All Chapters of หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Chapter 21 - Chapter 30

“ฮ่องเต้เสร็จ”สิ้นเสียง กงกง ก็พลันปรากฏร่างชายค่อนข้างมีอายุ แต่ยังแข็งแรง องอาจ และสง่าผ่าเผยเปี่ยมไปด้วยอำนาจ สวมชุดสีแดงปักลวดลายมังกรสีทองอย่างประนีต ตามด้วยสตรีที่แม้ดูมีอายุ แต่ยังมีเค้าของความงามปรากฏให้เห็นอยู่ และท้ายสุดคือ รัชทายาทรูปงามที่กำยำ องอาจ เดินเข้ามายังท้องพระโรง ที่มีขุนนางยืนเรียงราย แบ่งแยกกันออกเป็นสองฝั่งเพื่อเตรียมถวายฎีกาอย่างเป็นระเบียบ“คารวะฝ่าบาท” สิ้นเสียงกงกง ขุนนางทั้งหลายต่างก้มหัวลงถวายความเคารพอย่างนอบน้อม“คารวะฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี “ขุนนางทั่วทั้งท้องพระโรงเปล่งเสียง โค้งคำนับลงพร้อมกันอย่างพร้อมเพียงเมื่อเห็นมาครบ ฮ่องเต้ก็ส่งสัญญาณมือให้ขุนนางเริ่มรายงานความเป็นไปของบ้านเมือง“ตอนนี้ศึกตามแนวชายแดนสงบเรียบร้อยดีพะยะค่ะ กองโจรตามแนวชายแดนก็สามารถปราบได้จนหมดสิ้นแล้ว”“ดี!”เป็นขุนนางฝ่ายบู๊ที่นำรายงานก่อนฝ่าบาทก่อน และตามด้วยฝ่ายบุ๋น“ทูลฝ่าบาทปีนี้มีโรคระบาดหนัก ตอนนี้ตามไร่นา เต็มไปด้วยแมลง เกรงว่าถ้ายังควบคุมไม่ได้ปีนี้เสบียงในคลังเราคงจะเติมเข้าไปได้น้อยกว่าทุกปีพะยะค่ะ”“เป็นไปได้ยังไง เข้าสืบต้นตอที่มารึยัง”“พะย

"แปะ แปะ ๆ นายท่ายทุกท่าน รบกวนเวลาสนุกของท่านสักครู่เจ้าค่ะ" ฟางหนิงอวี๋ยกมือเรียวขึ้นปรบเรียกความสนใจด้วยท่าทางที่งดงามและยั่วยวนอยู่ในทีเสียงปรบมือ และเสียงพูดเป็นเอกลักษณ์ที่ดังขึ้นที่ลานกลมกว้างกลางร้าน ทำให้ชายหนุ่มทั้งร้าน ทั้งหนุ่มน้อยใหญ่และคุณชายตะกูลดัง รวมไปถึงชายรูปงาม ชั้นบนของร้านให้หันมาสนใจนาง"วันนี้ข้ามีโชว์พิเศษจากสาวงามมาให้ทุกท่านได้ชมเจ้าค่ะ เชิญนายท่านสนุกสนานกับระบำจากสาวงาม และดื่มด่ำกับสุราชั้นเริศ และอาหารเริสรส ที่ท่านหาจากที่ใดไม่ได้แล้วในแคว้นต้าหลี่แห่งนี้ มีแค่..." นางซึ่งเป็นเจ้าของร้านกล่าว แล้วใช้พัดที่อยู่ในมือชี้ไปที่ป้ายร้านตัวใหญ่ "'สุขสมอารมณ์หมาย หอคณิกา' หอคณิกาของข้าเท่านั้น!""เพื่อไม่เป็นการรบกวนอารมณ์สุนทรีของนายท่านทั้งหลาย บัดนี้เชิญท่านทั้งหลายพบกับระบำโชว์จากสาวงามของเราได้เลยเจ้าค่ะ"พูดจบฟางหนิงอวี๋ ก็เดินนวยนาดขึ้นบันไดไปชั้นสองของหอคณิกาพร้อมกับนางคณิกาขึ้นชื่ออันดับหนึ่งของร้านนาง เพื่อกล่าวต้อนรับคุณชายที่เหมาชั้นบนทั้งชั้นของร้านนางด้วยตัวเองไม่นานเสียงบรรเลงดนตรีจากเครื่องสายอู่เจิง 21 สายก็บรรเลงขึ้นอย่างอ่อนหวาน ทำนองรัญ

