พูด ปากแข็ง" ชนะพลน่ะมองออก ลูกชายเขาคิดอะไรทำไมจะไม่รู้ ทำท่าขู่ฟ่อๆใส่ธนาทิมแทบตายขนาดนั้น ไม่หวงน้องเลยมั้ง"ให้เวลาลูกหน่อยนะคะ แกไม่ได้คบใครเป็นตัวเป็นตนมานานอาจจะยังไม่มั่นใจ" รังรองพูดอย่างใจเย็น ไม่อยากให้เป็นเรื่องที่ต้องบังคับใจกัน รังรองคิดว่าชนาวินจะรักปารดาได้ในสักวันเช้าอีกวันปารดาก็ต้องตกใจตื่นเพราะจมูกโด่งซุกซนกับแก้มของเธอ แล้วยังแขนที่อยู่รอบเอวนี่อีก"อื้อ ลุง...มาได้ไงเนี่ย" คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักร้องโวยวายที่โดนกอด แล้วยังจมูกนั่นก็กดลงที่