เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 20 ทางเส้นขนาน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-18 11:25:58
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 21 ช่วงชีวิต
ณ ภูเขาเฟิ่งซาน“คุณหนูเหตุใดเราต้องมาเก็บมู่ตานฮวานี่เองละเจ้าคะ ทั้งที่วางขายในตลาดก็ออกมากแถมราคายังถูกกว่าเฉิงหยางกว่าครึ่ง” เยว่ถานเดินเก็บมู่ตานฮวาไปพลางบ่นไปพลาง จนซูเหยาเห็นก็ได้แต่แย้มยิ้มส่ายศีรษะไปมาช้า ๆ ก่อนจะสูดเอาความหอมของมู่ตานฮวาเข้าเสียเต็มปอดป่าซานเฉิงนี่อุดมสมบูรณ์ดีจริง ๆ ซูเหยากวาดตามองไปทั่วป่าที่มีต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นแซมสลับกับต้นมู่ตานฮวาที่แข่งกันเบ่งบานสีแดงบ้าง ขาวบ้าง ชมพูบ้าง ช่างเป็นภาพที่งดงามราวอยู่ท่ามกลางสวรรค์ ดวงหน้างดงามแย้มยิ้มอย่างนึกชอบใจ‘อันที่จริงข้าตัดสินใจเช่นนี้ก็นับว่าดีมาก ไม่ต้องทนเห็นหน้าสองแม่ลูกจอมเลียนแบบนั่นแถมยังได้ทำในสิ่งที่ข้าชอบ หึ! ก็นับว่าต้องขอบคุณคนผู้นั้นที่ทำให้ข้าแจ่มแจ้ง ที่ผ่านมาช่างเสียเวลาและโง่เง่าสิ้นดี หึ!’ ซูเหยาเองก็ไม่รู้ตัวเช่นกันว่าตนเองนึกชมดอกไม้งามอยู่ดี ๆ จู่ ๆ ใยถึงเชื่อมโยงถึงบุรุษไร้ใจผู้นั้นได้ ก่อนจะได้เสียงของเยว่ถานร้องเรียกให้ตื่นจากภวังค์“คุณหนู! ท่านว่าแต่ข้าท่านดูท่านเถอะ มู่ตานฮวาในมือท่านกำมันช้ำหมดแล้วเจ้าค่ะ”“ห๊ะ เอ่อคือข้าใจลอยไป เอาเถอะ ๆ เจ้ารีบเก็บให้พอเสร็จแล้วจะได้ไปฝั่งโน่นต่อเมื
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 22 เมื่อคราหวนคืน
เป็นอีกคราในรอบปีที่จวนเสนาบดีหลินกลับมามีชีวิตชีวาคึกครื้นอีกคราเมื่อคุณหนูใหญ่หลินซูเหยาหวนคืนกลับเฉิงหยางครานี้นั้นสร้างความปิติความยินดีให้กับเหล่าฮูหยินและเสนาบดีเจียงผู้พ่อเป็นอย่างมากเสนาบดีหลินเจียงนั้นถึงขนาดจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้แก่นางเลยทีเดียว ซึ่งการที่ผู้เป็นพ่อของนางแสดงการใส่ใจถึงเพียงนี้แน่นอนว่ามันสร้างความริษยาให้เกิดในใจสองแม่ลูกซูฉีและคุณหนูรองของบ้านอยู่มิน้อย“ท่านแม่มันกลับมาแล้ว ดูสิเจ้าคะ ซ้ำท่านพ่อยังจัดงานเลี้ยงต้อนรับเสียด้วย ท่านแม่” ชิงเยว่เขย่าแขนผู้เป็นมารดาไปมาอย่างเอาแต่ใจ ใบหน้างอง้ำไม่สบอารมณ์ และช่างน่าชังนักไหนท่านแม่บอกนางว่าส่งนางไปอยู่ชนบท ชนบทเช่นไรนางถึงได้งดงามเสียขนาดนี้ เหตุใดนางถึงชอบทำตัวโดดเด่นกว่านางเสียร่ำไป“เจ้าอย่าห่วงไปเลย งานเลี้ยงคืนนี้แม่จะกำจัดนางออกจากจวนอย่างถาวรเอง หึ ๆ” ซูฉีคลี่ยิ้มให้กับแผนการล่วงหน้าที่กำลังจะมาถึงและดูเหมือนว่าผู้เป็นสามีนั้นก็เห็นดีเห็นงามกับนางไปด้วย ก่อนจะมีสีหน้าไม่พอใจที่เห็นผู้เป็นสามีและแม่สามัญนั้นออกไปยืนรอต้อนรับลูกสาวนอกไส้นางถึงหน้าประตูใหญ่“ซูเหยา ซูเหยาของย่าเจ้ามาแล้ว ๆ” ทันทีที่รถม้าห
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 23 เมื่อคราหวนคืน
