บททั้งหมดของ ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ: บทที่ 11 - บทที่ 20

นับเป็นคราที่สองในรอบวันที่หานกงกงต้องระเห็จตนเองออกจากห้องทรงอักษรขององค์ชายรอง กงกงวัยกลางคนที่อ้วนท้วมเล็กน้อยยืนลอบเช็ดเหงื่อจากใบหน้าเรียกเสียงซุบซิบจากเหล่านางกำนัลที่เดินผ่านจนเสียสนุกปาก“นางพวกนี้ อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่ากำลังด่าอะไรข้า พวกเจ้า หน็อย คอยดูเถอะไม่มีงานการทำรึไงกันห๊ะ” หานกงกงบัดนี้โมโหพวกนางกำนัลที่นินทาเข้าหูให้ได้ยินแต่ไม่ชัดเจนนักจึงต้องเท้าสะเอวเสียงดุพวกนางกำนัลที่ผ่านไปมา“อ้าวหานกงกง” เหยียนเฟิงที่เดินลาดตะเวนกลับมาเห็นหานกงกงยืนเช็ดเหงื่อตนเองอยู่จึงแกล้งแซวขึ้น“เฮอะ” หานกงกงส่งเสียงคล้ายแง่งอนออกมาเพียงเท่านั้นก็กลับมามีท่าทีนิ่งสงบก้มหน้ารอรับใช้เฉกเช่นยามปกติ“หยิ่งซะด้วย ฮ่า ๆ” เหยียนเฟิงเมื่อเห็นว่าหานกงกงมิได้สนใจตนแล้วจึงกอดอาบเดินเข้าไปหาองค์ชายรองเพื่อรายงานสิ่งที่ได้รู้มาให้ทรงทราบ“องค์ชายรอง” เหยียนเฟิงทำความเคารพ“ลุกขึ้นเถอะ เป็นเช่นไรบ้าง”“กระหม่อมได้ยินมาว่าเสนาบดีหลินตัดสินใจให้คุณหนูใหญ่ไปพักกับญาติฝั่งฮูหยินรองที่ชนบทเพื่อทบทวนตนเองพ่ะย่ะค่ะ”จ้าวหยางเมื่อฟังคำรายงานก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นี่ไม่ใช่ว่าลงโทษเฆี่ยนตีแล้วหรอกรึ เหตุใดต้อง

“มิมีสิ่งใดทั้งนั้นท่านพ่อ ข้าเพียงแค่เบื่อหน่ายก็เท่านั้น ขอถามท่านพ่อจะให้ข้าไปอยู่กับญาติ เอ่อของแม่รองจริง ๆ งั้นรึ” ซูหยามองหน้าผู้เป็นพ่อที่บัดนี้มองนางราวกับเห็นผี นางเพียงคลี่ยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะถามถึงบ้านที่นางนั้นต้องไปอยู่“อืม ตระกูลจางนั้นมิได้เลวร้ายเป็นตระกูลใหญ่เพียงแต่อยู่ชนบทก็เท่านั้น เจ้าเดินทางไม่เกินสามวันก็ถึงแล้ว ซานเฉิงแม้จะชนบทหน่อยแต่ว่าก็อากาศดี ที่นั่นอากาศเย็นตลอดทั้งปียังไงเจ้าเตรียมชุดหนา ๆ ไปเสียเยอะหน่อยก็แล้วกัน เอาล่ะในเมื่อเจ้าตัดสินใจว่าจะไปข้าก็ไม่ขัดข้อง บางทีการที่เจ้าได้ไปทบทวนตัวเองเสียหน่อยอาจจะทำให้อะไร ๆ มันดีขึ้นก็ได้ เอาไว้ให้เรื่องที่เจ้าก่อผู้คนลืมกันไปแล้วก็ค่อยกลับมาก็แล้วกัน รึว่าอยากกลับเมื่อไหร่ก็ให้ส่งจดหมายกลับมาข้าจะรีบไปรับกลับในทันทีรู้รึไม่” หลินเจียงนั้นเขาเป็นห่วงซูเหยาอยู่มาก เช่นไรก็ลูกของเขา แม่แต่สุนัขมันยังรักลูกมันแล้วมีหรือที่เขาจะไม่รัก พอพูดกับผู้เป็นบุตรสาวออกไปเช่นนั้นใจแกร่งเองก็ไหวยวบอยู่ไม่น้อย พลันดวงตาก็คลอเคลียด้วยน้ำวาววับ ชายสูงวัยกลั้นมันไว้จนบัดนี้เกรงว่าแดงก่ำแล้วกระมัง จึงเอาแต่ก้มหน้ามองพื้นมิได้สบตาผู

