เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 1 ของขวัญท่านย่า
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-17 16:21:57“คุณหนูบ่าวได้ยินมาว่างานคล้ายงานวันเกิดนายหญิงท่านผู้เฒ่าหยางจวิ้นอ๋องก็มาด้วยเจ้าค่ะ”
“องค์ชายรองมาด้วยหรือเช่นนั้นก็ดีเลยข้าจะต้องทำให้พระองค์ประทับใจในตัวข้าอย่างแน่นอน” หลินซูเหยาแย้มยิ้มอย่างดีใจที่บุรุษที่นางหมายมาดจะแต่งเข้าเป็นชายานั้นมาเยือนถึงจวนตระกูลหลิน
“องค์ชายต้องประทับใจในตัวคุณหนูแน่เจ้าค่ะ คุณหนูของบ่าวงามถึงเพียงนี้มีชายใดในเฉิงหยางที่ไม่พ่ายแพ้ต่อคุณหนูของบ่าวเล่าเจ้าคะ” สาวใช้คู่ใจนามถานเยว่เอ่ยเอาใจผู้เป็นนาย และนับว่านางมิได้กล่าวเกินจริง คุณหนูของนางคนภายนอกมักลือว่านางร้ายกาจ เอาแต่ใจด้วยไร้มารดาอบรมสั่งสอน มิเคยเห็นหัวผู้ใดไม่ใฝ่รู้ใฝ่เรียน วัน ๆ เอาแต่ลุ่มหลงในความงามสรรหาสารพัดวิธีที่จะบำรุงตนเอง หาได้ใส่ใจในกิจการของตระกูลซูไม่ ซ้ำยังชอบอาละวาดตบตีบ่าวรับใช้เป็นว่าเล่นจนแม้กระทั่งผู้เป็นบิดาเองบางคราถึงกับแสดงท่าทีเอือมระอาและมักนำนางไปเปรียบเทียบกับคุณหนูรองอยู่บ่อย ๆ แต่ยังดีที่มีฮูหยินผู้เฒ่าเข้าใจนางและคอยตามใจให้ท้ายเสมอมาเพียงเท่านั้น
“หึ เจ้านี่ปากหวานช่างเจรจาเสียจริงนะ แล้วที่ให้เจ้าไปสืบเป็นเช่นไรบ้าง” ซูเหยานั่งมองใบหน้าของตนที่สะท้อนผ่านกระจกเงาอย่างลุ่มหลง ใบหน้าและร่างกายนี้ที่นางเฝ้าถนอมมันมาก็เพื่อให้เขา องค์ชายรองหยางจวิ้นอ๋องได้ภาคภูมิใจ
“คุณหนูรองนางปักผ้าอวยพรฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ แต่บ่าวมิได้ทันเห็นกลัวว่าจะถูกพบเข้าเลยต้องรีบหลบออกมาก่อนเจ้าค่ะ”
“ปักผ้า หึ นางมีปัญญาทำเท่านั้นรึคอยดูเถอะของขวัญของข้าที่ให้ท่านย่าย่อมต้องดีกว่าอย่างแน่นอน ถานเยว่ข้ารู้ว่านางเองก็หมายปองในองค์ชายรองเช่นกัน หึ นางทำเป็นใสซื่อไร้เดียงสาคิดว่าข้าดูนางไม่ออกเลยรึไงกัน” ซูเหยาเยียดยิ้มเยาะ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมานางก็มิยินยอมรับนางและแม่ของนางเป็นคนในครอบครัวอยู่แล้ว นางที่เป็นต้นเหตุให้ผู้เป็นแม่ของนางต้องตรอมใจ สหายที่ท่านแม่รักแต่กลับทรยศท่านแม่ได้อย่างเลือดเย็น นางเองก็คงมีนิสัยจิ้งจอกไม่ต่างเฉกเช่นกันนักหรอก
“เช่นนั้นในเมื่อนางอยากปักผ้า ก็ให้นางปักซะให้สมใจ ถานเยว่” ซูเหยาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ในใจนึกหากคุณหนูรองนางอยากโดดเด่น ได้!เช่นนั้นนางจะทำให้นางได้โดดเด่นสมใจ
“ตั้งโต๊ะให้ข้าที่สวนด้านหน้าเรือน วันนี้อากาศแจ่มใสข้าจะปักผ้าเสียหน่อย หึ!”
“เจ้าค่ะ คุณหนู” ถานเยว่เมื่อได้รับคำสั่งก็เผยยิ้มเย้ยหยันตามผู้เป็นนาย ในใจนึกเริงร่ายามได้ชื่นชมความพินาศของสองแม่ลูกที่คุณหนูนางเกลียด ไม่ผิดในเมื่อผู้เป็นนายไม่ชอบสิ่งใด บ่าวเช่นนางก็ย่อมไม่ชอบด้วยเช่นเดียวกัน
ไม่นานหน้าเรือนเยว่หลันของคุณหนูใหญ่ก็คึกครื้นไปด้วยบ่าวรับใช้ที่หน้าหมดจดทั้งสามนางคอยปรนนิบัติยื่นเข็มยื่นด้ายให้ผู้เป็นนายไม่ขาด และโฉมงามที่กำลังนั่งปักผ้าอยู่นั้นเล่างดงามราวนางฟ้าลงจุติ ใบหน้าเล็กพิสุทธิ์ ผิวขาวราวหยกมันแพะองคาพยพงดงามราวภาพวาดเซียนสวรรค์ก็มิปาน นั่นยิ่งทำให้ เสหาบดีหลินผู้เป็นพ่อที่ผ่านมาทางเรือนของบุตรสาวแย้มยิ้มอย่างพึงใจ
และอีกด้านของเรือนที่บังเอิญหางตาของหลินซูเหยาแลเห็นนั้นเองทำให้นางต้องลอบเหยียดยิ้มออกมาอย่างพึงใจ เพราะนี่แหละคือสิ่งที่นางต้องการอยากให้เป็น
‘หึ! มาแล้วสินะ ชิงเยว่เจ้าได้โดดเด่นกว่าข้าตามที่ใจเจ้าต้องการเป็นแน่’ ใบหน้าซูเหยาก้มลงเล็กน้อยเพื่อซ่อนรอยยิ้มร้ายกาจมากเล่ห์ ก่อนส่งสายตาให้ถานเยว่แสร้งเอ่ยถามถึงรายละเอียดภาพที่นางปัก