เป็นเวลาหลายเดือนมาแล้วที่ซูเหยาย้ายกลับสู่เมืองหลวงเป็นการถาวร และเมื่อวานกลับถูกสั่งให้เตรียมตัวเข้าเฝ้าพระชายาในวังหลวง เหตุการณ์ที่เรียกบุตรสาวเหล่าขุนนางชั้นสูงและตระกูลร่ำรวยในเทียนจื่อที่ยังไม่ออกเรือนแต่ละตระกูลเข้าเฝ้าเช่นนี้ก็คงพอดูเจตนาพระชายาออกได้ไม่อยากนัก“ท่านพ่อข้าจำเป็นต้องเข้าเฝ้าด้วยเช่นนั้นหรือ ในเมื่อข้ามีคู่หมายแล้ว” ซูเหยาถามแย้ง“อืม ในเทียบเชิญมีชื่อเจ้าด้วย”“เหตุใดนางต้องเข้าด้วยละเจ้าคะ ดูนางสิถึงท่านพ่อจะกุข่าวว่านางไม่บริสุทธิ์นั่นเป็นเพียงข่าวลือ แล้วนี่อีก หึ! แต้มพรหมจรรย์หลอก ๆ นี่อีก” ชิงเยว่ตั้งใจเอ่ยออกไปครานี้ไม่ได้ระวังจึงได้เผยนิสัยอีกด้านให้ผู้เป็นพ่อเห็น จนผู้เป็นมารดาต้องเอ่ยปรามเมื่อเห็นสีหน้าสามีที่เริ่มมีท่าทีไม่พอใจ“ไปเถอะ เจ้าก็รู้ว่าเช่นไรองค์ชายรองก็ทรงมีใจให้น้องเจ้า ถือว่าไปเป็นเพื่อนนางก็แล้วกัน” หลินเจียงพูดโดยมิรู้เลยว่านางนั้นมีความสัมพันธ์เช่นไรกับ หยางจวิ้นอ๋อง‘แต่ข้าไม่อยากไป’ ถ้อยคำปฏิเสธเพียงได้แต่คิดในใจ ก่อนจะพยักหน้าตอบรับน้อย ๆเพราะเหตุนี้ในตอนนี้นางถึงได้มาอยู่ในตำหนักพระชายาที่รู้เมื่อครู่ว่าที่จัดงานรื่นเริงนี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 24 แขกผู้มาเยือน
ยามเช้าอากาศแจ่มใสแต่ซูเหยากลับพบว่าวันนี้บรรยากาศในจวนกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อที่จวนมีแขกสูงศักดิ์มาเยี่ยมเยือนตั้งแต่เช้าตรู่ และแขกผู้นั้นก็คือเขาหยางจวิ้นอ๋องทั้งที่พึ่งพบกับน้องสาวนางไปเมื่อวาน วันนี้ก็เสด็จมาเยือนแต่เช้านี่คงโปรดมากเสียกระมัง“คุณหนูไม่ออกไปรึเจ้าคะ”“ออกสิ มีนัดกับตวนมู่พอดี” ซูเหยาใช้ประตูเล็กข้างจวนเป็นเส้นทางที่ใช้ออกไปพบคู่หมั้นของตน และเมื่อไปถึงจวนตระกูลโหวก็นึกอยากกลับจวนในทันทีเมื่อพบว่าแท้จริงแล้วนั้น โหวต่วนมู่คล้ายต้องการนัดนางมาเพื่อแสดงบารมีของเขาเพียงเท่านั้นเนื่องจากนายใหญ่ของจวนและบรรดาฮูหยินเดินทางไปพักผ่อนต่างเมืองยังกลับมามิถึง เวลานี้ทั้งจวนตระกูลโหวนั้นจึงมีเพียงคุณชายของบ้านและเหล่าคนรับใช้พร้อมกับเพื่อนของเขาทั้งชายและหญิงเกือบสิบคนที่นั่งดื่มกินอย่างสำราญที่เรือนรับรองแขกแม้ซูเหยาได้ยินกิตติศัพท์ของคู่หมั้นตนมาบ้างว่าเป็นบุรุษชอบความสำราญ งานการมิได้ใส่ใจเท่าไหร่อีกทั้งมิได้มีใจใฝ่ก้าวหน้าเหตุนี้จึงมิยอมเข้าร่วมสอบขุนนาง แม้เคยเข้าร่วมก็สอบมิผ่านอีกทั้งมิอาจติดสินบนใด ๆ ได้เพราะ ฝ่าบาทนั้นคุมสอบเข้มงวดกว่าทุกปี เช่นนั้นเขาจึง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 25 สุราวสันต์นำมา พานพบ