“ข้าดื่มหมดแล้ว ท่านอ๋องโปรดทำตามที่รับปากด้วยเพคะ” ซูเหยาเมื่อรู้ตัวว่าชักดื่มจนเลยเถิดนี่ก็นับว่าสามจอกแล้วจึงได้หยุดแม้รสชิของสุรานี้ช่างนุ่มละมุนลิ่นเสียจริงจนยากจะวางลง ซูเหยาเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากรสชาติสุราที่ติดที่ริมฝีปากอย่างแสนเสียดาย โดยหารู้ไม่ว่าบัดนี้จ้าวหยางนั้นจดจ้องนางราวกับราชสีเตรียมตะครุบเหยื่ออยู่รอมล่อ“อึก” จ้าวหยางถึงกับต้องแลบลิ้นหนาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตนตามนาง แต่ครั้นเมื่อเงยหน้ามองไปยังใบหน้างามกลับพบว่านางเสมองพื้นมิสบตาเขา นางทำราวกับเป็นนางกำนัลต่ำต้อยที่ไม่กล้ามองผู้เป็นนายเสียอย่างนั้นซึ่งท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวคล้ายต่ำต้อยหนักหนาของนางทำให้จ้าวหยางไม่ชอบใจเท่าไรนัก จนต้องขบกรามและกำมือแน่นเพื่อคลายอารมณ์ และครู่ต่อมานางก็เกือบทำให้เขาแทบหลุดยิ้มขันเมื่อท้องนางส่งเสียงร้องประท้วงน้อย ๆ ส่วนเจ้าตัวนั้นที่ทำท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวก็คงเขินอายกระมังบัดนี้แก้มนางถึงได้ซับสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก‘หิวแล้วเหตุใดไม่พูด’ จ้าวหยางบ่นนางในใจ อันที่จริงเขาเตรียมมาเสียหมดทุกอย่างนั่นแหละ เขาให้หานกงกงเตรียมของที่นางชอบตั้งหลายอย่างแต่เป็นนางที่ทำให้เขาเสียอ

บัดนี้ตำหนักเทียนจื่อนั้นวุ่นวายแต่เช้าตรู่เมื่อได้รับข่าว หานกงกงวิ่งวุ่นตระเตรียมข้าวของด้วยใจหวาดหวั่น แคว้นเฉิงหยางไร้ศึกมาเนิ่นนานครานี้เกิดศึกนับว่าใหญ่อยู่มากซ้ำผู้เป็นนายต้องออกเดินทางกะทันหันจึงวุ่นวายอยู่มากนักหยางจวิ้นอ๋องเองมิได้ให้ตระเตรียมสิ่งใดมากนักข้าวของไม่จำเป็นล้วนแต่ไม่เอาสิ่งใดไป แต่ที่หานกงกงวิ่งวุ่นอยู่คือกำลังรวบรวมเอาดอกโม่ลี่ที่ทั้งสดและตากแห้งตระเตรียมห่อให้เขาอยู่ต่างหากเล่า ซึ่งนั้นหยางจวิ้นอ๋องนึกชื่นชมเขาอยู่ในใจที่คราบ้านเมืองเกิดภัยพิบัติเช่นนี้เจ้านี่ยังห่วงหาแต่ดอกไม้อยู่ได้ร่างสูงองอาจระความสนใจเร่งสวมใส่ชุดเกราะดำให้เรียบร้อย ก่อนมิลืมหยิบอาวุธดาบคู่ใจเสร็จเรียบร้อยดีก็เดินออกมาหน้าตำหนักที่มีผู้เป็นมารดายืนร้องไห้รอคอยท่าอยู่เคียงข้างกับเสด็จปู่ที่มีสีหน้าเป็นกังวลฉายชัด“เสด็จแม่ เสด็จปู่” จ้าวหยางคำความเคารพอย่างนอบน้อมก่อนจะเข้าสวมกอดทั้งสองเสียแน่น ทั้งสามใช้เวลาล่ำลามินานก็จำต้องผละห่าง ก่อนจะหันกลับมามองผู้เป็นมารดาที่ยืนน้ำตาซึมมองตนจนลับสายตาบัดนี้วังหลวงบรรยากาศโศกเศร้าลงถนัดตา พระชายาก็ตระเตรียมขบวนเสด็จไปวัดทันทีหลังหยางจวิ้นอ๋องออก

อีกฟาก ณ ชายแดนเหนือหยางจวิ้นอ๋องหลังจากวิ่งม้าทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดพักมีเพียงแวะเปลี่ยนม้าระหว่างทางก็เท่านั้นเช่นนี้ใช้เวลาสามวันก็มาถึง สายตาเหี้ยมเกรียมดุจพยัคฆ์ร้ายแผ่กลิ่นอายสังหารเหี้ยมออกมาโดยมิรู้ตัวควบม้าฝุ่นตลบหยุดลงที่หน้าค่ายนั้น เมื่อเหล่าทหารแลเห็นก็กลายเป็นฮึกเหิมปลุกกำลังเมื่อผู้นำที่แท้จริงนั้นได้หวนกลับคืนมานำทัพดั่งเดิม เมื่อมาถึงก่อนอื่นจ้าวหยางเรียกประชุมเหล่านายกองแม่ทัพที่ประจำที่หน้าด้านเพื่อถามไถ่พร้อมทั้งสอบถามถึงกำลังทหารในมือว่าในเวลานี้มีมากน้อยเพียงใด“รายงานหยางจวิ้นอ๋องขณะนี้ทหารฝั่งเรามีห้าหมื่นนายหากกองกำลังของเหออ๋องจากทางใต้มาสมทบทันในอีกสามวันข้างหน้ากำลังฝั่งเราก็จะมากกว่าพวกเฮ่ยหลงพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพประจำหน้าด่านถวายคำรายงาน“แล้วกำลังฝ่ายเฮ่ยหลงมีมากน้อยเพียงใด” จ้าวหยางมองแผนที่ด้วยใบหน้าเครียดขึง“คาดว่าเจ็ดหมื่นพ่ะย่ะค่ะ”“บัดซบ! อีกสามวันเกรงว่าจะมิทันการ ไม่ได้การล่ะตอนนี้พวกเฮ่ยหลงอยู่ที่ใด” จ้าวหยางสบถเสียงเหี้ยมเป็นเท่าตัว ส่วนใบหน้าเคร่งขรึมจนเหล่าทหารเองนั้นก็ยังหวาดกลัว“ตอนนี้เริ่มเหยียบชายป่าอีกไม่เกินห้าสิบลี้เกรงว่าจะถึงหมู่บ้านเซ