ตอนที่ 19 ลาจากอดีต

วันนี้บรรยากาศเรือนเยว่หลันในจวนหลังใหญ่ดูจะวุ่นวายแต่เช้าตรู่ เหล่าฮูหยินนั้นออกมายืนกำกับคอยดูสาวใช้ขนข้าวของคุณหนูใหญ่ของบ้านขึ้นรถม้าคันใหญ่ด้วยตนเอง และตามติดมาด้วยเสนาบดีเจียงที่เดินควงแขนมากับฮูหยินรอง รั้งท้ายด้วยคุณหนูรองของบ้านที่วันนี้นั้นทั้งสองแม่ลูกแต่งตัวสวยผิดหูผิดตา หนำซ้ำใบหน้ายังแย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลาอย่างผิดวิสัย

“ท่านพ่อ ท่านย่า เอ่อแม่รอง ข้าลานะเจ้าคะ” ซูเหยาเดินตรงมาทำความเคารพก่อนจะเอ่ยลา ร่างบอบบางตรงเข้าสวมกอดผู้เป็นย่าก่อนจะลังเลที่จะสวมกอดผู้เป็นพ่อดีรึไม่แต่สุดท้ายก็มิได้ทำทั้งสองพ่อลูกทำเพียงมองสบตากันนิ่งก่อนที่หลินเจียงจะเอ่ยออกมาในที่สุดในใจเกิดนึกสงสารบุตรสาวที่ต้องลำบากระเห็จไปอย่างต่างเมือง

“หากอยากกลับก็จงรีบให้คนส่งจดหมายมาข้าจะรีบไปรับกลับทันทีรู้รึไม่”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ” ซูเหยาแย้มยิ้มน้ำตารื้นกับถ้อยคำผู้เป็นพ่อ

“ซูเหยาเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีนะรู้รึไม่ หากตระกูลจางไม่ดีกับเจ้าให้รีบส่งข่าวมาบอกแม่เลยนะ” ซูฉีจับมือรวบเข้าจับเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานแย้มยิ้มเสียแนบเนียน ท่าทางรักซูเหยาประหนึ่งลูกในครรภ์นั้นได้ผลดียิ่งนักเพราะนั้นเรียกสายตาชื่นชมจากหลินเจียงผู้เป็นสามีและเหล่าฮูหยินได้ดีเลยทีเดียว

“พี่หญิงข้าคงต้องคิดถึงพี่หญิงมาก ๆ แน่เลยล่ะเจ้าค่ะ” ครานี้ถึงคราว     ชิงเยว่ที่แสดงละครแสร้งบีบน้ำตา ซูเหยาที่เห็นสองแม่ลูกที่เล่นละครซะแนบเนียนเหมือนจริงนั้นก็ได้แต่ลอบเบะปากน้อย ๆ ก่อนจะผลักนางออกจากอ้อมกอดเบา ๆ บีบแขนทั้งสองข้างไม่แรงนักพร้อมกัดกัดฟันยิ้มพร้อมกับแสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“ท่านย่า ท่านพ่อ แม่รอง น้องหญิง ไม่ต้องเป็นห่วงข้านะ ข้าไปอยู่ที่นั่นมิแน่อาจจะสบายกว่าอยู่ที่นี่ก็ได้นะ อย่างน้อยก็ไม่ต้องสู้รบปรบมือกับผู้ใด” ซูเหยาเอ่ยทีเล่นทีจริงบอกเป็นนัย ก่อนประโยคหลังกัดฟันเน้นเอ่ยข้างหูชิงเยว่ให้ได้ยินเสียงสองคน

“แฮะ ๆ พี่หญิงได้สบายดีแน่เจ้าค่ะ!” ชิงเยว่เผยยิ้มกว้างก่อนตอบกลับด้วยท่าทางมีมาดผู้ชนะ

เมื่อล่ำลากันเสร็จก็ได้เวลาเริ่มออกเดินทาง ซูเหยากวาดสายตามองไปทั่วทั้งเรือนด้วยสายตาอาทรลึก ๆ ก่อนจะตัดใจก้าวขึ้นนั่งบนรถม้าโดยมีเยว่ถานนั้นติดตามไปรับใช้นางด้วย

รถม้าคันใหญ่วิ่งลิ่วออกจากเมืองพอ ๆ กับใจซูเหยาที่โหว่งหวิว ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกสองสามคราติด ในใจแม้อาลัยแต่กลับมิมีน้ำตาแม้เพียงหยดให้ได้เห็น ในเมื่อไม่มีวาสนาต่อกันแล้วก็ช่างเถอะ หากหยางจวิ้นอ๋องปรารถนาในตัวชิงเยว่ ตลอดหลายปีที่นางยากลำบากมานี้ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว ในใจนางนึกปฏิญาณกับตนเองว่าจะไม่เสียสละเวลาเฉกเช่นคราก่อนให้แก่บุรุษใดอีกอย่างเด็ดขาด