ซูเหยาเมื่อเดินมาได้สักพักใหญ่ก็รู้สึกราวกับมีคนผู้หนึ่งกำลังเดินตามนางโดยมิอาจรู้ได้ว่าหวังผลอันใด นางจึงเลือกชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นก้าวสั้นบ้าง ยาวบ้าง ก้าวเร็วบ้างสลับกันไป ครั้นพอหันกลับไปมองกวาดตาสำรวจไปทั่วบริเวณก็กลับไม่พบผู้ใดผิดสังเกต เมื่อเป็นเช่นนั้นคิ้วเรียวจึงได้แต่ขมวดมุ่นและยังไม่ทันได้คิดสิ่งใดไปมากกว่านั้น จู่ ๆ ฝนฟ้าที่ไม่มีเคล้ามาก่อนก็เทลงมาจนมืดฟ้ามัวดิน สายตาหวานซึ้งตระหนกตื่นครั้นมองซ้ายแลขวาเห็นว่าหอสุราวสันต์ใกล้ที่สุดจึงได้วิ่งเข้าไปหลบยังด้านใน“คุณหนู ๆ เชิญ ๆ ฝนฟ้าก็ตกลงมาซะได้ไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาเสียเลย” เสียงเถ้าแก่เอ่ยตอนรับทั้งจูงมือนางให้เดินตามเข้าร้านอย่างเชื้อเชิญ“เออคือเถ้าแก่คือข้าไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาหลบฝนเยอะขนาดนี้ เช่นนั้นข้าขอหลบอยู่ด้านหน้าเพียงครู่ เมื่อหยุดตกแล้วจะรีบไป” ซูเหยาค่อย ๆ ดึงมือกลับพร้อมทั้งสอดส่ายสายตากวาดมองทั้งร้าน แต่ในใจก็นึกเสียดายอยู่มิน้อยนางกะว่าบรรยากาศเช่นนี้หากได้ร่ำสุราซักจอกสองจอกของหอสุราขึ้นชื่อแห่งนี้ก็คงจะดีมิน้อย“หากไม่รังเกียจกัน เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอเชิญคุณหนูเป็นเกียรตินั่งด้วยกันเสียหน่อย”น้ำเสียง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 25 สุราวสันต์นำมา พานพบ
ซูเหยาเมื่อเดินมาได้สักพักใหญ่ก็รู้สึกราวกับมีคนผู้หนึ่งกำลังเดินตามนางโดยมิอาจรู้ได้ว่าหวังผลอันใด นางจึงเลือกชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นก้าวสั้นบ้าง ยาวบ้าง ก้าวเร็วบ้างสลับกันไป ครั้นพอหันกลับไปมองกวาดตาสำรวจไปทั่วบริเวณก็กลับไม่พบผู้ใดผิดสังเกต เมื่อเป็นเช่นนั้นคิ้วเรียวจึงได้แต่ขมวดมุ่นและยังไม่ทันได้คิดสิ่งใดไปมากกว่านั้น จู่ ๆ ฝนฟ้าที่ไม่มีเคล้ามาก่อนก็เทลงมาจนมืดฟ้ามัวดิน สายตาหวานซึ้งตระหนกตื่นครั้นมองซ้ายแลขวาเห็นว่าหอสุราวสันต์ใกล้ที่สุดจึงได้วิ่งเข้าไปหลบยังด้านใน“คุณหนู ๆ เชิญ ๆ ฝนฟ้าก็ตกลงมาซะได้ไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาเสียเลย” เสียงเถ้าแก่เอ่ยตอนรับทั้งจูงมือนางให้เดินตามเข้าร้านอย่างเชื้อเชิญ“เออคือเถ้าแก่คือข้าไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาหลบฝนเยอะขนาดนี้ เช่นนั้นข้าขอหลบอยู่ด้านหน้าเพียงครู่ เมื่อหยุดตกแล้วจะรีบไป” ซูเหยาค่อย ๆ ดึงมือกลับพร้อมทั้งสอดส่ายสายตากวาดมองทั้งร้าน แต่ในใจก็นึกเสียดายอยู่มิน้อยนางกะว่าบรรยากาศเช่นนี้หากได้ร่ำสุราซักจอกสองจอกของหอสุราขึ้นชื่อแห่งนี้ก็คงจะดีมิน้อย“หากไม่รังเกียจกัน เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอเชิญคุณหนูเป็นเกียรตินั่งด้วยกันเสียหน่อย”น้ำเสียง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-20ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 26 แผนอันแยบยล
