All Chapters of ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ: Chapter 31 - Chapter 40

“ทำเช่นไรเล่านายท่าน ตาย ๆ เช่นนี้หากร้ายแรงก็พึ่ง...” ฮูหยินหลิ่วยังมิได้เอ่ยจบก็ถูกผู้เป็นสามีตะเบ็งเสียงเอ็ดตะโรจนนางเองถึงกับหน้าถอดสี“เจ้าหยุด! คิดว่ากุ้ยเฟยจะช่วยเจ้าเช่นนั้นหรือในเมื่อเรื่องนี้เกี่ยวพันถึง ฝ่าบาทหนะ หึ! เป็นเพราะเจ้าที่หูเบาต้องโทษเจ้า ฮึ่ย!”“ท่านพี่หยุดนะเจ้าคะ จะโทษข้าฝ่ายเดียวได้เช่นไรในเมื่อคราแรกท่านก็เห็นดีเห็นงามด้วย ท่านพี่!” ฮูหยินหลิ่วที่เอ่ยรั้งผู้เป็นสามีให้ฟังนางแต่เวลานี้เกรงว่าผู้เป็นสามีจะโกรธนางเสียเข้าให้แล้ว เขานั้นเอาแต่เดินจ้ำอ้าวตรงเข้าไปในเรือนด้วยท่าทีโมโหราวพายุกำลังก่อเคล้า เมื่อคิดหาทางออกมิพบฮูหยินหลิ่วก็ได้ค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นใบหน้าฉายแววกังกล ในใจได้แต่หวังว่าซูเหยานางอย่าได้นำเรื่องนี้ไปคิดเล็กคิดน้อยเลย“ท่านแม่” ต่วนมู่เพียงอุทานออกมาเบา ๆ กับสภาพของผู้เป็นมารดาที่เขานั้นตั้งแต่เกิดยังมิเคยพบเจอ“เป็นเพราะนางซูฉี! เฮอะนางเอายานรกนั่นมาให้ข้า เหอะ! ทำยังไงดีข้าจะทำยังไงดีเล่า ต่วนมู่เจ้าเร่งช่วยข้าคิดให้เร็วเถอะ”“โธ่ท่านแม่ อย่าได้วิตกไปบางทีนางอาจจะไม่ได้บอกอะไรพ่อของนางก็ได้ ผู้ใดจะอยากให้คนอื่นรู้เรื่องว่าครั้งหนึ

[จวนตระกูลหลิน]เสียงโหวกเหวกโวยวายที่หน้าประตูใหญ่ของจวนเรียกให้ทุกคนในตระกูลมารวมกันอย่างเร่งรีบ รวมทั้งซูเหยาที่นางฟื้นตื่นขึ้นมาก็ถูกหลินเจียงเรียกตัวไปพบแต่เช้า และพึ่งถามไถ่เรื่องราวยังไม่ถึงครึ่งก็ถูกเสียงโวยวายลั่นเรียกให้ทุกคนเลิกสนใจนางและวิ่งกรูกันไปที่ประตูจวนแทน“เกิดอะไรขึ้นกัน! ” หลินเจียงวิ่งกระหืดกระหอบระยะทางจากตัวเรือนถึงหน้าประตูใหญ่จวนนั้นก็ถือว่าไกลอยู่มาก เมื่อมาถึงก็เห็นโหวมู่หยางและฮูหยิน หลิ่วอีกทั้งต่วนมู่ยืนโวยวายร่ำไห้อยู่ด้านนอกจวน รอบ ๆ เต็มไปด้วยผู้คนหนาตาที่ยืนมุงดูอย่างสนใจ“เสนาบดีหลินในที่สุดท่านก็ยอมออกมา ฮื่อ ๆ ได้โปรด ๆ ให้พวกข้าเข้าไปข้างในจวนก่อนเถิดเรื่องที่จะพูดคุยนั้นล้วนต้องคุยในที่ลับไม่อาจไขในที่แจ้งเช่นนี้ได้เจ้าค่ะ” ฮูหยินหลิ่วเงยหน้าสบตากับซูฉีอย่างรู้กัน นางและสามีอีกทั้งผู้ร่วมแผนการคุยตกลงกันแล้วว่าแผนที่ผิดพลาดในครานี้จำต้องรีบชิงตัดหน้าเอาความดีเข้าตัวเอาความชั่วสาดใส่ซูเหยา เช่นนี้ก็อาจมีทางรอดได้ชิงถอนหมั้นเสียก่อนยังดีที่ซูฉีนางนำความลับของเด็กนั่นมาบอกตนจึงได้คิดแผนนี้ขึ้นมาได้“ท่านหลินได้โปรดให้พวกเราเข้าไปพูดคุยด้านในเสียเถ

