บททั้งหมดของ ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ: บทที่ 21 - บทที่ 30

เป็นอีกคราในรอบปีที่จวนเสนาบดีหลินกลับมามีชีวิตชีวาคึกครื้นอีกคราเมื่อคุณหนูใหญ่หลินซูเหยาหวนคืนกลับเฉิงหยางครานี้นั้นสร้างความปิติความยินดีให้กับเหล่าฮูหยินและเสนาบดีเจียงผู้พ่อเป็นอย่างมากเสนาบดีหลินเจียงนั้นถึงขนาดจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้แก่นางเลยทีเดียว ซึ่งการที่ผู้เป็นพ่อของนางแสดงการใส่ใจถึงเพียงนี้แน่นอนว่ามันสร้างความริษยาให้เกิดในใจสองแม่ลูกซูฉีและคุณหนูรองของบ้านอยู่มิน้อย“ท่านแม่มันกลับมาแล้ว ดูสิเจ้าคะ ซ้ำท่านพ่อยังจัดงานเลี้ยงต้อนรับเสียด้วย ท่านแม่” ชิงเยว่เขย่าแขนผู้เป็นมารดาไปมาอย่างเอาแต่ใจ ใบหน้างอง้ำไม่สบอารมณ์ และช่างน่าชังนักไหนท่านแม่บอกนางว่าส่งนางไปอยู่ชนบท ชนบทเช่นไรนางถึงได้งดงามเสียขนาดนี้ เหตุใดนางถึงชอบทำตัวโดดเด่นกว่านางเสียร่ำไป“เจ้าอย่าห่วงไปเลย งานเลี้ยงคืนนี้แม่จะกำจัดนางออกจากจวนอย่างถาวรเอง หึ ๆ” ซูฉีคลี่ยิ้มให้กับแผนการล่วงหน้าที่กำลังจะมาถึงและดูเหมือนว่าผู้เป็นสามีนั้นก็เห็นดีเห็นงามกับนางไปด้วย ก่อนจะมีสีหน้าไม่พอใจที่เห็นผู้เป็นสามีและแม่สามัญนั้นออกไปยืนรอต้อนรับลูกสาวนอกไส้นางถึงหน้าประตูใหญ่“ซูเหยา ซูเหยาของย่าเจ้ามาแล้ว ๆ” ทันทีที่รถม้าห

ยามเช้าอากาศแจ่มใสแต่ซูเหยากลับพบว่าวันนี้บรรยากาศในจวนกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อที่จวนมีแขกสูงศักดิ์มาเยี่ยมเยือนตั้งแต่เช้าตรู่ และแขกผู้นั้นก็คือเขาหยางจวิ้นอ๋องทั้งที่พึ่งพบกับน้องสาวนางไปเมื่อวาน วันนี้ก็เสด็จมาเยือนแต่เช้านี่คงโปรดมากเสียกระมัง“คุณหนูไม่ออกไปรึเจ้าคะ”“ออกสิ มีนัดกับตวนมู่พอดี” ซูเหยาใช้ประตูเล็กข้างจวนเป็นเส้นทางที่ใช้ออกไปพบคู่หมั้นของตน และเมื่อไปถึงจวนตระกูลโหวก็นึกอยากกลับจวนในทันทีเมื่อพบว่าแท้จริงแล้วนั้น โหวต่วนมู่คล้ายต้องการนัดนางมาเพื่อแสดงบารมีของเขาเพียงเท่านั้นเนื่องจากนายใหญ่ของจวนและบรรดาฮูหยินเดินทางไปพักผ่อนต่างเมืองยังกลับมามิถึง เวลานี้ทั้งจวนตระกูลโหวนั้นจึงมีเพียงคุณชายของบ้านและเหล่าคนรับใช้พร้อมกับเพื่อนของเขาทั้งชายและหญิงเกือบสิบคนที่นั่งดื่มกินอย่างสำราญที่เรือนรับรองแขกแม้ซูเหยาได้ยินกิตติศัพท์ของคู่หมั้นตนมาบ้างว่าเป็นบุรุษชอบความสำราญ งานการมิได้ใส่ใจเท่าไหร่อีกทั้งมิได้มีใจใฝ่ก้าวหน้าเหตุนี้จึงมิยอมเข้าร่วมสอบขุนนาง แม้เคยเข้าร่วมก็สอบมิผ่านอีกทั้งมิอาจติดสินบนใด ๆ ได้เพราะ ฝ่าบาทนั้นคุมสอบเข้มงวดกว่าทุกปี เช่นนั้นเขาจึง

ซูเหยาเมื่อเดินมาได้สักพักใหญ่ก็รู้สึกราวกับมีคนผู้หนึ่งกำลังเดินตามนางโดยมิอาจรู้ได้ว่าหวังผลอันใด นางจึงเลือกชะลอฝีเท้าลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นก้าวสั้นบ้าง ยาวบ้าง ก้าวเร็วบ้างสลับกันไป ครั้นพอหันกลับไปมองกวาดตาสำรวจไปทั่วบริเวณก็กลับไม่พบผู้ใดผิดสังเกต เมื่อเป็นเช่นนั้นคิ้วเรียวจึงได้แต่ขมวดมุ่นและยังไม่ทันได้คิดสิ่งใดไปมากกว่านั้น จู่ ๆ ฝนฟ้าที่ไม่มีเคล้ามาก่อนก็เทลงมาจนมืดฟ้ามัวดิน สายตาหวานซึ้งตระหนกตื่นครั้นมองซ้ายแลขวาเห็นว่าหอสุราวสันต์ใกล้ที่สุดจึงได้วิ่งเข้าไปหลบยังด้านใน“คุณหนู ๆ เชิญ ๆ ฝนฟ้าก็ตกลงมาซะได้ไม่มีปี่มีขลุ่ยเอาเสียเลย” เสียงเถ้าแก่เอ่ยตอนรับทั้งจูงมือนางให้เดินตามเข้าร้านอย่างเชื้อเชิญ“เออคือเถ้าแก่คือข้าไม่คิดว่าจะมีคนเข้ามาหลบฝนเยอะขนาดนี้ เช่นนั้นข้าขอหลบอยู่ด้านหน้าเพียงครู่ เมื่อหยุดตกแล้วจะรีบไป” ซูเหยาค่อย ๆ ดึงมือกลับพร้อมทั้งสอดส่ายสายตากวาดมองทั้งร้าน แต่ในใจก็นึกเสียดายอยู่มิน้อยนางกะว่าบรรยากาศเช่นนี้หากได้ร่ำสุราซักจอกสองจอกของหอสุราขึ้นชื่อแห่งนี้ก็คงจะดีมิน้อย“หากไม่รังเกียจกัน เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอเชิญคุณหนูเป็นเกียรตินั่งด้วยกันเสียหน่อย”น้ำเสียง