ครั้นเมื่อรถม้าจอดเทียบประตูจวนตระกูลหลิน ซูเหยาเมื่อก้าวพ้นประตูก็มีสองแม่ลูกมายืนรอหาเรื่องนางเสียแล้ว ซึ่งนั่นไม่ได้ผิดกับที่ซูเหยาคิดไว้เท่าไหร่นัก ยังดีที่จ้าวหยางไม่ดื้อรั้นเอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อน ดีที่จ้าวหยางลงรถม้าไปก่อนจะถึงจวนตระกูลนางไม่เช่นนั้นแล้วซูเหยาเองก็ไม่อยากคิดว่าจะมีเรื่องใดขึ้นให้ปวดหัวอีกบ้าง“ไงเล่าคุณหนูใหญ่ นี่ข้าพาน้องเจ้ามายืนรอต้อนรับเลยนะไม่ทักทายกันหน่อยหรือ ข้าหนะก็อุตส่าห์ใจดีมารอต้อนรับกลับบ้าน นี่เห็นว่าใกล้แต่งออกไปพ้น ๆ จวนหรอกนะถึงได้ใจดีมารอรับหนะ ฮ่า ๆ”“ท่านแม่อย่าพูดเช่นนั้นสิเจ้าคะ ดูพี่ใหญ่สินางยิ้มเสียจนจะถึงหูอยู่แล้ว”“เหอะ!” ซูเหยารู้สึกเบื่อหน่ายมิอยากโต้ตอบจึงได้แต่ถอนหายใจใส่และกรอกตาไปมาอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง ท่าทางนั้นของนางทำให้สองแม่ลูกได้แต่กระทืบเท้าสั่นเป็นเจ้าเข้าเมื่อมิอาจยั่วยุนางได้สำเร็จ“หยิ่งผยองไปเถอะ! เหอะไปเถอะชิงเยว่ไปเตรียมแต่งตัวให้งามเตรียมรอรับของหมั้นพี่...สาวเจ้า ฮ่า ๆ” สองสตรีแม่ลูกเดินจับจูงกันเข้าเรือนหลักด้วยใบหน้าแย้มยิ้มเผยความสุขในใจอย่างมิอาจปิดไว้ได้มิด นั่นยิ่งทำให้ซูเหยาที่เดินพ้นออกมา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-20ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 27 รักเมื่อคราตัดใจ
จ้าวหยางควบม้าไม่นานก็มาถึงด้านหลังจวนหลังใหญ่ตระกูลหลิน ร่างสูงเร้นกายอาศัยวิชาตัวเบากระโดดเข้าหน้าต่างเรือนเยว่หลันอย่างชำนาญและคุ้นเคยจ้าวหยางเดินเซน้อย ๆ มองร่างบอบบางที่นอนหันหลังให้เขาด้วยแววตาสื่อความหมาย เหตุใดยามเมามายความคิดถึงกลับยิ่งเท่าทวี เมื่ออยู่ใกล้เพียงเอื้อมเป็นจ้าวหยางที่ไม่อาจห้ามใจได้เขาขึ้นเตียงสอดกายหนาภายใต้ผืนผ้าห่มเดียวกับนางมือหนาสอดเข้าเกี่ยวกอดเอวคอดเข้าหาอกแกร่ง กดจมูกสูดดมกลิ่นประจำตัวนางที่หอมกรุ่นจรุงใจให้นึกถึงเข้าเสียเต็มปอดดวงตาคมปิดนิ่งในใจรู้สึกสงบ‘คิดถึง’ จู่ ๆ ก็เกิดคำที่ไม่เคยคิดขึ้นในหัว ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปาก ซูเหยาเมื่อนางเริ่มรู้ตัวอีกทั้งเตรียมกรีดร้อง“อื้อ อ่อย อ่วยอ้วยยย อื้อ” ซูเหยาที่ยังไม่รู้ว่าคือผู้ใดที่กำลังค่อมทับนางอยู่ก็สะดุ้งตกใจสุดขีด ร่างบางดีดดิ้นทั้งตบตีร่างหน้าอย่างหวาดกลัวหวังให้ชายผู้นี้ปล่อย แต่เมื่อได้กลิ่นหอมเฉพาะตัวเขา ทั้งน้ำเสียงทุ้มลึกก็รู้ได้ทันทีว่าคือผู้ใด นางถึงสงบลงก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นแล้วเกิดความสงสัยเข้าแทน อีกทั้งกลิ่นสุรานั่นอีกเล่า‘นี่ท่านอ๋องเมามายมาเช่นนั้นหรือ’“ชู่ว ข้าเองเงียบเถอะขอข้ากอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-20
บทล่าสุด
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 44 ครรลอง ของสองเรา
