All Chapters of ภรรยาประกาศิต เล่ม 1: Chapter 61 - Chapter 70

ฝันร้ายเมื่อสี่สิบปีก่อน ฝันที่รังรองไม่อยากจดจำ เด็กสาววัยสิบห้าปี ต้องเจอพี่ชายที่เห็นกันมาตั้งแต่เกิดลวนลามทั้งทางร่างกายและสายตามาตลอดแรกๆรังรองไม่คิดอะไร แต่พอนานวันเข้ายิ่งโต ชัยยศก็ยิ่งแสดงพฤติกรรมน่ารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด ไม่ว่าจะเข้ามากอดแล้วลูบคลำตัวเธอ หรือมองเธอด้วยสายตาจาบจ้วงตลอดเวลา รังรองและชัยยศอายุห่างกันสามปีพ่อรับชัยยศมาเพราะไม่มีลูกเสียที แต่พอผ่านไปสามปีก็มีรังรองออกมา และมีปรมินทร์ที่ห่างกันออกไปเกือบสิบปี เรื่องที่ชัยยศไม่ใช่ลูกแท้ๆทุกคนรู้ดี และนั่นยิ่งทำให้รังรองลำบากใจกับการใช้ชีวิตที่เหมือนโดนตามรังควานอยู่ตลอดเวลารังรองโดนชัยยศเข้าหาและเอาตัวรอดมาได้แบบเฉียดฉิว แต่พ่อไม่ฟังที่เธอพูด พ่อเข้าข้างชัยยศที่บอกว่าไม่ได้ทำอะไร และต่อว่าเธอที่เพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิง ครอบครัวคนจีนไม่ชอบลูกผู้หญิงอยู่แล้วรังรองจึงทำอะไรไม่ได้มากกว่าการร้องไห้กับแม่ จนเก็บกดและทนไม่ไหว เพราะแบบนั้นรังรองจึงหนีออกจากบ้านมาไกลถึงเชียงใหม่ด้วยวัยเพียงสิบหกปีพร้อมเงินติดตัวที่อยู่ในสมุดบัญชีจำนวนแปดหลักที่พ่อฝากให้ทุกเดือน แม้ว่าหลังจากที่ออกมาเงินจะไม่ได้ฝากเข้าให้อีกต่อไป แต่รังร

"นี่คือหนูในตอนนั้น คุณหนูอันตราของทุกคน แม่ยังจำได้ ทุกคนดีใจกับการเกิดมาของหนูมาก เพราะหนูคือทายาทคนเดียวของธนทรัพย์รุ่งเรือง"ภาพหญิงสาวใบหน้าสะสวยที่ปารดาจำได้นี่คือแม่ของเธอ กำลังอุ้มเด็กตัวเล็กในอ้อมแขน อีกด้านมีผู้ชายหน้าตาใจดีที่ดูแล้วเหมือนปารดามากยืนอยู่ข้างกัน"เหมือนป่านมาก ไม่สิ ต้องบอกว่าป่านเหมือนคนนี้มาก" ชนาวินพูดออกมาเมื่อเห็นภาพถ่ายใบนั้นไปพร้อมกัน"ใช่ หนูป่านเหมือนพ่อมาก คุณปู่ก็เลยรักหนูมาก แล้วก็ประกาศต่อหน้าทุกคนว่าจะยกทุกอย่างที่มีให้หนู นั่นทำให้เรื่องเลวร้ายทุกอย่างเกิดขึ้น" รังรองพูดด้วยน้ำเสียงติดสั่นเล็กน้อย ปากอิ่มเม้มแน่นเมื่อต้องพูดเรื่องเหล่านั้นขึ้นมา"ทำไมป่านถึงเป็นทายาทคนเดียว แล้วลุงล่ะคะ ลุงเป็นลูกของคุณแม่"ปารดาหันไปที่ชนาวิน เธอไม่เข้าใจ ในเมื่อรังรองก็เป็นลูกอีกคนของปู่ ถ้าอย่างนั้น ชนาวินก็ต้องมีสิทธิ์ในสมบัติพวกนั้นเช่นกันรังรองส่ายหน้าไปมา มองชนะพลแล้วจับมืออีกคนเอาไว้แน่น"ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่ แม่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เกิดแค่นั้น" ชนาวินตอบแทน ปารดาอ้าปากค้างยิ่งสับสนหนักเข้าไปอีก"อะไรนะคะ" ถามออกไปอย่างไม่อยากเชื่อ"คุณปู่มีลูกสามคน คุณ

เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เด็กสาวกำลังจะทำมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างในอนาคต แต่ตามที่เขารับปากพ่อเอาไว้ เขาจะเป็นคนปกป้องและคอยช่วยเหลือเธอเอง"ต้องการผู้ช่วยไหม" ปารดาผละออกจากหน้าท้องของอีกฝ่าย ยกมือปาดน้ำตาพอลวกๆ แล้วแหงนหน้ามองอีกคนตาแดงก่ำ"รับสมัครหนึ่งตำแหน่งค่ะ""โอเค ค่าแรงแพงหน่อยนะ ไม่รู้จะจ่ายไหวหรือเปล่า" เขาย่อตัวลงแล้วยิ้มให้คนน้อง ยกมือขึ้นเกลี่ยน้ำตาที่แก้มนิ่มที่ผ่านมาเขามัวแต่หวาดระแวงกับการที่จะต้องแต่งงานกับเด็กคนนี้ กลัวที่ต้องเสียความโสดที่หวงแหนไป กลัวว่าจะต้องใช้ชีวิตกับคนที่ไม่ได้รัก แต่ตอนนี้เขาไม่มีเรื่องพวกนั้นในหัวเลยตั้งแต่ทำความเข้าใจอะไรหลายๆอย่างทั้งหมด เขาก็เข้าใจแล้วว่า มันคือหน้าที่ ปารดามีหน้าที่ที่จะต้องเป็นทายาทเจ้าสัว เขามีหน้าที่ดูแลทายาทเจ้าสัว นี่ต่างหาก คือความจริง"จ่ายไหวสิคะ หนูเป็นหลานสาวเจ้าสัวนะ" คนตัวเล็กกว่าพอจะยิ้มออกมาได้บ้างกับมุขเสี่ยวๆค่าตัวแพงของชนาวิน ความออดอ้อนที่มีทำให้เผลอแทนตัวเองเปลี่ยนไป แต่ชนาวินกลับรู้สึกชอบแบบนั้นมากกว่าแทนตัวด้วยชื่อสะอีก"หนูตัวใหญ่ไปนะ" เขาวางมือบนหัวแล้วโยกไปมาเบาๆเป็นเชิงหยอก"บ้า ป่านลืมตัว" เธอว่าแล้วทำ

/ก็คนที่ชอบนี่เนอะ ก็ต้องรีบไปดูเป็นธรรมดา ไม่เห็นต้องสนใจเลยป่าน/ความรู้สึกที่บอกตัวเองไม่ได้ทำให้สีหน้าของปารดาเปลี่ยนไปจนรังรองรู้สึกได้ เธอหันมองสามี ชนะพลได้แต่ยกมือกุมขมับ ไอ้ลูกคนนี้ รีบออกไปหาผู้หญิงคนอื่นทั้งที่ภรรยานั่งหัวโด่อยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน สงสัยต้องจัดการจริงๆจังๆแล้วมั้ง“อืม...ถ้าอย่างนั้น ป่านไปหากระถินกับพี่ชงโคที่ไร่นะคะ” ปารดายิ้มเจื่อนๆ แล้วเดินออกไปอีกคนปารดาเดินใจลอยไปตามทางทอดยาวสู่แปลงส้ม เดินไปเรื่อย ๆ และคิดอะไรไปพลาง ไม่ได้สนใจอะไรแม้ว่าเขียวจะร้องทักทายอยู่หลายทีก็เหมือนว่าอีกคนจะไม่ได้เลย“แม่เลี้ยง โธ่ แม่เลี้ยงครับ ไม่เห็นพี่เขียวเหรอ” เขาต้องมาหยุดตรงหน้าปารดาถึงได้ชะงักและรู้สึกตัว“พี่เขียว มีอะไรเหรอจ๊ะ” เด็กสาวทำตาปริบๆ มองเขียวที่ทำหน้าสงสัยอยู่ตรงหน้า“ก็พี่เขียวเรียกหลายรอบแล้วครับ แม่เลี้ยงเหม่ออะไรเนี่ย” เขียวยกมือเกาหัวทำหน้าเซ็งๆ“อ้าวเหรอ ป่านไม่ได้ยินจ้ะ ขอโทษนะ ว่าแต่พี่ชงโคอยู่ไหนเหรอจ้ะ”“นู่นอยู่แปลงนู้น” เขียวชี้นิ้วไปไกลๆปารดาจึงเดินแยกออกมา กว่าจะหาชงโคเจอก็ต้องเข้าซอยนั้นออกซอยนี้ จนสายตาปะทะเข้ากับหมวกสีชมพูบานเย็นนั่นแหละ“

“เอาล่ะ ครั้งนี้แม่ผิดเองแม่ขอโทษนะ อย่าว่าน้องเลยนะตาวิน น้องแค่อยากไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน งั้นเอาไว้คราวหน้าให้พี่เขาพาไปนะลูกนะ พี่เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” รังรองพยายามยุติเรื่องทั้งหมด ลูบแขนปารดาเบาๆเพื่อให้เย็นลง“เขาไม่ได้ห่วงหรอกค่ะ เขาแค่ทำตามหน้าที่” ปารดาโพล่งออกมา จนชนาวินมองจ้องตากลมที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ ความรู้สึกบางอย่างมันก่อตัวขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว“เอาเป็นว่าไม่เถียงกันแล้วนะคะ หนูป่าน พี่เขาโตแล้วอย่าเถียงพี่เขาสิลูก ส่วนแกเจ้าวิน แกก็ฟังน้องบ้างไม่ใช่เอาแต่ดุอย่างเดียว” ชนะพลบอกกับทั้งสองคน“ป่านขอโทษค่ะ ต่อไปป่านจะไม่เถียงเขาอีก” ปารดายกมือไหว้ผู้ใหญ่ รับปากทั้งสองคนอย่างจริงจัง“แกล่ะเจ้าวิน” ชนะพลทวงคำตอบจากลูกชาย“ครับพ่อ” เขาตอบแบบขอไปทีแล้วเยือนหน้าหนีจากทุกคนอารมณ์ขุ่นมัวยังคงมีอยู่ยิ่งเมื่อได้ยินคำประชดเมื่อครู่มันยิ่งรู้สึกหงุดหงิดในใจ ก็มันเป็นหน้าที่เขาต้องดูแลเธอ แล้วเขาพูดอะไรผิดทำไมต้องมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น สายตาเหมือนกำลังน้อยใจ“ถ้าเข้าใจกันแล้วก็แยกย้ายกันไปนอนเถอะนะ พรุ่งนี้พ่อมีเอกสารจะให้เราสองคนช่วยกันดู ไปคุณเราก็ไปนอนกัน” ชนะพลบอกรังรองที่พยุง