Share

ตอนที่ 24 แขกผู้มาเยือน

last update Last Updated: 2025-02-18 11:27:59

ยามเช้าอากาศแจ่มใสแต่ซูเหยากลับพบว่าวันนี้บรรยากาศในจวนกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อที่จวนมีแขกสูงศักดิ์มาเยี่ยมเยือนตั้งแต่เช้าตรู่ และแขกผู้นั้นก็คือเขาหยางจวิ้นอ๋องทั้งที่พึ่งพบกับน้องสาวนางไปเมื่อวาน วันนี้ก็เสด็จมาเยือนแต่เช้านี่คงโปรดมากเสียกระมัง

“คุณหนูไม่ออกไปรึเจ้าคะ”

“ออกสิ มีนัดกับตวนมู่พอดี” ซูเหยาใช้ประตูเล็กข้างจวนเป็นเส้นทางที่ใช้ออกไปพบคู่หมั้นของตน และเมื่อไปถึงจวนตระกูลโหวก็นึกอยากกลับจวนในทันทีเมื่อพบว่าแท้จริงแล้วนั้น โหวต่วนมู่คล้ายต้องการนัดนางมาเพื่อแสดงบารมีของเขาเพียงเท่านั้น

เนื่องจากนายใหญ่ของจวนและบรรดาฮูหยินเดินทางไปพักผ่อนต่างเมืองยังกลับมามิถึง เวลานี้ทั้งจวนตระกูลโหวนั้นจึงมีเพียงคุณชายของบ้านและเหล่าคนรับใช้พร้อมกับเพื่อนของเขาทั้งชายและหญิงเกือบสิบคนที่นั่งดื่มกินอย่างสำราญที่เรือนรับรองแขก

แม้ซูเหยาได้ยินกิตติศัพท์ของคู่หมั้นตนมาบ้างว่าเป็นบุรุษชอบความสำราญ งานการมิได้ใส่ใจเท่าไหร่อีกทั้งมิได้มีใจใฝ่ก้าวหน้าเหตุนี้จึงมิยอมเข้าร่วมสอบขุนนาง แม้เคยเข้าร่วมก็สอบมิผ่านอีกทั้งมิอาจติดสินบนใด ๆ ได้เพราะ ฝ่าบาทนั้นคุมสอบเข้มงวดกว่าทุกปี เช่นนั้นเขาจึง
Locked Chapter
Continue Reading on GoodNovel
Scan code to download App

Related chapters

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 25 สุราวสันต์นำมา พานพบ

    ซูเหยาเมื่อเดินมาได้สักพักใหญ่ก็รู้สึกราวกับมีคนผู้หนึ่งกำลังเดินตามนางโดยมิอาจรู้ได้ว่าหวังผลอันใด นางจึงเลือกชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นก้าวสั้นบ้าง ยาวบ้าง ก้าวเร็วบ้างสลับกันไป ครั้นพอหันกลับไปมองกวาดตาสำรวจไปทั่วบริเวณก็กลับไม่พบผู้ใดผิดสังเกต เมื่อเป็นเช่นนั้นคิ้วเรียวจึงได้แต่ขมวดมุ่นและยังไม่ทันได้คิดสิ่งใดไปมากกว่านั้น จู่ ๆ ฝนฟ้าที่ไม่มีเคล้ามาก่อนก็เทลงมาจนมืดฟ้ามัวดิน สายตาหวานซึ้งตระหนกตื่นครั้นมองซ้ายแลขวาเห็นว่าหอสุราวสันต์ใกล้ที่สุดจึงได้วิ่งเข้าไปหลบยังด้านใน“คุณหนู ๆ เชิญ ๆ ฝนฟ้าก็ตกลงมาซะได้ไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาเสียเลย” เสียงเถ้าแก่เอ่ยตอนรับทั้งจูงมือนางให้เดินตามเข้าร้านอย่างเชื้อเชิญ“เออคือเถ้าแก่คือข้าไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาหลบฝนเยอะขนาดนี้ เช่นนั้นข้าขอหลบอยู่ด้านหน้าเพียงครู่ เมื่อหยุดตกแล้วจะรีบไป” ซูเหยาค่อย ๆ ดึงมือกลับพร้อมทั้งสอดส่ายสายตากวาดมองทั้งร้าน แต่ในใจก็นึกเสียดายอยู่มิน้อยนางกะว่าบรรยากาศเช่นนี้หากได้ร่ำสุราซักจอกสองจอกของหอสุราขึ้นชื่อแห่งนี้ก็คงจะดีมิน้อย“หากไม่รังเกียจกัน เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอเชิญคุณหนูเป็นเกียรตินั่งด้วยกันเสียหน่อย”น้ำเสียง

    Last Updated : 2025-02-18
  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 25 สุราวสันต์นำมา พานพบ