จ้าวหยางควบม้าไม่นานก็มาถึงด้านหลังจวนหลังใหญ่ตระกูลหลิน ร่างสูงเร้นกายอาศัยวิชาตัวเบากระโดดเข้าหน้าต่างเรือนเยว่หลันอย่างชำนาญและคุ้นเคยจ้าวหยางเดินเซน้อย ๆ มองร่างบอบบางที่นอนหันหลังให้เขาด้วยแววตาสื่อความหมาย เหตุใดยามเมามายความคิดถึงกลับยิ่งเท่าทวี เมื่ออยู่ใกล้เพียงเอื้อมเป็นจ้าวหยางที่ไม่อาจห้ามใจได้เขาขึ้นเตียงสอดกายหนาภายใต้ผืนผ้าห่มเดียวกับนางมือหนาสอดเข้าเกี่ยวกอดเอวคอดเข้าหาอกแกร่ง กดจมูกสูดดมกลิ่นประจำตัวนางที่หอมกรุ่นจรุงใจให้นึกถึงเข้าเสียเต็มปอดดวงตาคมปิดนิ่งในใจรู้สึกสงบ‘คิดถึง’ จู่ ๆ ก็เกิดคำที่ไม่เคยคิดขึ้นในหัว ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปาก ซูเหยาเมื่อนางเริ่มรู้ตัวอีกทั้งเตรียมกรีดร้อง“อื้อ อ่อย อ่วยอ้วยยย อื้อ” ซูเหยาที่ยังไม่รู้ว่าคือผู้ใดที่กำลังค่อมทับนางอยู่ก็สะดุ้งตกใจสุดขีด ร่างบางดีดดิ้นทั้งตบตีร่างหน้าอย่างหวาดกลัวหวังให้ชายผู้นี้ปล่อย แต่เมื่อได้กลิ่นหอมเฉพาะตัวเขา ทั้งน้ำเสียงทุ้มลึกก็รู้ได้ทันทีว่าคือผู้ใด นางถึงสงบลงก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นแล้วเกิดความสงสัยเข้าแทน อีกทั้งกลิ่นสุรานั่นอีกเล่า‘นี่ท่านอ๋องเมามายมาเช่นนั้นหรือ’“ชู่ว ข้าเองเงียบเถอะขอข้ากอ

“หานกงกงพรุ่งนี้จัดการเสียใหม่ ที่สอนหนังสือนั้นก็จัดหาคนมาสร้าง ดี ๆ เถอะ จะให้ดีก็จัดหาอาจารย์อาสาให้วนกันมาสอนที่นี่เถอะ” จ้าวหยางที่ยังไม่ขึ้นรถม้าก็หันมาสั่งงานใหม่แก่หานกงกง“หา เอ่อพ่ะย่ะค่ะ” หานกงกงก็ยังมิมั่นใจนักก่อนจะรีบเอ่ยรับปากในทันทีเมื่อเห็นผู้เป็นนายมีใบหน้าเย็นชาจนเขาเองยังรู้สึกหนาวเหน็บกับท่าทางนั้นของเขาถึงคราพลบค่ำหลังสอนหนังสือเสร็จซูเหยาก็ตรงกลับจวนในทันที บัดนี้หลังจากเหตุการณ์ที่พบเจอจ้าวหยางแล้วนางก็มิมีกระจิตกระใจกระทำสิ่งใดต่อทั้งสิ้น แต่เมื่อมาถึงจวนก็ต้องตกใจกับข่าวไฟไหม้จวนตระกูลโหว เช่นนั้นซูเหยาจึงเปลี่ยนเป็นไปเยี่ยมจวนตระกูลโหวแทน[จวนตระกูลโหว]“คาระวะท่านโหว และฮูหยินหลิ่วเจ้าค่ะ โหวต่วนมู่เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง”“ลุกขึ้นเถอะมิต้องเกรงใจนะ” ฮูหยินหลิ่วตรงเข้ามาประคองว่าที่สะใภ้ให้ลุกขึ้นนั่งใบหน้าเผยยิ้มไม่เต็มที่คล้ายมีเรื่องไม่สบายใจ“ยังดีที่มีคนเห็นเลยดับทัน เฮ้อ” ฮูหยินหลิ่วตอบก่อนจะแย้มยิ้มน้อย ๆ แต่ดวงตานั้นกับฉายแววกังวล ด้านนายท่านโหวเองก็มิทีท่าไม่ต่างกัน เว้นเสียแต่ต่วนมู่ที่มีท่าทีดีใจรีบปรี่เข้ามารวบมือของซูเหยาขึ้นมาจับ แม้ซูเหยาจะยิ้