Semua Bab หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน: Bab 41 - Bab 50

"หมิงอี้เกิดอันใดขึ้น แล้วทำไมสองคนนี้สภาพเป็นแบบนี้เล่า หือ! กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว! นี่! พวกเจ้าเกเรถึงขั้นดื่มสุราเมามายกันแล้วรึ! แล้วนี่เจ้าพาใครมากัน ฮึ!" อี้เฟินรัวคำถามใส่บุตรสาวเป็นชุด"เดี๋ยวๆ ท่านแม่ๆ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ ข้าหนะไปโรงตีเหล็กมาหนะ""ห๊ะ! โรงตีเหล็ก พวกเจ้าไปทำอันใดกันเล่า โรงตีเหล็กมีแต่ชายฉกรรจ์ทั้งนั้นใครเห็นจะนินทาว่าร้ายเอาได้นะนั่น""ข้าไปให้พวกเขาช่วยทำถังพ่นน้ำหมักหนะ โถ่ท่านแม่ ข้าก็กลับมาแล้ว ดูสิ ไม่มีรอยขีดข่วนเลยแม้แต่น้อย"อี้หมิงตรงเข้าไปกอดแขนอ้อนผู้เป็นมารดา แล้วหมุนตัวให้แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ "ช่างเถอะๆ เจ้ากลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว แต่สองคนนี้หนะสิ จะฟื้นเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย ถ้าจะดื่มกันมาหนักเลยทีเดียว ดีแล้วที่เจ้าไม่เมามายมาด้วยอีกคน" อี้เฟินเอ่ยแล้วส่ายหน้าไปมาเบาๆ กับสภาพของเฟิน เฟิน และอู๋ไป๋ที่ตอนนี้นอนกร่นไม่รู้เรื่องอยู่"เอ่อ งั้นข้าขอตัวกลับแล้วนะ ไว้เดี๋ยวคืนนี้ข้าจะเร่งทำให้ พรุ่งนี้เจ้าไปรับที่ร้านข้าได้เลย รับรองเสร็จตามที่เจ้าต้องการแน่นอน"มู๋เฉินเมื่อเห็นว่าเวลาจวนเจียนจะมืดก็เอ่ยปากขอตัวกลับขึ้นมา"เอ่อ พ่อหนุ่มถ้าเจ้าไม่

คล้อยหลังมู่เฉินอี้หมิงที่กำลังหมุนตัวเข้าบ้านก็ได้ยินเสียงอี้เฟิน มารดาในยุคนี้ของนางตะโกนออกมาทันที"หมิงอี้ กลิ่นอะไรกัน ทำไมฉุนเช่นนี้ แค่กๆ""อ๋อ กลิ่นหน้ำหมักของข้าหนะ! ขอโทษทีท่านแม่ พอดีเมื่อกี้ข้าเปิดมันให้มู่เฉินดูหนะ แฮะๆ"ไม่เพียงแต่มารดานางเท่านั้นดูเหมือนสองคนที่เมามายนอนอยู่บนแคร่ก็ตื่นตัวขึ้นมาซะงั้นเมื่อได้กลิ่นสมุนไพรฉุนๆโชยปะทะจมูก "ฮัดชิ้ว! อื้อ กลิ่นอะไรเนี่ย เหม็น ๆ" เฟิน เฟิน บ่นพึมพำทั้งๆ ที่ตายังปิดอยู่ ร่างบางพลิกไปพลิกมา เมื่อพลิกตัวไปมายังไงกลิ่นก็ยังคงตามรบกวนการนอนของนางไม่หายจึงปรือตาขึ้น และพยายามลุกขึ้นนั่ง แล้วลุกเดินเซๆ ไปยังทิศทางบ้านตนเอง"อ้าว เฟิน เฟิน เฮ้ย! ระวังๆ " อี้หมิงยกมือขึ้นลุ้นกับการเดินที่เซไปมา ซ้ายบ้าง ขวาบ้างของเฟิน เฟิน"แค่ก ๆ กลิ่นอะไรเนี่ย แค่กๆ โอ๊ย เหม็นๆ ข้าอยู่ไม่ได้แล้วล่ะ" อู๋ไป๋ที่เมื่อครู่ยังหลับตานิ่งอยู่บนแคร่ลุกขึ้นนั่งบ้างก่อนที่จะพยายามโย้ตัวลุกขึ้นนั่งหลายรอบจนสำเร็จ ก็เดิน เซ ไปมาออกไปจากบ้านอี้หมิงเช่นกัน"อ้าว ไปหมดเลย ฮ่าๆ ขนาดคนยังต้องหนีเลย เจ้าเพลี้ยทั้งหลายพวกแกไม่พ้นเงื้อมมือฉันแน่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"อี้หมิงชูม

