ตอนที่ 18 โชคชะตา

บัดนี้ตำหนักเทียนจื่อนั้นวุ่นวายแต่เช้าตรู่เมื่อได้รับข่าว หานกงกงวิ่งวุ่นตระเตรียมข้าวของด้วยใจหวาดหวั่น แคว้นเฉิงหยางไร้ศึกมาเนิ่นนานครานี้เกิดศึกนับว่าใหญ่อยู่มากซ้ำผู้เป็นนายต้องออกเดินทางกะทันหันจึงวุ่นวายอยู่มากนัก

หยางจวิ้นอ๋องเองมิได้ให้ตระเตรียมสิ่งใดมากนักข้าวของไม่จำเป็นล้วนแต่ไม่เอาสิ่งใดไป แต่ที่หานกงกงวิ่งวุ่นอยู่คือกำลังรวบรวมเอาดอกโม่ลี่ที่ทั้งสดและตากแห้งตระเตรียมห่อให้เขาอยู่ต่างหากเล่า ซึ่งนั้นหยางจวิ้นอ๋องนึกชื่นชมเขาอยู่ในใจที่คราบ้านเมืองเกิดภัยพิบัติเช่นนี้เจ้านี่ยังห่วงหาแต่ดอกไม้อยู่ได้

ร่างสูงองอาจระความสนใจเร่งสวมใส่ชุดเกราะดำให้เรียบร้อย ก่อนมิลืมหยิบอาวุธดาบคู่ใจเสร็จเรียบร้อยดีก็เดินออกมาหน้าตำหนักที่มีผู้เป็นมารดายืนร้องไห้รอคอยท่าอยู่เคียงข้างกับเสด็จปู่ที่มีสีหน้าเป็นกังวลฉายชัด

“เสด็จแม่ เสด็จปู่” จ้าวหยางคำความเคารพอย่างนอบน้อมก่อนจะเข้าสวมกอดทั้งสองเสียแน่น ทั้งสามใช้เวลาล่ำลามินานก็จำต้องผละห่าง ก่อนจะหันกลับมามองผู้เป็นมารดาที่ยืนน้ำตาซึมมองตนจนลับสายตา

บัดนี้วังหลวงบรรยากาศโศกเศร้าลงถนัดตา พระชายาก็ตระเตรียมขบวนเสด็จไปวัดทันทีหลังหยางจวิ้นอ๋องออกพ้นประตูวัง ส่วนฮ่องเต้นั้นก็ตรงกลับเข้าหอบรรพชนกักตัวเงียบ

[จวนตระกูลหลิน]

“คุณหนู” เยว่ถานที่คอยเฝ้ามิห่างเมื่อเห็นคุณหนูตนเริ่มตื่นก็วิ่งเข้ามาช่วยประคองให้ลุกขึ้นนั่ง

“เยว่ถาน นี่ข้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ซูหยางบัดนี้เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปเสียหมด ก่อนดวงตาหวานปนโศกเริ่มมีน้ำตาเอ่อคลอใบหน้าฉายแววเศร้าสลด

“เยว่ถานไม่ทันได้รู้ตัวเลยเจ้าค่ะ ตื่นขึ้นมาอีกทีคุณหนูก็อยู่บนเตียงนอนเสียแล้ว คุณหนูไม่เป็นอะไรใช่รึไม่เจ้าคะ” เยว่ถานรีบมองสำรวจทั่วทั้งตัวของผู้เป็นนายเสียวุ่นวาย

“อ๊ะ ๆ เยว่ถานข้า ไม่เป็นอะไร อ่อของที่ให้เตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วรึไม่”  ซูเหยารีบกลบเกลื่อน

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”

“อือ เช่นนั้นก็ดีพรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องวุ่นวายมากนัก” ซูเหยาฝืนลุกจากเตียง วันนี้นางตั้งจะเข้าไปร่ำลาท่านย่าเสียก่อน หวังว่าจากไปครานี้คงจะลืมทิ้งความหลังครั้งเก่าเสียหมดสิ้น