    ซูเหยาเมื่อเดินมาได้สักพักใหญ่ก็รู้สึกราวกับมีคนผู้หนึ่งกำลังเดินตามนางโดยมิอาจรู้ได้ว่าหวังผลอันใด นางจึงเลือกชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นก้าวสั้นบ้าง ยาวบ้าง ก้าวเร็วบ้างสลับกันไป ครั้นพอหันกลับไปมองกวาดตาสำรวจไปทั่วบริเวณก็กลับไม่พบผู้ใดผิดสังเกต เมื่อเป็นเช่นนั้นคิ้วเรียวจึงได้แต่ขมวดมุ่นและยังไม่ทันได้คิดสิ่งใดไปมากกว่านั้น จู่ ๆ ฝนฟ้าที่ไม่มีเคล้ามาก่อนก็เทลงมาจนมืดฟ้ามัวดิน สายตาหวานซึ้งตระหนกตื่นครั้นมองซ้ายแลขวาเห็นว่าหอสุราวสันต์ใกล้ที่สุดจึงได้วิ่งเข้าไปหลบยังด้านใน“คุณหนู ๆ เชิญ ๆ ฝนฟ้าก็ตกลงมาซะได้ไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาเสียเลย” เสียงเถ้าแก่เอ่ยตอนรับทั้งจูงมือนางให้เดินตามเข้าร้านอย่างเชื้อเชิญ“เออคือเถ้าแก่คือข้าไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาหลบฝนเยอะขนาดนี้ เช่นนั้นข้าขอหลบอยู่ด้านหน้าเพียงครู่ เมื่อหยุดตกแล้วจะรีบไป” ซูเหยาค่อย ๆ ดึงมือกลับพร้อมทั้งสอดส่ายสายตากวาดมองทั้งร้าน แต่ในใจก็นึกเสียดายอยู่มิน้อยนางกะว่าบรรยากาศเช่นนี้หากได้ร่ำสุราซักจอกสองจอกของหอสุราขึ้นชื่อแห่งนี้ก็คงจะดีมิน้อย“หากไม่รังเกียจกัน เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอเชิญคุณหนูเป็นเกียรตินั่งด้วยกันเสียหน่อย”น้ำเสียง

    Last Updated : 2025-02-20
  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 26 แผนอันแยบยล

    ครั้นเมื่อรถม้าจอดเทียบประตูจวนตระกูลหลิน ซูเหยาเมื่อก้าวพ้นประตูก็มีสองแม่ลูกมายืนรอหาเรื่องนางเสียแล้ว ซึ่งนั่นไม่ได้ผิดกับที่ซูเหยาคิดไว้เท่าไหร่นัก ยังดีที่จ้าวหยางไม่ดื้อรั้นเอาแต่ใจเหมือนแต่ก่อน ดีที่จ้าวหยางลงรถม้าไปก่อนจะถึงจวนตระกูลนางไม่เช่นนั้นแล้วซูเหยาเองก็ไม่อยากคิดว่าจะมีเรื่องใดขึ้นให้ปวดหัวอีกบ้าง“ไงเล่าคุณหนูใหญ่ นี่ข้าพาน้องเจ้ามายืนรอต้อนรับเลยนะไม่ทักทายกันหน่อยหรือ ข้าหนะก็อุตส่าห์ใจดีมารอต้อนรับกลับบ้าน นี่เห็นว่าใกล้แต่งออกไปพ้น ๆ จวนหรอกนะถึงได้ใจดีมารอรับหนะ ฮ่า ๆ”“ท่านแม่อย่าพูดเช่นนั้นสิเจ้าคะ ดูพี่ใหญ่สินางยิ้มเสียจนจะถึงหูอยู่แล้ว”“เหอะ!” ซูเหยารู้สึกเบื่อหน่ายมิอยากโต้ตอบจึงได้แต่ถอนหายใจใส่และกรอกตาไปมาอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง ท่าทางนั้นของนางทำให้สองแม่ลูกได้แต่กระทืบเท้าสั่นเป็นเจ้าเข้าเมื่อมิอาจยั่วยุนางได้สำเร็จ“หยิ่งผยองไปเถอะ! เหอะไปเถอะชิงเยว่ไปเตรียมแต่งตัวให้งามเตรียมรอรับของหมั้นพี่...สาวเจ้า ฮ่า ๆ” สองสตรีแม่ลูกเดินจับจูงกันเข้าเรือนหลักด้วยใบหน้าแย้มยิ้มเผยความสุขในใจอย่างมิอาจปิดไว้ได้มิด นั่นยิ่งทำให้ซูเหยาที่เดินพ้นออกมา

    Last Updated : 2025-02-20
  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 27 รักเมื่อคราตัดใจ