“คุณหนูนั่นคุณหนูปักนกรึเจ้าคะ นั่นนกอะไรรึเจ้าคะ”
“อ่อนี่รึเรียกว่านกกระเรียนคู่สน ข้าหนะอยากให้ท่านย่าอายุยืน สุขภาพแข็งแรง ข้าว่าความหมายของลายปักนี้ท่านย่าต้องชอบแน่ เจ้าดูนี่สิการปักกระเรียนต้องปักให้ปีกลู่ลงราวกำลังเตรียมทะยานบิน ต้นสนนี่ข้าตั้งใจปักให้เป็นสนยืนต้นตาย หมายถึงว่าท่านย่าแม้จะผ่านหนาวผ่านร้อนมาหลายฤดู แต่ท่านย่าคงฟันฝ่ามันมาได้อย่างงดงาม ภัยร้ายมิสามารถมากระทำอันตรายอันใดได้ เป็นเช่นไรเล่า”
ทันทีที่ซูเหยาเอ่ยจบก็เห็นชายผ้าของชุดสาวใช้เรือนหลินชิงเยว่สะบัดไว ๆ นางจึงหันไปสบตากับสาวใช้คู่ใจอย่างพอใจและวันนี้ซูเหยาค้นพบว่ามันช่างแจ่มใสเบิกบานเสียจริง ไม่นานนางก็สั่งสาวใช้เก็บของไปช่วยนางอบประทินบำรุงผิวเพื่อถึงงานวันเกิดท่านย่ายามพบหยางจวิ้นอ๋องเขาจะได้มองนางแต่เพียงผู้เดียว ส่วนของขวัญท่านย่านั้นนางย่อมตระเตรียมไว้พร้อมสรรพ นางเฝ้านั่งปักเย็บร่วมสามเดือนภาพผ้าอวยพรนี้ถึงได้แล้วเสร็จ แต่เพื่อผู้เป็นย่าอันเป็นที่รักยิ่งของนางแล้วเท่านี้ซูเหยาถือว่ายังน้อยนักเมื่อเทียบกับความรักที่ผู้เป็นย่ามีให้นางเสมอมา
[เรือนชิงเหอ]
“คุณหนูรอง ๆ บ่าวไปสืบมาแล้วเจ้าค่ะ”
ชิงเยว่เมื่อได้ฟังสิ่งที่สาวใช้รายงานก็รีบไปพบผู้เป็นมารดาในทันที เรื่องนี้นางจำต้องใช้เส้นสายมิเช่นนั้นจะไม่ทันการ งานวันเกิดท่านย่าเหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งวันการจะปักผ้าได้รวดเร็วเช่นนี้นางมิอาจทำได้และนางมิได้คิดจะทำแต่อย่างใดในเมื่อตระกูลซือเทียนฝั่งมารดานั้นอำนาจคับฟ้าเรื่องเพียงเท่านี้ท่านแม่ล้วนเป็นธุระแทนนางได้อย่างแน่นอน
หลังจากพบผู้เป็นมารดาชิงเยว่เองก็กลับมาเลือกเสื้อผ้าอาภรณ์ตัวงามที่เรือนอย่างเบิกบานในใจ ในที่สุดนางก็จะได้พบหน้าคนรักเสียที พร้อมแสยะยิ้มเยาะผู้เป็นพี่สาวอีกทั้งสมเพชที่นางยังหวังลม ๆ แล้ง ๆ มิเลิกรา ชื่อเสียงนางฉาวโฉ่เพียงนี้เกรงว่าเวลานี้คงได้ยินไปถึงหูพระชายาแล้วกระมัง
“คุณหนูของบ่าวใส่ชุดใดก็งามจับใจนักเจ้าค่ะ บ่าวชื่อว่าวันพรุ่งนี้คุณหนูของบ่าวต้องงดงามและโดดเด่นกว่าคุณหนูใหญ่แน่ ๆ” สาวใช้คู่ใจนามเสี่ยวถงเอ่ยประจบเอาใจผู้เป็นนายที่แม้รูปร่างบอบบางเล็กหน้าอกมิได้ใหญ่โตทั้งเสน่ห์มิได้เทียบเท่าคุณหนูใหญ่ที่ตอนนี้มีอายุเพียง 16 ปี ก็งดงามสะพรั่ง แต่คุณหนูของนางเองก็หาได้งดงามน้อยกว่าเสียกะไรนับว่าบอบบางน่าทะนุถนอมและน่ารักใคร่เป็นยิ่งนัก
บทที่เกี่ยวข้อง
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 2 หยางจวิ้นอ๋อง
เช้าวันนี้อากาศแจ่มใสมิร้อนมิหนาวสายฝนหยุดตก พื้นถนนชุ่มเปียกกลิ่นไอดินลอยคลุ้งไปทั่วบริเวณ สร้างบรรยากาศชุ่มชื้นไปอีกแบบ แม้มีเมฆบดบังอยู่บ้างแต่มิได้อึมครึมเสียทีเดียว ทั้งท้องฟ้าเหนือจวนยามนี้กลับปรากฏสายรุ้งเส้นหนึ่งพาดผ่านนั่นยิ่งเป็นนิมิตหมายอันดีและมงคล โดยรวมแล้วบรรยากาศวันนี้ช่างเหมือนธรรมชาติอวยพรวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าไปโดยปริยาย ส่วนในจวนใหญ่ตระกูลหลินนั้นคึกครื้นเป็นพิเศษ ทั้งจวนเต็มไปด้วยผู้คนที่ทยอยเข้ามาร่วมแสดงความยินดีกับนายหญิงผู้เฒ่าของจวนมิขาดสายและเหนือสิ่งอื่นใด การที่บุตรสาวทั้งสองคนยังมิได้ออกเรือนนั้นย่อมถูกหมายตาจากบรรดาหลายตระกูลใหญ่เป็นธรรมดา เหล่าคุณชายขุนนางข้าราชการทั้งฮูหยินต่างประโคมแต่งตัวกันเสียหรูหราเต็มยศ ทำให้ซูเหยาที่แอบมองบรรยากาศในงานอย่างใจจดใจจ่อเพื่อรอคอยคนผู้หนึ่งอยู่นั้นต้องลอบเบ้หน้าในความฟุ่มเฟือยจนเกินงามของพวกเขา“คุณหนูลงมาเถิดเจ้าค่ะ ระวังนะเจ้าคะคุณหนู โธ่!” เยว่ถานคอยประคองผู้เป็นนายซ้ายทีขวาทีอย่างระแวดระวังสีหน้านางมีแวววิตกซูเหยาหันมองสาวใช้เพียงครู่ก็มิคิดจะสนใจ นายังคงเกาะเสาชะเง้อคอมองทางประตูใหญ่ของจวนด้วยสายตามีความหวัง“ช่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 3 เอาชนะ
