บททั้งหมดของ ภรรยาประกาศิต เล่ม 1: บทที่ 41 - บทที่ 50

ปารดาเข้าแถวต่อจากชงโค พอถึงคิวหยิบถาดเธอก็หยิบมาถือเอาไว้มองไปยังข้างหน้า ชมพูเป็นคนมาตักอาหารเช่นเคยแกร๊ง!เสียงกระบวยกระแทกกับถาดรุนแรงจนปารดามุ่นคิ้ว"ได้แล้วก็รีบไปสิ คนอื่นรอ" ชมพูพูดเสียงห้วนใส่ อยู่ตรงนี้ไม่มีรังรอง ไม่มีใครมาปกป้องปารดาหรอก"ตักต้มจืดด้วยสิ ฉันยังได้ไม่ครบเลยนะ" ปารดาท้วงขึ้นมาเมื่อได้อาหารยังไม่ครบตามที่มี"เรื่องมาก"พรวด..... เคร้ง"ว้าย!"เสียงร้องมาพร้อมๆกับเสียงถาดที่หล่นลงพื้น และภาพที่ทุกคนเห็นคือชมพูราดน้ำแกงร้อนๆไปบนแขนขวาของปารดาตั้งแต่มือจนเกือบถึงข้อศอก เพราะชมพูตวัดกระบวยใส่อย่างรุนแรงนั่นแหละ ถึงได้เป็นแบบนั้น"ป่าน ไปล้างมือก่อน" ชงโครีบบอกคนตัวเล็ก ปารดาพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินตามชงโคไป ในขณะที่ชมพูเองก็ตกใจไม่น้อยและหลายคนก็เริ่มวิจารณ์เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"ตามน้านนให้ที" ชงโคร้องบอกใครสักคนที่พอจะมีแก่ใจไปตามปานนท์ให้ และก็มีคนอาสาวิ่งิอกไปอีกทาง"เจ็บไหม" ชงโคถาม แต่คงไม่ต้องตอบ เพราะน้ำแกงในหม้อที่ตั้งบนเตาไฟน่ะกำลังเดือด และมันส่งผลให้มือของปารดาแดงเถือก ชงโคอาศัยน้ำเปล่าไล่ความร้อนให้เบาลง"มันแสบ" ปารดาว่าเสียงอ่อย หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยควา

"ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้ พรุ่งนี้เก็บข้าวของออกจากไร่ฉันไปสะ" ชนะพลออกคำสั่ง ดอกปีบและสงวนที่นั่งอยู่มองหน้ากันด้วยความตกใจ"ไม่นะคะ ชมพูขอโทษ อย่าไล่ชมพูไปเลยนะคะ ชมพูไม่มีที่ไหนให้ไปแล้ว ชมพูขอโทษจริงๆ ฮือ อย่าไล่เลยนะคะ" เด็กสาวผวาเข้าเกาะขาผู้เป็นนายเอาไว้ร้องไห้ขอความเห็นใจ"ทำไมตอนทำไม่คิด ถ้าหนูป่านเป็นอะไรขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ" ผู้เป็นนายไม่ได้เห็นแก่เสียงร้องไห้คร่ำครวญ ถ้าทำกันถึงขนาดนี้ก็ต้องจัดการให้ถึงที่สุด"แต่ชมพูไม่มีที่ไป ชมพูไม่มีใคร ชมพูอยู่ที่นี่มาสิบปีอย่าไล่ชมพูเลยนะคะ ฮือ พ่อเลี้ยง ชมพูขอโทษ" เสียงร้องโหยหวนของชมพูไม่ได้ทำให้ชนะพลเปลี่ยนใจ"คุณพ่อคะ ลงโทษอย่างอื่นก็พอค่ะ อย่าถึงกับต้องไล่เลยค่ะ" ปารดาอดไม่ได้ที่จะเห็นใจ ด้วยรู้ว่าชมพูไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน หากไล่ก็คงไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน ถึงอีกคนจะผิด แต่ถ้าหากว่าการให้อภัยมันจะลดความบาดหมางในใจอีกคนลงบ้าง ปารดาก็อยากลอง"แต่เขาทำหนูเจ็บตัวขนาดนั้น" รังรองพูดเสียงอ่อน"ก็ถ้าสำนึกผิด และจะไม่ทำมันอีก ป่านว่าเราให้โอกาสเขาได้ค่ะ ว่ายังไงชมพู เธอจะยอมรับผิดไหม" ปารดาหันไปหาชมพูที่ร้องไห้จนหูตาแดงไปหมด เด็กส

