บททั้งหมดของ ภรรยาประกาศิต เล่ม 1: บทที่ 31 - บทที่ 40

ชนะพลพาปารดาทัวร์รอบๆไร่ แนะนำส่วนต่างๆทั้งหมดที่มี โรงคัดแยกผลส้มสำหรับการส่งขายทั้งในและต่างประเทศ โรงงานแปรรูป โรงซ่อมและส่วนต่างๆอีกมากมาย ปารดาตื่นเต้นกับสิ่งแปลกใหม่ที่ได้เห็น ไร่ชนะพลเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายสำหรับเธอมาก"หนูป่านเรียนจบบริหารใช่ไหม""ใช่ค่ะ""งั้นก็ช่วยงานพี่เขาได้สิ ไปทำงานที่ออฟฟิศไหมเดี๋ยวให้พี่เขาสอน" ชนะพลพูดอย่างจริงจัง หันมายิ้มให้ด้วยความอ่อนโยน"ทำได้เหรอคะ เขาจะไม่ว่าเหรอคะ" ปารดาสายตาเป็นประกาย ถ้ามีงานให้ทำก็คงดี เธอไม่อยากอยู่เฉยๆมันคงไม่ดีนักยิ่งเฉพาะเมื่อต้องมาอยู่ในที่ที่ไม่ใช่บ้านของตัวเองแบบนี้วิชาที่ได้ร่ำเรียนมาตามคำขอของบิดาในยามที่ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ว่าจะเดินไปทางไหน พ่อหยิบยื่นบริหารเข้ามาในความคิดด้วยอยากให้เป็นคนสานต่อกิจการที่มีปารดาไม่เคยปฏิเสธทุกอย่างที่พ่อหยิบยื่นให้เธอตั้งใจเรียนและก็จบออกมาอย่างน่าภูมิใจ หากแต่ยังไม่ทันได้ใช้วิชาความรู้ที่มีในการทำงานอย่างจริงจัง ก็ต้องมาอยู่ที่นี่เสียก่อน หากมีโอกาส เธอก็อยากจะทำมัน"ไม่ว่าหรอก เดี๋ยวพ่อจะบอกให้พี่เขาพาหนูป่านไปทำงานนะ" ชนะพลรับปากมั่นเหมาะ ปารดาจึงยกมือไหว้และยิ้มออกม

"ฮันนีมูน?" พาขวัญทวนคำ หันมองรังรองที ชนาวินที นี่เธอได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า"จริงสิ ป้ายังไม่ได้แนะนำเลย หนูป่านคะนี่หนูพาขวัญ เป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทพี่วินนะคะ ส่วนคนนี้หนูป่านค่ะ เป็นภรรยาของตาวินค่ะ"แกร๊ง!พาขวัญปล่อยช้อนส้อมในมือจนมันหล่นกระทบขอบจานด้วยความตกใจชนะพลชงักมือเหลือบมองเพียงนิดก่อนตัดข้าวเข้าปาดอย่างใจเย็น เช่นเดียวกันปารดาหยุดมือและดูปฏิกิริยายาของทุกคน ส่วนรังรองยังคงฉีกยิ้มหวานให้คนทั้งโต๊ะ"แม่ครับ" ชนาวินครางเรียกแม่เสียงหลง ก่อนจะวางช้อนส้อมลง และมองพาขวัญด้วยสายตารู้สึกผิด เช่นเดียวกันพาขวัญมองมาที่เขาด้วยแววตาผิดหวังกับสิ่งที่ได้ยิน"ภรรยา...เหรอคะ" เธอทวนคำอีกครั้งและทำตาโต อาการตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินมันแสดงออกอย่างชัดเจนจนชนาวินเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรมือของพาขวัญสั่นน้อยๆ สิ่งที่ได้รับรู้มันเกินจะตั้งตัวรับไหว ที่ผ่านมาชนาวินมีคนที่เคยควงกันอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีผู้หญิงที่จริงจังด้วยเลยสักคนท่าทีที่แสดงออกว่าเธอเป็นคนพิเศษตลอดมาทำให้พาขวัญค่อนข้างมั่นใจว่าอีกคนมีใจกับตนเช่นกัน หากแต่ชนาวินก็ไม่เคยเอื้อนเอ่ยหรือร้องขอให้เธอเป็นคนพิเศษหรือขอเป็นแฟน พาขวัญค

ภาพที่ชนาวินกับปารดาถกเถียงกันในสายตาของสองสามีภรรยาเหมือนจะเป็นการหยอกเย้ากันเสียมากกว่าปกติชนาวินจะเคร่งขรึมวางท่า แต่พออยู่กับปารดาเหมือนเขาจะหลุดออกมาจากคาแรกเตอร์นั้นตลอดเวลา มีหลากหลายอารมณ์มากขึ้น ดูมีชีวิตชีวากว่าที่เคย"คุณน่ะ ร้ายเกินไปแล้วนะครับ" ชนะพลโอบไหล่รังรองขณะมองลูกๆคุยกัน เขารู้ว่าที่ภรรยาทำไปทั้งหมดน่ะมีเหตุผล"เจ็บตอนนี้ดีกว่าให้ความหวังต่อไปนะคะ รองว่าตาวินน่ะเป็นลูกผู้ชายมากพอที่จะไม่ดึงให้พาขวัญเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ อีกไม่นานตาวินจะต้องทำหน้าที่ที่สำคัญรองไม่อยากให้ลูกคิดเรื่องอื่นนอกจากนั้น" รังรองมองที่ความเหมาะสม ถึงต่อให้ทั้งคู่มีใจต่อกันแต่ในเมื่อชนาวินมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายนั่นหมายความว่าเขาไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนอื่นอีกต่อไป นั่นก็เพื่อให้เกียรติภรรยาอย่างปารดาและเพื่อศักดิ์ศรีของตัวเองด้วย"มันก็จริงนะ ผมหวังว่าเจ้าวินมันจะเข้าใจ""ตาวินจะรู้ว่าเราหวังดีค่ะ อยู่ด้วยกันไป แกอาจจะเห็นความน่ารักของน้องบ้าง หนูป่านเป็นเด็กน่ารัก อยู่ใกล้ใครก็คงทำให้รักได้ไม่ยาก" ก็ปารดาน่ะได้ความน่ารักสดใสมาจากแม่ และได้ความอ่อนโยนมาจากพ่อ บางครั้งก็นิ่งบางครั