“ท่านย่าของขวัญชิ้นนี้ของหลานเป็นผ้าปักคำอวยพร เชิญท่านย่าเจ้าค่ะ” ชิงเยว่ผายมือเชื้อเชิญให้ผู้เป็นย่าได้ดูผ้าสีทองที่สาวใช้นำมากางออก ทันทีที่ผ้ากางออกก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในงานเพราะภาพปักรูปนกกระเรียนเหยียบบนกิ่งสนยืนต้นตาย ซ้ำปีกนกกระเรียนยังปักให้คล้ายกำลังจะทะยานโบยบินอีกเสียนี่ จึงทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นเซ็งแซ่จนทำให้ชิงเยว่ยิ้มย่องในใจโดยหารู้ไม่ว่าบัดนี้ในงานถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งขุนนางและบรรดา ฮูหยินที่รู้เพียงความหมายด้านเดียวมิรู้จักตีความต่างแย้มยิ้มชื่นชมคุณหนูรองที่มีความสามารถปักลายผ้าออกมาได้ประณีตซ้ำความหมายล้ำลึก แต่หากฝ่ายบัณฑิตเล่าต่างกลืนน้ำลายฝืด ๆ สีหน้าเจื่อนเต็มที รวมไปถึงจ้าวหยางและเหออ๋องต่างก็มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก‘แปะ ๆ ๆ’“ล้วนงดงาม ๆ อะเอ่อหลานย่าไม่ว่าเจ้าปักสิ่งใดย่าก็ล้วนชอบ ๆ หลานย่าช่างมีความสามารถจริง ๆ ขอบคุณ ๆ”สีหน้าของเหล่าฮูหยินเองก็ยิ้มเพียงครึ่งมิเต็มปาก เอ่ยน้ำเสียงเพียงแบ่งรับแบ่งสู้เพียงเท่านั้น ความผิดปกติที่รับรู้ได้ทำให้ชิงเยว่และซูฉีฮูหยินเริ่มรู้ตัว สองแม่ลูกได้แต่หันมองหน้ากันคล้ายสงสัยก่อนนางจะกลับเข้ามานั่งประจำที่ตนเมื่อถึง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 4 เมื่อรักมิอาจถอนใจ
งานเลี้ยงฉลองยังดำเนินไปอย่างครึกครื้นจนกระทั่งล่วงเข้าสู่ยามซวี [20.00 น.] แขกในงานก็เริ่มทยอยกลับไปเกือบหมด จะเหลือก็แต่หยางจวิ้นอ๋องที่ปลีกตัวไปนั่งดื่มชาต่อที่เรือนของชิงเยว่ ส่วนเหออ๋องนั้นมีภารกิจต่อขอปลีกตัวกลับไปเมื่อโหย่วแล้ว การมาร่วมงานวันเกิดเหล่าฮูหยินตระกูลหลินในวันนี้ จ้าวหยางมาในนามผู้เป็นมารดา และเป็นเขาที่ไม่ต้องการให้เอิกเกริกมากนักจึงมีเพียงกงกงและองครักษ์มาด้วยอย่างละคน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกระเซ้าเย้าแหย่กันไปมาราวสนิทสนมกันมาเสียเนิ่นนานทั้งที่ซูเหยามั่นใจว่าไม่มีทางเป็นไปได้ เหตุใดคนทั้งคู่ถึงได้ทำราวกับรู้จักกันมานาน โดยนางมิได้เฉลียวใจซักนิดว่าการที่ชิงเยว่ ออกไปนอกจวนบ่อยครั้งโดยอ้างว่าไปตรวจร้านทางตลาดฝั่งเหนือที่ผู้เป็นบิดาแบ่งให้นางดูแลนั้นแท้จริงแล้ว ลอบไปอยู่ที่ตำหนักกลางป่าไผ่ของหยางจวิ้นอ๋องต่างหากเล่าและนั้นล้วนอยู่ในแผนของชิงเยว่ทั้งหมดที่นางให้คนลอบไปสืบจนรู้ว่าจ้าวหยางตั้งแต่กลับจากออกศึกนั้นมักไปที่ใด การสืบนั้นก็ไม่ยากเพียงแอบตามพี่สาวนางไปเพียงเท่านั้น ที่เหลือนางเพียงสร้างสถานการณ์เป็นสาวงามจิตใจดี คุณหนูผู้สูงส่งอ่อนแอแต่มีจิตใจเมตต
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 5 ลอบเข้าหา
“ฮ่า ๆ ท่านแม่ลูกสะใจยิ่งนัก ดูนางสิป่านนี้คงอกแตกตายแล้วกระมัง”“นั่นสิ! นางคงมิคิดว่าท่านองค์ชายรองจะมีใจให้ลูก ดูท่าทางไหล่ตกของนางที่เดินกลับเรือนสิ หึ! ช่างน่าสมเพชเสียจริง”เสียงสองแม่ลูกทั้งบ่าวไพร่ต่างพูดคุยกันอย่างสนุกปากถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ก่อนซูฉีจะเป็นคนยกมือบุตรสาวขึ้นสำรวจร่องรอยเขียวช้ำ ในใจก็นึกเจ็บแค้นลูกเลี้ยงที่ทำให้ลูกของนางได้รับบาดเจ็บ“ชิงเยว่ของแม่ เจ้านี่เป็นบุตรสาวที่ประเสริฐจริงแท้ หากเจ้าได้แต่งเข้าเป็นชายาอ๋องแล้วละก็ต่อไปเราก็ไม่ต้องหวั่นเกรงผู้ใดแล้วล่ะ พระชายาเป็นไง คำ ๆ นี้เจ้าเกิดมาเพื่อมัน พวกเจ้าว่าใช่รึไม่ ฮึ”“เจ้าค่ะฮูหยิน คุณหนูรองของบ่าวเหมาะกับคำเรียกนี้ที่สุด ”“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นรอช้าอยู่ใย รีบไปหายามาทาให้ลูกข้าเสียสิ ประเดี๋ยวผิวสวย ๆ ของนางจะทิ้งรอยช้ำเอาได้ ไปเร็วเข้า” ซูฉีเอ่ยเสียงเข้มก่อนจะหันมาแย้มยิ้มกับบุตรสาวอย่างรักใคร่และภูมิใจในผลงานวันนี้ของนาง ไม่ได้ใจเหล่า ฮูหยินแล้วเช่นไร เพียงได้ใจองค์ชายรองเท่านี้ก็เป็นพอแล้ว หึ!อีกด้านฝั่งตะวันออกของจวนกลับเงียบเหงายิ่งยามนี้หยาดฝนโปรย ความมืดร่วงโรยปกคลุมแล้วยิ่งเพิ่มบร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 6 พิษรักซึมลึก
ครานี้เป็นจ้าวหยางที่ถือโอกาสมองสำรวจนางใกล้ ๆ เหตุใดสตรีที่รูปโฉมไม่ธรรมดาเช่นนางถึงได้ร้ายกาจนัก ตบตีบ่าวไพร่ รังแกน้องสาว และเขาเองนั้นไม่ได้นิยมสตรีป่าเถื่อนแม้จะลอบกินเต้าหู้นางไปแล้วเสียหลายคราและถูกใจแถมตอนนี้ยังมิเบื่อหน่ายจึงยังเก็บนางไว้ใกล้มือเผื่อเรียกหาเรื่องนี้จ้าวหยางเองมิใช่ไม่หนักใจเรื่องเขาและนางลอบกินเต้าหู้ชิงสุกก่อนห่ามกันแล้วนั้นแรกเริ่มเป็นนางเสนอตัวให้เขาลิ้มลองเพื่อร้องขอความรัก แต่เขานั้นยังมิสามารถบอกได้ว่าในเลานั้นรักรึชังไม่แน่ชัด อีกทั้งบรรยากาศตำหนักป่าไผ่เวลานั้นชั่งเป็นใจ ทำให้สองชายหญิงชิดใกล้และลงเอยด้วยความสัมพันธ์ที่เลยเถิด นับตั้งแต่มีครั้งแรกก็ย่อมคราที่สองสามสี่ตามมาติด ๆ จนนี่ก็ล่วงเลยมาเป็นแรมเดือน จนกระทั่งเขาได้พบกับสตรีที่เขารู้สึกชอบและอยากแต่งเป็นชายา สตรีที่อ่อนโยนน่ารักใคร่และน่าทะนุถนอมน้องสาวของนาง หลินชิงเยว่“นี่เจ้าคิดอะไร! ดูสิเจ้าทำข้าเปียกไปหมด” จ้าวหยางยิ้มเยาะกับท่าทีของนางคราหนึ่งก็โอบอุ้มนางขึ้นแนบอก พลันร่างขาวราวหิมะแต่บัดนี้ทั่วทั้งตัวเห่อแดงก่ำราวกุ้งต้ม ซุกซบใบหน้าแนบชิดแกร่งของตนมิยอมสบตา ท่าทางของนางทำให้จ้าวหยางนึก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 7 แผนอันเเยบยล
จ้าวหยางที่เห็นนางร้องไห้สะอึกสะอื้นก็ตกใจ รีบคว้านางเข้าสู่อ้อมอก หนึ่งเพราะในใจรู้สึกไหวยวบประหลาด สองกลัวคนทั้งจวนแห่กันมานั่นเอง มือหนาอีกข้างยกขึ้นตบเบา ๆ แกมลูบเบา ๆ ที่แผ่นหลังบอบบางคล้ายปลอบประโลมเป็นเวลานานทีเดียวกว่าซูเหยาจะสงบลง หึ! เช่นไรนางก็พ่ายแพ้ให้เขาอยู่ดีเพียงทำดีเล็กน้อยนางก็ใจอ่อนพ่ายแพ้ให้แก่เขาเสียแล้ว“ทีนี้เจ้ากับข้ามาพูดกันเสียให้เข้าใจ เจ้าเป็นอะไร” จ้าวหยางใช้หัวแม่มือปัดน้ำตาออกจากใบหน้าเล็กของนาง ก่อนจะคลึงเปลือกตาให้นางช้า ๆ เมื่อเห็นว่าบัดนี้มันทั้งบวมและแดงก่ำ ไหนจะจมูกเล็กเชิดรั้นแสดงถึงความดื้นดึงของผู้เป็นเจ้าของที่แดงก่ำนั้นอีกเล่า มองดูแล้วก็น่ารักน่าชังไปอีกแบบ ‘นี่ข้าเผลอชมนางเช่นนั้นรึ’“ท่านอ๋องชะชอบชิงเยว่น้องสาวข้าเช่นนั้นรึ”เงียบ!‘เหอะ!’ หลินซูเหยาเจ้าคิดอะไรอยู่กันนะ หลินซูเหยาแหงนเงยใบหน้ากล้ำกลืนน้ำตาลงในอกอย่างตรอมตรมเจ็บลึก นางไม่แม้แต่จะสบตาอีกฝ่ายกลับก้าวลงจากเตียงลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้หยิบเอาหมอนและผ้าห่มออกมาหนึ่งชุด เดินไปยังตั่งไม้ยาวที่ตั้งอยู่อีกฟาก นางลงมือปูผ้ามิได้อื่นเอ่ยสิ่งใดเมื่อเสร็จเรียบร้อยก็ล้มตัวลงนอนหันหลังให้จ้าว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 8 แผนซ้อนรัก