หลังจากดูถูกหยางจวิ้นอ๋องครานั้นซูเหยาก็ไม่คิดจะทำอีกเลย เขาพละกำลังล้นเหลือราวม้าศึกมิรู้จักเหน็ดเหนื่อยจนซูเหยาประจักษ์แจ้งแก่ใจนัก หลังจากวันนั้นนางก็ร่างกายอ่อนแรงนี่ก็เข้าเดือนที่สองแล้วกระมังที่นางมักเวียนศีรษะอยู่บ่อย ๆ อีกทั้งยังต้องเทียวไปมาระหว่างจวนตระกูลหลินกับตำหนักป่าไผ่ทำให้หลายวันมานี้นางถึงกับทนไม่ไหวเวียนศีรษะจนสำรอกออกมาเสียกลางทาง ทั้งร่างกายมิมีแรงไหนจะทั้งรู้สึกง่วงนอนอยู่ตลอดเวลาอีกเล่าแต่อาการเหล่านี้นั้นช่างน่าประหลาดยิ่งซูเหยาค้นพบว่าอาการนางจะทุเลาลงถึงขั้นหายไปเมื่อได้สูดดมกลิ่นกายของหยางจวิ้นอ๋อง ซึ่งน่าประหลาดนักทำให้หลัง ๆ มานี้จากที่เขาติดนางกลายเป็นนางที่ติดเขาแทนไปเสียแล้ว“ท่านอ๋อง”“ซูเหยาลุกขึ้นก่อนเถิดท่านหมอมาแล้ว” ซูเหยาฝืนอาการเวียนศีรษะหน้ามืดนางพยายามมองดูจ้าวหยางแต่กลับพบว่าบัดนี้มิได้มีเพียงหมอหลวง กลับมีญาติฝั่งนางมาครบอีกแม้กระทั่งพระชายาและท่านปู่ของเขาก็ยังมาด้วย นางเห็นเช่นนั้นก็พยายามลุกขึ้นเพื่อถวายความเคารพ แต่ก็ถูกผู้ใหญ่ทัดทานเอาไว้เสียก่อนเมื่อเห็นใบหน้านางซีดเผือดมิสู้ดีนัก“ซูเหยาเจ้าไม่ต้องลุก ๆ นอนลง ๆ เดี๋ยวให้หมอหลวงตรวจให
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 43 คลี่คลาย
[จวนตระกูลหลิน]ซูเหยาบัดนี้รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากเมื่อบิดาเอาแต่จ้องตนแต่มิยอมพูดจา นางจึงได้แต่ก้มหน้าแล้วจับชายอาภรณ์พลิกไปพลิกมาแทนเมื่อเริ่มรู้ถึงสถานการณ์กดดัน และเป็นนางที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องยอมเอ่ยปากกับผู้เป็นบิดาก่อน ส่วนท่านย่านั้นมิได้ถูกเชิญออกมากลัวว่าได้ยินเรื่องราวของนางแล้วเดี๋ยวเป็นการซ้ำเติมอาการเข้าไปใหญ่“ท่านพ่อ...”“เจ้ารู้ความผิดตัวเองรึไม่!” หลินเจียงเอ่ยด้วยใบหน้าเข้มน้ำเสียงราบเรียบจนซูเหยานึกขยาดเสียวสันหลังวาบดวงตาเริ่มแดงก่ำเจือด้วยหยาดน้ำวาววับ“ทะท่านพ่อลูกผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ขะข้าทำให้ท่านต้องเสื่อมเสีย ละลูก”“นางมิผิด หากจะผิดล้วนเป็นข้าที่ผิด” จ้าวหยางที่นึกเป็นห่วงนางหลังพูดคุยกับมารดาเสร็จก็รีบควบม้าวิ่งทะยานตรงมาหานางที่จวนในทันที“ทะท่านอ๋อง” เสนาบดีเจียงลุกขึ้นทำความเคารพตามปกติแต่บรรยากาศโดยรอบนั้นกลับเต็มไปด้วยเมฆหมอกอึมครึม“ท่านหลินเป็นข้าทั้งนั้นที่ผิดเจ้าอย่าได้โทษนาง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนถูกล่อลวงจากข้าทั้งนั้น”“ไม่ใช่นะเจ้าคะท่านพ่อ มิใช่เช่นนั้นเป็นข้าเองที่ชอบท่านอ๋องมาก” ซูเหยาที่นึกกลัวผู้เป็นพ่อที่มีท่าทางเอาจริงเอาจังอย่างที่ไม
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 42 โฉมหน้าที่แท้จริิง
การที่องค์ชายรองประคองมารดาเดินมาชมบุปผาในอีกด้านนั้นก็พอดีกับเหล่าขุนนางที่ว่าราชการจบ ไท่จื่อเฟยจึงได้ถือโอกาสเชิญพวกเขามาดื่มชา ชมบุปผางามเพื่อผ่อนคลายจากงานราชกิจ โดยทุกอย่างนั้นล้วนถูกจ้าวหยางและมารดาจัดแจงความเป็นไปไว้เสียหมดสิ้น“ท่านแม่ ๆ ท่านแม่ว่าป่านนี้พี่สาวของข้านางจะเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ หึ!”.”