"แล้วนี่ กระสอบอะไรกันเล่า" อี้เฟินลงย่อลงแล้วเปิดปากกระสอบออก "เฮ้ย! พวกเจ้าไปเอาของพวกนี้มาจากที่ไหนกัน ของแพง ๆ ทั้งนั้น อย่าบอกนะว่าไปลักขโมยชาวบ้านเขามา โถ่ว! ข้าไม่เคยสอนเจ้าให้เป็นคนเช่นนี้เลย ต้องโทษข้า ข้ามันไม่ดี เจ้าไปขโมยของเขามาเจ้าของเขาก็เดือดร้อนนะหมิงอี้ เอาไปคืนเขาซะนะ เดี๋ยวข้าจะไปสำนึกผิดกับพวกเขาเอง โถ่ว!"อี้เฟิน ตีโพยตีพายไปใหญ่ จากของที่อยู่ในถุงกระสอบใหญ่ ราคาน่าจะหลายบาทอยู่ ซึ่งลูกสาวของนางคงมิมีปัญญาที่หาซื้อได้แน่ๆ นางจึงคิดว่าเป็นลูกสาวของนางไปขโมยมา"พอ พอ ท่านแม่ เจ้าหยุดแล้วฟังข้านะ" อี้หมิงที่เห็นผู้เป็นมารดาในยุคนี้พูดตีโพยตีพายไปก่อนก็ลุกขึ้นจับไหล่ของนางแล้วอธิบายช้า ๆ"ข้าไปขอของพวกนี้จากเถ้าแก่เขามาก่อน ข้าขายของได้ข้าก็จะคืนเขา ไม่เยอะๆ ราคาไม่แพงเท่าไหร่ ท่านสบายใจได้ข้าอี้ เอ้ย หมิงอี้ไม่เคยต้องลักขโมยของใครแน่นอน""จริงรึ" อี้เฟินถามย้ำอีกคราอย่างไม่นึกเชื่อ ใครกันให้ที่ให้วัตถุดิบเหล่านี้แก่ลูกสาวนางมาก่อน "อื้อ จริง ๆ ท่านเชื่อข้านะ ข้าไม่มีทางทำให้ท่านเสียใจแน่นอน" แต่ถ้าข้าบอกว่าไปเต้นที่หอคณิกามาเจ้าต้องตีข้าแน่ ๆ งั้นข้าขอไม่บอกแล้วกั