    จ้าวหยางควบม้าไม่นานก็มาถึงด้านหลังจวนหลังใหญ่ตระกูลหลิน ร่างสูงเร้นกายอาศัยวิชาตัวเบากระโดดเข้าหน้าต่างเรือนเยว่หลันอย่างชำนาญและคุ้นเคยจ้าวหยางเดินเซน้อย ๆ มองร่างบอบบางที่นอนหันหลังให้เขาด้วยแววตาสื่อความหมาย เหตุใดยามเมามายความคิดถึงกลับยิ่งเท่าทวี เมื่ออยู่ใกล้เพียงเอื้อมเป็นจ้าวหยางที่ไม่อาจห้ามใจได้เขาขึ้นเตียงสอดกายหนาภายใต้ผืนผ้าห่มเดียวกับนางมือหนาสอดเข้าเกี่ยวกอดเอวคอดเข้าหาอกแกร่ง กดจมูกสูดดมกลิ่นประจำตัวนางที่หอมกรุ่นจรุงใจให้นึกถึงเข้าเสียเต็มปอดดวงตาคมปิดนิ่งในใจรู้สึกสงบ‘คิดถึง’ จู่ ๆ ก็เกิดคำที่ไม่เคยคิดขึ้นในหัว ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปาก ซูเหยาเมื่อนางเริ่มรู้ตัวอีกทั้งเตรียมกรีดร้อง“อื้อ อ่อย อ่วยอ้วยยย อื้อ” ซูเหยาที่ยังไม่รู้ว่าคือผู้ใดที่กำลังค่อมทับนางอยู่ก็สะดุ้งตกใจสุดขีด ร่างบางดีดดิ้นทั้งตบตีร่างหน้าอย่างหวาดกลัวหวังให้ชายผู้นี้ปล่อย แต่เมื่อได้กลิ่นหอมเฉพาะตัวเขา ทั้งน้ำเสียงทุ้มลึกก็รู้ได้ทันทีว่าคือผู้ใด นางถึงสงบลงก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นแล้วเกิดความสงสัยเข้าแทน อีกทั้งกลิ่นสุรานั่นอีกเล่า‘นี่ท่านอ๋องเมามายมาเช่นนั้นหรือ’“ชู่ว ข้าเองเงียบเถอะขอข้ากอ

    Last Updated : 2025-02-20
  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 28 เริ่มแผนการ

    [จวนตระกูลหลิน]วันนี้นับเป็นอีกวันที่จวนหลังใหญ่คึกครื้นเนื่องจากเป็นวันที่แม่สื่อและผู้ใหญ่ฝั่งตระกูลโหวเดินทางมาสู่ขอซูเหยาที่เรือนพร้อมทั้งมอบของหมั้นล้ำค่าให้แก่ฝ่ายว่าที่เจ้าสาว เมื่อพิธีการเสร็จสิ้นผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายก็อยู่พูดคุยกันอย่างแช่มชื่นเสียพักใหญ่จึงขอตัวกลับไปเสียก่อน และนับจากนี้จนถึงวันแต่งงานในอีก 2 สัปดาห์ข้างหน้าหากว่าการเสี่ยงทายจากบรรพบุรุษของตระกูลโหวผ่านไปได้ด้วยดีเช่นนั้นเมืองเฉิงหยางแห่งนี้ก็นับว่าต้องมีงานฉลองครั้งใหญ่ขึ้นเสียแล้ว ด้วยเพราะตระกูลฝั่งเจ้าสาวนั้นร่ำรวยอีกทั้งบิดาเป็นถึงขุนนางใหญ่และฝั่งเจ้าบ่าวเองก็หาได้น้อยหน้าแต่อย่างใดส่วนว่าที่เจ้าสาวหลังจากอยู่ฟังเรื่องสินสอดเมื่อแล้วเสร็จก็จำต้องมาปล่อยโคมมงคลตามประเพณีที่สืบต่อมา“คุณหนูเขียนว่าเช่นไรเจ้าคะ”“ไม่ได้เขียน”“อ้าวเหตุใดไม่เขียนละเจ้าคะ” เยว่ถานจากที่ตาเป็นประกายก็แปรเปลี่ยนเป็นฉงนที่คุณหนูของตนไม่ยอมเขียนคำขอต่อบรรพบุรุษเพื่อให้สิ่งศักดิสิทธิ์มอบนิมิตหมายที่ดีแก่การแต่งงานในครั้งนี้“ไม่ได้หวังสิ่งใดเลยไม่เขียน รีบมาช่วยข้าปล่อยเร็วเข้าเยว่ถาน”“เจ้าค่ะ ๆ”สองนายบ่าวหลังปล่อยโคมมงคลเสร็

    Last Updated : 2025-02-20
  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 29 เรียกรักคืนใจ

    “หานกงกงพรุ่งนี้จัดการเสียใหม่ ที่สอนหนังสือนั้นก็จัดหาคนมาสร้าง ดี ๆ เถอะ จะให้ดีก็จัดหาอาจารย์อาสาให้วนกันมาสอนที่นี่เถอะ” จ้าวหยางที่ยังไม่ขึ้นรถม้าก็หันมาสั่งงานใหม่แก่หานกงกง“หา เอ่อพ่ะย่ะค่ะ” หานกงกงก็ยังมิมั่นใจนักก่อนจะรีบเอ่ยรับปากในทันทีเมื่อเห็นผู้เป็นนายมีใบหน้าเย็นชาจนเขาเองยังรู้สึกหนาวเหน็บกับท่าทางนั้นของเขาถึงคราพลบค่ำหลังสอนหนังสือเสร็จซูเหยาก็ตรงกลับจวนในทันที บัดนี้หลังจากเหตุการณ์ที่พบเจอจ้าวหยางแล้วนางก็มิมีกระจิตกระใจกระทำสิ่งใดต่อทั้งสิ้น แต่เมื่อมาถึงจวนก็ต้องตกใจกับข่าวไฟไหม้จวนตระกูลโหว เช่นนั้นซูเหยาจึงเปลี่ยนเป็นไปเยี่ยมจวนตระกูลโหวแทน[จวนตระกูลโหว]“คาระวะท่านโหว และฮูหยินหลิ่วเจ้าค่ะ โหวต่วนมู่เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง”“ลุกขึ้นเถอะมิต้องเกรงใจนะ” ฮูหยินหลิ่วตรงเข้ามาประคองว่าที่สะใภ้ให้ลุกขึ้นนั่งใบหน้าเผยยิ้มไม่เต็มที่คล้ายมีเรื่องไม่สบายใจ“ยังดีที่มีคนเห็นเลยดับทัน เฮ้อ” ฮูหยินหลิ่วตอบก่อนจะแย้มยิ้มน้อย ๆ แต่ดวงตานั้นกับฉายแววกังวล ด้านนายท่านโหวเองก็มิทีท่าไม่ต่างกัน เว้นเสียแต่ต่วนมู่ที่มีท่าทีดีใจรีบปรี่เข้ามารวบมือของซูเหยาขึ้นมาจับ แม้ซูเหยาจะยิ้

