ตอนที่ 5 ลอบเข้าหา

“ฮ่า ๆ ท่านแม่ลูกสะใจยิ่งนัก ดูนางสิป่านนี้คงอกแตกตายแล้วกระมัง”

“นั่นสิ! นางคงมิคิดว่าท่านองค์ชายรองจะมีใจให้ลูก ดูท่าทางไหล่ตกของนางที่เดินกลับเรือนสิ หึ! ช่างน่าสมเพชเสียจริง”

เสียงสองแม่ลูกทั้งบ่าวไพร่ต่างพูดคุยกันอย่างสนุกปากถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ก่อนซูฉีจะเป็นคนยกมือบุตรสาวขึ้นสำรวจร่องรอยเขียวช้ำ ในใจก็นึกเจ็บแค้นลูกเลี้ยงที่ทำให้ลูกของนางได้รับบาดเจ็บ

“ชิงเยว่ของแม่ เจ้านี่เป็นบุตรสาวที่ประเสริฐจริงแท้ หากเจ้าได้แต่งเข้าเป็นชายาอ๋องแล้วละก็ต่อไปเราก็ไม่ต้องหวั่นเกรงผู้ใดแล้วล่ะ พระชายาเป็นไง คำ ๆ นี้เจ้าเกิดมาเพื่อมัน พวกเจ้าว่าใช่รึไม่ ฮึ”

“เจ้าค่ะฮูหยิน คุณหนูรองของบ่าวเหมาะกับคำเรียกนี้ที่สุด ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นรอช้าอยู่ใย รีบไปหายามาทาให้ลูกข้าเสียสิ ประเดี๋ยวผิวสวย ๆ ของนางจะทิ้งรอยช้ำเอาได้ ไปเร็วเข้า” ซูฉีเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะหันมาแย้มยิ้มกับบุตรสาวอย่างรักใคร่และภูมิใจในผลงานวันนี้ของนาง ไม่ได้ใจเหล่า     ฮูหยินแล้วเช่นไร เพียงได้ใจองค์ชายรองเท่านี้ก็เป็นพอแล้ว หึ!

อีกด้านฝั่งตะวันออกของจวนกลับเงียบเหงายิ่งยามนี้หยาดฝนโปรย ความมืดร่วงโรยปกคลุมแล้วยิ่งเพิ่มบรรยากาศในเรือนให้เศร้าหมองตามอารมณ์เจ้าของเรือนไปโดยปริยาย

“คุณหนูไม่ร้องนะเจ้าคะ ไม่ร้อง” เยว่ถานเอ่ยปลอบผู้เป็นนายที่นั่งในอ่างไม้ให้นางปรนนิบัติอาบน้ำ คุณหนูที่เคยพูดคุยสดใสอยู่เสมอเวลานี้นอนหลับตานิ่งมีเพียงหยาดน้ำตาจากความเสียใจที่หลั่งไหลออกมามิขาด ช่างน่าสงสารยิ่งนัก

“ถานเอ่อร์ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจัดการตัวเองเจ้าเองก็ไปนอนได้แล้วนะ”

“แต่ว่าคุณหนู บ่าว”

“ไปเถอะ”

เมื่อผู้เป็นนายบอกมาเช่นนั้นแม้ไม่สบายใจแต่ก็จำใจต้องทำ เยว่ถานมองซ้ายมองขวาอย่างไม่สบายใจที่จะปล่อยคุณหนูนางไว้คนเดียวแต่ก็จำต้องล่าถอยออกมา เผื่อให้คุณหนูนางได้สบายใจ

~พลิ้ว~

สายลมพัดพาละอองฝนเข้ามาทางช่องหน้าต่างที่เยว่ถานเปิดไว้ ช่องนี้สูงพอสมควรและไม่ต้องเกรงกลัวว่าจะมีผู้ใดแอบมองได้เพราะมันถูกออกแบบให้คนด้านนอกมองไม่เห็นอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ของเจ้าของห้อง และที่นางเปิดไว้มิใช่ลืมเพราะซูเหยาชื่นชอบกลิ่นฝนตก และหลงใหลในการฟังเสียงมันยิ่งนัก ความเย็นของสายลมบวกกลับละอองฝนทำให้ซูเหยาต้องห่อไหล่น้อย ๆ ทั้งที่แช่ตัวในน้ำอุ่น ดวงตางดงามหลับพริ้มแพขนตาหนาเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา ร่างสะท้านน้อย ๆ จากเสียงสะอื้น ก่อนจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้า ๆ มองกำไลหยกขาวมันแพะที่ข้อมือ ในหัวหวนครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิต

“เฮ้อ เอาล่ะข้าไม่อยากเอาโทษให้มากความ แต่จะว่าไปคุณหนูใหญ่ของท่านช่างต่างจากคุณหนูรองลิบลับเห็นได้ชัดว่า หึ!”