ก็คงนอนตายอยู่ใต้หน้าผาลึกแล้วกระมัง ฮ่า ๆ ช่างเถอะคนมันไม่มีวาสนาก็เหมือนแม่นางนั้นแหละ ชะตาอาภัพผู้ใดจะคิดกันเล่านังเด็กซูเหยานั้นออกจะเก่งกาจจะมาตายง่ายดายถึงเพียงนี้ หึ ๆ”“แต่ท่านแม่หากท่านพ่อรู้เล่าเจ้าคะ ท่านพ่อต้องถามหานางแน่ ๆ” ชิงเยว่เมื่อนึกถึงผู้เป็นพ่อขึ้นมาก็กลับเกิดหวาดกลัวขึ้นในใจ“พ่อเจ้าหนะรึโง่สิ้นดีหนะสิ ขนาดฮูหยินใหญ่นางตายเพียงข้าโกหกเพียงนิด บีบน้ำตาเสียหน่อยเขาก็คิดเสียแล้วว่าการตายของนางเป็นอุบัติเหตุ” ซูฉีที่นางมั่นใจเพียงนี้นั้นก็เพราะตระกูลนางกว้างขวางซ้ำร่ำรวยทำสิ่งใดจึงมิต้องได้เปลืองแรงมากนัก สองแม่ลูกพูดคุยกันเพลิดเพลินโดยหารู้ไม่ว่าบัดนี้คนที่อยู่นอกห้องนั้นได้ยินถ้อยคำพวกนางเสียหมดสิ้น“ซูฉี! หลินชิงเยว่! ” เสนาบดีหลินเดินออกมาอย่างเลื่อนลอยแต่ใ
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 41 กระชากหน้ากาก
“ท่านแม่ ๆ มีเทียบเชิญเข้าเฝ้าพระชายาเช่นนั้นรึเจ้าคะ” ชิงเยว่รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาผู้เป็นมารดาที่เรือน หลายวันมานี้นางมิต้องสำรวมสิ่งใด ท่านย่าป่วย ท่านพ่ออยู่ว่าช่วยราชกิจฝ่าบาทในวัง อีกทั้งนังพี่สาวตัวดีหายสาบสูญ ดูเถิดคนในเรือนนางยังคิดว่านายหญิงพวกมันอยู่ที่ตำหนักป่าไผ่ หึ! เป็นซากศพเฝ้าหน้าผาลึกต่างหากเล่า ช่วยมิได้ใครใช้ให้เจ้ากล้ามาแย่งชิงความชอบขององค์ชายรองกับข้า“ใช่ ๆ เจ้าหนะหัดสำรวมเสียบ้าง ไม่เช่นนั้นเกิดผู้ใดทะเล่อทะล่าเข้ามาเห็นเข้าแล้วเอาไปพูดต่อละก็ไม่ดีแน่” ซูฉียิ้มปริ่มนึกปลาบปลื้มในใจที่เทียบเชิญเขียนชื่อชิงเยว่กับนางเพียงสองคน ไม่มีชื่อนังเด็กซูเหยา ใช่สิ! จะมีได้เช่นไรในเมื่อนางส่งมันไปหาแม่มันด้วยมือตนเอง หึ!“แม่นมอวิ๋นเร็วเข้าไปเตรียมรถม้าให้เร็ว ข้าจะพาลูกข้าไปซื้อหาอาภรณ์ใหม่เสียหน่อยเข้าวังครานี้จะน้อยหน้าสตรีอื่นได้เช่นไร”“เจ้าค่ะฮูหยิน”“ท่านแม่ดีที่สุด วันพรุ่งลูกต้องโดดเด่นกว่าใครในงานชมบุปผาให้ได้” ชิงเยว่ยิ้มอีกทั้งกอดแขนมารดาอย่างออดอ้อน[ตำหนักเทียนจื่อ]“ท่านอ๋องพระองค์อยู่นิ่ง ๆ เถิดเลิกกลั่นแกล้งข้าเพียงครู่ ข้าขอดูเหล่าบรรดาคุณหนูพวกนั้น
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 40 พยานรัก
“แค่ก ๆ” เสียงไอแห้ง ๆ ติดกันเรียกความสนใจให้จ้าวหยางที่อ่านฎีกาต้องรีบวางมือและเข้ามาโอบประชิดร่างบางเข้าแนบอก พร้อมฝ่ามือใหญ่ที่ลูบตามตัวนางไปมาอย่างต้องการปลอบประโลม“ซูเหยาเป็นเช่นไร ยังเจ็บส่วนใดอยู่รึไม่ ข้าขอโทษ ๆ ข้าไม่น่าเอาแต่ใจนัดเจ้าออกมาวันนี้เลยจริง ๆ ข้าขอโทษ หากว่าข้าไปช่วยไว้ไม่ทันป่านนี้ ๆ เกรงว่าข้าคงจะเสียเจ้าไปแล้ว” จ้าวหยางพูดทั้งหมดความที่มีอยู่ในใจเสียหมดสิ้นจนทำให้ซูเหยาที่ถูกกดศีรษะให้แนบชิดฝังแน่นกับอกแกร่งต้องลอบยิ้มกับแผ่นอกกว้างทั้งน้ำตา พร้อมกับมือบางที่ค่อย ๆ ยกขึ้นทำทีคล้ายจะกอดตอบ นางชั่งใจอยู่เพียงครู่ก่อนจะตัดสินใจโอบกอดร่างหนาไว้เฉกเช่นกัน“ซูเหยา” จ้าวหยางที่รับรู้ว่านางกอดตอบตนมาเช่นนั้นก็เผยยิ้มดีใจ ทั้งสองตกอยู่ในห้วงภวังค์ของกันและกันมีเพียงเสียงลมหายใจระหว่างกันให้ได้ยิน ซ้ำไร้การเอื้อยเอ่ยบทสนทนาใด ๆ ออกมาใช้เพียงใจและกายสื่อความรู้สึกถึงกันและกัน“องค์ชาย...