"มา ๆ ไม่เป็นไรนั่งด้วยกันนี่แหละ อ่ะ มาๆ นั่ง ๆ ข้าหนะก็คนธรรมดาเช่นพวกเจ้านี่แหละ เถอะหน่าอย่าเกรงใจเลย "อี้หมิงพูดให้เหล่าคนงานหยุดเกรงใจ แล้วขยับตัวเข้าหามารดาให้มีพื้นที่เพิ่มขึ้น "งั้นรบกวนพวกท่านแล้วล่ะ""มา ๆ นั่งเลย ๆ มาเด็ก ๆ นั่งลงเถอะ " อี้เฟินกวักมือเรียกเด็กชายทั้งสองให้มานั่งลงข้างตน บัดนี้แคร่หน้าเรือนหลังเล็ก เต็มไปด้วยคนทั้งเจ็ดนั่งล้อมวงกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย เด็กชายทั้งสองคนกินข้าวอย่างมูมมามราวกับอาหารตรงหน้าเลิศรสที่สุดตั้งแต่เคยทานมา ผู้เฒ่าจางก็ตักข้าวเข้าปากด้วยมือที่สั่นเทารีบเคี้ยวเอา ๆ ราวกับหิวโหย สองสาวชินอี และชินชิน ไม่ต่างกันยกถ้วยข้าวของตนขึ้นจ่อที่ปากแล้วตวัดตะเกียบเขี่ยข้าวปากอย่างรวดเร็วเคี้ยวตุ้ย ๆ เต็มสองแก้มอย่างเอร็ดอร่อย ผ่านไปเพียงครู่เดียวกับข้าวตรงหน้าก็หมดเกลี้ยง ไม่หลงเหลือเลยซักนิด จาน และชามข้าวขาวสะอาดราวกับก่อนหน้านี้ไม่ได้ผ่านการใช้ใส่อาหารมาก่อน อี้หมิงและมารดาของนางมองภาพตรงหน้าอย่างนึกสงสาร โถ่คงหิวกันมากรึอาหารที่แม่นางทำอร่อยกันหนอ "อื้ม อิ่ม อร่อยมากเลยเถ้าแก่ ข้าไม่ได้กินอาหารรสชาติเช่นนี้มานานแค่ไหนแล้วไม่รู้""ข้าด้วย

