Semua Bab ภรรยาประกาศิต เล่ม 1: Bab 121 - Bab 130

ชนาวินถูกพาออกมาจากในห้องน้ำ เขาสลบไปจากการที่หัวกระแทกขอบอ่างล้างหน้าโชคดีที่หัวไม่แตก"จะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไม่ใช่ตื่นมาแล้วเอ๋อมากกว่าเดิมนะคะ" พาขวัญพูดตามที่คิดเธอมองเขาสีหน้าหวาดๆ รังรองกับชนะพลและดอกปีบมองด้วยสายตาเอือมระอา"นี่คุณพูดอะไรคะ เลอะเทอะ" เป็นดอกปีบที่ทนไม่ไหวจนต้องดุออกมาเบาๆ"ไม่มีอะไรแล้ว หนูขวัญไปพักผ่อนเถอะนะ เดี๋ยวทางนี้ป้าจัดการเอง" รังรองบอกเบาๆ พาขวัญจึงออกมาจากตรงนั้นแล้วกลับห้องตัวเองไป"แย่จริงๆทำไมพูดแบบนั้น" รังรองเปรยออกมาเมื่ออีกคนออกไปแล้ว"ช่างเขาเถอะนะ เจ้าวินเป็นยังไง" ชนะพลไม่อยากไปถือสาคนแบบพาขวัญ นอกจากจะไร้ประโยชน์แล้วยังสร้างความผิดหวังอย่างต่อเนื่องได้ตลอดเวลา"หัวปูดค่ะ น่าจะลื่นแล้วท้ายทอยกระแทกอ่าง" รังรองเข้าไปเห็นลูกชายนอนที่พื้นที่ลื่นมาก นั่นคงทำให้เขาลื่นจนหัวกระแทก"อ่ะ...อูยย" ชายหนุ่มรู้สึกตัวแล้วยกมือลูบหัวตัวเองเบาๆ และยังพยายามจะลุกขึ้นแต่รังรองดันเอาไว้"ยังก่อนค่ะ นอนก่อนนะ หัวกระแทกน่าจะเจ็บแม่จะเอายามาทาให้""แม่ครับ ป่านอยู่ไหน" ตื่นมาก็ถามถึงปารดารังรองเงยหน้ามองสามีแล้วเลิกคิ้ว"หนูป่านไปทำงานไงลูก น้องอยู่กรุงเทพฯ"

การรอคอยสิ้นสุดลงเมื่อเสียงรถแล่นเข้ามา ชนาวินรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอหน้าภรรยาที่ไม่ได้เจอกันมาร่วมเดือน"สวัสดีค่ะ คุณพ่อ คุณแม่" ปารดาเดินเข้ามาพร้อมทักทายพ่อแม่สามี ก่อนจะมองไปที่ชนาวิน ที่ตอนนี้สายตาของเขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนก่อนหน้านี้"ป่าน" เขาเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว แววตาระยับเมื่อยามจ้องมอง"เฮีย สบายดีนะคะ" ปารดาเสียงแข็งใส่ หน้าตาเรียบนิ่งนั่นบ่งบอกว่าเธอมีอะไรบางอย่างในใจและเธอไม่พอใจเขา"ที่รักครับ อย่าทำหน้าแบบนั้น ได้โปรดเฮียขอโทษ" เขาพูดในสิ่งที่คิดแล้วมันทำให้ปารดาย่นคิ้วหนัก"เฮีย นี่ ... เฮียจำหนูได้เหรอคะ" ปารดา มองเขาสีหน้าสับสน ทั้งตกใจทั้งดีใจปนกันไปหมด"ครับ เฮียของหนูไงคะ เฮียของป่านคนเดียว""เฮีย จำได้แล้วจริงๆเหรอคะ จำได้ทั้งหมดเลยใช่ไหมคะ ไม่โกหกใช่ไหม" ปารดาน้ำตาซึม เธอย่อตัวลงข้างๆเขา ชนาวินส่งมือมาโอบกอดหอมที่ขมับอีกคนเบาๆอย่างแสนรัก"ที่รักครับ เฮียขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้หนูเข้าใจผิด ให้อภัยเฮียได้ไหม" เขาพูดเบาๆปารดาส่ายหน้าไปมา "หนูไม่ได้โกรธ แต่หนูแค่เสียใจ เพราะเฮียไม่ต้องการหนู" เธอลุกขึ้น แสดงออกว่าสับสน"ที่รักครับ เฮียต้องการหนูนะคะ เฮียขอโทษ เฮียไม่ต