อะเอ่อคือกระหม่อม คือกระหม่อมว่าควรออกไปดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ” เหยียนเฟิงที่บังเอิญเข้ามาถูกจังหวะก็รีบหันตัวกลับแทบจะในทันที ก่อนจะเอ่ยเสียงตะกุกตะกักจนจ้าวหยางเอ่ยออกคำสั่งให้รายงานได้จึงได้
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 39 ลอบทำร้าย
หลังจากวันนั้นซูเหยาก็รู้สึกหายใจโล่งนักที่หยางจวิ้นอ๋องมิได้มาตามตื้อก่อกวนนาง แต่นั้นเพียงกลางวันกลางคืนเล่าท่านอ๋องกลับทำตัวเป็นโจร บุปผาลอบเข้าออกเรือนนางราวเรือนตน ทั้งที่นางจ้างคนมาเฝ้าเรือนนางมากขึ้นแต่นั่นก็มิได้เป็นอุปสรรค ทั้งนางข่มขู่ก็แล้ว ต่อว่าก็แล้ว นางใช้สารพัดวิธีแต่ก็มิอาจขัดขวางเขาได้ และเหตุผลที่ให้แก่นางคือ ทำลูกและวันนี้เป็นอีกวันที่นางถูกเขาเชิญให้ไปตำหนักป่าไผ่เหตุผลแกมข่มขู่คือให้หมอหลวงตรวจชีพจรว่านางนั้นท้องแล้วรึไม่ และเป็นนางเองที่เริ่มคิดแล้วว่าสรุปเป็นผู้ใดกันแน่ที่อยากมีลูกเขานั้นดูจริงจังกว่านางมากนัก ซ้ำยังน่าไม่อายกลับกางตำรากามสูตรบ้าบอนั่นให้นางดูถึงท่วงท่าทำรักที่ว่าท่าใดได้บุตรชายท่าใดได้บุตรสาวอีกทั้งให้นางเลือก องค์ชายรองผู้นี้เดิมทีสุขุมเยือกเย็นมาบัดนี้นางกลับค้นพบอีกตัวตนหนึ่งของเขาเข้าเสียอย่างนั้น“คนหน้าไม่อายชิ!” ซูเหยาที่เดินทางมาเพียงลำพังโดยเข้าใจว่าขึ้นรถม้าที่นางขึ้นนั่งนั้นเป็นของตำหนักป่าไผ่ส่งมารับ จึงได้แต่บ่นต่อว่าหยางจวิ้นอ๋องกับลมกับฟ้าโดยหารู้ไม่ว่ารถม้าที่ตนนั่งมานั้นหาใช่ของตำหนักป่าไผ่ไม่“ท่านแม่จะได้ผลแน
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 38 เจ้าแผนการ
ซูเหยาหลับไปนานเท่าใดไม่อาจรู้ได้ แต่เวลานี้เหตุใดถึงได้เมื่อยขบเช่นนี้“โอ๊ย ซี้ด” ซูเหยานิ่วหน้าน้อย ๆ พร้อมกับค่อย ๆ ประคองตัวเองลุกขึ้น เมื่อสายตาเริ่มคุ้นชินกับความสว่างบรรยากาศที่แปลกไป ทำให้นางกวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นไม่นานก็ต้องตกใจตาเบิกกว้างว่าที่นี่คือที่ใด“นี่ข้า! มาอยู่ที่นี่ได้เช่นไรกัน”“ก็ข้าพามาหนะสิ ตื่นแล้วรึ” จ้าวหยางที่บัดนี้ได้ย้ายห้องทรงงานมาไว้ในห้องนอนเพื่อเฝ้ามองซูเหยาเป็นที่เรียบร้อย แต่แทนที่เขาจะสะสางราชกิจเขากลับนึกมีอารมณ์สุนทรีนั่งจับพู่กันนั่งวาดรูปนางซะอย่างนั้น‘ให้ตายเถอะ ข้าไม่สามารถละความสนใจจากเจ้าได้เลยจริง ๆ’“ท่ะ เอ่อพระองค์บอกว่าพาข้ามา เช่นนั้น...” ซูเหยาบัดนี้หน้าซีดเผือด ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงมองอาภรณ์บนตัวที่ถูกเปลี่ยนใหม่เป็นชุดสีขาวตัวบางเบาปักลวดลายวิจิตร แต่กะนั้นเพียงครู่ดวงตากลมโตก็วาววับกรุ่นโกรธซูเหยาบัดนี้ได้แต่เกิดคำถามขึ้นในใจ นางประคองตัวเองลุกขึ้น ช้า ๆ ก่อนจะมิลืมย่อตัวทำความเคารพด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะทำทีก้าวจากไปจ้าวหยางเองเห็นเช่นนั้นก็นึกแปลกใจ เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นของนางจึงรีบทิ้งพู่กันกระโจนเข้าไปขวางน