“คุณหนู” เยว่ถานที่เห็นคุณหนูของตนนั่งเงียบ เอาแต่นั่งมองถุงหอมในมือด้วยสายตาเศร้าก็เอ่ยถามขึ้นอย่างนึกห่วงใย เพราะตั้งแต่ขึ้นรถม้ามาคุณหนูของนางก็เอาแต่นั่งมองถุงนั่นในมือเงียบ ๆ มิยอมเอ่ยสิ่งใดอีกเลย

รถม้าคันใหญ่หลังจากวิ่งและแวะพักมาตลอดทางกินเวลาร่วมสามวันในที่สุดก็เข้าเขตซานเฉิง ผ้าม่านรถม้าถูกเลิกเปิดขึ้นเพื่อมองดูทิวทัศน์แปลกตาโดยรอบอย่างตื่นเต้น ภาพผู้คนเดินพลุกพล่านขวักไขว่จับจ่ายซื้อของทิวทัศน์ที่มีภูเขาโอบล้อมทุกด้านบรรยากาศไม่วุ่นวายเท่าเฉิงหยางแต่ดูท่าแล้วก็พอค้าขายได้นับว่าสมกับชื่อเมืองที่ความหมายตรงตัว

“คุณหนูเมืองนี้อันที่จริงนับว่าไม่เลวเลยนะเจ้าคะ”

“อืม ก่อนมานะเยว่ถานข้าศึกษามาแล้ว ซานเฉิงขึ้นชื่อว่าเมืองดอกไม้และต้นกำเนิดบัณฑิตแล้วก็เป็นเส้นทางผ่านเข้าเมืองหลวงโดยตรงเจ้าพอมองออกรึไม่เยว่ถานว่าข้าหมายถึงสิ่งใด” ซูเหยากล่าวยิ้ม ๆ ในหัวบัดนี้คิดถึงสิ่งที่นางจะทำเพื่อมิให้เบื่อและเอาแต่คิดถึงเขาคนนั้น เหมือนว่าเผลอนึกเป็นไม่ได้ใจนางก็กลับล่องลอยไปหาเขาเสียแล้ว

“เช่นนั้นดีเลยเจ้าค่ะคุณหนู แต่เอ๊ะนี่เหตุใดรถม้ายังไม่หยุดนี่ก็เกือบออกนอกเมืองแล้วนะเจ้าคะ” เยว่ถานพูดก่อนจะขมวดคิ้ว

“นี่คนขับรถม้ายังไม่ถึงอีกรึนี่ก็ออกนอกเมืองแล้วนะ” เยว่ถานตะโกนถามเพื่อคลายสงสัย

“อีกหน่อยก็ถึงแล้วแหละขอรับ”

เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมาเช่นนั้นซูเหยาก็หลับตาลงอย่างระงับอารมณ์ ซูฉีนางจะเล่นงานกันให้ได้เลยสินะ หึ! แล้วคิดรึว่าข้าจะยอมอยู่เฉย ๆ ให้เจ้ากลั่นแกล้งได้ตามใจหนะ ข้าอยากรู้นักว่าญาตินางผู้นี้หากจ่ายเงินมากเสียหน่อยยังจะเป็นญาติของนางอยู่รึไม่ หึ ๆ

รถม้าวิ่งต่อมาอีกไม่นานถึงสองเค่อก็หยุดลงหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ดูแล้วไม่เล็กและก็ไม่ใหญ่มากแต่ก็นับว่าเริ่มทรุดโทรมตามการเวลา ซูเหยามองดูแล้วก็แจ้งแก่ใจในทันทีว่านี่คงมิใช่หรอกญาติของซูฉี ญาติฝั่งตระกูลซือเทียนของนางนั่นหรือจะเป็นเยี่ยงนี้

“มาแล้ว ๆ มา ๆ เข้ามาก่อน ๆ” ซูเหยายังมิทันได้ลงจากรถเพียงมองจากหน้าต่างก็เห็นสตรีวัยกลางคนวิ่งตรงเข้ามาสีหน้าท่าทางมีแววเจ้าเล่ห์อยู่หลายส่วน