กว่าพายุจะสงบลงก็กินเวลาไปเสียหลายชั่วยาม จนกระทั่งยามเหม่า [05.30 น.] เหยียนเฟิงก็ลอบอาศัยวิชาตัวเบาส่งสัญญาณลับปลุกผู้เป็นนาย ก่อนหน้านี้เพียงหนึ่งเค่อหานกงกงได้มาหาเขาพร้อมบอกสถานการณ์บางอย่างที่ได้บังเอิญได้ยินสาวใช้เรือนเยว่หลันพูดคุยกันและขันทีที่ผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านเล่ห์เพทุบายมาสารพัดพลันฉุกคิดขึ้นได้ถึงเหตุการณ์บัดซบอุบายที่จวนเสนาบดีจะทำให้เกิดขึ้นจึงเร่งมาหาเขาเพื่อให้มาพาหยางจวิ้นอ๋องออกมาจากห้องของบุตรสาวคนโตของเสนาบดีได้ทันท่วงทีอย่างหวุดหวิด โดยที่ซูเหยาที่เหน็ดเหนื่อยจากการร่วมรักนั้นหลับสนิทจนไม่รู้สึกตัวว่าบุรุษที่กกกอดนางไว้บัดนี้ยืนกำหมัดแน่นมองนางด้วยแววตาอาฆาตเมื่อรับรู้แผนการร้ายของนาง“ข้าเกือบจะใจอ่อนกับนางอยู่แล้วเชียว” อันที่จริงเรื่องที่จ้าวอ๋องจงใจก่อกวนอารมณ์นางเมื่อช่วงหัวค่ำก็เพราะตอนเช้าเขาบังเอิญเห็นนางยืนพูดคุยยิ้มแย้มกับบัณฑิตผู้นั่งอย่างใกล้ชิดจึงเกิดความไม่พอใจ เลยพาลมาหาเรื่องนางทั้งทำประชดประชันในงานวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่า แต่เมื่อครู่ที่ได้ฟังแผนการของนางจากเหยียนเฟิงแล้วนั้นเขากลับนึกรังเกียจนางขึ้นมาเสียอย่างนั้น‘ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด และผิดหวัง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 9 คราเคราะห์รัก
“ยายหนู ยายหนูของย่าในที่สุดก็ฟื้นแล้ว ขอบคุณสวรรค์ ๆ ” เสียงเหล่าฮูหยินปลุกให้ซูเหยาได้สติ และรับรู้ว่าตนเองนั้นยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งได้ยินเสียงของท่านย่านางยิ่งรู้สึกผิด ในใจนางนั้นปวดร้าวเหลือคณา ยิ่งยามมือเหี่ยวย่นจากกาลเวลาที่ผ่านมาคอยลูบศีรษะปลุกปลอบนางยิ่งส่งเสียงสะอึกสะอื้น แม้จะปวดร้าวและเจ็บไปทั้งแผ่นหลังแผลภายนอกยังมิสู้ในใจนางที่แหลกลานมิเหลือชิ้นดี นึกเสียดายวันคืนที่สู้อุตส่าห์รัก อุตส่าห์เทิดทูน บัดนี้เกรงว่าผู้เป็นบิดาคงมิให้อภัยนางเสียแล้ว นางนั้นทำผิดต่อวิญญาณท่านแม่ผิดต่อท่านย่า และท่านพ่อ นางช่างอกตัญญู“ฮึก ๆ ท่านย่าหลาน ฮื้อ ฮึก ทำให้ท่านย่าเสียใจ หลานฮื้อช่างอกตัญญู ท่านย่า ฮึก ๆ” ร่างบอบบางนอนคว่ำใบหน้าร้องไห้ปานจะขาดใจจนร่างสั่นเทาไหวระริกอย่างน่าสงสารผู้เป็นย่าที่เลี้ยงดูหลานรักเช่นนางมามีหรือจะสู้ทนไหว สายตาฝ้าฟางมองหลานสาวที่ร้องไห้อย่างสงสาร“นังหนูไม่ร้องนะ ๆ ไม่เป็นไร ๆ นะ ๆ ย่าหนะไม่ต่อว่าเจ้าหรอก เจ้าทำไปล้วนมีเหตุผลของเจ้า เอาล่ะไม่ร้องนะหลานรักของย่าดูสิไม่งามเลยนะ ไม่สมกับเป็นซูเหยาของย่าที่รักสวยรักงามเลยจริง ๆ ไหนดูซิ เยว่ถานไปตามหมอมาเร็วเข้าคุณหน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18
บทล่าสุด
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 44 ครรลอง ของสองเรา
หลังจากดูถูกหยางจวิ้นอ๋องครานั้นซูเหยาก็ไม่คิดจะทำอีกเลย เขาพละกำลังล้นเหลือราวม้าศึกมิรู้จักเหน็ดเหนื่อยจนซูเหยาประจักษ์แจ้งแก่ใจนัก หลังจากวันนั้นนางก็ร่างกายอ่อนแรงนี่ก็เข้าเดือนที่สองแล้วกระมังที่นางมักเวียนศีรษะอยู่บ่อย ๆ อีกทั้งยังต้องเทียวไปมาระหว่างจวนตระกูลหลินกับตำหนักป่าไผ่ทำให้หลายวันมานี้นางถึงกับทนไม่ไหวเวียนศีรษะจนสำรอกออกมาเสียกลางทาง ทั้งร่างกายมิมีแรงไหนจะทั้งรู้สึกง่วงนอนอยู่ตลอดเวลาอีกเล่าแต่อาการเหล่านี้นั้นช่างน่าประหลาดยิ่งซูเหยาค้นพบว่าอาการนางจะทุเลาลงถึงขั้นหายไปเมื่อได้สูดดมกลิ่นกายของหยางจวิ้นอ๋อง ซึ่งน่าประหลาดนักทำให้หลัง ๆ มานี้จากที่เขาติดนางกลายเป็นนางที่ติดเขาแทนไปเสียแล้ว“ท่านอ๋อง”“ซูเหยาลุกขึ้นก่อนเถิดท่านหมอมาแล้ว” ซูเหยาฝืนอาการเวียนศีรษะหน้ามืดนางพยายามมองดูจ้าวหยางแต่กลับพบว่าบัดนี้มิได้มีเพียงหมอหลวง กลับมีญาติฝั่งนางมาครบอีกแม้กระทั่งพระชายาและท่านปู่ของเขาก็ยังมาด้วย นางเห็นเช่นนั้นก็พยายามลุกขึ้นเพื่อถวายความเคารพ แต่ก็ถูกผู้ใหญ่ทัดทานเอาไว้เสียก่อนเมื่อเห็นใบหน้านางซีดเผือดมิสู้ดีนัก“ซูเหยาเจ้าไม่ต้องลุก ๆ นอนลง ๆ เดี๋ยวให้หมอหลวงตรวจให