ชนาวินตื่นก่อนและเขาได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย พอหันไปมองก็เห็นปารดานอนอยู่ข้างๆ เขาสอดแขนเข้าไปใต้ตัวอีกคนดึงรั้งเข้ามากอดแนบแน่น กดจูบที่หน้าผากเอย แก้มเอย รวมถึงปากอิ่ม แล้วก็คลอเคลียแก้มนิ่มอยู่แบบนั้นอย่างรักใคร่ จนกระทั่งเจ้าของแก้มขาวตื่นขึ้นมา"เฮีย ตื่นแล้วเหรอคะ""ตื่นแล้วค่ะ ฟอด หายโกรธเฮียหรือยังคะ" เขาถามชิดใบหูหอมแก้มนิ่มไปอีกสองสามที"ถ้าไม่หายหนูจะอยู่นี่เหรอคะ" คนตัวเล็กซุกกน้าอย่างเขินอาย"ที่รักคะ เฮียรักหนูกับลูกนะคะ" เขาเชยคางอีกคนขึ้นมาสบตากันก่อนบอกรักและกดจูบเนิ่นนาน"อื้ม หนูก็รักเฮียค่ะ มีอะไรจะเล่าให้หนูฟังไหมคะ""ทุกเรื่องเลยค่ะ แต่ขอกอดหนูแบบนี้อีกหน่อยได้ไหม เฮียคิดถึง" เขาอ้อนแล้วกระชับอ้อมกอด แขนเล็กของปารดากวัดรัดเอวสามีเอาไว้แนบแน่นปารดาอาบน้ำให้สามีแต่งตัวหล่อให้เขาพร้อมสำหรับเดินทางไปโรงพยาบาลเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการผ่าตัดเธอและเขาใช้เวลาช่วงเช้าเพื่อคุยกันเรื่องต่างๆ รวมถึงแผนการของรังรองที่อยากพิสูจน์ความรักของพาขวัญว่าหากชนาวินเดินไม่ได้จริงๆ เธอจะยังต้องการชนาวินอยู่หรือเปล่า"ก็เลยให้เขามาอยู่ในบ้านเหรอคะ" ปารดาพูดเหมือนงอนที่รู้เรื่องนี้"ก็ทำให

/ถ้าเขาเดินไม่ได้ ฉันจะหย่าให้/คำพูดของปารดาแล่นเข้ามาในหัวของพาขวัญไม่หยุด ตอนนี้เธอเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ที่หน้าห้อง เพราะต้องการใช้ความคิด เฝ้าถามตัวเองตลอดเวลา เธอกำลังทำอะไรอยู่ เธอรักเขา เพราะงั้นเธอต้องรับให้ได้ นั่นคือที่เธอต้องทำ แต่ทำไมถึงได้รู้สึกสับสนจนเหมือนกำลังวิ่งวนในอ่างแบบนี้กันพาขวัญพาตัวเอง ออกมานั่งเงียบๆที่ร้านกาแฟด้านล่าง เธอหยิบโทรศัพท์กดหาเพื่อนเพื่อปรึกษา และแน่นอนเพื่อนบอกให้ถอยออกมาเพราะเพื่อนรู้ว่าเธอคงรับไม่ได้หากชนาวินเดินไม่ได้จริงๆใช้เวลาอยู่นาน พาขวัญตัดสินใจที่จะยืนหยัดต่อความรักที่เธอมีต่อชนาวิน และกลับไปหาเขาที่กำลังสิ้นหวังกับการเดินไม่ได้"ป่านอย่าทิ้งเฮียไปเลยนะ" เสียงชนาวินดังอยู่ก่อนแล้ว ภาพที่เห็นคือเขารั้งแขนของปารดาเอาไว้แต่เธอไม่สนใจและเดินหนีมาดื้อๆ"ออ มาพอดี ฝากเขาด้วยนะคะ เพราะฉันมีงานสำคัญต้องทำ" พูดแล้วก็เดินออกไปเลย ในขณะที่ชนาวินสีหน้าเศร้า รังรองกับชนะพลก็เครียดไม่ต่างกัน"พี่วิน ไม่เป็นไรนะคะ ขวัญจะดูแลพี่วินเอง" เธอเดินเข้ามาจับมือเขาไว้ ใช่สิตอนนี้เธอต้องอยู่กับเขา"ขอบคุณนะขวัญ ขอบคุณจริงๆ" เขาเอ่ยปากขอบคุณเบาๆ"ถ้าอย่างนั้

"เฮียจะสงสารเขาหนูเข้าใจ แต่ทำแบบนี้เขาก็ยิ่งแทรกกลางระหว่างเรา มันก็ไม่จบสักที" ปารดายังบ่นเรื่องของพาขวัญ และชนาวินก็หมดโอดาสแก้ตัวเพราะเรื่องมันเกิดจากเขาทั้งนั้น"เฮียบอกแล้วไงคะ ขวัญเขาไม่ใช่คนไม่ดีอะไรที่เขาทำแบบนั้นเพราะเขารักพี่มากก็แค่นั้น""นี่แก้ตัวแทนเหรอ ใช่สิคะ เฮียกับคุณขวัญรู้จักกันมาก่อน รักกันมาก่อน หนูมันคนอื่น" กอดอกแน่นทำปากคว่ำ บอกให้รู้ว่าไม่พอใจ"ที่รักครับ มันไม่ใช่แบบนั้น" คนบนเตียงกอดเธอเอาไว้หลวมๆ คนน้องนั่งหันหน้าออกไปที่ประตู ชนาวินไม่รู้จะต้องพูดยังไงเพื่อให้อีกคนหายโกรธ"มันเป็นแบบนั้นแหละค่ะ เฮียเข้าข้างเขาเพราะรู้จักกันมานานทั้งที่เฮียก็เห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่เฮียเคยรู้จัก ผู้หญิงคนนั้นดูถูกหนู ข่มขู่หนู ทำให้หนูเสียใจ แต่เฮียก็ยังเข้าข้าง ปล่อยค่ะหนูจะกลับ" ดิ้นหนีจะลงจากเตียง แต่ชนาวินไม่ยอม"ไม่เอาสิคะถ้าหนูกลับไปทั้งที่เรายังทะเลาะกันแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ" เขาพยายามพูดเสียงอ่อน เพื่อให้อีกคนเย็นลง"ถ้าเฮียยังเข้าข้างคุณขวัญ มันก็ไม่มีวันจบหรอกค่ะ" เธอพูดเสียงแข็ง ปัญหาที่ตอนนี้ยังทะเลาะกันมันเพราะชนาวินยังพูดจาปกป้องพาขวัญทั้งที่ก็เห็นว่าอีกคนทำอะไรเอ