“เจ้าใช่ตระกูลจางรึไม่” ซูเหยาถามเพื่อความแน่ใจอีกครา

“ย่อมใช่เจ้าค่ะ ข้านี่แหละ แฮะ ๆ” จางซื่อเหม่ยรีบตอบ ท่าทางมองแล้วคุณหนูนี่น่าจะมีเงินอยู่มิใช่น้อย เช่นนั้นนางควรเอาใจเสียหน่อยไว้รอให้เงินมันหมดแล้วค่อยทารุณก็ยังไม่สาย หึ ๆ

“เช่นนั้นเจ้าตอบข้ามาซูฉีนางให้เงินเจ้าเท่าไหร่ดูท่าแล้วเจ้าคงมิใช่ญาติตามที่นางอ้างได้หรอกนะ” ซูเหยากอดอกเดินวนรอบสตรีที่เป็นเจ้าบ้านด้วยสายตาจับผิด

“จะจ้างอะไรไม่มี ๆ” จางซื่อเหม่ยรีบปฏิเสธอย่างร้อนรน

‘นังคุณหนูนี่ดูท่าแล้วคงฉลาดอยู่มิน้อย ไม่ได้การล่ะจะให้จับได้ไม่ได้ยังมิทันได้เงินเลย’

“บอกมาว่าซูฉีนางสั่งให้เจ้าทำอะไรข้าบ้าง หากบอกเงินนี่จะเป็นของเจ้า ว่ายังไงจะบอกรึไม่บอก” ซูเหยาเริ่มเค้นถามทั้งยังเอาเงินมาหลอกล่อนาง และเมื่อเห็นว่านางยังคงนิ่งเงียบคล้ายกับว่ากำลังใช้ความคิดอย่างหนักจึงได้แกล้งเอ่ยคล้ายไม่แยแส

“ไม่เป็นไรไม่บอกก็ไม่บอก ยังไงข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นี่อยู่แล้ว ไปล่ะ”

“เฮ้ย ๆ บอกแล้ว ๆ หากข้าบอกเงินนั่นให้ข้าจริงรึไม่” จางซื่อเหม่ยที่รักเงินยิ่งกว่าอะไรกลัวว่าจะชวดเงินก้อนใหญ่ก็รีบละล่ำละลักกลัวไม่ทันการ

“ใช่!” ซูเหยาที่เห็นว่านางเดาถูกก็ยิ้มออกมา หึ! ซูฉีคิดจะกลั่นแกล้งข้าได้เช่นนั้นรึ ฝันไปเถอะ!

“คือนางสั่งให้ข้าใช้งานเจ้าให้หนัก” จางซื่อเหม่ยเอ่ยโดยที่ก้มมองพื้นมิกล้าสบตาสตรีตรงหน้าเสียเท่าไหร่ ในใจนึกขอโทษซูฉีถึงแม้จะรับเงินมาแล้วแต่ว่ารับอีกก้อนก็มิเสียหายมิใช่รึ

“อืม เช่นนั้นอ่ะ เงินนี่ข้าจ้างเจ้าต่อก็แล้วกัน ให้เจ้าคอยรายงานตามที่นางสั่งให้เจ้าทำ ส่วนข้าจะไปพักในเมือง แค่ทำตามที่ข้าบอกเจ้าทำได้รึไม่รึว่าหากเจ้าไม่ทำข้าก็จะไปร้องทางการว่าถูกเจ้าหลอกลวงต้มตุ๋น”

“เฮ้ย ๆ อย่า ๆ ได้ ๆ ได้สิ ๆ” จางซื่อเหม่ยรีบวิ่งไปคว้าจับซูหยางไว้โดยเร็วเมื่อเห็นว่านางทำทีจะก้าวขึ้นรถม้า

“เช่นนั้นก็...อ่ะนี่ของเจ้า” ซูเหยาให้เยว่ถานนำถุงเงินไปมอบให้จางซื่อเหม่ย จากนั้นสองนายบ่าวก็ขึ้นรถม้ากลับเข้าเมืองไปอีกครา

เมืองซานเฉิงแห่งนี้เนื่องจากว่าเป็นเมืองไม่ใหญ่มากการหาโรงเตี๊ยมนั้นจึงหาได้ง่าย ซูเหยาเลือกโรงเตี๊ยมหลังใหญ่หลังหนึ่งซึ่งนางนั้นเหมาทั้งชั้นเพราะเห็นว่าราคาไม่แพงมากเมื่อเทียบกับที่เมืองหลวงอย่างเฉิงหยาง ตั้งใจว่าวันพรุ่งถึงจะเริ่มออกสำรวจเมืองและหาทำเลดี ๆ ซักที่เพื่อเปิดร้านเครื่องหอมของนางซักร้าน