Semua Bab หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Bab 51 - Bab 60

หลังจากที่ทานอาหาร และเก็บอุปกรณ์เรียบร้อย อี้หมิงก็จัดแจงอาบน้ำท่า แล้วมานั่งหน้าเรือนใช้ไม้ขีดเขียนตัวอักษรลงบนพื้นดินไปมา "เทียน ฝู" แบบนี้รึป่าวนะ แล้วอักษรโบราณต้องเขียนเช่นไร"ทอ เอีย นอ เทียน ฝอ อู ฝู" แบบนี้รึป่าวนะ อี้หมิงเขียนแล้วลบ เขียนแล้วลบอยู่แบบนี้นับสิบรอบได้แล้ว "หมิงอี้ เจ้ามานั่งตากยุงทำอะไรอยู่ตรงนี้เล่าลูก ไม่เข้าเรือนรึ""คือข้า ท่านแม่ท่านพอรู้หนังสือรึไม่ ร้านข้าจะตั้งว่า เทียนฝู ท่านช่วยเขียนให้ข้าดูที"โธ่เอ่ย ลูกสาวนางที่แท้ก็มานั่งกลุ้มใจกับชื่อร้านนี่เอง"เขียนได้ นี่ไง"อี้เฟินหยิบไม้จากมือของบุตรสาวแล้วขีดเขียนลงไปบนดิน "เทียนฝู แปลว่า ฟ้าประทาน เจ้าเข้าใจตั้งชื่อร้านจริงเชียว" "ดีเลย ๆ งั้นพรุ่งนี้ท่านช่วยเขียนชื่อนี้ลงบนแผ่นไม้ให้ข้าทีนะท่านแม่ ข้าจะเอาไปติดทางเข้าหมู่บ้านหนะ เผื่อมีคนสนใจมาดูน้ำหมัก "อี้หมิงตั้งใจจะให้อี้เฟินเขียนชื่อร้านลงป้ายไม้ให้เพื่อเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยในการเปิดร้านแบบจริงจังในวันพรุ่งนี้"เอาล่ะ เข้าเรือนได้แล้วลูก เดี๋ยวยุงกัด น้ำค้างลงเดี๋ยวไม่สบายกันพอดี ป่ะ"สองแม่ลูกจับจูงกันเข้าไปในเรือนเล็กแล้วดับตะเกียง ไม่นานทั้

"หน็อยแน่ บังอาจมาขายตัดราคากัน เล่นไม่ถามเจ้าถิ่นอย่างข้าสักนิด วันนี้แหละข้าจะแสดงให้พวกเจ้าได้เห็นอย่าแหยมกับหนุ่มเมืองหลี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไปเว้ย เด็ก ๆ ลุย"สิ้นเสียงเถ้าแก่เหล่าลูกสมุนของเขาก็วิ่งฝ่าเหล่าชาวบ้านที่กำลังเบียดยื้อแย่งกันซื้อข้าวอยู่เข้าไป แต่ว่า~เฮ้ย เจ้าจะเบียดข้าทำไมเนี่ย ออกไปเลย~~เฮ้ย! อย่าผลักนะ ออกไปเลย ถ้าจะซื้อก็หัดต่อแถวซะบ้างเถอะพ่อหนุ่ม~~อ้าว เถ้าแก่ มาซื้อข้าวไปเติมที่ร้านรึ นี่ข้าวถูกกว่าร้านเจ้าเป็นไหน ๆ ข้าไม่ง้อเจ้าแล้วล่ะ~ไม่นานเหล่าเถ้าแก่ร้านขายข้าวและลูกสมุนต่างก็ยอมแพ้ แล้วออกมายืนหอบด้านหลังชาวเมืองที่กำลังรุมซื้อข้าวกันอยู่"แฮ่กๆ เถ้าแก่ฝ่าเข้าไปถึงตัวพวกมันไม่ได้เลย""เออ! ข้ารู้แล้ว ป่ะ งั้นกลับไปก่อน ใกล้พบค่ำรอคนซาเราค่อยมาใหม่ก็ไม่สาย ยังไงวันนี้ข้าต้องได้เอาเรื่องพวกมัน ฮึ ฮึ ไปเว้ย!"ไม่นานข้าวทั้งสิบเกวียนที่ขนมาก็หมดลง เหล่าพ่อค้าต่างเมืองจึงประกาศบอกเพื่อให้ชาวเมืองมาซื้อใหม่ในวันพรุ่งนี้แทน"อ้าว ทุกท่านๆ วันนี้ข้าวข้าหมดแล้ว ขอบคุณทุกท่านที่มาซื้อข้าวของพวกข้า การเดินทางมาเมืองหลี่ของพวกข้าในวันนี้ไม่ผิดหวังจริง ๆ"เหล่าพ่อค้าต่