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 37 เงาใจ
ยามไฮ่ (22.00 น.)ร่างของสตรีเสื้อคลุมตัวใหญ่สีดำคลุมผ้าปิดบังใบหน้าควบม้าวิ่งพุ่งทะยานตรงไปยังด้านตะวันตกของเมืองโดยอาศัยแสงจากเงาต้นไม้ช่วยอำพรางเพื่อมิให้ตนนั้นเป็นที่โดดเด่นรึโจ่งแจ้งนัก และเหตุที่ซูเหยามินึกหวั่นเกรงและออกมาเพียงคนเดียวนั้นก็เพราะว่าเมืองเฉิงหยางมิเคยหลับใหลผู้คนพลุกพล่านอยู่ตลอดเวลาเพราะร้านรวงและภัตตาคาร หอสังคีต ทั้งหอนางโลมมีมากมายคึกคัก แต่ครั้นพอเข้าเขตฝั่งตะวันตกของเมืองกลับเริ่มสงบเงียบและผู้คนบางตาซูเหยาจูงม้าเข้าคอกที่ตรียมไว้ลูบคอเจ้าม้าสีขาวสองถึงสามคราก็ปลดเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกเปลี่ยนเป็นถือแล้วเดินตรงเข้าเรือนที่มีแสงสว่างน้อย ๆ พอส่องทาง นางยืนถอนหายใจมองเข้าในในเรือนเพียงครู่ในใจรู้สึกตื่นเต้นอีกทั้งหนักอึ้งอยู่มิน้อย ‘เอาเถอะข้าเองก็รักเด็กมากและหวังจะเลี้ยงเขาให้ดี ๆ หวังว่าคงมิได้เลวร้ายอะไร’ ซูเหยาก้าวเดินช้า ๆ จนแทบเป็นเอื่อยและมิได้เร่งรีบนักก่อนจะแลเห็นแสงสว่างจากโคมไฟที่จุดสว่างแต่พอมองให้เห็นเพียงทางเดิน‘คงมาแล้วสินะ’“นายท่าน” เสียงเข้มทุ่มนุ่มลึกเอ่ยทักทาย ร่างสูงใหญ่นั่งดื่มสุรารอผู้เป็นนายอย่างใจเย็น กลิ่นดอกโม่ลี่ผสมกับมู่ตานอบอวลไปท
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 36 บัณฑิตตกยาก
“คุณหนู ทะทั้งหมดนี่ของคุณหนูรึเจ้าคะ” เยว่ถานตาเบิกกว้างเมื่อเข้ามาหาคุณหนูของตนที่ด้านในห้องกลับเจอคุณหนูตนกำลังนั่งนับสมบัติที่มีด้วยใบหน้าจริงจัง“อืม” ซูเหยาที่กำลังนั่งคำนวณเงินและสมบัติที่ตนมีครบถ้วนแล้วก็แย้มยิ้มกว้าง ไม่น่าเชื่อว่าที่จริงแล้วข้าก็ร่ำรวยเช่นกันนะเนี่ย ร่างบอบบางลุกจากเตียงมายืนมองสมบัติของตนด้วยแววตาเปล่งประกายวาววับ“ทองคำ ไข่มุก เครื่องประดับ ตั๋วเงิน หยกเนื้อดี ล้วนเป็นของข้าทั้งหมด ฮ่า ๆ เจ้าดูสิเยว่ถานแต่ก่อนข้าไม่คิดสนใจ วันนี้นำออกมานับดูแล้วข้าก็คือเศรษฐีและคงร่ำรวยไม่ต่างจากท่านพ่อ ฮ่า ๆ”“ใช่ ๆ คุณหนูของบ่าวทั้งงามทั้งร่ำรวย ในเฉิงหยางท่านไม่เป็นรองผู้ใดแน่นอน” เยว่ถานเอ่ยชมไม่เกินจริง ถึงแม้ความร่ำรวยนี้จะเป็นของคุณหนูแต่ว่านางเองที่เป็นสาวใช้ก็พลอยรู้สึกร่ำรวยไปด้วย“เช่นนั้น...วันนี้ข้าจะไปซื้อเรือนเอาไว้ทำเรือนสตรี และเงินส่วนนี้ซื้อตัวบุรุษ!”“ห๊า!”“ชู่วว เจ้าเงียบ ๆ หน่อยสิ” ซูเหยารีบกระโจนมาปิดปากเยว่ถานแทบไม่ทัน นางเองไม่อยากปวดหัวหากสองแม่ลูกนั่นรู้เข้าต้องมาหาเรื่องนางเป็นแน่“คุณหนูท่านเลอะเลือนไปรึเจ้าคะ จะซื้อบุรุษไปใย” เยว่ถานรีบกร
