Semua Bab ภรรยาประกาศิต เล่ม 1: Bab 21 - Bab 30

ความเจ็บที่แขนซึ่งถูกจับเอาไว้นั่นไม่ได้ทำให้ปารดารู้สึกอัดอั้นมากเท่าคำปรักปรำที่เจ้าของไร่พยายามยัดเยียดให้ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ผิดไปหมด ทั้งที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน ไม่ตั้งใจจะเจ็บตัวแบบนี้ และที่สำคัญ เขาไม่ใช่เหรอที่แกล้งเธอจนเป็นเรื่องแบบนี้ ใจร้ายชะมัด"ก็หรือไม่จริง ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาก็มีแต่เรื่อง" เขาปล่อยแขนเมื่อเห็นดวงตาของอีกคนสั่นไหวและเริ่มแดงขึ้นมา คงเจ็บที่เขาจับแบบนั้น"ก็แล้วมันเพราะใครล่ะคะ ที่อยากแกล้งฉัน ถ้าคุณคิดว่าทั้งหมดมันเพราะฉัน ฉันก็ขอโทษด้วย ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมคะ ฉันจะพัก" ปารดาขยับตัวปรับเตียงลงนอนราบ ตะแคงหันหลังให้คนไม่มีเหตุผล ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดจนถึงหน้าผาก พยายามกลั้นน้ำตาที่มีแต่มันก็ไหลออกมาจนได้ มือเล็กยกขึ้นปิดปากเพื่อไม่ให้อีกคนได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ"อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆนะ แล้วอย่าคิดว่าทุกคนรู้เรื่องแล้วฉันจะใช้งานเธอไม่ได้อีก" ชนาวินเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบด้วยความหงุดหงิด เพราะคนเจ็บนอนนิ่งๆเหมือนไม่รับรู้สิ่งที่เขาพูดอีกต่อไป มันส่งผลให้เขายิ่งโมโหที่ทำอะไรเธอไม่ได้แบบนี้"ขอโทษนะคะ หมดเวลาเยี่ยมแล้วค่ะ พรุ่งนี้ค่อย

ในขณะที่ชนาวินหน้าตึงมองจ้องปารดาอย่างคาดโทษ เหมือนจะบอกว่าทั้งหมดมันเพราะเธอนั่นแหละ"คุณคะ พอเถอะค่ะ นี่ด่าจนลูกสำนึกผิดไม่ทันแล้วนะ" รังรองหย่าศึกพ่อลูก ลุกจากเตียงเดินเข้าไปหาสามีแล้วลูบหลังเบาๆให้ใจเย็นๆ ขณะที่ปารดามองทั้งหมดตาปริบๆ ไม่รู้จะแทรกตรงไหนดี"ก็มันควรไหม นี่ถึงขนาดเลือดตกยางออกขนาดนี้ ดีแค่ไหนที่ไม่เป็นอะไร แกไม่ต้องทำงาน ระหว่างนี้ดูแลน้องอยู่ที่นี่จนกว่าน้องจะออกจากโรงพยาบาลด้วย" ชนะพลออกคำสั่งชัดเจน แต่ชนาวินส่ายหน้าดิก"พ่อจะบ้าเหรอ ไม่เอา ทำไมผมต้องอยู่ในเมื่อผมจ้างพยาบาลแล้ว""หยุดพูด! อยู่ดูแลน้องที่นี่ ไม่อย่างนั้นเห็นดีกันแน่" คนเป็นพ่อชี้นิ้วออกคำสั่งอีกครั้ง ชนาวินถึงกับเข่าอ่อนนั่งลงที่โซฟาอย่างเซ็งๆ"ป้าไปก่อนนะลูก พรุ่งนี้ป้ามาเยี่ยมใหม่ อยากได้อะไรบอกพี่เขานะคะ" รังรองเดินเข้าไปร่ำลาลูกสะใภ้ มือขาวแตะที่แก้มนิ่มเบาๆ ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้"ค่ะคุณป้า" ปารดายิ้มตอบ แต่ต้องหุบยิ้มเมื่อหันไปเห็นคนหน้าหงิกจ้องมองอยู่"ดูแลน้อง แล้วอย่าให้รู้ว่าแกล้งน้องอีก เข้าใจนะเดี๋ยวให้ป่าสนเอาของใช้กับเสื้อผ้ามาให้" ชนะพลยกนิ้วขึ้นแสดงสัญลักษณ์ใส่ลูกชายว่ารู้เห็นทุกอย่า

ชนาวินเดินเข้าไปเมียงมอง คนที่ดูเหมือนอาการจะดีขึ้นแล้วแต่ก็ยังมีสีหน้าเจ็บปวดอยู่ เธอนอนกอดถุงร้อนที่พยาบาลนำมาให้เอาไว้ แล้วหลับไปทั้งที่ยังหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างนั้นแหละพอเห็นว่าอีกคนหลับไปแล้ว ก็เลยถือโอกาสนี้ จะแอบออกไปหาพาขวัญเสียหน่อย เพราะร้านของอีกคนอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก/ถือว่าไปหาของกินให้แล้วกันนะ/ เขาพึมพำก่อนจะเดินออกไป ไม่ลืมฝากฝังปารดาเอาไว้กับพยาบาล โดยบอกว่าจะออกไปซื้อของข้างนอกเดี๋ยวจะกลับมาวันนี้ร้านของพาขวัญมีคนมากพอสมควร ชนาวินเลือกจอดรถไว้ที่หน้าร้านแล้วเดินเข้าไปยืนมองเจ้าของร้านคนสวยดูแลลูกค้าโดยไม่ได้สนใจเขาที่เข้ามานานมากแล้วจนกระทั่งลูกค้าออกไปจนหมด พาขวัญจึงได้เห็นว่าพี่ชายคนพิเศษมายืนมองอยู่ เธอจึงฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินเข้ามาหาเขาที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของร้าน"พี่วิน มาได้ยังไงคะเนี่ย" เดินเข้ามาเกาะแขนอีกคนไว้ด้วยความเคยชิน"มาทำธุระแถวนี้ครับ คิดถึงเลยแวะมา""หื้ม ใช่เหรอคะ คิดถึงขนมเค้กของขวัญเหรอ" คนสวยยิ้มเขิน รู้แหละว่าพูดถึงใครแต่ก็เลี่ยงพูดถึงอย่างอื่น"วันนี้มีอะไรให้กินบ้างครับ พี่อยากได้นมอุ่นๆสักแก้วด้วยได้ไหม ของพี่เอาเป็นกาแฟเย็นแล้วกันค