‘หยางจวิ้นอ๋องจนครั้งสุดท้ายท่านก็ยังไร้ใจต่อข้านัก’ เพียงแค่นางนึกถึงหยาดน้ำตาก็พลันไหลเอ่อ ซูเหยาสูดหายใจลึกเพื่อเรียกความเข้มแข็งคืนมาโดยหารู้ไม่ว่าบัดนี้บุรุษที่นางนึกตัดพ้ออยู่ กำลังเร่งเดินทัพมุ่งสู่สนามรบชายแดนเหนือด้วยใจไม่มั่นคงนัก

“เยว่ถานเหตุใดวันนี้บรรยากาศถึงได้เงียบเหงานักล่ะ น้องรองเองก็ช่างแปลกนี่นางไม่ได้มาหาเรื่องข้านานแค่ไหนแล้วล่ะ”

“อ่อคุณหนูรองตามฮูหยินไปไหว้พระสวดมนต์ที่วัดเจ้าค่ะ พวกนางได้ข่าวว่าพระชายาเดินทางไปไหว้พระสวดอ้อนวอนให้องค์ชายรองจึงได้เร่งออกเดินทางไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วเจ้าค่ะ”

คำพูดของบ่าวรับใช้สะกิดใจซูเหยาอยู่มิน้อยนางขมวดคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็มิได้อยากไถ่ถาม แม้ลึก ๆ นางจะอยากรู้อยู่มิน้อยก็ตามที

“ท่านย่า”

“อ้าวนังหนูของย่า หายดีแล้วรึมา ๆ มาให้ย่ากอดเสียหน่อยมา ๆ ”        เหล่าฮูหยินยิ้มดีใจที่หลานสาวมาเยี่ยมแต่ก็อดใจหายเสียไม่ได้เมื่อต้องจากลากันไป วันนี้จะลองทัดทานเสียหน่อยเผื่อนางนั้นเปลี่ยนใจ ไม่รู้อะไรดลใจให้หลานคนนี้เกิดทำตามในสิ่งที่ฮูหยินรองนางเสนอช่างผิดวิสัยนัก

“ท่านย่าหลานมาลาเจ้าค่ะ วันพรุ่งก็จะออกเดินทางแล้วเจ้าค่ะ” ซูเหยาเข้าสวมกอดผู้เป็นย่าเต็มรัก

“ซูเหยาที่พ่อเจ้าบอกนั้นจริงรึ ที่ว่าเจ้าอยากไปอยู่ซานเฉิงหนะ” มือเหี่ยวย่นตามกาลเวลาลูบผมยาวสลวยของหลานสาวด้วยความรักใคร่และนึกห่วง

“เจ้าค่ะท่านย่า หลานทำเรื่องเลวร้ายซ้ำโง่งมไม่ไตรตรอง การไปครานี้สมควรแล้วเจ้าค่ะท่านย่า” ซูเหยาพูดโดยที่ยังฝังหน้ากับอ้อมอกผู้เป็นย่ามิยอมสบตาแต่อย่างใด

“เฮ้อ เช่นไรก็ไม่เปลี่ยนใจสินะ พ่อเจ้าหนะเข้ามาหาย่าให้ช่วยพูดกับเจ้า ดูเจ้าทึ่มนั่นสิห่วงเจ้าเป็นไหน ๆ แต่มิยอมพูดเอง แต่ดูท่าแล้วเจ้าคงตัดสินใจไปแล้วสินะ เฮ้อ”

“เจ้าค่ะ ท่านย่ามิต้องห่วงหลานไปมินานไว้เบื่อเดี๋ยวก็กลับมานะเจ้าคะ” ครานี้ซูเหยาเปลี่ยนเป็นโถมตัวเข้าหอมแก้มผู้เป็นย่าอย่างเต็มรัก นางอยู่สนทนากับผู้เป็นย่าจนมืดค่ำจึงได้ขอตัวกลับ ก่อนกลับก็ได้เงินจากท่านย่ามากโขโดยผู้เป็นย่านั้นอ้างว่าให้นำติดตัวไปด้วยจะได้ไม่ลำบาก แม้ซูเหยาจะปฏิเสธแต่ผู้เป็นย่าก็ยังคะยั้นคะยอจนนางใจอ่อน นางจึงจำต้องรับมาโดยหารู้ไม่ว่าเกินกว่าครึ่งหนึ่งเป็นเงินที่ผู้เป็นพ่อนำมาฝากให้บุตรสาว