ใช่สิท่านอ๋องคงจะหมายถึงนางไม่มีมารดาอบรมสั่งสอนรึไร ถึงเป็นเช่นนั้นก็จริงแต่นางหาได้ชอบใจไม่ที่มากล่าวหานางเช่นนี้ ไม่ชอบใจแล้วนางทำสิ่งใดได้ ทุก ๆ อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้นางทำไปเพราะอะไรกันซูเหยา ที่เจ้าทนลำบาก ทนให้เขาพรากความสาวเจ้าคราแล้วคราเล่าเพื่อสิ่งใดกัน

“เพราะรัก เพราะ”

‘ข้าสัญญาโตขึ้นข้าจะแต่งงานกับเจ้าน้องหญิง’

“เพราะคำสัญญาในวัยเด็ก รึเพราะข้าลุ่มหลง รึเพราะข้าอยากเอาชนะ แต่ในเมื่อข้าทุ่มสุดตัวขนาดนี้แล้วจะให้หวนกลับไปก็คงมิง่ายแล้ว แต้มพรหมจรรย์นี่ หึ!” ซูเหยาเหยียดยิ้มสมเพชตน นางมองกำไลทั้งสะท้อนในใจของกำนัลอื่นใดมิเคยได้รับมอบมีเพียงคำสัญญาปากเปล่าที่นางยึดมั่นเสมอมา

คราแรกคิดว่าเมื่อได้แต่งเข้าจวนอ๋อง ได้หลีกหนีจากมารดาเลี้ยง ได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับบุรุษที่นางรักคงจะมีความสุขไม่น้อย แต่ว่านี่มันยังจะเป็นจริงได้อีกหรือ แต้มพรหมจรรย์หลอกนี่หากข้าไม่ได้แต่งกับท่านอ๋อง บุรุษอื่นจะรู้รึไม่ แล้วหากท่านพ่อรู้เข้าว่าข้าชิงสุกก่อนห่ามท่านพ่อท่านย่าจะเสียใจรึไม่ แล้วหากว่า เฮือก!

“ว๊าย...อุ๊ป”

“เงียบ!” เสียงเข้มเอ่ยชิดใบหูพร้อมใช้มือใหญ่ปิดปากนางแน่น

“คุณหนู!”

เสียงเยว่ถานเปิดประตูเข้ามาหลังได้ยินเสียงของผู้เป็นนาย ส่วนซูเหยานั้นเพียงได้กลิ่นที่คุ้นเคยก็รับรู้ได้ว่าเป็นผู้ใดนางจึงผ่อนลมหายใจลงอย่างโล่งอก ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงเยว่ถานกำลังวิ่งเข้ามา มือบางรีบผลักอกแกร่งให้หาที่ซ่อนแต่เหมือนว่าหยางจวิ้นอ๋องนึกอยากกลั่นแกล้งนาง ไม่ว่าจะผลักเช่นไรเขากลับไม่ขยับและเมื่อเสียงเยว่ถานเริ่มเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ขึ้นซูเหยายิ่งเหงื่อกาฬไหลพราก ดวงตาไหวระริกหวานหวั่น มองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่ให้หยางจวิ้นอ๋องซ่อนและก่อนที่เยว่ถานจะได้เดินเข้ามาซูเหยาจึงตัดสินใจกระชากคว้าเอาจ้าวหยางที่ยังไม่ทันได้ระวังตัวลงมาในอ่างน้ำ ก่อนจะกดเขาลงมิดโชคดีที่เยว่ถานโปรยกลีบดอกไม้เสียหนาจึงใช้อำพรางคนในน้ำได้ไม่ยาก

“คุณหนูเกิดสิ่งใดขึ้นเจ้าคะ” เยว่ถานวิ่งหอบเอ่ยถามเสียงสั่น

“ไม่มีอะไรเยว่ถาน ข้าแค่ตกใจแมลงสาบหนะ”