    Last Updated : 2025-02-20
  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 30 ภัยใกล้ตัว

    ยามพลบค่ำ ณ จวนตระกูลโหว บัดนี้ในจวนหลังใหญ่คึกครื้นเป็นอย่างมาก ฮูหยินของตระกูลนั้นถึงกลับอาสาเข้าครัวด้วยตนเอง ฝั่งด้านผู้เป็นสามีก็สั่งบ่าวรับใช้ตั้งโต๊ะรับอาหารเย็นที่เก๋งหลังใหญ่กลางสระบัว ส่วนผู้เป็นบุตรชายนั้นก็เอาแต่มองใบหน้างามล้ำของคู่หมั้นตนมิยอมห่าง ต่วนมู่นั้นมองจนซูเหยาเกิดนึกมิชอบใจอีกทั้งรำคาญแต่ก็มิอาจเสียมารยาทได้ ก่อนจะได้หายใจโล่งบ้างเมื่อเขานั้นถูกผู้เป็นมารดาตามให้ไปพบที่ครัวหลังใหญ่“คุณหนูบ่าวว่าสายตาคนจวนโหวนี่แปลก ๆ แล้วนะเจ้าคะ” เยว่ถานมองซ้ายขวาอย่างนึกระวังภัย“ไม่หรอกเจ้าก็คิดมากไป ไปเถอะคนมาตามแล้ว” ยังมิทันที่เยว่ถานจะได้ทัดทานผู้เป็นนายต่อ สาวใช้หน้าตาหมดจดก็มาตามให้ไปยังเก๋งหลังใหญ่เมื่อจัดตกแต่งสถานที่เสร็จเรียบร้อยสองนายบ่าวจับจูงเดินคู่กันไปดวงตาก็เปล่งประกายระยับรู้สึกทึ่งกับความงามอีกด้านของจวนใหญ่แห่งนี้ที่ตนนั้นแม้ได้มาบ้างแต่ยังมิเคยพบเจอ“เยว่ถานดูสิ ๆ สวยมาก ๆ ไปเถอะ รีบเร็วเข้า” ซูเหยาเผยท่าทีดีใจใบหน้าแต้มประดับยิ้มกว้าง โดยที่อีกฟากนั้นมีหนึ่งสตรีสองบุรุษผู้เป็นเจ้าของเรือนลอบยิ้มยกอย่างดีใจ“ท่านแม่พวกเราจะทำเช่นนี้จริงหรือ” ต่วนมู่ถามเ

    Last Updated : 2025-02-20
  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 31 ชะตาอันไม่มงคล

    “ทำเช่นไรเล่านายท่าน ตาย ๆ เช่นนี้หากร้ายแรงก็พึ่ง...” ฮูหยินหลิ่วยังมิได้เอ่ยจบก็ถูกผู้เป็นสามีตะเบ็งเสียงเอ็ดตะโรจนนางเองถึงกับหน้าถอดสี“เจ้าหยุด! คิดว่ากุ้ยเฟยจะช่วยเจ้าเช่นนั้นหรือในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวพันถึง ฝ่าบาทหนะ หึ! เป็นเพราะเจ้าที่หูเบาต้องโทษเจ้า ฮึ่ย!”“ท่านพี่หยุดนะเจ้าคะ จะโทษข้าฝ่ายเดียวได้เช่นไรในเมื่อคราแรกท่านก็เห็นดีเห็นงามด้วย ท่านพี่!” ฮูหยินหลิ่วที่เอ่ยรั้งผู้เป็นสามีให้ฟังนางแต่เวลานี้เกรงว่าผู้เป็นสามีจะโกรธนางเสียเข้าให้แล้ว เขานั้นเอาแต่เดินจ้ำอ้าวตรงเข้าไปในเรือนด้วยท่าทีโมโหราวพายุกำลังก่อเคล้า เมื่อคิดหาทางออกมิพบฮูหยินหลิ่วก็ได้ค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นใบหน้าฉายแววกังกล ในใจได้แต่หวังว่าซูเหยานางอย่าได้นำเรื่องนี้ไปคิดเล็กคิดน้อยเลย“ท่านแม่” ต่วนมู่เพียงอุทานออกมาเบา ๆ กับสภาพของผู้เป็นมารดาที่เขานั้นตั้งแต่เกิดยังมิเคยพบเจอ“เป็นเพราะนางซูฉี! เฮอะนางเอายานรกนั่นมาให้ข้า เหอะ! ทำยังไงดีข้าจะทำยังไงดีเล่า ต่วนมู่เจ้าเร่งช่วยข้าคิดให้เร็วเถอะ”“โธ่ท่านแม่ อย่าได้วิตกไปบางทีนางอาจจะไม่ได้บอกอะไรพ่อของนางก็ได้ ผู้ใดจะอยากให้คนอื่นรู้เรื่องว่าครั้งหนึ