~มาจ้า ๆ ข้าวจากทางใต้มาแล้วจ้า~เสียงตีฆ้องพร้อมตะโกนมาแต่ไกล ขบวนเกวียนรอบนี้ราว 20 คันได้ทยอยเข้ามาจอดที่ลานกว้างของตลาด ~วันนี้ข้าวมีมาก พวกข้าลดเหลือเพียงจินละ 25 อิแปะเท่านั้น มาเลย ๆ ไม่แย่งกันๆ ได้ทุกคนๆ ~"มาแล้วๆ พี่หมิงอี้ 25 อิแปะเองพี่หมิงอี้เร็ว ๆ"เฟิน เฟิน เอ่ยอย่างตื่นเต้น ~ข้าเอา 3 จิน~~ข้า ๆ เอา 10 จินไปเลย~~เฮ้ย ป้า ซื้อขนาดนี้ เหลือให้คนอื่นได้ซื้อบ้างเถอะ!~~นั่นหนะสิ ๆ ซื้ออะไรเยอะเยอะ~"เกรงจะไม่ได้จ๊ะท่านป้า คือเราให้ได้คนละไม่เกิน 5 จินหนะจ๊ะ"ชายที่เป็นหัวหน้ากล่าวบอกอย่างนอบน้อม ท่านจางหยางกำชับมาว่าให้ขายราคา 25 อิแปะ แต่จำกัดต่อคนไม่เกิน 5 จิน ไม่อย่างงั้นข้าวเกรงว่าจะโดนกว้านซื้อไปอีกรอบ~อ่ะ ๆ 5 จินก็ 5 จิน รีบ ๆ ตักให้ข้าเถิด~"เถ้าแก่ แฮ่ก ๆ มะ มา อีกแล้ว แฮ่ก ๆ พวกพ่อค้าเร่มาอีกแล้ว"ชายร่างผอมวิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบมือกุมท้องพยายามเค้นเสียงบอกแก่เถ้าแก่ของตน"แล้วไงว่ะ มาอีกข้าจะทำอะไรพวกมันได้กันเล่า"เถ้าแก่ร้านที่บัดนี้นั่งเอกเขนกจิ้มฟันอย่างเซ็ง ๆ อยู่หน้าร้าน ที่วันนี้แม้แต่แมลงก็ไม่บินมาใกล้ร้านของตน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนไม่แม้แต่จะมองเข้ามาด

"ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้ว"อี้หมิงหลังจากกลับจากตลาดก็แยกย้ายกับเฟิน เฟิน และอู๋ไป๋ และอี้หมิงเองไม่ลืมที่จะจ่ายค่าแรงให้อู๋ไป๋เช่นกันถึงแม้คราแรกจะโดนชายหนุ่มปฏิเสธเป็นพัลวันว่าเต็มใจช่วยตน แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับอี้หมิงอยู่ดี"โห ได้อะไรกลับมาเยอะแยะเชียวลูก"อี้เฟินมองบุตรสาวที่หอบหิ้วข้าวของเต็มไม้เต็มมือเดินเข้าบ้าน"ท่านแม่ข้าซื้อข้าว หมู และนี่เนื้อไก่ มาไว้ให้ท่าน ท่านแม่ข้าวราคาถูกมาก เนี่ยข้าซื้อมาจินละ 24 อิแปะเองนะ""จริงรึ ทำไมราคามันถูกขนาดนั้นเล่า วันก่อน ๆ ยัง 60 กว่าอิแปะอยู่เลยนี่"อี้เฟินเมื่อได้ฟังลูกสาวเล่าก็ตาโตกับราคาข้าวที่ลดลงจนน่าตกใจ"เป็นเช่นนั้นได้ยังไงกัน สองวันมานี้ข้าอยู่แต่เรือนไม่ได้ออกไปตลาดเลย เกรงว่าตกข่าวแล้วกระมัง""มีพ่อค้าจากทางใต้หนะท่านแม่ ขนข้าวมาขายมากมาย แถมขายถูกมากด้วยนะ จนข้าวในตลาดขายไม่ได้จำต้องลดราคานั่นแหละ""อ้อ เป็นเช่นนี้เอง"อี้เฟิน พยักหน้าอย่างคลายสงสัย "ไหนผักข้าเป็นเช่นไรบ้างเอ่ย "อี้หมิงวางข้าวของที่หอบหิ้วมาวางบนแคร่ไม้ แล้วเดินไปยกกระสอบที่คลุมปากโอ่งไว้ชะโงกหน้าก้มลงมองเหล่าผักในโอ่ง"โอ้โห พร้อมขายอีกแล้วสินะ เด็กๆ

[ใจกลางตลาด]~นี่ ๆ รู้รึไม่เล่า ข้าวพวกนั้นไท่จื่อพระองค์ทรงเมตตาเหล่าชาวเมืองยิ่งนักพระองค์เอาข้าวในคลังออกมาขายราคาถูกเพื่อช่วยพวกเราเจ้ารู้รึไม่~~จริงรึ~~จริงสิ พ่อค้าทางใต้เหล่านั้นล้วนเป็นคนของพระองค์~ชายชาวบ้านที่ค่อนข้างมีอายุแสร้งหันซ้ายขวาแล้วป้องมือกระซิบกระซาบที่ข้างหูของหญิงชาวบ้านที่เดินจับจ่ายซื้อของข่าวลือเกี่ยวกับองค์รัชทายาทที่มีคนจงใจปล่อยออกมานั้น เพียงไม่นานก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งตลาดและทั้งเมืองอย่างรวดเร็ว จากการพูดกันปากต่อปาก ผู้คนทั้งแคว้นต่างเอ่ยชื่นชมในความเมตตาของว่าที่ฮ่องเต้หนุ่มของพวกเขาในอนาคตอย่างซาบซึ้ง ไม่เว้นแม้กระทั่งในวังหลวงก็ลือกันถึงเรื่องการแก้ปัญหาราคาข้าวของพระองค์เช่นกันอีกฟากของตลาดก็เกิดข่าวลือเช่นกัน วัดที่ชาวเมืองไปกราบไหว้ขอพรกันอย่างคับคั่งเป็นประจำ มีหญิงนางหนึ่งทำทีไปวัดเฉกเช่นคนอื่นๆ แสร้งไหว้ขอพรแล้วเปล่งวาจาด้วยเสียงดังกว่าปกติ เอ่ยพรรณนาขอบคุณสวรรค์ ที่ประทานโอรสที่มากความสามารถและเปี่ยมเมตตามาจุติที่แคว้นหลี่แห่งนี้ และจงใจเอ่ยถึง เหล่าพ่อค้าจากทางใต้ที่นำข้าวมาขายในราคาถูกจนผิดวิสัย โดยแท้จริงแล้วคือคนขององค์รัชทายาทนั่นเ