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 43 คลี่คลาย
[จวนตระกูลหลิน]ซูเหยาบัดนี้รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากเมื่อบิดาเอาแต่จ้องตนแต่มิยอมพูดจา นางจึงได้แต่ก้มหน้าแล้วจับชายอาภรณ์พลิกไปพลิกมาแทนเมื่อเริ่มรู้ถึงสถานการณ์กดดัน และเป็นนางที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องยอมเอ่ยปากกับผู้เป็นบิดาก่อน ส่วนท่านย่านั้นมิได้ถูกเชิญออกมากลัวว่าได้ยินเรื่องราวของนางแล้วเดี๋ยวเป็นการซ้ำเติมอาการเข้าไปใหญ่“ท่านพ่อ...”“เจ้ารู้ความผิดตัวเองรึไม่!” หลินเจียงเอ่ยด้วยใบหน้าเข้มน้ำเสียงราบเรียบจนซูเหยานึกขยาดเสียวสันหลังวาบดวงตาเริ่มแดงก่ำเจือด้วยหยาดน้ำวาววับ“ทะท่านพ่อลูกผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ขะข้าทำให้ท่านต้องเสื่อมเสีย ละลูก”“นางมิผิด หากจะผิดล้วนเป็นข้าที่ผิด” จ้าวหยางที่นึกเป็นห่วงนางหลังพูดคุยกับมารดาเสร็จก็รีบควบม้าวิ่งทะยานตรงมาหานางที่จวนในทันที“ทะท่านอ๋อง” เสนาบดีเจียงลุกขึ้นทำความเคารพตามปกติแต่บรรยากาศโดยรอบนั้นกลับเต็มไปด้วยเมฆหมอกอึมครึม“ท่านหลินเป็นข้าทั้งนั้นที่ผิดเจ้าอย่าได้โทษนาง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนถูกล่อลวงจากข้าทั้งนั้น”“ไม่ใช่นะเจ้าคะท่านพ่อ มิใช่เช่นนั้นเป็นข้าเองที่ชอบท่านอ๋องมาก” ซูเหยาที่นึกกลัวผู้เป็นพ่อที่มีท่าทางเอาจริงเอาจังอย่างที่ไม
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 42 โฉมหน้าที่แท้จริิง
การที่องค์ชายรองประคองมารดาเดินมาชมบุปผาในอีกด้านนั้นก็พอดีกับเหล่าขุนนางที่ว่าราชการจบ ไท่จื่อเฟยจึงได้ถือโอกาสเชิญพวกเขามาดื่มชา ชมบุปผางามเพื่อผ่อนคลายจากงานราชกิจ โดยทุกอย่างนั้นล้วนถูกจ้าวหยางและมารดาจัดแจงความเป็นไปไว้เสียหมดสิ้น“ท่านแม่ ๆ ท่านแม่ว่าป่านนี้พี่สาวของข้านางจะเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ หึ!”.”ก็คงนอนตายอยู่ใต้หน้าผาลึกแล้วกระมัง ฮ่า ๆ ช่างเถอะคนมันไม่มีวาสนาก็เหมือนแม่นางนั้นแหละ ชะตาอาภัพผู้ใดจะคิดกันเล่านังเด็กซูเหยานั้นออกจะเก่งกาจจะมาตายง่ายดายถึงเพียงนี้ หึ ๆ”“แต่ท่านแม่หากท่านพ่อรู้เล่าเจ้าคะ ท่านพ่อต้องถามหานางแน่ ๆ” ชิงเยว่เมื่อนึกถึงผู้เป็นพ่อขึ้นมาก็กลับเกิดหวาดกลัวขึ้นในใจ“พ่อเจ้าหนะรึโง่สิ้นดีหนะสิ ขนาดฮูหยินใหญ่นางตายเพียงข้าโกหกเพียงนิด บีบน้ำตาเสียหน่อยเขาก็คิดเสียแล้วว่าการตายของนางเป็นอุบัติเหตุ” ซูฉีที่นางมั่นใจเพียงนี้นั้นก็เพราะตระกูลนางกว้างขวางซ้ำร่ำรวยทำสิ่งใดจึงมิต้องได้เปลืองแรงมากนัก สองแม่ลูกพูดคุยกันเพลิดเพลินโดยหารู้ไม่ว่าบัดนี้คนที่อยู่นอกห้องนั้นได้ยินถ้อยคำพวกนางเสียหมดสิ้น“ซูฉี! หลินชิงเยว่! ” เสนาบดีหลินเดินออกมาอย่างเลื่อนลอยแต่ใ
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 41 กระชากหน้ากาก
