ตอนที่ 10 ภัยรอบด้าน

วันนี้ซูฉีฮูหยินรองตระกูลหลินเดาอารมณ์บุตรสาวมิออกเท่าใดนัก นางได้แต่ทำหน้าสงสัยเหตุใดชิงเยว่กลับมาถึงมิพูดมิจา กลับเดินตรงเข้าเรือนปิดประตูเก็บตัวเงียบ เมื่อให้แม่นมไปถามไถ่กลับบอกแค่ว่าคุณหนูอารมณ์มิดี มิอยากให้ใครรบกวน ไม่ได้นางจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ บุตรสาวนางไปพบองค์ชายรองมามิใช่รึเหตุใดกลับมาถึงได้อารมณ์บูดบึ้งเฉกเช่นนี้

“ชิงเยว่เปิดประตู เปิดประตูให้แม่เข้าไปบัดเดี๋ยวนี้”

แม่นมเคาะประตูอยู่สามครั้งชิงเยว่ก็เปิดประตูออกมาพร้อมดวงตาแดงก่ำจากอาการร้องไห้ เมื่อถามไถ่ก็ได้ความว่าไปตำหนักป่าไผ่ครั้งนี้มิได้เป็นเฉกเช่นทุกครา

 หยางจวิ้นอ๋องหลังจากถามไถ่เรื่องซูเหยาก็ดูคล้ายอารมณ์เสียเมื่อนางแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง จากนั้นก็ขอตัวกับตำหนักใหญ่ไปเสียดื้อ ๆ ทิ้งนางให้กงกงส่งขึ้นรถม้ากลับจวนเสียงอย่างนั้น

“ท่านแม่ ฮึกรึว่าท่านอ๋องเบื่อลูกแล้ว”

“ไม่หรอกต้องเป็นเพราะนางซูเหยาแน่ ๆ ท่านอ๋องถึงได้ไม่พอใจ เพราะเรื่องบัดสีที่นางก่อ หึ! ดูสิพานสร้างความลำบากให้ชิงเยว่ของแม่ไปด้วย แต่ก็สมน้ำหน้านัก แต่ว่านังซูเหยาเด็กนั่นชอบท่านอ๋องอยู่มิใช่รึ ใยนางโง่ทำเช่นนี้ รึว่า” เมื่อคิดไปคิดมาซูฉีก็ไม่สามารถหาเหตุที่ลูกเลี้ยงน่าชังของนางทำเรื่องเลวทรามเช่นนั้นลงไปได้ อีกทั้งไม่ใช่ฝีมือของนาง รึว่า

“ชิงเยว่รึว่าบุรุษที่นางเอาไปนอนกกจะเป็น...” สองแม่ลูกนั่งมองหน้ากันตาปริบ ๆ ใบหน้าซีดเผือด

“แต่บ่าวว่าไม่น่าเป็นไปได้นะเจ้าคะฮูหยิน ในเมื่อหานกงกงก็อยู่ท่านกงกงไม่น่าปล่อยให้องค์ชายทำเรื่องเช่นนี้ลงไปได้” แม่นมอวิ๋นพูดในสิ่งที่นางคิด  และ  ซูฉีเมื่อชั่งน้ำหนักดูแล้วก็เห็นด้วยกับคำพูดของนางเสียมากกว่าของตน

“จะยังไงก็ช่างท่านแม่ ท่านแม่ต้องหาทางให้นางนั่นออกไปให้พ้น ๆ จวนเราซักทีนะเจ้าคะ อย่าให้นางมาล่อลวงท่านอ๋องได้ ไม่แน่เรื่องเช่นนี้ฝ่าบาทอาจจะไม่ถือสาก็เป็นได้ ในเมื่อองค์หญิงใหญ่ยังหย่าแล้วแต่งงานใหม่เสียตั้งสองครั้ง ท่านแม่ ฮื้อ ท่านแม่ต้องช่วยลูกนะเจ้าค่ะ” ชิงเยว่หันมาออดอ้อนผู้เป็นมารดา

“ชิงเยว่ของแม่ ฮึ เจ้าอย่าได้กังวลไปว่านางจะสามารถมาแย่งชิงความงามของเจ้าได้อีก ” ซูฉีแสยะยิ้มร้ายกาจ ในเมื่อมารดาของนางตนยังสามารถกำจัดให้พ้นไปได้ นับประสาอะไรกับลูกของนาง

“ท่านแม่หมายความว่าเช่นไรเจ้าคะ” ชิงเยว่ฟังมารดาที่เอ่ยคำกำกวมซ้ำยังแย้มยิ้มจนผิดปกติก็นึกสงสัย

“ก็แผลนางหนะไม่หายหรอก ถึงหายก็ช้าเสียจนทิ้งรอยแผลเป็นน่าเกลียดแล้วแหละ”

“นี่ท่านแม่หมายความว่าเช่นไรกันเจ้าคะ” ชิงเยว่เผยรอยยิ้มกว้าทั้งเขยิบตัวเข้าใกล้มารดาอย่างอยากรู้อยากเห็น

 “ไม่ยากหรอกก็แค่ยาไป๋เซี่ยนเกานั่นก็แค่ยาสมานแผลทั่วไป ฮ่า ๆ ช่างเถอะ ๆ ป่ะวันนี้แม่ให้พ่อครัวสุ่ยเตรียมของที่ลูกชอบไว้ทั้งนั้น เถอะน่าเจ้าไม่ต้องรู้หรอกไปกินข้าวกันเถอะนะ ต่อไปนี้ก็มีเพียงแค่ชิงเยว่ของแม่ที่งามที่สุดในเฉิงหยาง เมื่อเป็นเช่นนี้ตำแหน่งพระชายาหยางจวิ้นอ๋องจะเป็นผู้ใดได้จริงรึไม่” ซูฉีพูดเอาใจบุตรสาวและมันได้ผลเมื่อชิงเยว่แย้มยิ้มเต็มหน้า และกลับมาอารมณ์ดีเฉกเช่นเดิม

จากนั้นสองแม่ลูกก็จับจูงกันไปรับมื้อเย็นที่สวนหน้าเรือนใหญ่ ที่วันนี้นางนึกเคลิ้มใจอยากเปลี่ยนบรรยากาศซึ่งหลินเจียงเองก็มิได้ขัดข้องสิ่งใด                ส่วนเหล่าฮูหยินนั้นให้บ่าวมาแจ้งว่าจะสวดมนต์ที่หอพระให้ซูเหยาหลานรัก          ซูเหยายังเจ็บอยู่ผู้เป็นย่าเช่นนางก็มิอาจกินและนอนหลับได้อย่างเป็นสุข คำพูดนี้สร้างความเจ็บใจให้ซูฉีเป็นอย่างมากคำพูดที่คล้ายเหน็บแนมนางและผู้เป็นสามี

‘เห็นทีนางคงต้องเร่งรัดบทลงโทษให้เร็วขึ้นเสียแล้ว เหล่าฮูหยินจะได้สวดมนต์อ้อนวอนสวรรค์ซะให้เต็มที่ หึ ๆ’