    Last Updated : 2025-02-20

Latest chapter

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 44 ครรลอง ของสองเรา

    หลังจากดูถูกหยางจวิ้นอ๋องครานั้นซูเหยาก็ไม่คิดจะทำอีกเลย เขาพละกำลังล้นเหลือราวม้าศึกมิรู้จักเหน็ดเหนื่อยจนซูเหยาประจักษ์แจ้งแก่ใจนัก หลังจากวันนั้นนางก็ร่างกายอ่อนแรงนี่ก็เข้าเดือนที่สองแล้วกระมังที่นางมักเวียนศีรษะอยู่บ่อย ๆ อีกทั้งยังต้องเทียวไปมาระหว่างจวนตระกูลหลินกับตำหนักป่าไผ่ทำให้หลายวันมานี้นางถึงกับทนไม่ไหวเวียนศีรษะจนสำรอกออกมาเสียกลางทาง ทั้งร่างกายมิมีแรงไหนจะทั้งรู้สึกง่วงนอนอยู่ตลอดเวลาอีกเล่าแต่อาการเหล่านี้นั้นช่างน่าประหลาดยิ่งซูเหยาค้นพบว่าอาการนางจะทุเลาลงถึงขั้นหายไปเมื่อได้สูดดมกลิ่นกายของหยางจวิ้นอ๋อง ซึ่งน่าประหลาดนักทำให้หลัง ๆ มานี้จากที่เขาติดนางกลายเป็นนางที่ติดเขาแทนไปเสียแล้ว“ท่านอ๋อง”“ซูเหยาลุกขึ้นก่อนเถิดท่านหมอมาแล้ว” ซูเหยาฝืนอาการเวียนศีรษะหน้ามืดนางพยายามมองดูจ้าวหยางแต่กลับพบว่าบัดนี้มิได้มีเพียงหมอหลวง กลับมีญาติฝั่งนางมาครบอีกแม้กระทั่งพระชายาและท่านปู่ของเขาก็ยังมาด้วย นางเห็นเช่นนั้นก็พยายามลุกขึ้นเพื่อถวายความเคารพ แต่ก็ถูกผู้ใหญ่ทัดทานเอาไว้เสียก่อนเมื่อเห็นใบหน้านางซีดเผือดมิสู้ดีนัก“ซูเหยาเจ้าไม่ต้องลุก ๆ นอนลง ๆ เดี๋ยวให้หมอหลวงตรวจให

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 43 คลี่คลาย

    [จวนตระกูลหลิน]ซูเหยาบัดนี้รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากเมื่อบิดาเอาแต่จ้องตนแต่มิยอมพูดจา นางจึงได้แต่ก้มหน้าแล้วจับชายอาภรณ์พลิกไปพลิกมาแทนเมื่อเริ่มรู้ถึงสถานการณ์กดดัน และเป็นนางที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องยอมเอ่ยปากกับผู้เป็นบิดาก่อน ส่วนท่านย่านั้นมิได้ถูกเชิญออกมากลัวว่าได้ยินเรื่องราวของนางแล้วเดี๋ยวเป็นการซ้ำเติมอาการเข้าไปใหญ่“ท่านพ่อ...”“เจ้ารู้ความผิดตัวเองรึไม่!” หลินเจียงเอ่ยด้วยใบหน้าเข้มน้ำเสียงราบเรียบจนซูเหยานึกขยาดเสียวสันหลังวาบดวงตาเริ่มแดงก่ำเจือด้วยหยาดน้ำวาววับ“ทะท่านพ่อลูกผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ขะข้าทำให้ท่านต้องเสื่อมเสีย ละลูก”“นางมิผิด หากจะผิดล้วนเป็นข้าที่ผิด” จ้าวหยางที่นึกเป็นห่วงนางหลังพูดคุยกับมารดาเสร็จก็รีบควบม้าวิ่งทะยานตรงมาหานางที่จวนในทันที“ทะท่านอ๋อง” เสนาบดีเจียงลุกขึ้นทำความเคารพตามปกติแต่บรรยากาศโดยรอบนั้นกลับเต็มไปด้วยเมฆหมอกอึมครึม“ท่านหลินเป็นข้าทั้งนั้นที่ผิดเจ้าอย่าได้โทษนาง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนถูกล่อลวงจากข้าทั้งนั้น”“ไม่ใช่นะเจ้าคะท่านพ่อ มิใช่เช่นนั้นเป็นข้าเองที่ชอบท่านอ๋องมาก” ซูเหยาที่นึกกลัวผู้เป็นพ่อที่มีท่าทางเอาจริงเอาจังอย่างที่ไม