ที่โรงพยาบาล หมอเมฆาเข้ามาตรวจอาการของคนเจ็บอีกครั้งก่อนจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ โดยที่หัวยังคงต้องแปะผ้าไว้แบบนั้น และนัดมาตัดไหมอีกครั้งในสัปดาห์ถัดไป"อย่าให้แผลโดนน้ำนะครับเดี๋ยวมันจะอักเสบ ระหว่างนี้ถ้ามีอาการแปลกๆให้มาพบหมอได้ทันทีเลยนะ เรียบร้อยแล้วครับ กลับบ้านได้" เมฆายิ้มเยือนคนเจ็บ และได้รับรอยยิ้มน่ารักกลับมา มันทำให้ชนาวินอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นว่าปารดายิ้มแย้มกับทุกคน ยกเว้นเขาน่ะ"ขอบใจนะหมอ เธอเปลี่ยนเสื้อผ้ารอก่อนนะ ฉันจะไปจัดการเรื่องยา รอที่นี่เดี๋ยวมารับ" ชนาวินออกคำสั่งก่อนจะคว้าคอเพื่อนแล้วเดินออกไปพร้อมกัน"คนนี้เหรอที่พ่อให้แต่งด้วย" เมฆาพอจะเดาได้เพราะเพื่อนเคยเกริ่นมาก่อนบ้างแล้ว ก็เล่นเมาอยู่สามวันพอรู้ว่าต้องแต่งงาน"จริงๆคนพี่ แต่นี่คนน้องว่ะ""เออ ฉันก็ว่าทำไมหน้าไม่เหมือนในรูป" เพราะเพื่อนเคยเอาภาพถ่ายว่าที่ภรรยามาให้ดู ก็เลยได้เห็นหน้าคร่าตามาบ้าง เขาก็นึกเอะใจอยู่ว่าทำไมคนนี้ดูน่ารักและอ่อนโยน ทั้งที่คนในรูปสวยสง่าและร้อนแรง"แล้วนี่ฉันต้องพายัยนั่นมาตัดไหมอีกใช่ไหม""อือ ก็อาทิตย์นึง เดี๋ยวฉันทำบัตรนัดให้ แกระวังอย่าให้แผลน้องโดนน้ำนะเว้ยเดี๋ยวมันอักเสบแล

ชนาวินมองสำรวจร่างคนตัวเล็กที่เอนตัวให้เขาสระผมให้ เขาเห็นร่องรอยฟกช้ำจากการถูกของหนักหล่นทับยังมีให้เห็นหนาตา แม้จะถูกคลุมด้วยผ้าผืนหนาที่มีมือเล็กจับเอาไว้แน่นที่หน้าอกก็ตาม/นี่โดนเยอะขนาดนี้เลยเหรอ/คิดแล้วเลื่อนสายตามองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้มอยู่ ปากอิ่มสีชมพูที่ไม่ได้ถูกแต่งแต้มกับหน้าใสๆนั่นพาให้ใจแกว่งชอบกล/บ้าแล้ววิน คิดอะไรวะ/ ก่นด่าตัวเองในใจเมื่อเผลอแอบมองใบหน้านั้นเนิ่นนานชายหนุ่มค่อยๆสระผมนิ่มอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะโดนแผลของอีกคน เขาล้างมันจนสะอาดและคว้าผ้ามาพันผมชื้นเอาไว้ให้"เสร็จแล้ว" เขาบอก ปารดาจึงลุกขึ้นนั่งในอ่างนั้น"ขอบคุณค่ะ" เธอช้อนตามองคนที่ออกไปยืนอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ"อือ ... ไปนะ" ท่าทีแปลกๆของชนาวินทำให้ปารดามองด้วยความงุนงงหลังจากชนาวินออกไปแล้ว ปารดาก็จัดการเปิดน้ำใส่อ่าง เพื่อแช่ทั้งตัว ใบหน้าก็เห่อร้อนขึ้นมาอีกเมื่อนึกถึงสิ่งที่อีกคนทำให้/เพ้อเจ้อน่าป่าน เขาไม่ชอบหน้าเธอนะ/ คนตัวเล็กบ่นกับตัวเองเบาๆ นอนนิ่งๆแช่น้ำอย่างสบายใจตึกๆ ตึกๆชนาวินยกมือทาบอกเอาไว้หลังจากผลุบเข้ามาในห้องตัวเองเรียบร้อยแล้วหัวใจที่ยังเต้นกระหน่ำของชายวัยสามสิบห้า ยังหาสา