บทที่ 116 : รื้อฟื้น 2

ทั้งคู่ใช้เวลาด้วยกันอยู่นาน ปารดาเหนื่อยจนหลับไป ชนาวินตะแคงตัวกอดคนข้างๆเอาไว้ จูบที่หน้าผากมน สายตาที่มองเปลี่ยนไป เขาคงต้องพักสักหน่อย หลังปลดปล่อยไปหลายรอบจนหมดแรง

ปารดารู้สึกตัวตื่นขึ้น เธอยกแขนของอีกคนออกย่างเบามือ ก่อนจะพาตัวเองไปอาบน้ำและออกมาก็เห็นชนาวินตื่นแล้ว

"คือผมขอโทษนะ ผมไม่ควรทำแบบนั้น" เขาพูดอย่างสำนึกผิด

"ไม่เป็นไรนี่คะ เราเป็นสามีภรรยากันมันก็เรื่องปกติ"

"แต่ผมจำคุณไม่ได้ด้วยซ้ำ ถึงคุณจะพูดว่าเราเป็นผัวเมียกัน แต่ผมจำไม่ได้ ไม่ได้" ชนาวินยกมือกุมหัว มีอาการเหมือนปวดหัวขึ้นมาและเริ่มอาละวาด

"เฮียคะ พอแล้วค่ะ ช่างมันไม่ต้องนึกแล้ว" ปารดาถลาเข้าไปหากอดอีกคนเอาไว้แน่น

"คุณไม่กลัวผมเหรอ วันหนึ่งผมอาจจะทำร้ายคุณ" เขามองตากลมที่จ้องมาที่เขา

"ไม่ค่ะไม่ หนูไม่กลัวเฮีย ใจเย็นๆนะคะ ถ้าคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิด เราค่อยๆฟื้นความจำกันนะคะ อย่าฝืนนะคะ" ปารดาจับมือเขาเอาไว้แน่น สีหน้าเป็นห่วงฉายชัดบนดวงหน้า

"ขอบคุณนะ คุณอาบน้ำแล้วเหรอ"

"เอ่อค่ะ เฮียอยากอาบน้ำไหมคะ"

"เช็ดตัวก็พอ คุณจะลำบากเปล่าๆ" เขาบอกเสียงเบา ปารดาพยักหน้ารับและนำอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้ ก่อนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกคน และพา