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายผ่านไป ซูเหยาพบว่าในใจสงบครึ่งไม่สงบครึ่ง ที่สงบครึ่งหนึ่งก็เพราะว่านางสะใจที่สามารถแก้เผ็ดผู้เป็นมารดาเลี้ยงได้ นางนั้นหลังจากฟื้นขึ้นมาก็ถูกท่านพ่อตำหนิเสียยกใหญ่ที่แนะนำศัตรูคนชั่วเข้าตระกูลเกือบทำลายชื่อเสียงของท่านพ่อที่ตั้งใจเป็นขุนนางที่ดีสะอาดไร้มลทิน ส่วนน้องสาวตัวดีตั้งแต่วันนั้นก็เก็บตัวเงียบซ้ำกล่าวทานางว่าทำให้ตนนั้นอับอายจนไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนและหยางจวิ้นอ๋อง“หึ! อับอายแล้วเช่นไรหากพวกเขารักกันจริงเรื่องนี้ไม่เห็นเกี่ยวกับนางนี่ เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องของข้า” ซูเหยาที่พลิกถุงหอมโม่ลี่ฮวาแห้งในมือไปมาอยู่นานก็เปรยออกมาอย่างอดไม่ได้ส่วนอีกครึ่งที่ซูเหยานั้นคิดไม่ตกก็เห็นจะเป็นเรื่องของผู้เป็นย่าที่นางนั้นรู้สึกผิดในใจอยู่มากที่เป็นต้นเหตุทำให้อาการท่านแย่ลง แม้ว่าท่านย่าจะไม่โทษนางแต่ซูเหยาเองก็รู้แจ้งประจักษ์แก่ใจนัก“เฮ้อ” เสียงหวานถอนหายใจซ้ำไปซ้ำมาอย่างนึกไม่ตกเป็นห่วงอาการท่านย่าที่ทรุดลงก็เป็นห่วง คิดไม่ตกเรื่องคำพูดของผู้เป็นย่ารึก็มากนัก‘ซูเหยาย่าเองก็อายุมากแล้วปีนี้ร่างกายทรุดโทรมไปมากเกรงว่าคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน เฮ้อช่างน่าเสียดายย่าเอง

ยามไฮ่ (22.00 น.)ร่างของสตรีเสื้อคลุมตัวใหญ่สีดำคลุมผ้าปิดบังใบหน้าควบม้าวิ่งพุ่งทะยานตรงไปยังด้านตะวันตกของเมืองโดยอาศัยแสงจากเงาต้นไม้ช่วยอำพรางเพื่อมิให้ตนนั้นเป็นที่โดดเด่นรึโจ่งแจ้งนัก และเหตุที่ซูเหยามินึกหวั่นเกรงและออกมาเพียงคนเดียวนั้นก็เพราะว่าเมืองเฉิงหยางมิเคยหลับใหลผู้คนพลุกพล่านอยู่ตลอดเวลาเพราะร้านรวงและภัตตาคาร หอสังคีต ทั้งหอนางโลมมีมากมายคึกคัก แต่ครั้นพอเข้าเขตฝั่งตะวันตกของเมืองกลับเริ่มสงบเงียบและผู้คนบางตาซูเหยาจูงม้าเข้าคอกที่ตรียมไว้ลูบคอเจ้าม้าสีขาวสองถึงสามคราก็ปลดเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกเปลี่ยนเป็นถือแล้วเดินตรงเข้าเรือนที่มีแสงสว่างน้อย ๆ พอส่องทาง นางยืนถอนหายใจมองเข้าในในเรือนเพียงครู่ในใจรู้สึกตื่นเต้นอีกทั้งหนักอึ้งอยู่มิน้อย ‘เอาเถอะข้าเองก็รักเด็กมากและหวังจะเลี้ยงเขาให้ดี ๆ หวังว่าคงมิได้เลวร้ายอะไร’ ซูเหยาก้าวเดินช้า ๆ จนแทบเป็นเอื่อยและมิได้เร่งรีบนักก่อนจะแลเห็นแสงสว่างจากโคมไฟที่จุดสว่างแต่พอมองให้เห็นเพียงทางเดิน‘คงมาแล้วสินะ’“นายท่าน” เสียงเข้มทุ่มนุ่มลึกเอ่ยทักทาย ร่างสูงใหญ่นั่งดื่มสุรารอผู้เป็นนายอย่างใจเย็น กลิ่นดอกโม่ลี่ผสมกับมู่ตานอบอวลไปท

หลังจากวันนั้นซูเหยาก็รู้สึกหายใจโล่งนักที่หยางจวิ้นอ๋องมิได้มาตามตื้อก่อกวนนาง แต่นั้นเพียงกลางวันกลางคืนเล่าท่านอ๋องกลับทำตัวเป็นโจร บุปผาลอบเข้าออกเรือนนางราวเรือนตน ทั้งที่นางจ้างคนมาเฝ้าเรือนนางมากขึ้นแต่นั่นก็มิได้เป็นอุปสรรค ทั้งนางข่มขู่ก็แล้ว ต่อว่าก็แล้ว นางใช้สารพัดวิธีแต่ก็มิอาจขัดขวางเขาได้ และเหตุผลที่ให้แก่นางคือ ทำลูกและวันนี้เป็นอีกวันที่นางถูกเขาเชิญให้ไปตำหนักป่าไผ่เหตุผลแกมข่มขู่คือให้หมอหลวงตรวจชีพจรว่านางนั้นท้องแล้วรึไม่ และเป็นนางเองที่เริ่มคิดแล้วว่าสรุปเป็นผู้ใดกันแน่ที่อยากมีลูกเขานั้นดูจริงจังกว่านางมากนัก ซ้ำยังน่าไม่อายกลับกางตำรากามสูตรบ้าบอนั่นให้นางดูถึงท่วงท่าทำรักที่ว่าท่าใดได้บุตรชายท่าใดได้บุตรสาวอีกทั้งให้นางเลือก องค์ชายรองผู้นี้เดิมทีสุขุมเยือกเย็นมาบัดนี้นางกลับค้นพบอีกตัวตนหนึ่งของเขาเข้าเสียอย่างนั้น“คนหน้าไม่อายชิ!” ซูเหยาที่เดินทางมาเพียงลำพังโดยเข้าใจว่าขึ้นรถม้าที่นางขึ้นนั่งนั้นเป็นของตำหนักป่าไผ่ส่งมารับ จึงได้แต่บ่นต่อว่าหยางจวิ้นอ๋องกับลมกับฟ้าโดยหารู้ไม่ว่ารถม้าที่ตนนั่งมานั้นหาใช่ของตำหนักป่าไผ่ไม่“ท่านแม่จะได้ผลแน