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 42 โฉมหน้าที่แท้จริิง

    การที่องค์ชายรองประคองมารดาเดินมาชมบุปผาในอีกด้านนั้นก็พอดีกับเหล่าขุนนางที่ว่าราชการจบ ไท่จื่อเฟยจึงได้ถือโอกาสเชิญพวกเขามาดื่มชา ชมบุปผางามเพื่อผ่อนคลายจากงานราชกิจ โดยทุกอย่างนั้นล้วนถูกจ้าวหยางและมารดาจัดแจงความเป็นไปไว้เสียหมดสิ้น“ท่านแม่ ๆ ท่านแม่ว่าป่านนี้พี่สาวของข้านางจะเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ หึ!”.”ก็คงนอนตายอยู่ใต้หน้าผาลึกแล้วกระมัง ฮ่า ๆ ช่างเถอะคนมันไม่มีวาสนาก็เหมือนแม่นางนั้นแหละ ชะตาอาภัพผู้ใดจะคิดกันเล่านังเด็กซูเหยานั้นออกจะเก่งกาจจะมาตายง่ายดายถึงเพียงนี้ หึ ๆ”“แต่ท่านแม่หากท่านพ่อรู้เล่าเจ้าคะ ท่านพ่อต้องถามหานางแน่ ๆ” ชิงเยว่เมื่อนึกถึงผู้เป็นพ่อขึ้นมาก็กลับเกิดหวาดกลัวขึ้นในใจ“พ่อเจ้าหนะรึโง่สิ้นดีหนะสิ ขนาดฮูหยินใหญ่นางตายเพียงข้าโกหกเพียงนิด บีบน้ำตาเสียหน่อยเขาก็คิดเสียแล้วว่าการตายของนางเป็นอุบัติเหตุ” ซูฉีที่นางมั่นใจเพียงนี้นั้นก็เพราะตระกูลนางกว้างขวางซ้ำร่ำรวยทำสิ่งใดจึงมิต้องได้เปลืองแรงมากนัก สองแม่ลูกพูดคุยกันเพลิดเพลินโดยหารู้ไม่ว่าบัดนี้คนที่อยู่นอกห้องนั้นได้ยินถ้อยคำพวกนางเสียหมดสิ้น“ซูฉี! หลินชิงเยว่! ” เสนาบดีหลินเดินออกมาอย่างเลื่อนลอยแต่ใ

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 41 กระชากหน้ากาก

    “ท่านแม่ ๆ มีเทียบเชิญเข้าเฝ้าพระชายาเช่นนั้นรึเจ้าคะ” ชิงเยว่รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาผู้เป็นมารดาที่เรือน หลายวันมานี้นางมิต้องสำรวมสิ่งใด ท่านย่าป่วย ท่านพ่ออยู่ว่าช่วยราชกิจฝ่าบาทในวัง อีกทั้งนังพี่สาวตัวดีหายสาบสูญ ดูเถิดคนในเรือนนางยังคิดว่านายหญิงพวกมันอยู่ที่ตำหนักป่าไผ่ หึ! เป็นซากศพเฝ้าหน้าผาลึกต่างหากเล่า ช่วยมิได้ใครใช้ให้เจ้ากล้ามาแย่งชิงความชอบขององค์ชายรองกับข้า“ใช่ ๆ เจ้าหนะหัดสำรวมเสียบ้าง ไม่เช่นนั้นเกิดผู้ใดทะเล่อทะล่าเข้ามาเห็นเข้าแล้วเอาไปพูดต่อละก็ไม่ดีแน่” ซูฉียิ้มปริ่มนึกปลาบปลื้มในใจที่เทียบเชิญเขียนชื่อชิงเยว่กับนางเพียงสองคน ไม่มีชื่อนังเด็กซูเหยา ใช่สิ! จะมีได้เช่นไรในเมื่อนางส่งมันไปหาแม่มันด้วยมือตนเอง หึ!“แม่นมอวิ๋นเร็วเข้าไปเตรียมรถม้าให้เร็ว ข้าจะพาลูกข้าไปซื้อหาอาภรณ์ใหม่เสียหน่อยเข้าวังครานี้จะน้อยหน้าสตรีอื่นได้เช่นไร”“เจ้าค่ะฮูหยิน”“ท่านแม่ดีที่สุด วันพรุ่งลูกต้องโดดเด่นกว่าใครในงานชมบุปผาให้ได้” ชิงเยว่ยิ้มอีกทั้งกอดแขนมารดาอย่างออดอ้อน[ตำหนักเทียนจื่อ]“ท่านอ๋องพระองค์อยู่นิ่ง ๆ เถิดเลิกกลั่นแกล้งข้าเพียงครู่ ข้าขอดูเหล่าบรรดาคุณหนูพวกนั้น

