All Chapters of ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ: Chapter 1 - Chapter 10

เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสมิร้อนมิหนาวสายฝนหยุดตก พื้นถนนชุ่มเปียกกลิ่นไอดินลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศชุ่มชื้นไปอีกแบบ แม้มีเมฆบดบังอยู่บ้างแต่มิได้อึมครึมเสียทีเดียว ทั้งท้องฟ้าเหนือจวนยามนี้กลับปรากฏสายรุ้งเส้นหนึ่งพาดผ่านนั่นยิ่งเป็นนิมิตหมายอันดีและมงคล โดยรวมแล้วบรรยากาศวันนี้ช่างเหมือนธรรมชาติอวยพรวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าไปโดยปริยาย ส่วนในจวนใหญ่ตระกูลหลินนั้นคึกครื้นเป็นพิเศษ ทั้งจวนเต็มไปด้วยผู้คนที่ทยอยเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับนายหญิงผู้เฒ่าของจวนมิขาดสายและเหนือสิ่งอื่นใด การที่บุตรสาวทั้งสองคนยังมิได้ออกเรือนนั้นย่อมถูกหมายตาจากบรรดาหลายตระกูลใหญ่เป็นธรรมดา เหล่าคุณชายขุนนางข้าราชการทั้งฮูหยินต่างประโคมแต่งตัวกันเสียหรูหราเต็มยศ ทำให้ซูเหยาที่แอบมองบรรยากาศในงานอย่างใจจดใจจ่อเพื่อรอคอยคนผู้หนึ่งอยู่นั้นต้องลอบเบ้หน้าในความฟุ่มเฟือยจนเกินงามของพวกเขา“คุณหนูลงมาเถิดเจ้าค่ะ ระวังนะเจ้าคะคุณหนู โธ่!” เยว่ถานคอยประคองผู้เป็นนายซ้ายทีขวาทีอย่างระแวดระวังสีหน้านางมีแวววิตกซูเหยาหันมองสาวใช้เพียงครู่ก็มิคิดจะสนใจ นายังคงเกาะเสาชะเง้อคอมองทางประตูใหญ่ของจวนด้วยสายตามีความหวัง“ช่

งานเลี้ยงฉลองยังดำเนินไปอย่างครึกครื้นจนกระทั่งล่วงเข้าสู่ยามซวี [20.00 น.] แขกในงานก็เริ่มทยอยกลับไปเกือบหมด จะเหลือก็แต่หยางจวิ้นอ๋องที่ปลีกตัวไปนั่งดื่มชาต่อที่เรือนของชิงเยว่ ส่วนเหออ๋องนั้นมีภารกิจต่อขอปลีกตัวกลับไปเมื่อโหย่วแล้ว การมาร่วมงานวันเกิดเหล่าฮูหยินตระกูลหลินในวันนี้ จ้าวหยางมาในนามผู้เป็นมารดา และเป็นเขาที่ไม่ต้องการให้เอิกเกริกมากนักจึงมีเพียงกงกงและองครักษ์มาด้วยอย่างละคน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกระเซ้าเย้าแหย่กันไปมาราวสนิทสนมกันมาเสียเนิ่นนานทั้งที่ซูเหยามั่นใจว่าไม่มีทางเป็นไปได้ เหตุใดคนทั้งคู่ถึงได้ทำราวกับรู้จักกันมานาน โดยนางมิได้เฉลียวใจซักนิดว่าการที่ชิงเยว่ ออกไปนอกจวนบ่อยครั้งโดยอ้างว่าไปตรวจร้านทางตลาดฝั่งเหนือที่ผู้เป็นบิดาแบ่งให้นางดูแลนั้นแท้จริงแล้ว ลอบไปอยู่ที่ตำหนักกลางป่าไผ่ของหยางจวิ้นอ๋องต่างหากเล่าและนั้นล้วนอยู่ในแผนของชิงเยว่ทั้งหมดที่นางให้คนลอบไปสืบจนรู้ว่าจ้าวหยางตั้งแต่กลับจากออกศึกนั้นมักไปที่ใด การสืบนั้นก็ไม่ยากเพียงแอบตามพี่สาวนางไปเพียงเท่านั้น ที่เหลือนางเพียงสร้างสถานการณ์เป็นสาวงามจิตใจดี คุณหนูผู้สูงส่งอ่อนแอแต่มีจิตใจเมตต