“แมลงสาบ! จะมีได้เช่นไรบ่าวว่าบ่าวทำความสะอาดดีมาก ๆ แล้วนะเจ้าคะ คุณหนูไม่ต้องกลัวนะเจ้าค่ะบ่าวจะจับมันเดี๋ยวนี้!” เยว่ถานรูดแขนเสื้อขึ้นทำทีเตรียมจับ แต่ถูกซูเหยาเอ่ยห้ามไว้เสียก่อน แต่ดูเหมือนว่าเสียงที่เปล่งออกมานั้นจะไม่มั่นคงเสียทีเดียว

“เอ่อเยว่ถานไว้พรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าจะได้รีบอาบน้ำตอนนี้ชักหนาวแล้วล่ะ”

“อ่อเช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ มาเจ้าค่ะเยว่ถานช่วยอาบ”

“ไม่ต้อง! คือข้าจะอาบเองเจ้าไปเถอะ” ซูเหยาเอ่ยเสียงตกใจ ก่อนจะปรับเป็นปกติแล้วรีบไล่สาวใช้ตัวน้อยให้รีบออกไป คล้อยหลังบ่าวรับใช้ซูเหยาก็ถอนหายใจพรืดใหญ่อย่างโล่งอก ก่อนจะตกใจอีกคราเมื่อร่างองอาจโผล่ขึ้นจากน้ำด้วยอาภรณ์เปียกโชก ผมลู่ลงแนบไปกับใบหน้าหล่อเหลา สาปอาภรณ์แยกออกเผยให้เห็นลอนกล้ามที่หน้าท้องชัดเจน เหนือสะโพกมีขอบกางเกงรั้งอยู่หมิ่นเหม่ ภาพบุรุษตรงหน้าทำให้ซูเหยาต้องลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างมิอาจห้ามไหว

“แค่ก ๆ เจ้า!” จ้าวหยางเอ่ยเสียงสะบัดอย่างกรุ่นโกรธก่อนจะปรี่เอื้อมมือจับขอบอ่างคร่อมเอาร่างบางไว้ในวงแขนแกร่งใบหน้าก้มเข้าประชิดใบหน้าเล็กของนาง หอบหายใจสะท้อนรุนแรงจากการกลั้นหายใจใต้น้ำ

 คราแรกตั้งใจจะเข้ามาหานางแต่นึกไม่ถึงว่าเจ้าของเรือนกำลังอาบน้ำอยู่ แต่เหตุการณ์กลับเหนือการควบคุมทำให้ต้องเปียกไปทั้งตัวเช่นนี้ แต่เมื่อดวงตาคมมองเห็นภาพโฉมงามขาวกระจ่างเปลือยไหล่อยู่ตรงหน้า เท่านั้นแหละความโกรธในใจอกถึงได้ทุเลา แต่สีหน้ากลับกลายเป็นเจ้าเล่ห์มองนางราวราชสีห์กำลังมองเหยื่อเข้ามาแทน

“ทะท่านอ๋อง พะพระองค์ คือข้ามิได้ตั้งใจใครบอกให้พระองค์เข้ามาเองเล่า” กลายเป็นว่าซูเหยาที่อับอาย มิเคยมีคราใดที่จะเปิดเผยในที่แจ้งเช่นนี้ต่อหน้าจ้าวหยาง ครานี้เปิดเปลือยไปเสียหมดตัวทั้งไฟในห้องก็สว่างไปเสียหมด เมื่อถูกสายตาคมจดจ้องไหล่บางสั่นกลับสั่นระริก หัวใจเต้นรัวกระหน่ำ ซูเหยาเวลานี้ทำได้เพียงนั่งลงให้สายน้ำช่วยเป็นเกราะโอบอุ้มกายเปลือยเปล่าเอาไว้แทน

“เจ้าอายเป็นด้วยรึ หึ!”

ซูเหยาเมื่อได้ยินคำแสลงหูก็เผลอเงยหน้าจ้องมองสบดวงตาคมเข้มอย่างตัดพ้อ ก่อนจะใบหน้าเห่อร้อนแดงก่ำเมื่อหยดน้ำจากปลายจมูกโด่งของเขาหยดลงใส่ใบหน้าของนาง และดูเหมือนว่าใบหน้าหล่อเหลาของจ้าวหยางจะก้มลงต่ำประชิดใกล้นางเข้าเรื่อย ๆ จนซูเหยาต้องหลับตาแน่น