ชนาวินพาปารดามาพบสูตินารีแพทย์ จากคำแนะนำของเมฆา เมื่อได้ข้อมูลทุกอย่างที่ต้องการ ทั้งสองก็พากลับมาทานอาหารที่ร้านหนึ่งไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก"ลุงขอน้ำปลาหน่อยค่ะ" ปารดาบอกกับชนาวินที่นั่งอยู่ตรงหน้าถ้วยน้ำปลาพอดี"อย่าใส่เยอะเดี๋ยวเป็นโรคไต" เขาบอกพร้อมยื่นให้"ก็เวลากินอะไรเผ็ดๆ ใส่น้ำปลาแล้วมันอร่อยนี่คะ" เธอบอกทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาเทน้ำปลาใส่ข้าวผัดกระเพราของตัวเอง"ชอบกินรสจัดเหรอ""ก็ชอบนะคะ แต่ว่าช่วงหลังๆก็ติดกินอะไรจืดๆ" บอกเล่าพลางตักข้าวเข้าปาก ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่แหละ มีอาหารจืดๆทั้งนั้น แต่เธอก็ยังชอบแกงส้มที่สุดเช่นเดิม"ฉันไม่กินรสจัด""คะ" เด็กสาวเลิกคิ้ว ก่อนมองชนาวินและจานข้าวผัดของเขา ส่วนป่าสนก็กินเหมือนเจ้านายเป๊ะ"ฉันไม่ชอบกินรสจัด เธอก็ควรจะลดอาหารรสจัดนะ มันไม่ดีต่อร่างกาย แล้วก็ออกกำลังบ้าง แก้มย้วยแล้วน่ะ" เขาเหลือบตามองอีกคน พูดเหมือนกำลังสอนเด็กเล็กๆ"บ้า ฉันไม่ได้อ้วนนะ" ปารดาทำตาขวางใส่ แต่มันกลับเรียกเสียงหัวเราะจากชนาวินได้เป็นอย่างดีป่าสนมองเจ้านายทั้งสองหยอกกันก็เก็บรายละเอียดเพื่อรายงานเจ้านายใหญ่อีกทีทั้งสองพูดคุยปรึกษากันเรื่องลูก วางแผนว่าจะไม

ไม่รู้ว่ารังรองคิดไปเองหรือเปล่า แต่สายตาที่พาขวัญมองกลับมาหลังจากลูกชายอุ้มพาเดินออกไปข้างนอกนั่นมันแปลกๆชอบกล"คุณแม่คะ ป่านไม่..." ปารดาหันมองรังรองมือไม้สั่น สีหน้าที่รู้สึกผิดฉายชัดขึ้นมา รังรองเดินเข้ามาโอบไว้แล้วแตะที่หลังเบาๆ"ไม่เป็นไรนะ หนูไม่ผิดหรอกลูก อย่าคิดมากนะ" รังรองทั้งกอดทั้งปลอบ เด็กคนนั้นแพ้กุ้งทำไมไม่บอก ทั้งที่ก็เห็นว่าต้มยำมีกุ้งเป็นส่วนผสมแต่ก็ยังกินเข้าไป น่าสงสัยจริงผ่านไปหลายชั่วโมงทุกคนยังรอฟังข่าวของพาขวัญ มื้อเย็นที่ไม่มีใครกลับไปทานอีกเพราะทานกันไม่ลงได้แต่รอว่าเมื่อไหร่ชนาวินจะกลับมาชนาวินกลับมาถึงบ้านก็เห็นทุกคนรออยู่ เขาเดินหน้าเครียดเข้ามานั่งลงข้างๆชนะพล"เป็นยังไงบ้าง" ชนะพลเองก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน"ดีขึ้นแล้วครับพอฉีดยา หมอก็เลยให้กลับบ้านได้ ผมเลยไปส่งที่บ้านแล้วครับ" เขาตอบเสียงเครียดพลางจ้องปารดา"ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้" ปารดาหน้าเสีย เธอไม่รู้จะพูดยังไงเธอรู้สึกผิดจริงๆ"เธออยากแกล้งขวัญใช่ไหม" เขากล่าวหาพร้อมจ้องหน้าเขม็ง"แกล้งอะไรคุณ ฉันบอกอยู่นี่ไงว่าไม่รู้เรื่อง" ปารดาปฏิเสธ เธอจะไปแกล้งพาขวัญทำไมกัน"เธอไม่ชอบขวัญ เธอเลยอยากแกล