บทที่ 83 : หวง 1

ความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้นมาแบบหาสาเหตุไม่ได้ส่งผลให้ชนาวินหน้านิ่วคิ้วขมวดมาตลอดทางจนถึงบ้าน ใครชวนคุยก็ไม่เต็มใจจะตอบ พาลคนอื่นเขาไปหมด

ทั้งหมดเข้ามานั่งพักที่โซฟามีปิ่นคอยดูแล หาน้ำหาท่ามาให้คอยบริการและดูแลคุณๆทุกคนอย่างเอาใจใส่ตลอดเวลา

"ปิ่นไปพักเถอะนะเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง" รังรองบอกลูกจ้างสาว ปิ่นยิ้มรับและบอกจะรอคุณๆของเธอขึ้นไปข้างบนก่อน รังรองจึงไม่ขัดอะไรก่อนจะหันไปมองลูกชายที่หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่คลายเสียที

"ตาวิน เป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้วลูก ไม่พอใจอะไร หืม" รังรองต้องถามขึ้นมาเพราะเห็นอาการแปลกๆของลูกชาย

"เปล่าครับแม่" เขาปฏิเสธ แต่คิ้วเรียวยังขมวดมุ่น

"เปล่าแล้วทำไมทำหน้าเหมือนโกรธใครมา ไหนบอกแม่สิคะ เป็นอะไร" รังรองน่ะเป็นห่วงลูกชายตั้งแต่ที่บ้านสวนแล้ว เขาแสดงอาการแปลกๆตลอดเวลา ไม่เหมือนชนาวินในยามปกติที่ใกจะเคร่งขรึมและสำรวม เป็นแบบที่รังรองไม่ค่อยได้พบเจอชนาวินที่ดูว้าวุ่นแบบนั้น

"..." ชนาวินยังนิ่ง เขากอดอกแล้วเสมองไปทางอื่น เขาพยายามแล้ว พยายามจะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง แต่มันก็หงุดหงิดจนเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง

"เป็นหมาหวงก้าง" ชนะพลเห็นลูกชายไม่ยอมพูดก็เลยตอบแทน ช