ชนะพลนั่งมองเอกสารสีหน้าเครียด หากเป็นจริง ชัยยศกำลังวางแผนถ่ายโอนสินทรัพย์ที่มีแล้วสินะ ถ้าเป็นแบบนั้นคงต้องเร่งมือหน่อย ช้าไม่ได้แล้วบ้านพัฒนกรกุล"คุณนายคะ มีคนมาหาคุณผู้ชายค่ะ" เด็กสาวนามสำลีวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามารายงานผู้เป็นนาย"ใคร""ไม่ทราบค่ะ บอกแค่ว่ามีธุระสำคัญ""บอกไปว่าคุณท่านไม่อยู่ ค่อยมาวันหลัง" นภาบอกปัด ก้มมองเครื่องเพชรที่เพิ่งได้มา ไม่สนใจแขกของสามีที่มาตอนที่เขาไม่อยู่สำลีกลับไปรายงานคนที่มาขอพบ เขาไม่ได้ว่าอะไรแต่ถามหาปารดาแทน สำลีพาซื่อตอบไปตามความจริงว่าคุณหนูของเธอไปอยู่ที่เชียงใหม่แล้ว ก่อนที่คนในรถจะขอบอกขอบใจและเคลื่อนรถออกไป"ว่ายังไงสำลี เขาไปแล้วใช่ไหม" นภาถามทันทีที่สำลีวิ่งกลับมา"ไปแล้วค่ะ""อือ งั้นแกก็ไปเตรียมตั้งโต๊ะได้แล้ว อีกเดี๋ยวคุณท่านก็กลับ" นภาพูดพลางเก็บเครื่องเพชรลงกล่องอย่างเบามือ กระทั่งได้ยินเสียงรถของสามีแล่นเข้ามาก็รีบซ่อนกล่องเครื่องเพชรในกระเป๋าทันที"ใครมาเหรอคุณ ผมเห็นมีรถขับสวนออกไป" ธีรยุทธวางของลงที่โซฟา ยกมือปลดกระดุมที่คอออก"ไม่ทราบค่ะ เขาบอกว่ามาหาคุณ ฉันเห็นคุณยังไม่กลับ เลยบอกให้เขากลับไปก่อน ใช่ไหมสำลี เขาว่ายังไงบ้างบ

อีกด้านที่บ้านธนทรัพย์รุ่งเรือง ภายในห้องทำงานขนาดกว้างที่ตอนนี้ชัยยศยึดครองเอาไว้ตั้งแต่ที่สุรเดชกลายเป็นผู้ป่วยเดินไม่ได้มานานนานถึงสองปีแล้วชัยยศนั่งที่โต๊ะทำงานไม้สักขนาดใหญ่ มองลูกน้องที่กำลังรายงานคสามเคลื่อนไหวต่างๆ"มันหลอกเราครับนาย ผมให้คนไปสืบแล้วคนที่ไปอเมริกาคือลูกสาวคนโตของนายธีรยุทธครับ ส่วนคุณหนูป่าน ตอนนี้อยู่ที่ไร่ชนะพลจริงๆอย่างที่นายคาดเดาเลยครับ" พวัต มือขวาของชัยยศรายงานสิ่งที่ได้มา เขาส่งคนตามหาตัวปารดาที่อเมริกา แต่กลับพบว่าคนที่อยู่ที่นั่นคือปารมีต่างหาก"พวกมันคิดจะซ่อนตัวเด็กคนนั้นสินะ" ชัยยศใบหน้าเครียดตึง เขาเป็นชายวัยกลางคนอายุเกือบหกสิบที่ยังไม่มีครอบครัวเพราะหมกมุ่นกับการกำจัดทุกคนที่เป็นทายาทของธนทรัพย์รุ่งเรือง ตลอดเวลายี่สิบกว่าปีมานี้ เขาตามหาตัวปารดาจนแทบพลิกแผ่นดินแต่ก็ไร้ร่องรอยตั้งแต่ที่ปรมินทร์เสียชีวิตจากอุบัติเหตุพร้อมภรรยาและลูกสาว แต่ปรียานุชกลับหายตัวไปพร้อมเด็กจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ไม่มีใครพบเห็นแม้ว่าสุรเดชจะให้คนออกตามหาเท่าไหร่ก็ไม่พบไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ สุรเดชก็ยังให้คนออกตามหาสองแม่ลูกอย่างไม่ลดละ แม้ความหวังจะริบหรี่ก็ต

"พ่อเลี้ยงครับ" ป่าสนเสียงเครียดพยายามเร่งความเร็วและมองกระจกหลังตลอดเวลา"มีอะไรป่าสน" สีหน้าชนาวินเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีที่จับอาการลูกน้องได้"มีรถยนต์ตามมาด้านหลังครับ ตามมาสักพักแล้ว เอายังไงดีครับ""ลองเปิดไฟเลี้ยวเข้าข้างทางนะ แล้วดูว่ามันจะยังไง" ชนาวินแนะ ป่าสนทำตาม ในขณะที่ปารดามองทั้งคู่ตาปริบๆ"อะไรเหรอคะ" คนตัวเล็กถามด้วยความแปลกใจ"ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ฉันบอกให้วิ่ง ต้องวิ่งให้สุดแรงเลยเข้าใจไหม" ชนาวินที่รับรู้ว่ากำลังจะมีภัยบอกกับอีกคนเสียงเครียด ปารดาพยักหน้ารับแม้ไม่เข้าใจแต่คิดว่ามันต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆปัง!! เอี๊ยดดดด"ว้ายยยย!!"เสียงเบรกรถที่ดังลั่นผสมกับเสียงกรีดร้องของปารดาทำให้คนตัวเล็กยกมือขึ้นปิดหูตัวเองด้วยสันชาติญาณที่มี ชนาวินกดหัวอีกคนให้ก้มลงเพื่อไม่ให้อยู่ในวิถีกระสุน"ป่าสน โอเคไหม" ชนาวินร้องถามลูกน้องของตัวเอง"ไม่เป็นไรครับพ่อเลี้ยง"ปัง...ปังปัง เสียงปืนยิงรัวมาที่รถ ป่าสนคว้าปืนของตัวเองที่เก็บในลิ้นชักออกมายิงสู้ชนาวินที่เห็นท่าไม่ดีหากอยู่ตรงนี้ต่อไปอาจจะทำให้ได้รับบาดเจ็บก็ได้ เขาตัดสินใจเปิดประตูออกกว้าง สะกิดปารดาคล้ายเป็นสัญญาณ ปารดา