ครานี้เป็นจ้าวหยางที่ถือโอกาสมองสำรวจนางใกล้ ๆ เหตุใดสตรีที่รูปโฉมไม่ธรรมดาเช่นนางถึงได้ร้ายกาจนัก ตบตีบ่าวไพร่ รังแกน้องสาว และเขาเองนั้นไม่ได้นิยมสตรีป่าเถื่อนแม้จะลอบกินเต้าหู้นางไปแล้วเสียหลายคราและถูกใจแถมตอนนี้ยังมิเบื่อหน่ายจึงยังเก็บนางไว้ใกล้มือเผื่อเรียกหาเรื่องนี้จ้าวหยางเองมิใช่ไม่หนักใจเรื่องเขาและนางลอบกินเต้าหู้ชิงสุกก่อนห่ามกันแล้วนั้นแรกเริ่มเป็นนางเสนอตัวให้เขาลิ้มลองเพื่อร้องขอความรัก แต่เขานั้นยังมิสามารถบอกได้ว่าในเลานั้นรักรึชังไม่แน่ชัด อีกทั้งบรรยากาศตำหนักป่าไผ่เวลานั้นชั่งเป็นใจ ทำให้สองชายหญิงชิดใกล้และลงเอยด้วยความสัมพันธ์ที่เลยเถิด นับตั้งแต่มีครั้งแรกก็ย่อมคราที่สองสามสี่ตามมาติด ๆ จนนี่ก็ล่วงเลยมาเป็นแรมเดือน จนกระทั่งเขาได้พบกับสตรีที่เขารู้สึกชอบและอยากแต่งเป็นชายา สตรีที่อ่อนโยนน่ารักใคร่และน่าทะนุถนอมน้องสาวของนาง หลินชิงเยว่“นี่เจ้าคิดอะไร! ดูสิเจ้าทำข้าเปียกไปหมด” จ้าวหยางยิ้มเยาะกับท่าทีของนางคราหนึ่งก็โอบอุ้มนางขึ้นแนบอก พลันร่างขาวราวหิมะแต่บัดนี้ทั่วทั้งตัวเห่อแดงก่ำราวกุ้งต้ม ซุกซบใบหน้าแนบชิดแกร่งของตนมิยอมสบตา ท่าทางของนางทำให้จ้าวหยางนึก

กว่าพายุจะสงบลงก็กินเวลาไปเสียหลายชั่วยาม จนกระทั่งยามเหม่า [05.30 น.] เหยียนเฟิงก็ลอบอาศัยวิชาตัวเบาส่งสัญญาณลับปลุกผู้เป็นนาย ก่อนหน้านี้เพียงหนึ่งเค่อหานกงกงได้มาหาเขาพร้อมบอกสถานการณ์บางอย่างที่ได้บังเอิญได้ยินสาวใช้เรือนเยว่หลันพูดคุยกันและขันทีที่ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านเล่ห์เพทุบายมาสารพัดพลันฉุกคิดขึ้นได้ถึงเหตุการณ์บัดซบอุบายที่จวนเสนาบดีจะทำให้เกิดขึ้นจึงเร่งมาหาเขาเพื่อให้มาพาหยางจวิ้นอ๋องออกมาจากห้องของบุตรสาวคนโตของเสนาบดีได้ทันท่วงทีอย่างหวุดหวิด โดยที่ซูเหยาที่เหน็ดเหนื่อยจากการร่วมรักนั้นหลับสนิทจนไม่รู้สึกตัวว่าบุรุษที่กกกอดนางไว้บัดนี้ยืนกำหมัดแน่นมองนางด้วยแววตาอาฆาตเมื่อรับรู้แผนการร้ายของนาง“ข้าเกือบจะใจอ่อนกับนางอยู่แล้วเชียว” อันที่จริงเรื่องที่จ้าวอ๋องจงใจก่อกวนอารมณ์นางเมื่อช่วงหัวค่ำก็เพราะตอนเช้าเขาบังเอิญเห็นนางยืนพูดคุยยิ้มแย้มกับบัณฑิตผู้นั่งอย่างใกล้ชิดจึงเกิดความไม่พอใจ เลยพาลมาหาเรื่องนางทั้งทำประชดประชันในงานวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่า แต่เมื่อครู่ที่ได้ฟังแผนการของนางจากเหยียนเฟิงแล้วนั้นเขากลับนึกรังเกียจนางขึ้นมาเสียอย่างนั้น‘ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด และผิดหวัง

วันนี้ซูฉีฮูหยินรองตระกูลหลินเดาอารมณ์บุตรสาวมิออกเท่าใดนัก นางได้แต่ทำหน้าสงสัยเหตุใดชิงเยว่กลับมาถึงมิพูดมิจา กลับเดินตรงเข้าเรือนปิดประตูเก็บตัวเงียบ เมื่อให้แม่นมไปถามไถ่กลับบอกแค่ว่าคุณหนูอารมณ์มิดี มิอยากให้ใครรบกวน ไม่ได้นางจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ บุตรสาวนางไปพบองค์ชายรองมามิใช่รึเหตุใดกลับมาถึงได้อารมณ์บูดบึ้งเฉกเช่นนี้“ชิงเยว่เปิดประตู เปิดประตูให้แม่เข้าไปบัดเดี๋ยวนี้”แม่นมเคาะประตูอยู่สามครั้งชิงเยว่ก็เปิดประตูออกมาพร้อมดวงตาแดงก่ำจากอาการร้องไห้ เมื่อถามไถ่ก็ได้ความว่าไปตำหนักป่าไผ่ครั้งนี้มิได้เป็นเฉกเช่นทุกครา หยางจวิ้นอ๋องหลังจากถามไถ่เรื่องซูเหยาก็ดูคล้ายอารมณ์เสียเมื่อนางแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง จากนั้นก็ขอตัวกับตำหนักใหญ่ไปเสียดื้อ ๆ ทิ้งนางให้กงกงส่งขึ้นรถม้ากลับจวนเสียงอย่างนั้น“ท่านแม่ ฮึกรึว่าท่านอ๋องเบื่อลูกแล้ว”“ไม่หรอกต้องเป็นเพราะนางซูเหยาแน่ ๆ ท่านอ๋องถึงได้ไม่พอใจ เพราะเรื่องบัดสีที่นางก่อ หึ! ดูสิพานสร้างความลำบากให้ชิงเยว่ของแม่ไปด้วย แต่ก็สมน้ำหน้านัก แต่ว่านังซูเหยาเด็กนั่นชอบท่านอ๋องอยู่มิใช่รึ ใยนางโง่ทำเช่นนี้ รึว่า” เ