“ท่านแม่ ๆ มีเทียบเชิญเข้าเฝ้าพระชายาเช่นนั้นรึเจ้าคะ” ชิงเยว่รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาผู้เป็นมารดาที่เรือน หลายวันมานี้นางมิต้องสำรวมสิ่งใด ท่านย่าป่วย ท่านพ่ออยู่ว่าช่วยราชกิจฝ่าบาทในวัง อีกทั้งนังพี่สาวตัวดีหายสาบสูญ ดูเถิดคนในเรือนนางยังคิดว่านายหญิงพวกมันอยู่ที่ตำหนักป่าไผ่ หึ! เป็นซากศพเฝ้าหน้าผาลึกต่างหากเล่า ช่วยมิได้ใครใช้ให้เจ้ากล้ามาแย่งชิงความชอบขององค์ชายรองกับข้า“ใช่ ๆ เจ้าหนะหัดสำรวมเสียบ้าง ไม่เช่นนั้นเกิดผู้ใดทะเล่อทะล่าเข้ามาเห็นเข้าแล้วเอาไปพูดต่อละก็ไม่ดีแน่” ซูฉียิ้มปริ่มนึกปลาบปลื้มในใจที่เทียบเชิญเขียนชื่อชิงเยว่กับนางเพียงสองคน ไม่มีชื่อนังเด็กซูเหยา ใช่สิ! จะมีได้เช่นไรในเมื่อนางส่งมันไปหาแม่มันด้วยมือตนเอง หึ!“แม่นมอวิ๋นเร็วเข้าไปเตรียมรถม้าให้เร็ว ข้าจะพาลูกข้าไปซื้อหาอาภรณ์ใหม่เสียหน่อยเข้าวังครานี้จะน้อยหน้าสตรีอื่นได้เช่นไร”“เจ้าค่ะฮูหยิน”“ท่านแม่ดีที่สุด วันพรุ่งลูกต้องโดดเด่นกว่าใครในงานชมบุปผาให้ได้” ชิงเยว่ยิ้มอีกทั้งกอดแขนมารดาอย่างออดอ้อน[ตำหนักเทียนจื่อ]“ท่านอ๋องพระองค์อยู่นิ่ง ๆ เถิดเลิกกลั่นแกล้งข้าเพียงครู่ ข้าขอดูเหล่าบรรดาคุณหนูพวกนั้น
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 40 พยานรัก
“แค่ก ๆ” เสียงไอแห้ง ๆ ติดกันเรียกความสนใจให้จ้าวหยางที่อ่านฎีกาต้องรีบวางมือและเข้ามาโอบประชิดร่างบางเข้าแนบอก พร้อมฝ่ามือใหญ่ที่ลูบตามตัวนางไปมาอย่างต้องการปลอบประโลม“ซูเหยาเป็นเช่นไร ยังเจ็บส่วนใดอยู่รึไม่ ข้าขอโทษ ๆ ข้าไม่น่าเอาแต่ใจนัดเจ้าออกมาวันนี้เลยจริง ๆ ข้าขอโทษ หากว่าข้าไปช่วยไว้ไม่ทันป่านนี้ ๆ เกรงว่าข้าคงจะเสียเจ้าไปแล้ว” จ้าวหยางพูดทั้งหมดความที่มีอยู่ในใจเสียหมดสิ้นจนทำให้ซูเหยาที่ถูกกดศีรษะให้แนบชิดฝังแน่นกับอกแกร่งต้องลอบยิ้มกับแผ่นอกกว้างทั้งน้ำตา พร้อมกับมือบางที่ค่อย ๆ ยกขึ้นทำทีคล้ายจะกอดตอบ นางชั่งใจอยู่เพียงครู่ก่อนจะตัดสินใจโอบกอดร่างหนาไว้เฉกเช่นกัน“ซูเหยา” จ้าวหยางที่รับรู้ว่านางกอดตอบตนมาเช่นนั้นก็เผยยิ้มดีใจ ทั้งสองตกอยู่ในห้วงภวังค์ของกันและกันมีเพียงเสียงลมหายใจระหว่างกันให้ได้ยิน ซ้ำไร้การเอื้อยเอ่ยบทสนทนาใด ๆ ออกมาใช้เพียงใจและกายสื่อความรู้สึกถึงกันและกัน“องค์ชาย...อะเอ่อคือกระหม่อม คือกระหม่อมว่าควรออกไปดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ” เหยียนเฟิงที่บังเอิญเข้ามาถูกจังหวะก็รีบหันตัวกลับแทบจะในทันที ก่อนจะเอ่ยเสียงตะกุกตะกักจนจ้าวหยางเอ่ยออกคำสั่งให้รายงานได้จึงได้
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 39 ลอบทำร้าย
หลังจากวันนั้นซูเหยาก็รู้สึกหายใจโล่งนักที่หยางจวิ้นอ๋องมิได้มาตามตื้อก่อกวนนาง แต่นั้นเพียงกลางวันกลางคืนเล่าท่านอ๋องกลับทำตัวเป็นโจร บุปผาลอบเข้าออกเรือนนางราวเรือนตน ทั้งที่นางจ้างคนมาเฝ้าเรือนนางมากขึ้นแต่นั่นก็มิได้เป็นอุปสรรค ทั้งนางข่มขู่ก็แล้ว ต่อว่าก็แล้ว นางใช้สารพัดวิธีแต่ก็มิอาจขัดขวางเขาได้ และเหตุผลที่ให้แก่นางคือ ทำลูกและวันนี้เป็นอีกวันที่นางถูกเขาเชิญให้ไปตำหนักป่าไผ่เหตุผลแกมข่มขู่คือให้หมอหลวงตรวจชีพจรว่านางนั้นท้องแล้วรึไม่ และเป็นนางเองที่เริ่มคิดแล้วว่าสรุปเป็นผู้ใดกันแน่ที่อยากมีลูกเขานั้นดูจริงจังกว่านางมากนัก ซ้ำยังน่าไม่อายกลับกางตำรากามสูตรบ้าบอนั่นให้นางดูถึงท่วงท่าทำรักที่ว่าท่าใดได้บุตรชายท่าใดได้บุตรสาวอีกทั้งให้นางเลือก องค์ชายรองผู้นี้เดิมทีสุขุมเยือกเย็นมาบัดนี้นางกลับค้นพบอีกตัวตนหนึ่งของเขาเข้าเสียอย่างนั้น“คนหน้าไม่อายชิ!” ซูเหยาที่เดินทางมาเพียงลำพังโดยเข้าใจว่าขึ้นรถม้าที่นางขึ้นนั่งนั้นเป็นของตำหนักป่าไผ่ส่งมารับ จึงได้แต่บ่นต่อว่าหยางจวิ้นอ๋องกับลมกับฟ้าโดยหารู้ไม่ว่ารถม้าที่ตนนั่งมานั้นหาใช่ของตำหนักป่าไผ่ไม่“ท่านแม่จะได้ผลแน
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 38 เจ้าแผนการ