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 40 พยานรัก

    “แค่ก ๆ” เสียงไอแห้ง ๆ ติดกันเรียกความสนใจให้จ้าวหยางที่อ่านฎีกาต้องรีบวางมือและเข้ามาโอบประชิดร่างบางเข้าแนบอก พร้อมฝ่ามือใหญ่ที่ลูบตามตัวนางไปมาอย่างต้องการปลอบประโลม“ซูเหยาเป็นเช่นไร ยังเจ็บส่วนใดอยู่รึไม่ ข้าขอโทษ ๆ ข้าไม่น่าเอาแต่ใจนัดเจ้าออกมาวันนี้เลยจริง ๆ ข้าขอโทษ หากว่าข้าไปช่วยไว้ไม่ทันป่านนี้ ๆ เกรงว่าข้าคงจะเสียเจ้าไปแล้ว” จ้าวหยางพูดทั้งหมดความที่มีอยู่ในใจเสียหมดสิ้นจนทำให้ซูเหยาที่ถูกกดศีรษะให้แนบชิดฝังแน่นกับอกแกร่งต้องลอบยิ้มกับแผ่นอกกว้างทั้งน้ำตา พร้อมกับมือบางที่ค่อย ๆ ยกขึ้นทำทีคล้ายจะกอดตอบ นางชั่งใจอยู่เพียงครู่ก่อนจะตัดสินใจโอบกอดร่างหนาไว้เฉกเช่นกัน“ซูเหยา” จ้าวหยางที่รับรู้ว่านางกอดตอบตนมาเช่นนั้นก็เผยยิ้มดีใจ ทั้งสองตกอยู่ในห้วงภวังค์ของกันและกันมีเพียงเสียงลมหายใจระหว่างกันให้ได้ยิน ซ้ำไร้การเอื้อยเอ่ยบทสนทนาใด ๆ ออกมาใช้เพียงใจและกายสื่อความรู้สึกถึงกันและกัน“องค์ชาย...อะเอ่อคือกระหม่อม คือกระหม่อมว่าควรออกไปดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ” เหยียนเฟิงที่บังเอิญเข้ามาถูกจังหวะก็รีบหันตัวกลับแทบจะในทันที ก่อนจะเอ่ยเสียงตะกุกตะกักจนจ้าวหยางเอ่ยออกคำสั่งให้รายงานได้จึงได้

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 39 ลอบทำร้าย

    หลังจากวันนั้นซูเหยาก็รู้สึกหายใจโล่งนักที่หยางจวิ้นอ๋องมิได้มาตามตื้อก่อกวนนาง แต่นั้นเพียงกลางวันกลางคืนเล่าท่านอ๋องกลับทำตัวเป็นโจร บุปผาลอบเข้าออกเรือนนางราวเรือนตน ทั้งที่นางจ้างคนมาเฝ้าเรือนนางมากขึ้นแต่นั่นก็มิได้เป็นอุปสรรค ทั้งนางข่มขู่ก็แล้ว ต่อว่าก็แล้ว นางใช้สารพัดวิธีแต่ก็มิอาจขัดขวางเขาได้ และเหตุผลที่ให้แก่นางคือ ทำลูกและวันนี้เป็นอีกวันที่นางถูกเขาเชิญให้ไปตำหนักป่าไผ่เหตุผลแกมข่มขู่คือให้หมอหลวงตรวจชีพจรว่านางนั้นท้องแล้วรึไม่ และเป็นนางเองที่เริ่มคิดแล้วว่าสรุปเป็นผู้ใดกันแน่ที่อยากมีลูกเขานั้นดูจริงจังกว่านางมากนัก ซ้ำยังน่าไม่อายกลับกางตำรากามสูตรบ้าบอนั่นให้นางดูถึงท่วงท่าทำรักที่ว่าท่าใดได้บุตรชายท่าใดได้บุตรสาวอีกทั้งให้นางเลือก องค์ชายรองผู้นี้เดิมทีสุขุมเยือกเย็นมาบัดนี้นางกลับค้นพบอีกตัวตนหนึ่งของเขาเข้าเสียอย่างนั้น“คนหน้าไม่อายชิ!” ซูเหยาที่เดินทางมาเพียงลำพังโดยเข้าใจว่าขึ้นรถม้าที่นางขึ้นนั่งนั้นเป็นของตำหนักป่าไผ่ส่งมารับ จึงได้แต่บ่นต่อว่าหยางจวิ้นอ๋องกับลมกับฟ้าโดยหารู้ไม่ว่ารถม้าที่ตนนั่งมานั้นหาใช่ของตำหนักป่าไผ่ไม่“ท่านแม่จะได้ผลแน

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 38 เจ้าแผนการ

    ซูเหยาหลับไปนานเท่าใดไม่อาจรู้ได้ แต่เวลานี้เหตุใดถึงได้เมื่อยขบเช่นนี้“โอ๊ย ซี้ด” ซูเหยานิ่วหน้าน้อย ๆ พร้อมกับค่อย ๆ ประคองตัวเองลุกขึ้น เมื่อสายตาเริ่มคุ้นชินกับความสว่างบรรยากาศที่แปลกไป ทำให้นางกวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นไม่นานก็ต้องตกใจตาเบิกกว้างว่าที่นี่คือที่ใด“นี่ข้า! มาอยู่ที่นี่ได้เช่นไรกัน”“ก็ข้าพามาหนะสิ ตื่นแล้วรึ” จ้าวหยางที่บัดนี้ได้ย้ายห้องทรงงานมาไว้ในห้องนอนเพื่อเฝ้ามองซูเหยาเป็นที่เรียบร้อย แต่แทนที่เขาจะสะสางราชกิจเขากลับนึกมีอารมณ์สุนทรีนั่งจับพู่กันนั่งวาดรูปนางซะอย่างนั้น‘ให้ตายเถอะ ข้าไม่สามารถละความสนใจจากเจ้าได้เลยจริง ๆ’“ท่ะ เอ่อพระองค์บอกว่าพาข้ามา เช่นนั้น...” ซูเหยาบัดนี้หน้าซีดเผือด ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงมองอาภรณ์บนตัวที่ถูกเปลี่ยนใหม่เป็นชุดสีขาวตัวบางเบาปักลวดลายวิจิตร แต่กะนั้นเพียงครู่ดวงตากลมโตก็วาววับกรุ่นโกรธซูเหยาบัดนี้ได้แต่เกิดคำถามขึ้นในใจ นางประคองตัวเองลุกขึ้น ช้า ๆ ก่อนจะมิลืมย่อตัวทำความเคารพด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะทำทีก้าวจากไปจ้าวหยางเองเห็นเช่นนั้นก็นึกแปลกใจ เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นของนางจึงรีบทิ้งพู่กันกระโจนเข้าไปขวางน