"ท่านแม่ เฟิน เฟิน ของเหลืออยู่เท่าไหร่แล้ว""ถั่วงอกเหลือแค่ 3 จินก็หมดแล้ว ผักบุ้งไม่มีแล้วหมิงอี้" อี้เฟินตอบบุตรสาว พลางยกแขนเสื้ออาภรณ์สวยขึ้นซับเหงื่อ"เยี่ยมเลย" อี้หมิงยิ้มเต็มดวงหน้านวล ตอนนี้ในถุงที่นางถือหนักมาก ท่าจะได้เงินมากโขเลยล่ะวันนี้ คิดแล้วใช้มือตบเบา ๆ ที่ถุงผ้า รวย รวย รวย!เมื่อลูกค้าได้ผักแล้วก็เริ่มทยอยสลายตัวออกจากหน้าร้าน อี้หมิงจึงหันมาจัดแจงกระบุงผักให้เข้าที่เป็นระเบียบช่วยอี้เฟิน และเฟิน เฟินกลุ่มชายฉกรรจ์ที่นั่งมองหญิงสามคนขายของอย่างเงียบ ๆ ก็เริ่มเดินมายังร้านของพวกนาง ชายที่เป็นหัวหน้ากลุ่มถุยถั่วลิสงที่เคี้ยวอยู่ลงที่พื้น แล้วเดินหักมือเสียงดัง กร่อด! ตรงเข้าไปอย่างหาสามสาวทันที'เพล้ง เฮ้ย!สิ้นเสียงก็ปรากฏชายฉกรรจ์สี่ห้าคนกระจายกันยืมล้อมร้านพวกนางไว้ ยกกระบุง ยกหม้อทุบลงที่พื้นโดยที่ทั้งสามไม่ทันตั้งตัว"อะไรกัน" อี้หมิงถามออกไปอยากนึกกลัว พวกที่ล้อมร้านเธอไว้เป็นผู้ชายตัวใหญ่ ๆ ทั้งนั้น"อะไรหรอ นี่แนะ นี่! เป็นไงล่ะ เฮอะ""ว๊าย หยุดนะ หยุด" อี้เฟินร้องเสียงหลงตกใจ ถลาไปยื้อกระบุงกับชายดังกล่าว"ปล่อย ปล่อย ข้าบอกให้ปล่อย!""โอ๊ย!""ท่านแม่!" อ

อี้หมิงดีใจอย่างมากกับออเดอร์ลอตใหญ่ในครั้งนี้ แต่ก็ไม่ลืมที่จะแบ่งเงินจากการขายของในครั้งนี้ให้เฟิน เฟิน ด้วย"อ่ะ เฟิน เฟิน 20 อิแปะ วันนี้เราขายได้เยอะทีเดียว จะได้เยอะกว่านี้อีกถ้าไม่โดนอันธพาลมารักแก ฮึย!" อี้หมิงล้วงหยิบเงินออกจากถุงผ้าแล้วใส่มือให้เฟิน เฟิน"โห ให้ข้าเยอะจังพี่หมิงอี้""ไม่เยอะหรอกน่า อ่ะนี้ของอู๋ไป๋"อู๋ไป๋มองเงิน 15 อิแปะในมือตนอย่าง งง งวย หมิงอี้นางให้เขาทำไมกัน"ให้ข้าทำไมกันเล่าหมิงอี้ ข้ายังไม่ได้ช่วยอะไรเจ้าเลยนะ""แหม๋ ข้าไม่ได้ให้ฟรี ๆ หรอกน่า" อี้หมิงตบไหล่อู๋ไป๋เบา ๆ"ข้ามีงานให้เจ้ากับเฟิน เฟิน ช่วยนิดหน่อยหนะ" อี้หมิงกอดบ่าทั้งสองแล้วเริ่มขอในสิ่งที่ตนต้องการ"อู๋ไป๋ข้าอยากได้น้ำมะพร้าวเยอะ ๆ เจ้านำมาได้เยอะเท่าไหร่ยิ่งดี ส่วนเฟิน เฟิน ข้าต้องการโอ่งเพิ่ม ต้องการผ้า กระบุงเพิ่มด้วย และอยากได้คนงานซัก 5 คนหนะ""โฮะ ขอถูกคนแล้ว เดี๋ยวข้าจัดให้""เฟิน เฟิน ก็เหมือนกัน เดี๋ยวจัดให้รับรองท่านจะได้ในสิ่งที่ขอทุกอย่างถ้ามาหาเฟิน เฟิน ฮ่า ฮ่า"ทั้งเฟิน เฟิน และอู๋ไป๋ต่างโอ้อวดสรรพคุณของตัวเองกันใหญ่ยามค่ำคืนอันสงบของแคว้นต้าหลี่ เรือนหลังใหญ่ของขุนนางและ