ในที่สุดทั้งสามก็เดินมาถึงโรงตีเหล็ก "ที่นี่รึเถ้าแก่" ชินอีมองเข้าไปด้านในอย่างขลาดกลัว แล้วอดที่จะกลืนน้ำลายหนืดๆอึกใหญ่เสียไม่ได้ "อื้ม ที่นี่ล่ะ พวกเจ้ารอข้าอยู่ด้านนอกนะ"อี้หมิงก้าวข้ามประตูเข้าไปแล้วเอ่ยบอกความต้องการของตนที่มาที่นี่"รอข้าเดี๋ยวนะ เดี๋ยวข้าไปตามให้""อื้อ" ชายที่เฝ้าประตูบอกให้เธอรอที่ด้านหน้าประตูก่อนด้านในโรงเหล็ก~เปร่ง เปร่ง ปึก~ "เฮ้อ เสร็จซักที เมื่อยชะมัด ฮ่าว" มู่เฉินชูมือขึ้นยืดเส้นยืดสาย หลังจากยืนตอกตีเเผ่นเหล็กมาทั้งคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอน"เฮ้ยเด็กๆ ไปเอาน้ำมาให้ข้าซักถังซิ เร็ว ๆ" เสียงห่าวตะโกนลั่นโรงเหล็ก แล้วยกเอาถังเหล็กสีเงินที่ตนทำมาทั้งคืนออกมาตั้งบนโต๊ะ "มู่เฉินมาแล้ว"มู่เฉินค่อย ๆ เทตักน้ำเทลงไปในถังเรื่อย ๆ จนได้ครึ่งถังจึงหยุด แล้วหันหลังค่อย ๆ เอาสอดแขนเข้าไปในสายสะพายค่อย ๆ เลื่อนสายคล้องมาที่ไหล่แล้วลุกขึ้นยืน "ฮะ ฮ่า เป็นไงล้า ฝีมือข้าเอง"~เฮ้ย! เจ๋งเลย~~เฮ้ย! ไม่น่าเชื่อ น่าตาประหลาดพิลึก~เสียงปรบมือ เสียงโห่ดังขึ้นที่กลางโรงเหล็ก จนได้ยินมาถึงหน้าประตูที่อี้หมิงยืนอยู่ และหญิงสาวไม่รอช้าก้าวตามไปดูเสียงนั้นอย่างอยากรู้

"อื้อหือ ขนาดปิดจมูกนะนี่" เฟิน เฟิน ยกมือขึ้นกุมจมูกอีกชั้นอี้หมิงใช้กระบวยค่อย ๆ ตักเอาน้ำหมักขึ้นมาแบ่งใส่โอ่งอีกใบที่คนงานล้างตากไว้ ค่อยๆ ตักเรื่อย ๆ จนได้ครึ่งโอ่งก็หยุด "อู๋ไป๋ยกถังน้ำนั่นมาเทใส่โอ่งให้ข้าทีสิ"อู๋ไป๋หันมองหาถังน้ำที่อี่หมิงร้องบอก แล้วรีบยกไปให้นางตามต้องการ"อย่างนั่นแหละ เอาล่ะข้าจะผสมแล้วนะ"อี้หมิงค่อย ๆ ใช้ไม้ไผ่ยาวกวนผสมน้ำหมักไปมาจนได้ที่แล้ว ก็ใช้กระบวยตักใส่ถังพ่นอีกที"เรียบร้อย" อี้หมิงวางกระบวยแล้วปัดมือไปมา "ป่ะ พวกเราไปกันเถอะ อู๋ไป๋ช่วยยกที ฮึบ!"ทั้งสี่คนช่วยกันยกถังพ่นขึ้นรถไม้สี่ล้อ และช่วยกันยกโอ่งที่ผสมน้ำหมักไว้ขึ้นรถไปด้วยอย่างทุลักทุเล"เล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกันนะเนี่ย"อู๋ไป๋ยกแขนเสื้อขึ้นซับเหงื่อไปมา"อู๋ไป๋ข้ามีเรื่องให้ช่วยหน่อย ข้าอยากให้ชาวบ้านไปร่วมดูพวกเราพ่นน้ำหมักด้วยหนะ""ได้เลย ข้าจัดการให้""ป่ะเราไปกันเถอะ"เมื่อตกลงกันได้ทั้งสี่ก็ออกเดินทางมุ่งตรงไปท้ายหมู่บ้านทันที โดยมีอู๋ไป๋อาสาเป็นคนเข็นรถเอง"ป้า ๆ น้า อา ท่านลุง ท่านป้า มาเร็วๆ วันนี้พวกข้าจะไปปราบเจ้าแมลงร้ายกัน ใครสนใจไปดูมาได้เลย ๆ มา ๆ""อู๋ไป๋เข็นรถไปร้องตะโก