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 37 เงาใจ

    ยามไฮ่ (22.00 น.)ร่างของสตรีเสื้อคลุมตัวใหญ่สีดำคลุมผ้าปิดบังใบหน้าควบม้าวิ่งพุ่งทะยานตรงไปยังด้านตะวันตกของเมืองโดยอาศัยแสงจากเงาต้นไม้ช่วยอำพรางเพื่อมิให้ตนนั้นเป็นที่โดดเด่นรึโจ่งแจ้งนัก และเหตุที่ซูเหยามินึกหวั่นเกรงและออกมาเพียงคนเดียวนั้นก็เพราะว่าเมืองเฉิงหยางมิเคยหลับใหลผู้คนพลุกพล่านอยู่ตลอดเวลาเพราะร้านรวงและภัตตาคาร หอสังคีต ทั้งหอนางโลมมีมากมายคึกคัก แต่ครั้นพอเข้าเขตฝั่งตะวันตกของเมืองกลับเริ่มสงบเงียบและผู้คนบางตาซูเหยาจูงม้าเข้าคอกที่ตรียมไว้ลูบคอเจ้าม้าสีขาวสองถึงสามคราก็ปลดเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกเปลี่ยนเป็นถือแล้วเดินตรงเข้าเรือนที่มีแสงสว่างน้อย ๆ พอส่องทาง นางยืนถอนหายใจมองเข้าในในเรือนเพียงครู่ในใจรู้สึกตื่นเต้นอีกทั้งหนักอึ้งอยู่มิน้อย ‘เอาเถอะข้าเองก็รักเด็กมากและหวังจะเลี้ยงเขาให้ดี ๆ หวังว่าคงมิได้เลวร้ายอะไร’ ซูเหยาก้าวเดินช้า ๆ จนแทบเป็นเอื่อยและมิได้เร่งรีบนักก่อนจะแลเห็นแสงสว่างจากโคมไฟที่จุดสว่างแต่พอมองให้เห็นเพียงทางเดิน‘คงมาแล้วสินะ’“นายท่าน” เสียงเข้มทุ่มนุ่มลึกเอ่ยทักทาย ร่างสูงใหญ่นั่งดื่มสุรารอผู้เป็นนายอย่างใจเย็น กลิ่นดอกโม่ลี่ผสมกับมู่ตานอบอวลไปท

  • ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ   ตอนที่ 36 บัณฑิตตกยาก

    “คุณหนู ทะทั้งหมดนี่ของคุณหนูรึเจ้าคะ” เยว่ถานตาเบิกกว้างเมื่อเข้ามาหาคุณหนูของตนที่ด้านในห้องกลับเจอคุณหนูตนกำลังนั่งนับสมบัติที่มีด้วยใบหน้าจริงจัง“อืม” ซูเหยาที่กำลังนั่งคำนวณเงินและสมบัติที่ตนมีครบถ้วนแล้วก็แย้มยิ้มกว้าง ไม่น่าเชื่อว่าที่จริงแล้วข้าก็ร่ำรวยเช่นกันนะเนี่ย ร่างบอบบางลุกจากเตียงมายืนมองสมบัติของตนด้วยแววตาเปล่งประกายวาววับ“ทองคำ ไข่มุก เครื่องประดับ ตั๋วเงิน หยกเนื้อดี ล้วนเป็นของข้าทั้งหมด ฮ่า ๆ เจ้าดูสิเยว่ถานแต่ก่อนข้าไม่คิดสนใจ วันนี้นำออกมานับดูแล้วข้าก็คือเศรษฐีและคงร่ำรวยไม่ต่างจากท่านพ่อ ฮ่า ๆ”“ใช่ ๆ คุณหนูของบ่าวทั้งงามทั้งร่ำรวย ในเฉิงหยางท่านไม่เป็นรองผู้ใดแน่นอน” เยว่ถานเอ่ยชมไม่เกินจริง ถึงแม้ความร่ำรวยนี้จะเป็นของคุณหนูแต่ว่านางเองที่เป็นสาวใช้ก็พลอยรู้สึกร่ำรวยไปด้วย“เช่นนั้น...วันนี้ข้าจะไปซื้อเรือนเอาไว้ทำเรือนสตรี และเงินส่วนนี้ซื้อตัวบุรุษ!”“ห๊า!”“ชู่วว เจ้าเงียบ ๆ หน่อยสิ” ซูเหยารีบกระโจนมาปิดปากเยว่ถานแทบไม่ทัน นางเองไม่อยากปวดหัวหากสองแม่ลูกนั่นรู้เข้าต้องมาหาเรื่องนางเป็นแน่“คุณหนูท่านเลอะเลือนไปรึเจ้าคะ จะซื้อบุรุษไปใย” เยว่ถานรีบกร

Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status