ซูเหยาหลับไปนานเท่าใดไม่อาจรู้ได้ แต่เวลานี้เหตุใดถึงได้เมื่อยขบเช่นนี้“โอ๊ย ซี้ด” ซูเหยานิ่วหน้าน้อย ๆ พร้อมกับค่อย ๆ ประคองตัวเองลุกขึ้น เมื่อสายตาเริ่มคุ้นชินกับความสว่างบรรยากาศที่แปลกไป ทำให้นางกวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นไม่นานก็ต้องตกใจตาเบิกกว้างว่าที่นี่คือที่ใด“นี่ข้า! มาอยู่ที่นี่ได้เช่นไรกัน”“ก็ข้าพามาหนะสิ ตื่นแล้วรึ” จ้าวหยางที่บัดนี้ได้ย้ายห้องทรงงานมาไว้ในห้องนอนเพื่อเฝ้ามองซูเหยาเป็นที่เรียบร้อย แต่แทนที่เขาจะสะสางราชกิจเขากลับนึกมีอารมณ์สุนทรีนั่งจับพู่กันนั่งวาดรูปนางซะอย่างนั้น‘ให้ตายเถอะ ข้าไม่สามารถละความสนใจจากเจ้าได้เลยจริง ๆ’“ท่ะ เอ่อพระองค์บอกว่าพาข้ามา เช่นนั้น...” ซูเหยาบัดนี้หน้าซีดเผือด ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงมองอาภรณ์บนตัวที่ถูกเปลี่ยนใหม่เป็นชุดสีขาวตัวบางเบาปักลวดลายวิจิตร แต่กะนั้นเพียงครู่ดวงตากลมโตก็วาววับกรุ่นโกรธซูเหยาบัดนี้ได้แต่เกิดคำถามขึ้นในใจ นางประคองตัวเองลุกขึ้น ช้า ๆ ก่อนจะมิลืมย่อตัวทำความเคารพด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะทำทีก้าวจากไปจ้าวหยางเองเห็นเช่นนั้นก็นึกแปลกใจ เมื่อเห็นท่าทีเช่นนั้นของนางจึงรีบทิ้งพู่กันกระโจนเข้าไปขวางน
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 37 เงาใจ
ยามไฮ่ (22.00 น.)ร่างของสตรีเสื้อคลุมตัวใหญ่สีดำคลุมผ้าปิดบังใบหน้าควบม้าวิ่งพุ่งทะยานตรงไปยังด้านตะวันตกของเมืองโดยอาศัยแสงจากเงาต้นไม้ช่วยอำพรางเพื่อมิให้ตนนั้นเป็นที่โดดเด่นรึโจ่งแจ้งนัก และเหตุที่ซูเหยามินึกหวั่นเกรงและออกมาเพียงคนเดียวนั้นก็เพราะว่าเมืองเฉิงหยางมิเคยหลับใหลผู้คนพลุกพล่านอยู่ตลอดเวลาเพราะร้านรวงและภัตตาคาร หอสังคีต ทั้งหอนางโลมมีมากมายคึกคัก แต่ครั้นพอเข้าเขตฝั่งตะวันตกของเมืองกลับเริ่มสงบเงียบและผู้คนบางตาซูเหยาจูงม้าเข้าคอกที่ตรียมไว้ลูบคอเจ้าม้าสีขาวสองถึงสามคราก็ปลดเสื้อคลุมตัวใหญ่ออกเปลี่ยนเป็นถือแล้วเดินตรงเข้าเรือนที่มีแสงสว่างน้อย ๆ พอส่องทาง นางยืนถอนหายใจมองเข้าในในเรือนเพียงครู่ในใจรู้สึกตื่นเต้นอีกทั้งหนักอึ้งอยู่มิน้อย ‘เอาเถอะข้าเองก็รักเด็กมากและหวังจะเลี้ยงเขาให้ดี ๆ หวังว่าคงมิได้เลวร้ายอะไร’ ซูเหยาก้าวเดินช้า ๆ จนแทบเป็นเอื่อยและมิได้เร่งรีบนักก่อนจะแลเห็นแสงสว่างจากโคมไฟที่จุดสว่างแต่พอมองให้เห็นเพียงทางเดิน‘คงมาแล้วสินะ’“นายท่าน” เสียงเข้มทุ่มนุ่มลึกเอ่ยทักทาย ร่างสูงใหญ่นั่งดื่มสุรารอผู้เป็นนายอย่างใจเย็น กลิ่นดอกโม่ลี่ผสมกับมู่ตานอบอวลไปท
ข้าลุ่มหลง แต่พระองค์กลับไร้ใจ ตอนที่ 36 บัณฑิตตกยาก
“คุณหนู ทะทั้งหมดนี่ของคุณหนูรึเจ้าคะ” เยว่ถานตาเบิกกว้างเมื่อเข้ามาหาคุณหนูของตนที่ด้านในห้องกลับเจอคุณหนูตนกำลังนั่งนับสมบัติที่มีด้วยใบหน้าจริงจัง“อืม” ซูเหยาที่กำลังนั่งคำนวณเงินและสมบัติที่ตนมีครบถ้วนแล้วก็แย้มยิ้มกว้าง ไม่น่าเชื่อว่าที่จริงแล้วข้าก็ร่ำรวยเช่นกันนะเนี่ย ร่างบอบบางลุกจากเตียงมายืนมองสมบัติของตนด้วยแววตาเปล่งประกายวาววับ“ทองคำ ไข่มุก เครื่องประดับ ตั๋วเงิน หยกเนื้อดี ล้วนเป็นของข้าทั้งหมด ฮ่า ๆ เจ้าดูสิเยว่ถานแต่ก่อนข้าไม่คิดสนใจ วันนี้นำออกมานับดูแล้วข้าก็คือเศรษฐีและคงร่ำรวยไม่ต่างจากท่านพ่อ ฮ่า ๆ”“ใช่ ๆ คุณหนูของบ่าวทั้งงามทั้งร่ำรวย ในเฉิงหยางท่านไม่เป็นรองผู้ใดแน่นอน” เยว่ถานเอ่ยชมไม่เกินจริง ถึงแม้ความร่ำรวยนี้จะเป็นของคุณหนูแต่ว่านางเองที่เป็นสาวใช้ก็พลอยรู้สึกร่ำรวยไปด้วย“เช่นนั้น...วันนี้ข้าจะไปซื้อเรือนเอาไว้ทำเรือนสตรี และเงินส่วนนี้ซื้อตัวบุรุษ!”“ห๊า!”“ชู่วว เจ้าเงียบ ๆ หน่อยสิ” ซูเหยารีบกระโจนมาปิดปากเยว่ถานแทบไม่ทัน นางเองไม่อยากปวดหัวหากสองแม่ลูกนั่นรู้เข้าต้องมาหาเรื่องนางเป็นแน่“คุณหนูท่านเลอะเลือนไปรึเจ้าคะ จะซื้อบุรุษไปใย” เยว่ถานรีบกร
